Half augustus worden de sportterrein van Campus De Lange Munte omgetoverd tot een gevangenis. Want dan neemt traditioneel het metalfestival Alcatraz deze terreinen over. De enige sporten die dan op deze terreinen gebeuren zijn gewichtheffen (in de vorm van verschillende bekers drank), worstelen (moshpits, walls of death,…) en wandelen en/of lopen (naar één van de vier podia). Ook dit jaar had dit festival terug een mooie affiche samengesteld met ruim 40 bands uit ons eigen landje en verder een verscheidenheid aan genres van over de hele wereld. Opkomend geweld en gevestigde waarden. Dit is het verslag van dag 3.
Millhaven – Swamp
Met Millhaven (voorheen The Curse Of Millhaven) was de opener van de Swamp Stage en net als de vorige twee dagen, terug een band van eigen bodem. En weer was het publiek massaal aanwezig. Met hun melodische death metal met metalcore-invloeden verdreven ze de laatste slaapluizen uit ieders vel, mochten die na twee zware dagen nog aanwezig zijn. Het was nog maar middag, maar wel al broeierig heet daar in die tent toen Millhaven losbarste met The Maze. Wat we verder te zien kregen was een spetterend vuur- en lichtshow. En uiteraard mochten de walls of death en andere moshpits niet ontbreken. Indien dit een voorbode was van wat ons nog die dag te wachten stond, dan was dit veelbelovend.
De band rond gitarist, spilfiguur en ervaren rot Thijs De Cloedt (Hæster, ex-Aborted, ex-Horses On Fire) mikt hoog, zeer hoog. Met zijn vorig album, Colossal Gods, hebben we Cobra The Impaler leren kennen en meteen liet deze band overal een diepe indruk na. Na hun eerdere passage in 2022, toen op het kleinere Morgue–podium, was de tent goed gevuld. Dit jaar was dus de logische overstap naar het Helldorado-podium en terug stond de tent goed gevuld. Bovenal waren we benieuwd naar de nieuwe nummers van hun recentste album Karma Collision. De setlist was dan ook een mooie mengeling van tracks uit hun twee albums. Season of the Savage en The Message openden hun set, waarna we met Colossal Gods en Blood Eye twee tracks uit hun eerste album voorgeschoteld kregen, uiteraard met enthousiasme vanuit het publiek. Later in the set volgde nog Scorched Earth uit hun eerste album, mooi ingesloten tussen My Inferno en afsluiter Assasins of the Vision. Bij deze laatste track liep de frontman de hele frontstage af en gaf zo de veiligheidsmensen extra werk, zeker op het moment toen Manuel besloot om met zijn charisma het publiek nog wat meer op te hitsen. De kolkende cocktail van New Wave of American Heavy Metal, ko-los-sa-le grooves, melodieuze breaks, een snuif thrash en zelfs classic metal werd duidelijk zeer goed gesmaakt.
Foto met dank aan Bert Gysmans
Sanity’s Rage – Morgue
Uit de omgeving van Brussel en krachtiger dan ooit: Sanity’s Rage. De band werd in 2002 opgericht door twee muzikanten die een liefde deelden voor oldschool thrash metal. Je moet het maar durven want in die tijd was het genre naar de achtergrond verdwenen, maar… het lukte. Met als resultaat een plaatsje op de affiche van het toen nog Alcatraz Metal Festival 2009, toen nog in De Brielpoort in Deinze. Na een gedwongen afwezigheid is een van de meest veelbelovende thrashmetalbands eindelijk terug en 15 jaar na hun eerste verschijning op Alcatraz opnieuw van de partij. Hun setlist was dan ook een mooi verhaal van oudere tracks uit hun uit 2006 verschenen ep The Rage Of One en You are What You Swallow uit 2012. Daartussen kregen we nog de twee singles die in 2023 uitgebracht werden en afgesloten werd er met de in 2022 uitgebrachte single en tevens een ode aan de band Sanirty’s Rage.
Foto met dank aan Tim vermoens
Conan – Helldorado
Conan is een Britse doom-/sludgemetalband uit Liverpool waarvan de stijl wordt gekenmerkt door een zwaar vervormd en downtuned geluid. Ook wel omschreven als “caveman battle doom”. Conan werd in 2006 opgericht als gitaar/drums-duo. Pas na een tijdje experimenteren voegde de band een basgitarist toe. Met succes, want vanaf toen ging het in stijgende lijn. Deze gasten live aan het werk zien is een must dus de keuze was rap gemaakt. Indien je de ogen zou sluiten en je laat meedrijven op de golven van de muziek zou dit zalig zijn. Louter muzikaal nijgt dit een beetje zoals de muziek van Amenra. Misschien één negatief puntje is de monotone stem van zanger/gitarist Jon Davis maar soit, die mens heeft ook zijn eigen niet gemaakt. De meeste nummers kwamen vooral uit de albums Evidence of Immortality en Existential Void Guardian en afsluiter Invinciblade uit hun in januari 24 uitgekomen ep DIY Series, Issue 1.Conan: luid, met een kracht, een bulldozer waardig, en een beetje prettig gestoord, dat hoort er ook bij.
De band uit Donetsk met Tati Shmalyuk als uithangbord zet elke zaal of weide in vuur en vlam met een aanstekelijke combinatie van progressieve metal en metalcore met invloeden uit andere genres als extra kruiding. En dit was niet anders op Alcatraz. De oorlog die zwaar woedt in hun streek was misschien de inspiratie voor deze band om als een zware tank over het podium te donderen. Frontvrouw Tati was uitgedost in een mooi rood ensemble, dit in schril contrast met haar stem die verschroeiend over kwam. Hun laatste album, Wallflowers, dateert al weer van 2021, maar blijkbaar is de band bezig met nieuw werk, want er waren 2 nieuwe nummers te horen. De onlangs gereleaste single Someone’s Daughter en Fast Draw, dus dat belooft.
Met Hirax keren we terug naar de hoogconjunctuur van de thrash metal uit de jaren 80 aan de Amerikaanse Westkust. Hirax bestaat 40 jaar en viert dat met een nieuw album én een Europese tour en daar hoort dus ook Alcatraz bij. Vocalist Katon W. De Pena is vandaag nog het enige originele bandlid en bijgevolg dus ook de nestor van de band. Maar als je hem op het podium ziet rondhuppelen merk je daar niet veel van. Datzelfde podium was gedecoreerd met kettingen en skulls als ware het een optreden van een doomband of iets dergelijks. Met een loeiende sirene stormde Katon het podium op om direct van wal te steken met Helion Rising, een nummer uit hun nieuw album, Immortal Legacy. Later kregen we nog Black Smoke te horen uit datzelfde album. De meeste nummers waren uit hun eerste twee albums dia al dateren uit 1985 en 1986. Hirax zorgde voor een energieke en stomende set, die wel geapprecieerd door het publiek. Later op de avond heb ik nog wat kunnen praten met de frontman en ook naast het podium is dit een zeer aangename persoon, al was hij wel blij dat de tournee bijna voorbij was. Begrijpelijk als je een podiumbeest bent en de jaren beginnen te wegen.
Orange Goblin is misschien een van de belangrijkste stonerbands van Engeland. De teksten zijn vaak direct of indirect drugs gerelateerd. Tegenwoordig worden ze wereldwijd gerespecteerd als een icoon van de heavy metal/hardrock. Zanger Ben Ward, gitarist Joe Hoare en drummer Chris Turner als vaste kern vaart Orange Goblin al sinds de oprichting in 1995. Bassist Harry Amstrong vervoegde de band in 2021. Solarisphere uit 1998 opende hun set en kon je direct zien waar de OG-fans stonden. Waarna ze de twee volgende nummers uit het recentelijk verschenen album, Science, Not Fiction (juni 2024) speelden. De rest van de set was een mooie mengeling doorheen hun albums. Frontman Ben Ward is niet alleen een boomlange kerel, hij is bovendien ook een publieksmenner. Lang geleden dat ik nog eens een wedstrijdje “Wie kan het luidst roepen?” heb meegemaakt. Een spelletje dat vroeger nogal veel werd gebruikt en door alle moshpits enz. een beetje naar de prullenmand was verwezen, maar hey OG kwam ermee weg. . Ook en vooral live is Orange Goblin altijd een belevenis.
Met Baroness uit Georgia, VS zijn metalliefhebbers; verzekerd van een uitstekende liveshow waar muzikaal vakmanschap de hoogstaande verwachtingen perfect inlost. Met hun unieke mix van heavymetalstijlen, waaronder een uitgesproken voorkeur voor sludge en progressive metal. Met zanger/gitarist John Baizley als enige overblijvende originele lid, weet de band al twee decennia lang de hoge kwaliteit van debuutalbum, The Red Album, te handhaven. En dat ze bij Baroness zot zijn van kleurtjes bewijzen al hun albumtitels (Red, Blue, Yellow & Green, Purple, Gold & Grey) En daar brachten deze Amerikanen dus ook een mooie setlist uit. Enkel nummers uit hun debuut, The Red Album mankeerden. Wat niet mankeerde waren ook twee tracks uit hun laatste worp, Stone (yep, gedaan met kleurtjes). Last Word en Under The Wheel zaten helemaal vooraan in hun set. Halverwege the set verklaarde John Baizley: “Sometimes I think we are the luckiest band in the world”, en die blijheid straalde Baroness dan ook uit.
Niets meer en niets minder: Danko Jones. Samengevat, het leven ‘on the road’ van een hardrock-‘n-rollende band. Oorspronkelijk waren ze niet eens van plan om een album uit te brengen. Ze hadden liever dat de livereputatie van de band zich via mond-tot-mondreclame zou verspreiden en dat is zonder meer gelukt. Het constante toeren en de energieke liveshows maakt de band wereldwijd tot graag geziene gasten. Niettegenstaande hebben deze Canadezen toch wel al een album of 12 bij elkaar gespeeld, waarvan recentelijk nog Electric Sounds verschenen is. Toepasselijk om te openen kregen we het nummer Guess Who’s Back, waarna Get High? volgde, allebei afkomstig uit het laatste album. Verder volgde nog een ruime bloemlezing doorheen de geschiedenis van deze band.
De laatste noot op Alcatraz was weggelegd voor de band rond zanger Mikael Åkerfeldt, Opeth. Vijf jaar na hun vorige passage mochten ze dit jaar Alcatraz officieel afsluiten. En dat deden ze dan ook letterlijk. 22 minuten later dan voorzien maar dat kan ook te maken hebben met het feit dat Architects nog aan het afronden was op het hoofdpodium en omdat dit podium recht tegenover het Swamp podium staat, zou dit natuurlijk het “iets rustiger” werk van Opeth storen. Maar eenmaal vertrokken kregen we een show om duimen en vingers van af te likken (sorry, ik ben fan). Het podium oogde ook zeer imposant. Eén groot led-scherm in twee hoogtes, met op het bovenste schavotje, de keyboardspeler en drummer, vooraan de snarenplukkers. Eenmaal de led’s oplichten stonden de bandleden soms letterlijk in een sterrenhemel. Wat ook in de sterren geschreven stond was dat Opeth in een goede bui was en ze mooie setlist speelden. Hun doorgaans lange composities verwerken ze op vernuftige wijze elementen uit folk, blues, klassiek en jazz, maar ook een streepje death metal ontbreekt niet. Akoestische gitaarpassages wisselen ze af met stevigere stukken, waardoor het vijftal keer op keer boeiende concerten weet neer te zetten. En dat deden ze dus ook op Alcatraz. Ooit had Mikael gezworen om niet meer te grunten, gelukkig is hij vlug op zijn belofte terug gekomen of we zouden nummers als opener The Grand Conjuration, Demon of the Fall of Her Apparent niet gehoord hebben. En uiteraard als afsluiter het bijna 15 minuten durende Deliverance.
Alcatraz 2024 zal geboekstaafd worden als een editie met een recordopkomst met ongeveer 55.000 toeschouwers. Een grote variëteit aan bands en belangrijk: vele Belgische bands. En ook kregen we al een voorsmaakje voor volgend jaar want de eerste bands werden al aangekondigd (Machine Head, Dimmu Borgir, Obituary, …) dus dat wordt weer een feestje om naar uit te kijken.
Half augustus worden de sportterrein van Campus De Lange Munte omgetoverd tot een gevangenis. Want dan neemt traditioneel het metalfestival Alcatraz deze terreinen over. De enige sporten die dan op deze terreinen gebeuren zijn gewichtheffen (in de vorm van verschillende bekers drank), worstelen (moshpits, walls of death,…) en wandelen en/of lopen (naar één van de vier podia). Ook dit jaar had dit festival terug een mooie affiche samengesteld met ruim 40 bands uit ons eigen landje en verder een verscheidenheid aan genres van over de hele wereld. Opkomend geweld en gevestigde waarden. Dit is het verslag van dag 2.
Temptations For The Weak – Swamp
Een band moet groeien en Temptations For The Weak heeft goed opgelet! Opener van de Swamp Stage. Van La Morgue in 2022 naar het op één na grootste podium van Alcatraz, duidelijk een evolutie. En dat heeft TFTW met glans doorstaan. Thrash metal met een pak metalcore-invloeden zonder de melodie uit het oog te verliezen. Voor, naar festivalnormen, dit vroege uur stond de tent toch afgeladen vol. Na de instrumentale intro (iets dat tegenwoordig in de mode is) vloog er al beukend in met Tear It Down, een track die letterlijk stond voor wat nog ging volgen. Bij Saviour sloeg de vlam letterlijk in de pan en kregen we de eerste cirlepit van de dag, waarna de ene moshpit na de andere volgde. Crowdsurfers en een wall of death, werkelijk alles werd door het publiek uit de kast gehaald. Vooral bij afsluiter Mind Insane vlogen er al heel wat metalheads over de aanwezige hoofden. Opdracht met glans doorstaan voor TFTW.
Opener van Helldorado Stage was weggelegd voor het internationale gezelschap van het in Spanje residerende Ankor. Met een Britse frontvrouw, die zowel cleane zang perfect beheerst (stel u voor Pommelien Thijs) en screams ook niet uit de weg gaat (probeer u nu Alissa White-Gluz van Arch Enemy voor te stellen). Een Griekse drumster, Britse bassist en Spaanse gitaristen vervolledigen de band die alternatieve metal brengen waardoor dit allemaal licht verteerbaar is en het partygevoel nooit ver weg is. Op een podium dat gehuld was met bloemen kregen we een bepaald hippiegevoel. Op de tonen van Spaanse gitaren betrad Ankor het podium waarbij we direct getrakteerd werden op een grunt van jewelste bij het nummer Darkbeat. En zo wisselde de set af met lief engelengezang en screams/grunts. Na een korte onderbreking verscheen drumster Eleni terug op het podium om een showtje te brengen die doet denken aan de shows van Arejay Hale (Halestorm). Het publiek smulde van deze voor velen toch wel positieve ontdekking, mezelf incluis.
U zoekt een definitie van uniek? Arson is het antwoord. Vijfkoppige Gentse band die niet voor een gat te vangen is. Een harde mix van rock-‘n-roll, punk, hardcore en … jawel, southern rock. En dat stralen ze ook uit met hun retro interieur/opstelling. Een oude grammofoon op een retro bar, een kamerbreed tapijt als backdrop en alle bandleden strak in pak. Op de tonen van Pointer Sisters’ Fire, vergezeld van knipperende tafellampen, kregen we een band te zien waar we op dat moment nog niet wisten wat ons nog te wachten stond. Een gebruik bij deze band is dat er een garçon het publiek bedient van shotjes whisky, maar op Alcatraz nodigde de band het publiek op het podium uit om hun shot te komen halen. Stormloop op het podium als gevolg waarna het publiek al crowdsurfend het podium verliet. En niet alleen het publiek maar ook zanger Jeroen liet zich gewillig meevoeren over het publiek. Op een bepaald moment had je maar twee soorten mensen in La Morgue: zij die surften over het volk en zij die de surfers ondersteunden. Een rustpuntje was misschien wel toen gevraagd werd om iedereen neer te zitten en daarna als een explosie recht te veren, waarna het feestje in al zijn hevigheid verder ging. Een wall of death met als centrale gasten de twee gitaristen, een volle tent rondjes laten lopen over de hele breedte van de tent en uiteindelijk het in brand steken van de cimbalen van de drum. WTF, was me dat een feestje.
Rituals of the Dead Hand ontstond in de 2016 toen Lykaios en Isangrim van post-metalband Hemelbestormer besloten om een reis te maken in de donkerste krochten van de extreme metal. Met Beleth als vaste bassist, dook het trio nog dieper in de onheilspellende duisternis en dat probeerden ze op Alcatraz dan ook te creëren, helaas vereist dit soort muziek een donkere rokerige zaal en dit was een beetje moeilijk in een tent om 16.00 u ’s namiddags. Om het mysterieuze wat op te drijven verschenen er twee gemaskerde monniken op het podium die tevens de vocalen voor hun rekening namen. Ondanks hun dierenschedels in de hand en hun ijzige blik richting publiek, bleef de tent maar weinig gevuld. Ondanks alles bleven de aanwezigen wel trouw ter plaatse. Misschien kan het ook te maken hebben met de sterke bands op ander podia op dat moment. Desalniettemin heeft ROTDH bewezen dat er in België ook plaats is voor bands die andere horizonten opzoeken.
Stel je voor, een coverband die meer succes heeft dan bands die eigen nummers speelt. Een coverband die een metalgenre dat een beetje in de vergeethoek is geraakt, terug enorm populair maakt. Kan niet denk je? Toch wel, Bizkit Park (what’s in a name). Een paar jaar geleden stond deze band al eens op de Swamp Stage, dit jaar mochten ze dit eens overdoen op de Helldorado Stage. Blijkbaar was half van het Alcatrazpubliek naar dit podium afgezakt want er was dus letterlijk geen doorkomen meer aan. Kan ook niet anders als je zowat alle nu-metalnummers in jouw setlist hebt. Het begon al bij de intro. Op de tonen van Star Wars opkomen geeft al een indruk waarvan je hoge verwachtingen schept. Waarna My Generation van Limp Bizkit de set inzette, gevolgd door Down With The Sickness van Disturbed, gevolgd door…. De ene nu metaltrack na de andere. Gebracht als één langgerekte medley. Vijftig minuten lang hit na hit en het publiek smulde ervan.
Deze Mechelse band doet al tien jaar koppig haar eigen zin Een eigen mix van sludge, tribal en post-rock gebrouwen tot één betoverende trip. Stormachtige riffs en tribaleske percussie reageren op zwevende drones en schurende baslijnen. En alhoewel dit een genre is dat door een kleine groep geapprecieerd wordt binnen de metal kon deze band toch wel een goedgevulde Morgue meenemen in hun verhaal. Geen moshpits en crowdsurfers deze keer, maar een volledige tent waarbij de hoofden simultaan op en neer wiegden. Hoewel er een nieuwe plaat in het vooruitzicht ligt, werd er op Alcatraz nog steeds geput uit het in 2020 uitgekomen album Raya.
Tijd voor oerdegelijke stoner metal. Tijd voor Red Fang. Bijna twintig jaar bestaat deze band al en bij de eerste aanblik zie je vooral vier oude knarren, maar vergis u niet. Deze Amerikanen rocken hevig, zeer hevig zelfs. Op Alcatraz vierden ze hun album, Murder The Mountains, uit 2011 en dus 15 jaar oud. De setlist bestond dan ook voornamelijk uit nummers uit datzelfde album, mooi afgewisseld met tracks uit hun 4 anders albums. Blood like Cream en Crows in Swine (Whales and Leeches), Arrows uit het gelijknamige album uit 2021 en Antidote (enkel als single uitgebracht maar steevast in de setlist) zaten mooi verweven in de set. Ook nummers uit het debuutalbum kregen een plaats. Night Destroyer ergens halverwege en het nummer waarmee het allemaal begon voor Red Fang, Prehistric Dog, mocht het feestje afsluiten. Het publiek smulde ervan en bedankte de band met een heuse moshpit. Opdracht volbracht.
Aansluitend in La Morgue ging het stonerfeestje verder met Truckfighters. Al worden deze heren liever geassocieerd met dessert rock. Denk aan bands als Kyuss, Fu Manchu, Queens Of The Stone Age (Josh Homme is grote fan), alleen komen deze gasten niet uit een woestijn maar uit Zweden. Maar dat is niet te merken aan hun muziek of hun enthousiasme. Gitarist Dango had nog geen noot gespeeld maar had wel al gans het podium rondgehuppeld en gesprongen (ondanks het steunverband aan de knie) en is dit blijven doen tot einde van de show. Net als bij hun Amerikaanse collega’s op het andere podium werd er geput uit al hun albums, mooi verdeeld over hun show. En eveneens als Red Fang sloten ze af met het nummer die hun op de kaart zette van op hun debuutalbum, Desert Cruiser.
Oude rockers als afsluiter van een festivaldag. Het blijft een traditie die wat mij betreft mag doorbroken worden. Altijd dezelfde pensioengerechtigde acts (soms al ver erover) die festivals afsluiten terwijl er zoveel bands zijn die plaats meer dan waardig zijn. Dus… met enige tegenzin zakten we af richting Prison stage, maar wat we zagen oversteeg onze verwachtingen. Europe kende ik alleen van de hits uit mijn jeugd en verder stond ik daar niet bij stil. Maar van de eerste toon viel het op dat deze band geen studioproject is of zo maar deze heren wel degelijk kunnen rocken. Beter nog , frontman Joey is uitstekend bij stem en dartelt over het podium als een jong veulen. Na het openingsnummer, On Broken Wings, begroette hij de weide zelfs in het Nederlands: “goedenavond Alcatraz”. Waarna meteen Rock The Night ingezet werd tot jolijt van het publiek. De nummers zaten soms in een minimale verschillende versie van het origineel maar blijven zeer herkenbaar. Uiteraard heeft deze band ook iets minder hardere tracks zoals Carrie dat luidkeels door het publiek werd meegekweeld. Links en rechts ontstond er ook een dansje. Nog zo’n “trage“ is Open Your Heart dat deels akoestisch werd gespeeld. Bisnummers van dienst waren Cherokee en hoe kan het ook anders The Final Countdown.
Het tweede weekend van augustus is Kortrijk weer het epicentrum van de zware gitaren. Drie dagen metal in al zijn glorie. Alcatraz heeft er steeds voor gezorgd dat iedere metalfan aan zijn/haar trekken komt waarbij er nooit een subgenre uit de boot is gevallen. Ook dit jaar is er een grote variëteit aan bands en genres. Zo krijgen we zowel stoner als hardcore, pirate metal tegenover prog, maar zoals steeds, naast de ouwe getrouwen en buitenlandse bands, veel aandacht voor onze eigen Belgische groepen. Ook dit jaar heeft de organisatie terug een mooie affiche samengesteld, waarvan wij een driedelige preview voorschotelen. Uiteraard beginnen we met een selectie voor vrijdag 9 augustus.
Dyscordia (Prison Stage – 11.20)
Een betere thuismatch kan je niet spelen en dan nog eens het festival mogen openen en op het hoofdpodium. Al hebben deze heren het al eerder meegemaakt (2017 en 2021), het moet toch wel een apart gevoel geven om op zo een immens podium te staan en de slaap uit ieders oren te mogen blazen. Met zijn nieuwe drummer en een nieuw album onder de arm staat Dyscordia niets in de weg om een eerste maal iedere vroege vogel omver te blazen.
Fire Down Below (La Morque – 15.55)
Nog een Belgische band dat de eer krijgt om voor de tweede maal te verschijnen op Alcatraz is de stonerformatie Fire Down Below. Terug zoals in 2019 in La Morque en dat mag zeker niet aanzien worden als even status quo of degradatie maar eerder een vanzelfsprekendheid. Een “kleine” donkere tent waarin FDB het publiek letterlijk tot het kookpunt kan brengen. Wie er bij was in 2019 weet wat ik bedoel. Met hun veelgeprezen recentste album, Low Desert Surf Club, zijn deze Belgische goden van de stoner metaleen extra motivatie om te gaan aanschouwen. Fire Down Below wordt systematisch geprezen voor zijn unieke sound: een melodieuze mix van fuzzed-out stoner, heavy psych en 90’s grunge met daarbovenop accenten uit de space rock en doom metal.
Feuerschwanz ( Prison Stage – 16.25)
Omdat het niet steeds retestrakke metal of core metal moet zijn, maar ook eens gemakkelijk en goed verteerbaar, is er Feuerschanz. Deze Duitsers brengen middeleeuwse folk metal. Wat moeten we ons daar bij voorstellen? Feuerschwanz zingt over middeleeuwse beroepen en gebruiken, maar brengt ook herinterpretaties van klassieke sprookjes. Covers van bekende nummers die ze op middeleeuwse wijze parodiëren, ontbreken evenmin. Soms grof, maar altijd plezant. Zelf noemen ze het volkskomedie op middeleeuwse wijze en gaven ze de muziek maar meteen een satirische insteek. Bereid u voor op een totaalspektakel met doedelzak, fluit, e-gitaar, viool en verkleedpartij. Uw humeur kan er alleen maar wel bij varen.
Hippotraktor ( La Morque – 18.45 )
Voor wie het dan weer liever iets moeilijker en progressiever wil, kan opschuiven richting de kleinste maar gezelligste tent van dit festival, La Morque, om te gaan kijken naar alweer een uitstekende Belgische band: Hippotraktor. Sinds de release van zijn debuut-ep P’eau (2018) en eerste full album Meridian (2021) groeide het uit Mechelen afkomstige trio uit tot een veelzijdig vijfkoppig ensemble dat het vroegere instrumentale progmetalgeluid naar nieuwe hoogten tilt. Hippotraktor neemt nota van de beste momenten in het hedendaagse prog/groove/post-metal en weet de ontzagwekkende kracht van de natuur te vangen in aanstekelijke riffs en een meedogenloos groovende complexiteit. Het resultaat is een overweldigende geluidservaring met een niets ontziende intensiteit. De luisteraar dingen laten voelen en ervaren die buiten ons gewone leven vallen: de Belgische band Hippotraktor weet als geen ander hoe ze dat moeten doen.
Chanel Zero ( Prison Stage – 19.30 )
Een band dat geen introductie nodig heeft. Een band dat al op het hoogste niveau meedraait sinds begin de jaren 90 en hedendaags nog steeds volle zalen trekt. Wie kan er Black Fuel, Help, Suck My Energy…. niet uit volle borst volledig meezingen? Toch is dit nog maar de derde passage op dit festival (vierde als je het tweevoudig optreden uit 2021 meerekent). Dit keer trakteren ze met een ‘best of’. Van hun debuutalbum Channel Zero in 1991 en hun laatste uit 2017, Exit Humanity, kortom: de hits, de beste songs. En voor wie niet genoeg kan krijgen van Franky De Smet-Van Damme. Op zaterdag en zondag draait hij vanaf 18.00 uur in El Presidio plaatjes als zijn alter ego Dj Turbeau.
The Ocean ( Helldorado Stage – 21.00 )
The Ocean is een band die niet voor een gat te vangen is. Met een mix van progressieve rock, post-metal, sludge en avant-garde weten de Duitsers al meer dan twintig jaar voor beroering te zorgen. Het collectief werd in 2000 opgericht door gitarist/songwriter Robin Staps, maar kende jarenlang een onwaarschijnlijk hoog verloop aan muzikanten. Intussen heeft The Ocean het instrumentale pad verlaten nadat een vaste vocalist werd aangetrokken. Volgens critici een stap achteruit in termen van vernieuwing en originaliteit, maar volgens de band een bewijs dat recensenten niet om kunnen gaan met de brutaliteit van de antitheïstische vocals die de sound tegenwoordig aanvullen. The Ocean spaart de roede niet. Zowel het katholieke als protestantse geloof krijgen met de regelmaat van de klok een veeg uit de pan. Hoewel hun muziek niet bepaald gemakkelijk is, weten ze steevast te boeien. Op hun jongste album Holocene (2023) staat de meest gevarieerde, experimentele muziek van de band tot nu toe.
Saxon (Prison Stage – 21.10)
Saxon mag zich al beginnen beschouwen als een oudgediende op dit festival. Eerste keer was op de tweede editie van Alcatraz (toen nog in de Brielpoort in Deinze en sindsdien nog twee maal (2017 en 2019)). En oudgediende mag je wel heel letterlijk nemen. Als een van de leiders van de NWOBHM definieerde Saxon mee de sound van de klassieke heavy metal. Vier decennia en tal van successen later staan ze nog steeds aan de top. In de jaren 80 groeide Saxon uit een van de succesvolste metalacts van Europa. En dat zijn ze tot op vandaag gebleven door onvoorwaardelijk de traditie voort te zetten die ze zelf hielpen te creëren. Hun doorbraak kwam er in 1980 met het album Wheels Of Steel tot het in 2022 uitgebrachte Carpe Diem. Een hele back cataloog waar deze heren graag uit putten.
Amom Amarth ( Prison Stage – 23.30 )
De tijd gaat vlug als je je amuseert, want van zodra je de melodieuze death metal van het Zweedse Amon Amarth hoort, dan weet je dat we zijn aanbeland bij de hoofdact van dit podium. Maar niet getreurd want Amon Amarth staat steevast voor een spetterende show. Voor hun naam haalden ze de inspiratie bij J.R.R. Tolkiens Middle Earth, voor hun teksten grasduinen ze gretig in de rijke mythologie en geschiedenis van de Vikingen. De muziek van Amon Amarth wordt daardoor soms ten onrechte viking metal genoemd, maar vergis je niet: het vijftal staat garant voor een portie brutale maar strak georkestreerde death metal. Pas met hun zevende album Twilight of the Thunder God namen ze hun terechte positie aan de metaltop in. Sindsdien volgden nog vijf releases met het recente The Great Heathen Army (2022) als voorlopig hoogtepunt.
Cradle Of Filth (Swamp Stage – 00.20)
Is extreme metal meer jouw genre (met verwijzingen naar het occulte) dan verwijzen we u graag naar de afsluiter van de Swamp Stage, want daar speel Cradle Of Filth. Terwijl in Noorwegen menig kerkje in de brand stond en de prille black metal niet bruut genoeg kon klinken, koos een jongeman uit Suffolk begin jaren negentig voor een vernieuwend geluid. De fundering van het Scandinavische geluid bleef intact, maar boegbeeld Dani Filth drapeerde daar een tapijt van gothic keyboards over. De man bleek ook niet vies van een NWOBHM-metalriff die naadloos in de nog steeds zwartgeblakerde sound werd ingepast. Het vampierenimago, gekoppeld aan occulte teksten, sloeg in als een bloederige bijl en de albums verkochten als zoete broodjes. Dani is vandaag het enige originele lid, maar hij weet zijn band ook na drie decennia relevant en populair te houden.
Life Of Agony (Helldorado Stage – 00.25)
Misschien is Life Of Agony wel een van de bands die al het vaakst op dit festival aanwezig was. Na 2014, 2017 en 2022 (het jaar dat de drumster na het optreden werd afgevoerd wegens de hitte), zijn de Amerikanen anno 2024 terug present. Ditmaal als afsluiter van de Helldorado Stage. De band uit Brooklyn, New York, in 1989 opgericht door Mina Caputo (formely known as Keith), Alan Robert en Joey Z., haalde in 1993 verpletterend uit met River Runs Red. Zelden wist een band zo indrukwekkend de metalscene binnen te stormen. Opvolgers Ugly (1995) en Soul Searching Sun (1997) deden het minder goed. Ook met Mina liep het minder goed, de keuze voor het solopad was snel gemaakt. Vijf jaar later kwam Caputo opnieuw aan boord, maar het succes bleef achterwege. Tot There’s No More Pain in 2017 de band weer op de juiste rails zette. LOA was back. En hoe! Vaak weggezet als hardcore – enkel in de beginperiode – is LOA in werkelijkheid een stijl op zich. Bereid je maar voor op een heftig feestje.
Dit zijn maar een paar suggesties uit het overvolle programma op vrijdag, verdeelt over vier podiums. Wie het graag wat feestelijker houdt en graag uit de bol gaat op de muziek van platenruiters, kan de hele dag terecht in de bar annex partyzaal El Presidio alwaar Dikke Dennis (ook bekend van zijn vaste gastoptredens bij de Nederlandse band Peter Pan Speedrock) iedere avond de tent afsluit.
Wanneer het midden van de maand augustus nadert, weten de ‘Kortrijkzanen’ dat hun stad wederom zal worden overspoeld met liefhebbers van het zwaardere werk. Alcatraz mag ondertussen vijftien kaarsjes uitblazen en is uitgegroeid tot één van de grootste en best georganiseerde (metal)festivals van ons Belgenlandje. Voor deze vijftiende editie heeft de organisatie duidelijk kosten noch moeite gespaard en dat niet alleen voor wat betreft de line-up. Ook de festivalbeleving en de daarbij horende inrichting van het festivalterrein is er nog maar eens op vooruit gegaan. Nu Alcatraz 2023 definitief behoord tot de annalen van de metalgeschiedenis, maken wij maar al te graag de eindbalans op, waarbij we ondertussen aanbeland zijn aan het slotakkoord! (meer…)
Wanneer het midden van de maand augustus nadert, weten de ‘Kortrijkzanen’ dat hun stad wederom zal worden overspoeld met liefhebbers van het zwaardere werk. Alcatraz mag ondertussen 15 kaarsjes uitblazen en is uitgegroeid tot één van de grootste en best georganiseerde (metal)festivals van ons Belgenlandje. Voor deze vijftiende editie heeft de organisatie duidelijk kosten noch moeite gespaard en dat niet alleen voor wat betreft de line-up. Ook de festivalbeleving en de daarbij horende inrichting van het festivalterrein is er nog maar eens op vooruit gegaan. Nu Alcatraz 2023 definitief behoord tot de annalen van de metalgeschiedenis, maken wij maar al te graag de eindbalans op. Hoog tijd voor een grondige evaluatie van festivaldag nummer twee! (meer…)
