Jera On Air 2019: het verslag: dag 1

door Bjorn Wielockx | jul 21, 2019 | Festival report

Na een dagje werken was het eindelijk zover, Jera On Air. Het festival was makkelijk bereikbaar en ook aan de camping was het nauwelijks aanschuiven. Wel nieuw vanaf dit jaar, iets waar veel fans hun onvrede hebben over geuit, is de befaamde brug om naar de camping te gaan. Mensen met een bolderkar moesten een heuse tocht ondernemen om heelhuids de tentenweiden te bereiken. Nadat we ons tentje hadden opgegooid, zo gaat dat anno 2019, was het even genieten van de avondzon om vervolgens richting Bury Tomorrow te trekken.

Bury Tomorrow – Vulture Stage – 23:30 – 00:30
Pré-party

Steeds vaker kiezen gerenomeerde festivals om een pré-party te organiseren. Hiermee probeert de organisatie de stormloop aan de camping wat te verspreiden. Ook op Jera On Air had er eentje voorzien, voor zij die vroegtijdig naar Ysselsteyn reisden. Kleppers als Bury Tomorrow, Deez Nuts, SHVPES en Our Hollow, Our Home werden geboekt om het festival op gang te trekken. Ook werd er, in samenwerking met Dynamo een emonight georganisseerd met coverbands van My Chemcal Romance, Panic! At The Disco en meer. Daar ik tot laat had moeten werken, en nog een hele reis had moeten ondernemen alvorens op de camping te arriveren, heb ik alleen Bury Tomorrow aan het werk kunnen zien.

Openen deed de band verrassend met No Less Violent afkomstig van de nieuwste telg Black Flame. Het vijfde studioalbum verscheen vorig jaar in de zomer op de markt, maar wist me nooit echt te overtuigen zoals hun voorgaande langspelers. Ook op Jera wisten de nieuwste nummers mij alles behalve te overtuigen. Ze zijn zeker niet slecht, maar ten opzichte van de klassiekers is het wat povertjes. Met uitzondering van Knife Of Gold haalden de prille nummers veel te vaak weer de vaart uit de setlist. Meesterwerken als Earthbound en Lionheart deden Ysselsteyn even op z’n grondvesten daveren.

Het was de vijfde maal dat ik Bury Tomorrow aan het werk zag, maar spijtig genoeg wel de slechtste keer. De vier voorgaande keren wisten ze me telkens te verrassen met hun catchy sound, deze keer was het te plat en zelfs wat rommelig. De Britten beseften het maar al te goed dat ze hier een meer dan belabberde prestatie aan het neerzetten waren. Al vroeg in de set begon de gevestigde waarde naar uitvluchten te zoeken zoals: “Het is allemaal al lang geleden”. In werkelijkheid zo’n dikke twee maanden na de show op Impericon Festival te Oberhausen.

Uitvluchten welke niet mogen gebruikt worden door een band met naam en faam als Bury Tomorrow. De Britten zijn uitgegroeid tot één van de belangrijkste bands binnen het genre, welke op Jera ondermaats presteerde. Gelukkig was er het tweeluik van Man On Fire en Lionheart welke de kenmerkende sfeer van Bury Tomorrw kon overbrengen. Even werd de Vulture Stage een slagveld waarbij de armen en benen duchtig in het rond vlogen. Na dit sterke tweeluik koos de band om met de titeltrack van Black Flame af te sluiten. De energie welke even de bovenhand nam, en voor een uitgelaten menigte zorgde, was weg voor je het goed en wel besefte.

Daniel Winter Bates nam tussen de nummers door uitgebreid de tijd om zijn publiek te woord te staan. Iets wat de man altijd al heeft gedaan, het heeft ook zijn charmes. Bates blikte ondermeer terug op zijn vorige passage op Jera On Air, en sprak over hoe geweldig deze pre-party wel niet was. Na de show kwam de frontman nog naar het publiek toe om een babbeltje te slaan en op de foto te gaan. Iets wat Bates al vanaf het begin doet, de appreciatie voor zijn fans is nog steeds groot, mooi om te zien.

Bury Tomorrow mocht de openingsavond afsluiten maar presteerde fel onder de verwachtingen. Het gitaarwerk, één van de sterke punten van de band, kwam er niet door waardoor ook dit te wensen overliet. Mijn eerste Jerashow had alles om een show te worden om nooit te vergeten, met een ronkende naam. De Britten waren het buskruit vergeten, jammer. Na de show was het genieten van de sfeer op de camping maar vooral uitkijken naar de eerste volwaardige festivaldag met als opener Drug Church.

Setlist:

1. No Less Violent
2. Earthbound
3. More Than Mortal
4. Knife Of Gold
5. The Age
6. Cemetry
7. My Revenge
8. Man On Fire
9. Lionheart
10. Black Flame

Drug Church – Vulture Stage – 12:00 – 12:30

Vrijdagochtend was het aangenaam ontwaken in Ysselsteyn. Een stralend zonnetje schreeuwde je de tent uit om aan een fantastische festivaldag te starten. Op de middag mochten de Amerikanen van Drug Church en de Fransen van The Amsterdam Red Light District de festiviteiten op gang trekken. De Amerikanen maken een unieke combinatie van punk en hardcore, een combo welke veel bands hanteren, maar er zijn er maar weinig die er zich mee weten te onderscheiden. Drug Church staat bekend om zijn energieke liveshows en ik was benieuwd of ze al zo vroeg op de dag een tikje konden uitdelen.

Foto door Shoot Me Again

Klokslag twaalf uur knalden de eerste noten uit de boxen. Wie deze band enkel vanop plaat kent, zal raar hebben opgekeken. De Amerikanen hebben de reputatie om de o zo netjes opgenomen muziek, live zeer nonchalant te brengen. Dit zorgt er voor dat, waar de mannen ook spelen, ze altijd een unieke show weten af te leveren. Ook op Jera On Air zorgde Drug Church voor één van de hoogtepunten, dit door de overtuiging waarmee Patrick Kindlon, Nick Cogan, Cory Galusha, Chris Villeneuve en Pat Wynne op een podium staan. Het publiek was nog niet goed wakker en/of had het al te warm. Het zorgde voor een makke menigte, maar wel eentje die het geheel wist te appreciëren. Na elk nummer werd er oprecht geapplaudisseerd, misschien dat de kleinere Buzzard stage voor wat meer furie had kunnen zorgen. De lelijke barrière werd al vroeg op de dag een duidelijk pijnpunt van de Vulture Stage, welke bij verschillende shows voor energieverlies zorgde.

Foto door Shoot Me Again

Frontman Patrick Kindlon had het duidelijk naar zijn zin. Of dit komt door de opkomst of door de genomen pretmiddelen laten we ter zijde. Net zoals bij de bevriende band Culture Abuse, waar zanger David Kelling steevast stomdronken het podium beklimt, stel ik me de vraag of het al dan niet geacteerd is. Hoe dan ook weet het, samen met de nonchalante punk/hardcore, een gezicht te geven aan het toegankelijk geheel. Wie present tekende voor Drug Church,één van de eerste shows op de eerste volwaardige festivaldag, zal deze show niet snel vergeten.

Foto door Shoot Me Again

Met Drunk Tank en Weed Pin had de band dé twee knallers achter de hand gehouden, om het publiek nog één keer te verwennen. Het werd duidelijk dat deze band te vroeg op de dag, én in de verkeerde stage werd geprogrammeerd. In de Buzzard Stage had het dichter bij het publiek gestaan, waardoor de intensiteit gevoelig had gestegen. Nu werd het een meer dan vermakelijke introductieshow. Eentje die vele zieltjes, waaronder ikzelf, zal overtuigd hebben om aanwezig te zijn bij een volgende passage van Drug Church in Nederland of België.

Counting Coins – Buzzard Stage – 13:00 – 13:30

Het broeierig warme weer zorgde na de shows steevast voor een stormloop naar de drankstanden. Er waren voldoende biertogen, spijtig genoeg ook in de tenten, waardoor aanschuiven nauwelijks moest gebeuren. Het zonnig weertje zorgde ervoor dat de mensen wel zin hadden om wat te dansen maar een stevige work-out behoorde echter niet tot opties. Slechte condities voor een hardcoreshow maar de gedroomde voor een ska optreden. Counting Coins weet de twee tot één dansbaar geheel te smelten. Of het publiek voldoende energie voor de dag kon brengen was de vraag, want het was bloedheet in de kleinste stage.

Foto door Shoot Me Again

Al vanaf de eerste noot wisten de Britten de frontstage vlotjes aan het dansen te krijgen. De trompet van Will Chalk zorgde ervoor dat vele mensen geneigd waren de beentjes te strekken. Wel enkel de beentjes, de armen bleven mooi naast het lichaam. Harry Burnby had het duidelijk naar zijn zin en huppelde van de ene kant van de stage naar de andere. Wanneer een frontman als een bezetene zijn beste dansmoves showt, is het publiek ook sneller geneigd te dansen. De Buzzard Stage werd even een lokaal dansclubje. Naast de hemelse trompetlijnen verzorgde Chalk ook nog eens de backing vocals. Hij had hiervoor een micro tot zijner beschikking, maar koos steevast voor het microotje aan het uiteinde van z’n blaasinstrument.

Foto door Shoot Me Again

Counting Coins maakt zeer aanstekelijke muziek, iets wat duidelijk werd gesmaakt door de opkomst. Toch had ik het, mede dankzij de beklemmende temperaturen, na een kwartiertje wel gezien. Ik ben blijven staan in de hoop nog iets speciaal te mogen aanschouwen. Dat was ook het geval. Net voor het laatste dansmuziekje, begon de band prompt platen uit te delen, waardoor er plots ook mensen die doorgaans niet in de pit vertoeven plotsklaps der midden instonden. Gelukkig voor hen was het dansen beperkten tot wat enthousiast heen en weer gehuppel.

Foto door Shoot Me Again

Counting Coins leverde hier een leuke show af. Het was één van de weinige shows welke positieve elementen mocht ervaren aan dit warme weer. Door de warme temperaturen hadden veel mensen zin in wat ska, en dat kregen ze ook..

Manu Armata – Buzzard Stage – 14:00 – 14:30

De Nederlanders van Manu Armata werden enkele dagen voor het festival opgebeld door Jera On Air. Doordat de Amerikaanse hardcoreband Candy op het laatste nippertje zijn komst annuleerde, kwam er een spotje vrij op de affiche. Aangezien Manu Armata net naast een spotje greep van de jaarlijkse wedstrijd, was het de meest logische vervanger én terecht. De mannen brachten vorig jaar met All I Have een knaller van een ep’tje op de markt en verdiende het gewoon om hier op Jera voorgesteld te worden.

Foto door Shoot Me Again

Net voor aanvang stond de kleinste stage goed gevuld voor deze lokale helden. Ondanks het warme weer werd er door een aantal mensen stevig gedanst met een leuke moshpit als gevolg. Eentje die makkelijk een hele set kon standhouden. Manu Armata was dan ook duidelijk in vorm en vuurde de ene na de andere breakdown op de aanwezige af. Breakdowns welke je even terug katapulteerde in de tijd met strakke two-stepritmes om een knoerd van een bommetje in te leiden.

Foto door Shoot Me Again

Met Keep Breathing en Let It Out werden er “slechts” twee nummers gespeeld van All I Have. Manu Armata koos voor een setlist, welke een voorstelling werd van het intussen uitgebouwde repertoire. Het werd duidelijk dat ze in Nederland fan zijn van deze band, elk nummertje werd even enthousiast onthaald. Nu wordt het tijd om ook de rest van Europa en de wereld te overtuigen. Tussen de nummers door had de band voldoende ruimte gelaten voor hier en daar een babbeltje te maken met het publiek. Persoonlijk begreep ik er niets van, al kan het feit dat ik een Belg ben hier iets mee te maken hebben. De muziek die de mannen uit Harlingen voorschotelde sprak de taal van de muziek en was simpelweg geweldig.

Foto door Shoot Me Again

Manu Armata verbaasde vriend en vijand met een heerlijke hardcoreshow. Achteraf ben ik een shirtje gaan kopen bij Eric Van Miltenburg, de gitarist van de band. De grijze en blauwe shirtjes waren in een large volledig uitverkocht. De reden hiervoor was dat er in de toekomst toch geen grote show op de agenda stond, dat was toch het geval tot een weekje voor Jera On Air. Ook nog dit: dikke respect voor de bassist Geert Geit Braaksma. De man speelt altijd met een masker, en dat was ook deze keer, ondanks het zeer warme weer, niet anders.

Setlist:

1. Self-Reliant
2. Ashamed
3. From The Heart
4. Remain
5. Keep Breathing
6. Let It Out
7. Inanimate
8. Cyco Vision
9. No Victory
10. Close To The Heart
11. Unworthy

Harm’s Way – Buzzard Stage – 17:00 – 17:30

De warmte was genadeloos, ook op de “friste” dag van het festival. De temperaturen liepen vlot richting 30 graden waardoor een pauzemoment zo nu en dan moest worden ingepland. Normaal stond de Duitse hardcoreband Regulate op de planning maar een stoeltje op de gezellige camping besliste hier anders over. Harm’s Way was de volgende band op de agenda, een band van het recordlabel Metal Blade Records. De verwachtingen waren hierdoor hooggespannen, en deze hebben ze niet helemaal kunnen inlossen.

Foto door Shoot Me Again

Versta me niet verkeerd, de Amerikanen leverden hier een meer dan degelijke hardcoreshow af. Alleen was de setting niet optimaal. Wederom gooide de weersomstandigheden roet in het eten. Harm’s Way maakt een donkere hardcorevarriant, wat lomer, sluwer. Enkel had het publiek al een hele dag een loom gevoel en had het nood aan energie. De momenten dat de Amerikanen het gaspedaal vol indrukten, barstte de Buzzard nagenoeg uit z’n voegen.

Foto door Shoot Me Again

Alleen werd dit te weinig gedaan, waardoor verschillende mensen gedurende de set besloten om de show te verlaten. Harm’s Way heeft laten zien wat het in zijn mars heeft en heeft me kunnen overtuigen dat ik deze band eens een laatavondshow moet gunnen.

Setlist:

1. Temptation
2. Human Carrying
3. Capacity
4. Last Man
5. Unreality
6. Infestation
7. Call My Name
8. Breeding Grounds
9. Become A Machine

Madball – Vulture Stage – 18:05 – 18:50

Madball zal altijd voor een boost van je ticketverkoop zorgen. Deze levende hardcorelegende gaat nagenoeg elk jaar uitgebreid op tournee doorheen Europa, door zijn status staat zowat elke stage aangenaam gevuld voor Freddy Cricien en co. De oudere hardcorefans, welke na enkele jaren nog eens een festivalletje bezoeken willen deze kleppers uit hun jeugdjaren zeker niet missen. Ook de jeugdige festivalganger wil Madball altijd aan het werk zien, om ze af te vinken op het lijstje van must see bands.

Ook op Jera wisten de Amerikanen voor een massale opkomst te zorgen, daar de tent net voor aanvang goed gevuld was. Het werd doorheen de dag al duidelijk dat er, zoals altijd, vele Madballfanaten present hadden getekend. Dit viel op aan de vele T-shirtjes, shortjes en petjes op de weide. Ysselsteyn was klaar om Madball met open armen te ontvangen. Zoals we gewend zijn van deze band werd er van de eerste minuut stevig gemosht. Een sfeer die de band met sprekend gemak kon aanhouden, en toch wist het viertal me voor de tweede keer op rij niet te overtuigen. Net zoals bij de vorige passage in de Muziek-O- Droom te Hasselt wist de nieuwste telg niet te bevestigen.

Voor zij die de band al meermaals aan het werk heeft gezien kan het geheel sowieso wat beginnen tegen steken. De band beschikt over zo’n uitgebreid repertoire en toch valt het steeds terug op datzelfde hoopje nummers. Het was mijn vijfde show en het zal even duren vooraleer ik deze krachtpatser nog eens aan het werk zal zien. Het was zeker niet slecht maar uiteindelijk bleef ik achter met een wrang gevoel.

Jera On Air had het duidelijk wél naar zijn zin, getuige de appreciatie tijdens en na de nummers. Set It Off wist de boel voor de zoveelste keer te doen ontaarden, de moshpit tijdens deze show was gigantisch. Tijdens dit nummertje vermenigvuldigde de crowdsurfers per seconde en ook de intensiteit in de pit steeg gevoelig. Voor het grootste deel van het publiek zal deze show ongetwijfeld één van de hoogtepunten van het weekend zijn geworden. Madball was zeker niet slecht maar het begint wat te veel van het goede te worden.

The Interrupters – Eagle Stage – 18:50 – 19:35

Eerder op de dag leverde Counting Coins een meer dan degelijke skacoreprestatie af. The Interrupters mochten een paar uur later het feestje nog eens overdoen, dit keer met onvervalste SKA. De Amerikanen zijn op korte tijd uitgegroeid tot één van de belangrijkste bands binnen de huidige scene. Vorig jaar brachten de Amerikanen het derde studioalbum op de markt, wat wederom een instant klassieker is geworden. Een dagje eerder speelden Aimee Allen, Kevin Bivona, Justin Bivona en Jesse Bivona nog in de Melkweg te Amsterdam. The Eagle Stage stond goed gevuld en had z’n beste dansschoentjes nog maar eens bovengehaald. De hitte was wat gaan liggen waardoor zowat iedereen, tot zelfs ver buiten de tenten, iedereen aan het dansen was. The Interrupters zette hier met ogend gemak een heerlijke show neer.

Foto door Shoot Me Again

Openen deden de Amerikanen met A Friend Like Me vanop de debuutplaat Interrupters. In het punkcircuit is deze track en zowat al de andere vanop deze schijf, op vijf jaar tijd uitgegroeid tot een ware cultklassieker. Dat werd ook duidelijk in Ysselsteyn, want de hele Eagle Stage zong de tekst uit volle borst mee. De band wist bij iedereen een glimlach op het aangezicht te toveren en wist eenieder te overtuigen om de beentjes in het rond te zwieren.  De muziek die de Amerikanen hier voorschotelde was van een zeer hoog niveau en verdiende niet anders dan deze enthousiaste menigte.

Foto door Shoot Me Again

Wat voor een hemelse setlist hadden de Amerikanen hier weten samen te stellen. Het werd een wandeling doorheen de drie platen Interrupters, Say It Out Loud en Fight The Good Fight. Het werd duidelijk dat de nieuwste nummers welke de revue passeerde, Title Holder, Gave You Everything en She’s Kerosene zich perfect staande weten te houden tussen de ondertussen klassiekers. The Interruperters heeft drie beresterke platen om op terug te vallen, waardoor deze band nooit zal teleurstellen. De publiekslievelingen A Friend Like Me, She Got Arrested en Family werden zo hard meegeschreeuwd dat Allen nauwelijks hoorbaar was. Deze show stond bol van de kippenvelmomentjes.

Foto door Shoot Me Again

Klein minpuntje aan deze onvergetelijke show was de cover van Rancids Timebomb. Versta me niet verkeerd, ook dit was fantastisch en wist de sfeer zeker niet onderuit te halen maar het duurde veel te lang vooraleer ze effectief begonnen aan deze tijdloze klassieker. Er werd gehint naar een zeer invloedrijke band voor de punk- en hardcorescène, waarna de band een miniem stukje van Metallica door de boxen knalde. Dat bleek het niet te zijn waarna de band de legendarische riff van Linoleum van Nofx speelde. Wederom incorrect om vervolgens bij Timebomb uit te komen. De tijd die de band hier verloor met palaveren had nuttiger kunnen gebruikt worden.

Foto door Shoot Me Again

Dit was de tweede keer dat ik The Interrupters aan het werk heb gezien. De vorige keer was was in 2015, waar de band een stage van Groezrock mocht openen. Ook toen wisten de Amerikanen een memorabele show af te leveren, maar deze keer was het nog beter. De progressie dat de band heeft weten te boeken zorgde voor een nog strakker geluid. Ik ga alvast de sociale media van de band goed in de gaten houden, want dit is zowat de enige punk-skaband die me als verstokte hardcoreliefhebber heeft weten te overtuigen om eens naar een zaal show af te zakken. The Interrupters staat gelijk aan tonnen kwaliteit én een energieke show.

Ignite – Vulture Stage – 21:05 – 21:55

Na de energieke set van The Interrupters heb ik ervoor gekozen om wat voedsel te nuttigen, wat hier in Nederland echt van topkwaliteit was. Hollanders gierig? Kom dan maar eens naar de porties kijken die hier worden verkocht. Ook het eten was hier in Ysselsteyn van zeer hoge kwaliteit. Achteraf was het iets te gezellig op de camping, maar voor Ignite verlaat je dat stoeltje maar al te graag. Zoals veel bands op deze affiche is Ignite een band die zelden iemand heeft teleurgesteld. De Amerikanen weten als geen ander punk en hardcore tot één geheel te smelten, wat ook opvalt aan de fans van Ignite. Zo liepen er verschillende mensen op de weide met merchandise van de band. De ene gecombineerd met een shirtje/shortje/petje van Nofx, dan andere dan weer van Gorilla Biscuits, heerlijk toch.

Foto door Shoot Me Again

Het was de vierde keer dat ik de Amerikanen aan het werk zag, maar deze show op Jera On Air zal ik niet snel vergeten. Daar de band een mengeling serveert van punk en hardcore leunt het vaak wat meer naar één van de twee. De drie vorige passages was dat steevast naar de punkkant, maar deze keer koos de band ervoor om het gaspedaal vol in te drukken. De drums van Craig Anderson waren pertinenter aanwezig waardoor de hardcore beter tot z’n recht kwam. Ignite raasde drie kwartier als een gek, dit ondanks het feit dat er toch wat misliep tijdens de show.

Foto door Shoot Me Again

Zo was het geluid niet goed, iets wat doorgaans wat teleurstelde op Jera. De bassdrum van Anderson veroorzaakte een vervelende ruis, welke een groot deel van de instrumenten uit de strijd haalde. Gedurende de set probeerde de geluidtechnici het geluid beter af te stellen, iets wat een zaak van lange adem werd. De set was zo’n driekwart gevorderd vooraleer het geluid voor geen ergernis meer zorgde. Toch wisten de Amerikanen een hele set lang uit te halen, dit gewoon door zijn overtuiging en geloof in eigen kunnen. Ook hier werden we verwend met een best-of-setlist, waar een groot deel van de klassiekers de revue passeerde. Slowdown werd een kippenvelmomentje, daar de band besloot om deze akoestisch te brengen. Bij andere bands zou je vrezen dat de energie van daarvoor verdwenen zou zijn, maar bij Ignite weet je dat ze over voldoende buskruit beschikken om direct weer op de gewenste sfeer te zitten.

Foto door Shoot Me Again

Het enthousiasme waarmee Ignite voor de dag kwam, nam ook zijn tol bij frontman Zoli. Vaak was de man zo fel aan het springen dat hij de tekst te laat inzette of domweg vergat. Maar net als bij The Interrupters was er ook hier een publiek wie de teksten probleemloos overnam. Wat een fantastische band is Ignite toch. Ze speelde hier een show welke door de omstandigheden helemaal anders had kunnen uitdraaien. De mannen uit Orange County, California wisten dit alleen al met zijn vertrouwen recht te trekken. Klasse! Het was voor mij de vierde keer dat ik de Amerikanen aan het werk mocht zien, en ondanks het mindere geluid was dit de beste show tot dusver. De hardcore nam voor de eerste keer de bovenhand wat voor meer stootkracht zorgde.

Risk It! – Buzzard Stage – 22:00 – 22:40

Bekomen van de genialiteit van Ignite zat er niet in. Na deze onvergetelijke show was het, snel naar de biertogen lopen, om vervolgens richting Buzzard Stage te trekken. De grote massa was zich naar de grootste stage aan het haasten voor Sum 41. Persoonlijk had ik verwacht dat de kleinste stage zou uitpuilen voor de gevestigde waarde Risk It!. Zo’n vijf minuten voor aanvang was er nauwelijks volk te bespeuren. Waar zaten al die verstokte hardcoreliefhebbers? Sum 41 is een grote naam, maar toch had ik gedacht dat Risk It! meer geïnteresseerde zou trekken. De weinige die wel present tekende hadden duidelijk veel zin in een stevig feestje. Ondanks de zwaar tegenvallende opkomst werd er stevig gedanst, gestagedived en gecrowdsurfd.

Foto door Shoot Me Again

Een hele set lang wisten de Duitsers de aanwezige te verwennen met stevige hardcore. Tijdens de afsluiter Who’s Foolin Who ging bij verschillende festivalgangers het lichtje uit. De armen en benen vlogen duchtig in het rond, deze moshpit was, door het feit dat er enkel verstokte hardcoreliefhebbers present tekende, zonder twijfel de meest intensieve van het hele festival. Er was veel ruimte, en ook de temperaturen lieten een intensieve work-out toe.

Foto door Shoot Me Again

Wat een geoliede machine is Risk It!. Ze lieten op geen enkel moment een steek vallen waardoor het een opéénstapeling werd van energie. Veel meer valt er niet te vertellen over de show, dit is zo’n band die je live moet ervaren. Alles wat je kan en mag verwachten van een goede hardcoreshow kwam aanbod. Risk It! deed wat je kon verwachten, zwaar uithalen.

Converge – Vulture Stage – 22:55 – 23:45

Eerst was de pijnlijkste overlapping die van Comeback Kid en Death By Stereo.Op de sociale media maakten vele festivalgangers zich druk over deze clash, waarna de organisatie besloot om Ploegendienst te switchen met Death By Stereo. De trofee voor pijnlijkste overlapping, voor mij persoonlijk dan, was vanaf de bekendmaking die van de clash tussen Converge en Backfire!. Beide bands zijn ervaren rotten in wat ze brengen. Tot zo’n vijf minuten voor aanvang van de shows heb ik zitten twijfelen. Uiteindelijk hebben de Amerikanen van Converge gewonnen, daar ze al geruime tijd op m’n verlanglijstje stonden. De band staat bekend als één van de pioniers van het metalcoregenre, logischerwijs dus ook van het matchcoregenre.

Iets wat duidelijk werd wanneer de band de bühne besteeg. Volgend jaar mag de band zijn dertigste verjaardag vieren. De cocktail die de me mannen uit Massachusetts voorschotelen is zo difrentieel dat een show gewoonweg niet kan vervelen. Converge staat voor netjes gestructureerde chaos, welke popliefhebbers steevast als herrie zullen omschrijven. Wie de gelaagdheid in het geheel kan horen, zal maar geen genoeg krijgen van deze wervelwind. De prijs van luidste band hebben de Amerikanen zeker verdiend. Tussen de nummers door nam frontman Jacob Bannon nauwelijks de tijd om te bekomen, maar hierdoor bleef de intensiteit wel makkelijk behouden. Het werd dus, net zoals voor de athleten in de pit, een fitnesstraining voor Bannon. Vijftig minuten lang raasde de band als een gek, wat een kolkende massa opleverde. Heerlijk na zo’n dagje zweten om dan alle frustratie op zo’n deugddoende manier uit te kunnen werken.

Tijdens de show besloten verschillende mensen om de voorstelling vroegtijdig te verlaten. Net na deze wervelwind gingen de Britten van Enter Shikari starten aan hun show op de Eagle stage. Dit zorgde voor een constante stroming van mensen. Persoonlijk stond ik achteraan in tent, daar er een totaal rookverbod was in de tenten, dat strikt werd nageleefd. De Mainstage liep zo’n kwartier voor aanvang goed vol, waardoor ik besloot om met een groot deel van de massa het hazenpad te kiezen. Jammer, want Converge was in goede doen en leverde een unieke show af dit weekend.

Enter Shikari – Eagle Stage – 23:45 – 01:00

Twee jaar op een rij een festival mogen afsluiten, er zijn maar weinig bands welke het mogen. Akkoord, Enter Shikari had hier normaal niet gespeeld, maar toch. Er was nog voldoende tijd tussen het hele Architects-gebeuren en het festival zelf en toch werd er aan de mouw van de Britten getrokken. Enter Shikari stemde hier maar al te graag mee in, al was de grote vraag wat ze gingen brengen. Werd het wederom een voorstelling van de nieuwste telg The Spark of hadden ze iets anders voorzien? Eerder dit jaar kwam de band zijn nieuwste werk al voorstellen in de 013 te Tilburg. De kans leek me klein dat de band weer meer van hetzelfde kwam brengen, daar Enter Shikari staat voor vernieuwing. Persoonlijk had ik gehoopt op een verjaardagsfeestje voor de tweede plaat Common Dreads, maar dat is het niet geworden. Het werd een gevarieerde setlist met enkele oudere vergeten pareltjes.

The Appeal & The Mindsweep I had de eer om deze feestelijke avond te openen. Een goed gevulde Eagle Stage had het duidelijk naar zijn zin, zowat al de beentjes gingen van de grond. Met die drie daarop volgende nummers barstte de tent helemaal uit z’n voegen. Met Destabilise, Sssnakepit en Quelle Suprise, drie oudere nummers, had de band al vroeg in de set een serieuze uppercut voorzien. Take My Country Back, afkomstig van de nieuwste telg The Spark, werd eerder dit jaar, tijdens de set in de 013 te Tilburg, akoestisch gebracht. Op het punk- en hardcorefestival Jera werd het zoals op plaat gebracht, al blijft dat altijd een relatief begrip bij Enter Shikari. Laat ons zeggen dat de power hetzelfde was als die op de plaat, de muziek werd zoals zo vaak bij de Britten, hier en daar wat aangepast.

De sfeer had na Take My Country Back nauwelijks aan intensiteit ingeboet, de volgende uppercut werd ditmaal uitgedeeld met Arguing With Thermometers, Slipshod en Anaesthetist. Minder furieus dan zijn voorganger maar daarom niet minder effectief. Deze uppercut was er eentje die ook buiten de frontstage voelbaar was. Arguing With Thermometers, afkomstig vanop de derde langspeler A Flash Flood Of Colour, welke ondertussen al zeven levensjaren op de teller heeft staan, overtuigde de oudere liefhebber om de beentjes te strekken. Slipshod een nieuwere track, is er eentje voor de liefhebbers van het betere moshwerk om dan met Anaesthetist weer wat catchyer uit te halen.

De Quick Fire Round zat wel nog in de setlist, maar mag wat mij betreft achterwegen worden gelaten. Akkoord het zet nog maar eens in de verf wat voor een straffe muzikanten het zijn, maar nummers als Sorry Your Not A Winner en The Last Garison dienen nu eenmaal volledig gespeeld te worden. De remix van No Sleep Tonight was dan weer wel een schot in de roos, tijdens de voor vele fans mindere Quick Fire Round. Zo’n tien minuten vooraleer het effectieve stopuur aanbrak besloot de band om het podium al eens te verlaten. Natuurlijk begonnen de fans te schreeuwen voor meer, maar de bisronde welke bestond uit Torn Apart en Live Outside, smaakte als een veel te warme cola, iets wat we dat weekend al te vaak mochten ervaren.

Enter Shikari zette hier een show neer welke ze niet snel zullen vergeten in Ysselsteyn. Tot ver buiten de stage waren de mensen aan het genieten van deze pittige cocktail. Mijn eerste Jera On Air dag zat erop met Shikari, Drug Church, The Interrupters en Ignite als hoogtepunten. Vervolgens was het een afterparty op de camping en uitkijken naar dag twee van het festival met kleppers als Turnstile, De Heideroosjes, Hatebreed en Death By Stereo. Dank aan Jürgen Bruynooghe van Shoot Me Again voor de foto’s

Setlist:

1. The Appeal & The Mindsweep I
2. Destabilise
3. Sssnakepit
4. Quelle Suprise
5. Take My Country Back
6. Arguing With Thermometers
7. Slipshod
8. Anaesthetist
9. Rabble Rouser
10. Juggernauts
11. Mothership
12. There’s A Price On Your Head

Quickfire round

1. Sorry You’re Not A Winner
2. No Sleep Tonight (2019 remix)
3. The Last Garrison
4. … Meltdown

Encore

1. Torn Apart
2. Live Outside