Met een sterke debuutplaat in de achterzak zijn Cobra The Impaler en Hippotraktor begonnen aan een gezamenlijk queeste met als doel het verpulveren van zo veel mogelijk Belgische en liefst ook buitenlandse concertzalen. Na hun recente doortocht in zaal Trix op 1 april, konden ook de Gentenaren zich opwarmen aan een avondje vaderlandse metal, want op 19 april was het de beurt aan de Vooruit om deze twee jonge bands te ontvangen. En dan heb ik het uiteraard niet over die politieke partij die zo nodig van naam moest veranderen in een poging om toch maar de kiesdrempel te blijven behalen. Turpentine Valley had de eer om de festiviteiten op een doordeweekse dinsdagavond op gang te trappen. Aangezien enige vorm van chauvinisme ons niet vreemd is, waren wij opnieuw maar al te graag van de partij!

Over de stad Gent is qua mobiliteit al veel gezegd en geschreven, maar gelukkig is en blijft concertzaal Vooruit vlot bereikbaar voor wie met de auto afzakt naar Gent. Eens de afrit van de E17 genomen, kan je zo de wagen parkeren in een grote ondergrondse parking, waarna je op twee minuten wandelen in de Balzaal staat. Het kan erger, me dunkt. Aldus arriveerden we reeds vroeger dan gehoopt op onze locatie en hadden we nog even de tijd om het cultureel erfgoed van de Vooruit te aanschouwen. Altijd mooi meegenomen, me dunkt.

De opener van vanavond was niet de band Divided, maar wel het uit Zulte afkomstige Turpentine Valley. Recent bracht deze band nog haar tweede plaat Alder op de markt via Dunk!Records. Een plaatje dat door zowel pers als publiek zeer warm onthaald werd, getuige de hoge score van onze collega Carly. Van zodra de eerste tonen door de Balzaal weergalmden, daalde er een soort van weemoed neer, dewelke al snel ondersteund werd door een imposante geluidsmuur van post metal. De instrumentale oerkracht van deze band bezit de kracht om iedere luisteraar in een soort van subtiele trance te brengen, waarbij je van het ene nummer in het andere dreigt weg te glijden. Turpentine Valley is bovendien niet bevreesd om de grenzen van het post-genre op het te zoeken, hetgeen zowel de band als het publiek de gelegenheid biedt om op tijd en stond even op adem te komen.

Turpentine Valley

Bij een louter instrumentale act is de grootste moeilijkheid vaak het blijven intrigeren van het aanwezige publiek. Een moeilijkheid die Turpentine Valley tot op heden steeds perfect heeft weten ondervangen. Al moeten we ook wel erkennen dat de instrumentale finesse en totaalbeleving pas echt tot hun recht komen eens de nummers op zich ietwat vertrouwd in de gehoorhang liggen. Voor wie het vanavond de eerste kennismaking was met deze act, zal ongetwijfeld in positieve zin verrast zijn, maar zal anderzijds enkele dagen na de show moeten erkennen dat er op zich weinig is blijven hangen. Een ‘euvel’ dat evenwel de perfecte voorzet vormt om deze band beter te leren kennen!

Turpentine Valley

Waar Hippotraktor in het Antwerpse Trix nog als afsluiter mocht aantreden, spreekt het voor zich dat in het Gentse die eer weggelegd is voor Cobra The Impaler. Het leven hoeft niet altijd gecompliceerd te zijn. Idem wat betreft de setlist trouwens, want die was nagenoeg identiek aan die van een kleine drie weken geleden. Zo opende de band met de ‘hitsingle’ Manifest The Mountain, waarbij ook meteen duidelijk werd dat gitarist Sander Rom nog steeds revaliderende is en daardoor nog steeds zijn vertrouwde gitaar niet kan en mag omgorden. Gelukkig kon de man ons opnieuw verblijden met zijn cleane vocalen om het muzikale geheel van Hippotraktor compleet te houden. Echter werd meteen duidelijk dat de vocalen van Sander wel heel stil in de mix stonden en daardoor als het ware overvleugeld werden door de luide bas en drums. Wat dat betreft had de mix toch net iets strakker afgesteld mogen staan.

Hippotraktor – Sander Rom

Hippotraktor zelf was, zoals we ondertussen al gewoon beginnen te worden, opnieuw in topvorm. Nagenoeg de hele debuutplaat Meridian werd op het publiek afgevuurd, waarbij onder meer Sons Of Amesha, Mover Of Skies en het felle God Is In The Slumber de revue passeerden. Het publiek was ogenschijnlijk iets minder vertrouwd met de muziek, maar liet zich toch gewillig meedrijven op de bij momenten zeer agressieve progressieve tonen van deze sterke band. Met Beacons groeide de set opnieuw naar zijn climax toe, waarbij frontman en multi-instrumentalist Stefan De Graef zijn vertrouwde positie verliet om vooraan op het podium het publiek wat meer op te jutten, hetgeen op positieve wijze onthaald werd. Wat ons betreft, mag de man in kwestie gerust wat meer zijn stekje verlaten, hetgeen de setlist van deze heren nog wat extra ‘jus’ zal geven. Onder een luid applaus mocht Hippotraktor de bühne verlaten, waarna alles in gereedheid kon worden gebracht voor het nu al almachtige Cobra The Impaler.

Hippotraktor – Stefan De Graef

Na het nuttigen van frisse pint, mochten we ons stilaan opmaken voor Cobra The Impaler. De bandleden zelf hadden de uren voordien gretig van de gelegenheid gebruik gemaakt om wat te ‘socialisen’ met het talrijk aanwezige publiek, want de Balzaal oogde vrij goed gevuld. Met de ingetogen noten van Colossal Gods – tevens de opener van de recent verschenen gelijknamige debuutplaat – werd de sfeer meteen op punt gesteld en kreeg frontman Manuel Remmerie alle tijd en ruimte om het publiek warm te krijgen voor een muzikale tocht van ruim 45 minuten.

Cobra The Impaler -Manuel Remmerie

Die muzikale tocht liet het aanwezige publiek live kennismaken met het integrale debuutalbum, weliswaar in een afwijkende volgorde. Zo werd Mountains reeds als tweede nummer van de avond gespeeld. Spawn Of The Forgotten was opnieuw één van de vele hoogtepunten van de avond. Wat mij betreft een nummer waarbij op Alcatraz toch wel een fameuze ‘circlepit’ mag losbarsten. Vanavond bleef het publiek, net zoals in Antwerpen trouwens, vrij rustig onder het muzikale gebeuren.

Cobra The Impaler – Ace Zec

Het feit dat Cobra The Impaler vanavond een thuismatch mocht spelen, gaf de band overduidelijk een boost van jewelste. Nu komt deze band altijd wel impressionant voor de dag, maar hetgeen vanavond ten berde gebracht werd, was toch echt wel om ‘u’ tegen te zeggen. Ieder bandlid verkeerde vanavond in topvorm, waarbij drummer Ace Zec finaal zelfs zijn T-shirt uitspeelde om tijdens Tempest Rising alle remmen los te gooien. Wie de band reeds live aan het werk mocht zien, weet ondertussen dat deze song te bestempelen valt als een gedroomde afsluiter. Frontman Manuel Remmerie en gitarist James Falck doken opnieuw het publiek, waarbij laatstgenoemde zelfs de tijd nam om zijn vriendin een romantische ‘bees’ te geven. De liefde kan toch schoon zijn. Tijdens de afsluitende gitaarsolo besteeg James nog de imposante geluidsboxen, hetgeen op een luid gejuich onthaald werd en dat terwijl die andere gitarist Tace DC in volle concentratie de laatste noten van deze avond uit zijn vingers perste.

Cobra The Impaler – Manuel Remmerie & James Falck

Ondergetekende had ondertussen reeds drie keer het genoegen om Cobra The Impaler live aan het werk te zien op een dik half jaar tijd en met overtuiging bleek de show vanavond toch wel de overtreffende trede te raken. De band blijft duidelijk show na show groeien, hetgeen we alleen maar mogen appreciëren. benieuwd waar dat gaat eindigen!