Afgelopen zondag 23 februari verwelkomde de legendarische Ancienne Belgique in Brussel opnieuw Opeth voor een avond vol virtuositeit, klankcontrasten en de onmiskenbare humor van Mikael Åkerfeldt. Deze Belgische halte markeerde het einde van het continentale Europese deel van hun The Last Will and Testament European Tour 2025, voordat ze de plas naar het Verenigd Koninkrijk overstaken om hun muzikale reis verder te zetten.
Half augustus worden de sportterrein van Campus De Lange Munte omgetoverd tot een gevangenis. Want dan neemt traditioneel het metalfestival Alcatraz deze terreinen over. De enige sporten die dan op deze terreinen gebeuren zijn gewichtheffen (in de vorm van verschillende bekers drank), worstelen (moshpits, walls of death,…) en wandelen en/of lopen (naar één van de vier podia). Ook dit jaar had dit festival terug een mooie affiche samengesteld met ruim 40 bands uit ons eigen landje en verder een verscheidenheid aan genres van over de hele wereld. Opkomend geweld en gevestigde waarden. Dit is het verslag van dag 3.
Millhaven – Swamp
Met Millhaven (voorheen The Curse Of Millhaven) was de opener van de Swamp Stage en net als de vorige twee dagen, terug een band van eigen bodem. En weer was het publiek massaal aanwezig. Met hun melodische death metal met metalcore-invloeden verdreven ze de laatste slaapluizen uit ieders vel, mochten die na twee zware dagen nog aanwezig zijn. Het was nog maar middag, maar wel al broeierig heet daar in die tent toen Millhaven losbarste met The Maze. Wat we verder te zien kregen was een spetterend vuur- en lichtshow. En uiteraard mochten de walls of death en andere moshpits niet ontbreken. Indien dit een voorbode was van wat ons nog die dag te wachten stond, dan was dit veelbelovend.
Cobra The Impaler – Helldorado
De band rond gitarist, spilfiguur en ervaren rot Thijs De Cloedt (Hæster, ex-Aborted, ex-Horses On Fire) mikt hoog, zeer hoog. Met zijn vorig album, Colossal Gods, hebben we Cobra The Impaler leren kennen en meteen liet deze band overal een diepe indruk na. Na hun eerdere passage in 2022, toen op het kleinere Morgue–podium, was de tent goed gevuld. Dit jaar was dus de logische overstap naar het Helldorado-podium en terug stond de tent goed gevuld. Bovenal waren we benieuwd naar de nieuwe nummers van hun recentste album Karma Collision. De setlist was dan ook een mooie mengeling van tracks uit hun twee albums. Season of the Savage en The Message openden hun set, waarna we met Colossal Gods en Blood Eye twee tracks uit hun eerste album voorgeschoteld kregen, uiteraard met enthousiasme vanuit het publiek. Later in the set volgde nog Scorched Earth uit hun eerste album, mooi ingesloten tussen My Inferno en afsluiter Assasins of the Vision. Bij deze laatste track liep de frontman de hele frontstage af en gaf zo de veiligheidsmensen extra werk, zeker op het moment toen Manuel besloot om met zijn charisma het publiek nog wat meer op te hitsen. De kolkende cocktail van New Wave of American Heavy Metal, ko-los-sa-le grooves, melodieuze breaks, een snuif thrash en zelfs classic metal werd duidelijk zeer goed gesmaakt.
Foto met dank aan Bert Gysmans
Sanity’s Rage – Morgue
Uit de omgeving van Brussel en krachtiger dan ooit: Sanity’s Rage. De band werd in 2002 opgericht door twee muzikanten die een liefde deelden voor oldschool thrash metal. Je moet het maar durven want in die tijd was het genre naar de achtergrond verdwenen, maar… het lukte. Met als resultaat een plaatsje op de affiche van het toen nog Alcatraz Metal Festival 2009, toen nog in De Brielpoort in Deinze. Na een gedwongen afwezigheid is een van de meest veelbelovende thrashmetalbands eindelijk terug en 15 jaar na hun eerste verschijning op Alcatraz opnieuw van de partij. Hun setlist was dan ook een mooi verhaal van oudere tracks uit hun uit 2006 verschenen ep The Rage Of One en You are What You Swallow uit 2012. Daartussen kregen we nog de twee singles die in 2023 uitgebracht werden en afgesloten werd er met de in 2022 uitgebrachte single en tevens een ode aan de band Sanirty’s Rage.
Foto met dank aan Tim vermoens
Conan – Helldorado
Conan is een Britse doom-/sludgemetalband uit Liverpool waarvan de stijl wordt gekenmerkt door een zwaar vervormd en downtuned geluid. Ook wel omschreven als “caveman battle doom”. Conan werd in 2006 opgericht als gitaar/drums-duo. Pas na een tijdje experimenteren voegde de band een basgitarist toe. Met succes, want vanaf toen ging het in stijgende lijn. Deze gasten live aan het werk zien is een must dus de keuze was rap gemaakt. Indien je de ogen zou sluiten en je laat meedrijven op de golven van de muziek zou dit zalig zijn. Louter muzikaal nijgt dit een beetje zoals de muziek van Amenra. Misschien één negatief puntje is de monotone stem van zanger/gitarist Jon Davis maar soit, die mens heeft ook zijn eigen niet gemaakt. De meeste nummers kwamen vooral uit de albums Evidence of Immortality en Existential Void Guardian en afsluiter Invinciblade uit hun in januari 24 uitgekomen ep DIY Series, Issue 1.Conan: luid, met een kracht, een bulldozer waardig, en een beetje prettig gestoord, dat hoort er ook bij.
Legion Of The Damned – Swamp
Jinjer – Prison
De band uit Donetsk met Tati Shmalyuk als uithangbord zet elke zaal of weide in vuur en vlam met een aanstekelijke combinatie van progressieve metal en metalcore met invloeden uit andere genres als extra kruiding. En dit was niet anders op Alcatraz. De oorlog die zwaar woedt in hun streek was misschien de inspiratie voor deze band om als een zware tank over het podium te donderen. Frontvrouw Tati was uitgedost in een mooi rood ensemble, dit in schril contrast met haar stem die verschroeiend over kwam. Hun laatste album, Wallflowers, dateert al weer van 2021, maar blijkbaar is de band bezig met nieuw werk, want er waren 2 nieuwe nummers te horen. De onlangs gereleaste single Someone’s Daughter en Fast Draw, dus dat belooft.
Hirax – Morgue
Met Hirax keren we terug naar de hoogconjunctuur van de thrash metal uit de jaren 80 aan de Amerikaanse Westkust. Hirax bestaat 40 jaar en viert dat met een nieuw album én een Europese tour en daar hoort dus ook Alcatraz bij. Vocalist Katon W. De Pena is vandaag nog het enige originele bandlid en bijgevolg dus ook de nestor van de band. Maar als je hem op het podium ziet rondhuppelen merk je daar niet veel van. Datzelfde podium was gedecoreerd met kettingen en skulls als ware het een optreden van een doomband of iets dergelijks. Met een loeiende sirene stormde Katon het podium op om direct van wal te steken met Helion Rising, een nummer uit hun nieuw album, Immortal Legacy. Later kregen we nog Black Smoke te horen uit datzelfde album. De meeste nummers waren uit hun eerste twee albums dia al dateren uit 1985 en 1986. Hirax zorgde voor een energieke en stomende set, die wel geapprecieerd door het publiek. Later op de avond heb ik nog wat kunnen praten met de frontman en ook naast het podium is dit een zeer aangename persoon, al was hij wel blij dat de tournee bijna voorbij was. Begrijpelijk als je een podiumbeest bent en de jaren beginnen te wegen.
Orange Goblin – Helldorado
Orange Goblin is misschien een van de belangrijkste stonerbands van Engeland. De teksten zijn vaak direct of indirect drugs gerelateerd. Tegenwoordig worden ze wereldwijd gerespecteerd als een icoon van de heavy metal/hardrock. Zanger Ben Ward, gitarist Joe Hoare en drummer Chris Turner als vaste kern vaart Orange Goblin al sinds de oprichting in 1995. Bassist Harry Amstrong vervoegde de band in 2021. Solarisphere uit 1998 opende hun set en kon je direct zien waar de OG-fans stonden. Waarna ze de twee volgende nummers uit het recentelijk verschenen album, Science, Not Fiction (juni 2024) speelden. De rest van de set was een mooie mengeling doorheen hun albums. Frontman Ben Ward is niet alleen een boomlange kerel, hij is bovendien ook een publieksmenner. Lang geleden dat ik nog eens een wedstrijdje “Wie kan het luidst roepen?” heb meegemaakt. Een spelletje dat vroeger nogal veel werd gebruikt en door alle moshpits enz. een beetje naar de prullenmand was verwezen, maar hey OG kwam ermee weg. . Ook en vooral live is Orange Goblin altijd een belevenis.
Dark Tranquility – Swamp
Baroness – Helldorado
Met Baroness uit Georgia, VS zijn metalliefhebbers; verzekerd van een uitstekende liveshow waar muzikaal vakmanschap de hoogstaande verwachtingen perfect inlost. Met hun unieke mix van heavymetalstijlen, waaronder een uitgesproken voorkeur voor sludge en progressive metal. Met zanger/gitarist John Baizley als enige overblijvende originele lid, weet de band al twee decennia lang de hoge kwaliteit van debuutalbum, The Red Album, te handhaven. En dat ze bij Baroness zot zijn van kleurtjes bewijzen al hun albumtitels (Red, Blue, Yellow & Green, Purple, Gold & Grey) En daar brachten deze Amerikanen dus ook een mooie setlist uit. Enkel nummers uit hun debuut, The Red Album mankeerden. Wat niet mankeerde waren ook twee tracks uit hun laatste worp, Stone (yep, gedaan met kleurtjes). Last Word en Under The Wheel zaten helemaal vooraan in hun set. Halverwege the set verklaarde John Baizley: “Sometimes I think we are the luckiest band in the world”, en die blijheid straalde Baroness dan ook uit.
Mayhem – Swamp
Danko Jones – Helldorado
Niets meer en niets minder: Danko Jones. Samengevat, het leven ‘on the road’ van een hardrock-‘n-rollende band. Oorspronkelijk waren ze niet eens van plan om een album uit te brengen. Ze hadden liever dat de livereputatie van de band zich via mond-tot-mondreclame zou verspreiden en dat is zonder meer gelukt. Het constante toeren en de energieke liveshows maakt de band wereldwijd tot graag geziene gasten. Niettegenstaande hebben deze Canadezen toch wel al een album of 12 bij elkaar gespeeld, waarvan recentelijk nog Electric Sounds verschenen is. Toepasselijk om te openen kregen we het nummer Guess Who’s Back, waarna Get High? volgde, allebei afkomstig uit het laatste album. Verder volgde nog een ruime bloemlezing doorheen de geschiedenis van deze band.
Architects – Prison
Opeth – Swamp
De laatste noot op Alcatraz was weggelegd voor de band rond zanger Mikael Åkerfeldt, Opeth. Vijf jaar na hun vorige passage mochten ze dit jaar Alcatraz officieel afsluiten. En dat deden ze dan ook letterlijk. 22 minuten later dan voorzien maar dat kan ook te maken hebben met het feit dat Architects nog aan het afronden was op het hoofdpodium en omdat dit podium recht tegenover het Swamp podium staat, zou dit natuurlijk het “iets rustiger” werk van Opeth storen. Maar eenmaal vertrokken kregen we een show om duimen en vingers van af te likken (sorry, ik ben fan). Het podium oogde ook zeer imposant. Eén groot led-scherm in twee hoogtes, met op het bovenste schavotje, de keyboardspeler en drummer, vooraan de snarenplukkers. Eenmaal de led’s oplichten stonden de bandleden soms letterlijk in een sterrenhemel. Wat ook in de sterren geschreven stond was dat Opeth in een goede bui was en ze mooie setlist speelden. Hun doorgaans lange composities verwerken ze op vernuftige wijze elementen uit folk, blues, klassiek en jazz, maar ook een streepje death metal ontbreekt niet. Akoestische gitaarpassages wisselen ze af met stevigere stukken, waardoor het vijftal keer op keer boeiende concerten weet neer te zetten. En dat deden ze dus ook op Alcatraz. Ooit had Mikael gezworen om niet meer te grunten, gelukkig is hij vlug op zijn belofte terug gekomen of we zouden nummers als opener The Grand Conjuration, Demon of the Fall of Her Apparent niet gehoord hebben. En uiteraard als afsluiter het bijna 15 minuten durende Deliverance.
Alcatraz 2024 zal geboekstaafd worden als een editie met een recordopkomst met ongeveer 55.000 toeschouwers. Een grote variëteit aan bands en belangrijk: vele Belgische bands. En ook kregen we al een voorsmaakje voor volgend jaar want de eerste bands werden al aangekondigd (Machine Head, Dimmu Borgir, Obituary, …) dus dat wordt weer een feestje om naar uit te kijken.
In een opwindende aankondiging heeft Alcatraz Festival de eerste golf van acts onthuld die gepland staan om op te treden tijdens Alcatraz Festival 2024. Bekend om zijn uitzonderlijke line-ups, zal Alcatraz Festival de lat opnieuw hoog leggen met een spannende reeks artiesten, en belooft zo een onvergetelijk muziekweekend.
Opeth bracht een aantal weken geleden na drie jaar nog eens een nieuw album uit en dat is altijd goed nieuws naast het feit dat het telkens ook uitkijken is naar wat het nieuwe album zal brengen ten opzichte van eerder werk. Naar mijn bescheiden mening leverden Mikael Åkerfeldt en zijn discipelen om de dertigste verjaardag van de band te vieren opnieuw prachtig werk af.
De twaalfde editie van Alcatraz Hard Rock & Metal Festival had dit jaar terug een affiche samengesteld om U tegen te zeggen. Met Saxon (die zijn 40 jarig bestaan kwam vieren) en Opeth als headliners op vrijdag, een live-dvd-opname van Avatar en Amenra als afsluiters op zaterdag en Avantasia en Soulfly hadden de eer om op zondag het festival af te sluiten. Nemen we daar nog het nieuwe derde nieuwe podium bij, La Morgue, die grotendeels bevolkt werd door Belgische bands. Samen met nog 57 andere bands zorgden ze voor 3 dagen van een grote variëteit aan genres die het metalmilieu rijk is Hier volgt alvast een verslag van dag 1 vrijdag 09 augustus.
Tekst: Gillian Missinne
In de regen gaf deze bluesy rock- en/of metalband het beste van zichzelf. Naast het feit dat deze zanger een lookalike is van Russell Brand, viel mij vooral de vergelijking met Inglorious en soms zelfs Royal Blood op. Na mijn eerst lachbui toen ik dat opmerkte, besefte ik echter snel wat een klok van een stem hij wel niet heeft. Ondanks de regen toch een leuke opener.
Tekst: Gillian Missinne
Dit vrouwelijke Braziliaans trio brengt een new school vorm van thrash. Er is echter duidelijke inspiratie van de Teutonic Three, maar ook van bands als Slayer en Exodus. Haar screams kunnen haar zo een positie bezorgen in een blackmetalband! Het contrast kan niet groter zijn; een streling voor het oog, maar een oplawaai waar je oren van gloeien. Samen met het snedig gitaarwerk is dit vast en zeker een succescombinatie.
Tekst: Gillian Missinne
Ondanks het feit dat ze onwaarschijnlijk vroeg moesten spelen en waarschijnlijk nog steeds met een jetlag kampten, was Crystal Lake een van de hoogtepunten van het weekend. Vanaf de eerste noot werd het publiek, noch de moeite, bespaard. De vijf Japanse coryfeeën beukten meteen op ons in met hun electronische metalcore in de vorm van Fuel to the Fire, wat voor pits en zelfs een kleine poging tot een Wall of Death zorgde. Een Belgische primeur om U tegen te zeggen. De zanger bedankte het publiek door midden in een song zich ertussen en uiteindelijk er op te begeven.
Tekst: Gillian Missinne
Ondanks het feit dat ik maar 1 album ken van deze band, keek ik er wel naar uit. Veel valt er jammer genoeg niet over te zeggen. Ze waren goed, zonder echt meer te zijn. Mede door het feit dat het publiek nog aan het opdrogen was na de verschillende regenbuien, zat er nooit veel ambiance in. Alles zat nochtans goed in elkaar, maar ze misten precies een ‘hook’ om het volk mee te slepen in hun verhaal.
Tekst: Carly Vanpevenaeyge
De tweede band in de broeierige La Morgue was An Evening With Knives. Een post/doommetal band uit het Nederlandse Eindhoven die ook niet vies is van een portie stoner metal. Iedere band op dit podium kreeg 66 minuten om zich te presenteren of te bevestigen, en dus ook AEWK. Was de tent maar half gevuld bij aanvang van hun set, tegen de finale kon Marco en zijn kompanen op een toch wel goed druk bevolkte tent overzien. Er was zelf plaats in hun set voor vier nieuwe nummers van het album dat binnenkort (door middel van crowdfunding) verschijnt.
Tekst: Gillian Missine
De laatste keer dat ik deze Grieken heb gezien, was in 2009. De volle TIEN jaar geleden dus, en dat was in de (toen nog) Marquee I op Graspop, net voor W.A.S.P.diezelfde tent plat speelde (kun je het nu nog inbeelden?). Ik was toen zodanig overweldigd door die band, dat ik meteen de halve discografie gekocht heb. Toen was dat nog met Apollo, die nu de vocals van Spiritual Beggars verzorgt.
Zo ook de show, het werd een bloemlezing van hun oeuvre, met enkel het voorlaatste album die in de kou bleef staan. Met 3 nummers van hun nieuwste album Immortals en 3 van hun beste en bekendste album The Premonition, werd echter snel duidelijk waar het zwaartepunt lag. Hoogtepunt was hun cover van Maniac, die zoals gewoonlijk wat extra fun geeft & Falling to Pieces, een oude hit. Dieptepunt was Head up High waaruit pijnlijk duidelijk bleek dat Henning helaas nog niet aan de enkels van Apollo komt op sommige vlakken.
Tekst: Carly Vanpevenaeyge
Deze black-deathmetalband, opgericht door Rune Blasphemert Eriksen (ex-Mayhem) mocht als vierde band op vrijdag de Swamp Stage in vuur en vlam zetten. Met een opbouwende intro die de spanning opdreef verschenen de leden van Vltimas het podium, als laatste de impossante zanger David Vincent, met zijn lange zwarte jas en zwarte hoed als handelsmerk. “Hello Alcatraz”, meer werd er niet verteld, de muziek vertelde de rest. Titelsong van hun recentste cd Something Wicked Marches In opende het concert, waarna dit debuutalbum integraal werd opgevoerd. Deze band zou beter tot zijn recht gekomen zijn indien hij op een later uur mocht aantreden.
Tekst: Yngwie Vanhoucke
Vooraleer de Australiërs van Thy Art Is Murder de Prison Stage betreden worden we getrakteerd op een zeer herkenbare dancehit, waarna velen van in het publiek reeds beginnen te dansen. Tenslotte komt de band het podium op zonder zanger CJ McMahon die enkele seconden later het podium bestijgt. Vandaag doet hij dat met een tijgerprinthemd. Het lijkt erop dat hij nog maar net uit bed gerold is en zo rechtstreeks het podium op.
De band is de vreemde eend vandaag hier op de Prison Stage; zeker het zwaarste dat we op dit podium te horen zullen krijgen. Ondanks dit weet het publiek toch zeer te genieten van de death metal die ze brengen.
De band heeft sinds kort een nieuw album uit en al vanaf het tweede nummer krijgen we veel nieuwe nummers te horen. Om later terug te keren naar klassiekers als Purest Strain Of Hate. Hier en daar zijn er enkele kleine moshpits aan de gang maar over het algemeen staat het publiek er tamelijk mak bij. Zanger Cj McMahon krijgt dan later ook wat problemen met zijn earpiece die de roadie dan probeert te vermaken, wat tot grappige beelden leidt. Na 50 minuten zit de tijd erop en kennen een heel pak nieuwe mensen nu de naam van deze band.
Tekst: Yngwie Vanhoucke
Na deathcore krijgen we de Britse grindcore van Napalm Death. Veel gras laten ze er niet over groeien, want meteen vliegen ze er in zonder een stop in de set. Zanger Mark Greenway loopt zoals gewoonlijk enkele kilometers op en neer het podium in zijn bekende stijl. De tent is goed gevuld en dit zorgt voor een gezillige sfeer waardoor we meerdere crowdsurfers spotten.
Tekst: Gillian Missine
Ondanks het feit dat ze nog maar net een nieuw album uit hebben in de vorm van The Verdict (die overigens heel goed is, zoals alles waar Todd La Torre met zijn vingers aan zit), was dit een show voor de oude fans. Er werd welgeteld EEN (1!) nummer gespeeld ervan, terwijl de rest van de nummers allemaal van voor 1994 zijn, met de meeste zelfs nog in de jaren 80.
Todd was zoals gewoonlijk uitermate goed bij stem, maar voor de rest vielen ze vooral op in hun onopvallendheid. De eerste keer dat het publiek een beetje op gang kwam, was meer naar het einde toe bij het trio hitjes bestaande uit Eyes of a Stranger, Take hold of the Flame & Screaming in Digital.
Tekst: Carly Vanpevenaeyge
Toen ik La Morgue vijf minuten voor aanvang van het concert van het Brusselse ensemble Wolvennest betrad, kreeg ik de indruk dat ik ergens in duivelaanbidders hol was terechtgekomen. Het podium versiert met doodshoofden, kaarsen en de indringende geur van wierook. Toen er ook nog enkele oosterse invloeden aan te pas kwamen, verscheen dit psychedelische en occulte zeskoppige band op het podium. Een demonische frontvrouw (Shazzula), een gitarist die zou kunnen doorgaan voor Johnny Cash en een gitarist met een Flying V (wat iedere metalband zou moeten hebben). Een baslijn die de hele tent op zijn fundamenten doet daveren, geholpen door wat samples en wat elektronica, bracht de toch al broeierige La Morgue tot een kookpunt. Gecombineerd met bijhorende hypnotiserende beelden op de achtergrond, en het niet al te toegankelijke muziek was het niet gemakkelijk om het publiek een uur lang te boeien. Wie het toch volhield tot op het einde kreeg een gitzwarte maar prachtige set te zien. Met een demonische tekst, gevolgd door oosterse songs konden we terug het daglicht tegemoet.
Tekst: Gillian Missine
Deze oude knarren kwamen net zoals dat ander Brits rusthuis Saxon een jubileum vieren. Helaas voor hen is dat 10 jaar meer, en dus 50 jaar! Daarvan zijn er ongeveer 30 met dezelfde core line-up (guitars, keyboards & vocals).
Zij hadden quasi hetzelfde idee als Queensryche: de oude fans plezieren en als er tijd is, wat nieuwe nummers spelen. Uriah Heep hield het op 2 nieuwe nummers als openers, om dan vervolgens 7 nummers te spelen uit 5 verschillende albums die allemaal op 3 jaar tijd uitgekomen zijn. Ben je nog mee? Goed, ik ook niet, dat zijn waarschijnlijk enkel diegene die toen al leefden. We spreken hier over 1970 tot en met 1972.
Wat verschilde met de show van Queensryche was het enthousiasme. Naast het feit dat er na 33 jaar nog steeds geen sleet zit op de stem van Bernie Shaw, viel het ook op dat zowel de oude generatie van Phil en Mick er evenveel zin in hadden als de “nieuwe knullen” Russell & Davey (beiden toch ook al 50 gepasseerd). Prachtige en energieke show, met als afsluiter het eeuwige Easy Livin’.
Tekst: Carly Vanpevenaeyge
Terwijl de oude knarren van Uriah Heep op de Prison Stage het beste uit hun 50 jarige carrière op de festivalweide loslieten, hadden die andere ouwe rotten in het vak de eer om de eerste dag van dit nieuwe derde podium af te sluiten. Het uit Brugge afkomstige Cowboys & Aliens draait ook al mee sinds 1996. En met hun nieuw album, Horses Of Rebellion, onder arm, waren ze klaar om een overvolle tent omver te blazen. De hyperkinetische frontman Henk Vanhee (wiens stem heel wat mee heeft van Jan Coudron van King Hiss, of is het omgekeerd) zorgde met zijn west Vlaamse bindteksten voor dat er een vriendensfeer werd gecreëerd. Oude nummers (zoals Let Me walk You Home, Bad Sexxx, Blow Your Past) werden mooi gecombineerd met nummers uit hun laatste worp (Soaking, Morning Again). Toen Henk een pintje aangereikt kreeg, was dat de ideale aanzet tot It’s Not The Booze. Ghost In My Speaker had als laatste nummer de eer om deze toch wel geslaagde set en de eerste dag van dit nieuwe podium af te sluiten.
Tekst: Carly Vanpevenaeyge
Voorlaatste band op de Swamp Stage voor de vrijdag was het Amerikaanse Vio-Lence. En ook al bestaat deze band al van in 1985, toch was dit optreden het eerste ooit in Europa. Alcatraz Hard Rock & Metal Festival kreeg de primeur om deze thrashgoden te verwelkomen. Aan de massale opkomst te zien was het duidelijk dat ook menig metalhead uitkeek naar dit concert. Eternal Nightmare opende de set van deze band waar blijkbaar combatschoenen en korte broek de dresscode is. Frontman Sean Killian heeft blijkbaar graag contact met zijn publiek, afgaande aan de nogal lange bindteksten. Nummers als T.D.S., Bodies On Bodies, Kill On Command passeerden de revue, tot plots de mascotte van het festival (the Officer), vergezeld van zijn harem het podium bestormde. Ideaal moment om Officer Nice te berde ten brengen. Met World In A World werd het optreden beëindigd en konden de heren terug naar San Francisco vertrekken.
Tekst: Carly Vanpevenaeyge
Saxon kwam zijn 40 jarig bestaan vieren op Alcatraz. En met hun onlangs verschenen jubileumalbum, The Eagle Has Landed 40, onder de arm, beloofde dit een best of show te worden. Saxon had kosten nog moeite gespaard voor dit verjaardagsconcert. Een immens scherm op de achtergrond waar bij ieder nummer de bijhorende cd-cover werd geprojecteerd. Motorcycle Man opende hun set en daarna was er geen houden meer aan, zowat alles uit hun 40 jarige carrière kreeg de nodige aandacht. Wheels of Steel, Strong Arm Of the Law, Denim and Leather… They Played Rock and Roll werd opgedragen aan Mötorheads overleden frontman Lemmy Kilmister. Bij The Eagle Has Landed daalde er een enorme adelaar over het podium neer, waarna ze terug verder gingen op hun elan met zowat alles wat ze in hun rijke loopbaan al uitgebracht hebben. Met To Hell and Back, Power and The Glory en Heavy Metal Thunder werd het eerste deel van de show afgesloten. Om dan nog een rondje bisnummers op de weide los te laten. Crusader, 747 (Strangers In The Night) en Princess Of The Night maakten een einde aan dit toch wel fantastisch optreden van deze NWOBHM-pioniers. En de standbeelden van de leeuwen aan de zijkant van het podium zagen dat het goed was.
Tekst: Carly Vanpevenaeyge
Het afsluiten van de eerste festivaldag was weggelegd voor het beste progressieve exportproduct van Zweden: Opeth. Met hun in 2018 uitgebrachte live-album Gardens Of The Titans in gedachten zou dit wel eens een best of-show kunnen worden. En op The Drapery Falls, uit Blackwater Park (2001), na kwam de gehele set uit hun laatste livealbum. Sorceress, Ghost Of Perdition en Cusp Of Eternity passeren vlot (voor zover je de lange nummers van Opeth zo kunt beschrijven) de revue. Geen optreden van deze Zweden zonder enkele grappige anekdotes van Mikael Akerfeldt. Zo prees hij het publiek om op dit late uur, en lang na bedtijd, nog zo massaal aanwezig te zijn. Heir Apparent en in My Time of Need vervolgden de set. Nog een beetje reclame maken voor hun optreden op 6 november in de AB en zijn liefde voor “mussels from Brussels” en daarmee bedoelde hij niet, en ik citeer: “Jean F***king Van Damme” Aan alles komt een eind, dus ook aan de set van Opeth. Het finalenummer was er eentje die kan tellen, het ruim 14 minuten lange Deliverance.
