Het Amerikaanse Whitechapel is doorheen de jaren uitgegroeid tot één van de vaandeldragers binnen het deathcore genre. Niet in het minst daar deze heren album na album zijn blijven evolueren zonder daarbij hun muzikale roots te verloochenen. Het album The Valley, dat het levenslicht zag in 2018, kan hierbij gerust een omslagpunt genoemd worden, daar de band, in het bijzonder frontman Phil Bozeman, sterk de autobiografische toer opging. The Valley wist het niet voor niets te schoppen tot album van het jaar wat betreft ondergetekende. Een dikke vijf jaar na de release van The Valley achtte de band de tijd dan ook rijp om met een live album voor de dag te komen, genaamd Live In The Valley, dat uiteraard zal verschijnen met de ondersteuning van labelgigant Metal Blade Records. Of Whitechapel ook met deze Live In The Valley hoge toppen weet te scheren, kom je te lezen in onderstaande recensie. (meer…)
Wanneer je papa mag zeggen tegen een lid van Iron Maiden, dan weet je dat het muzikaal talent in je bloed zit. Zo ook bij ene George Harris, zoon van. Hij erfde het schrijftalent van papa en ging daarmee aan de slag als gitarist. Samen met nog enkele Britse jongeheren kwam hij in 2014 op de proppen met een ep. Al even origineel als zijn vader trouwens, want ook bij hen werden aan het debuut en de band dezelfde naam gegeven. Met hun melodische, new school metal trokken ze al de wereld rond, en na 2 volwaardige albums krijgen de leken een voorsmaakje van enerzijds hun muzikaal talent en anderzijds hoe ze live klinken.
Piraten en feestneuzen bij uitstek, Alestorm, kwamen zopas met het nieuws dat ze eind mei via Napalm Records een tweede live album uitbrengen, deze keer met de inventieve naam Live in Tilburg. Niet enkel op kunststof en vinyl schijven maar ook op dvd en BluRay kwestie van een feestje te bouwen rond de salontafel met je wederhelft en je knuffelcontact.
2010. Ik krijg reclame van een relatief nieuwe band onder de neus. Het draagt de intrigerende naam Periphery. Mijn interesse is gewekt en ik ga naar de muziekhandel om het schijfje te scoren. Twaalf aartsmoeilijke, maar heerlijk retestrakke en vooral boeiende songs later ben ik fan. Periphery…love that shit!
Van de Japanse post-hardcore- en post-rockband envy (inderdaad zonder hoofdletter) had ik tot voor de pandemie nog nooit de moeite gedaan iets te beluisteren. Tijdens de twee maand van de lockdown maakte ik me voor 69 € per twee maand lid van Pelagic Records’ vinyl flat rate waarbij je als lid alle vinyls ontvangt die uitgebracht werden door de label van Robin Staps, ook bekend als het brein en gitarist achter The Ocean, en dit in de meest uitzonderlijke versie en met een minimum van twee.
Bij de eerste lading zat er een album bij van envy, The Fallen Crimson. Een luisterbeurt volgde, meteen een tweede, een derde bleef niet lang uit met de conclusie: “Wat een plaat is met dat zeg!”. Meteen kocht ik Atheist’s Cornea, het voorgaande album uit 2015 en samen met The Fallen Crimson de enige twee albums die niet bij een limited edition box horen waar alle voorgaande nummers op vinyl uitgebracht werden.
