Wanneer het midden van de maand augustus nadert, weten de ‘Kortrijkzanen’ dat hun stad wederom zal worden overspoeld met liefhebbers van het zwaardere werk. Alcatraz mag ondertussen 15 kaarsjes uitblazen en is uitgegroeid tot één van de grootste en best georganiseerde (metal)festivals van ons Belgenlandje. Voor deze vijftiende editie heeft de organisatie duidelijk kosten noch moeite gespaard en dat niet alleen voor wat betreft de line-up. Ook de festivalbeleving en de daarbij horende inrichting van het festivalterrein is er nog maar eens op vooruit gegaan. Nu Alcatraz 2023 definitief behoord tot de annalen van de metalgeschiedenis, maken wij maar al te graag de eindbalans op. Hoog tijd voor een grondige evaluatie van festivaldag nummer twee!

Brand Of Sacrifice (Swamp):

Met hun brute energie helemaal vanuit Canada bracht Brand of Sacrifice een wilde achtbaan van emoties naar het Swamp-podium. De show begon op een speelse noot, waarbij gelach uit het publiek werd ontlokt met een verrassende Pokémon-thematische intro. Maar zodra de eerste noten van Demon King klonken, veranderde de sfeer dramatisch. De band verspilde geen tijd en zette een frenetieke circle pit in gang, waardoor het publiek vanaf het begin volledig betrokken was.

Terwijl ze overgingen naar Lifeblood en Altered Eyes, barstte het podium los met rauwe en genadeloze blastbeats. De pure agressie van hun death metal van anime, gebaseerd op de Japanse cult-anime/manga-serie Berserk, bestaat uit een tegenstelling van dichte, botbrekende breakdowns en opstijgende melodieuze momenten, wat een dynamische luisterervaring creëerde die ons allemaal op het puntje van onze stoel hield.

Een deel van hun nieuwste EP Between Death and Dreams, uitgebracht op 21 april, maakte ook deel uit van hun festivalsetlijst. Het is duidelijk dat de band een nog frissere fase heeft ingeluid waar geen weg meer terug is. In een passende afsluiting eindigden ze met het krachtige Eclipse en het einde met de mantra: Welkom in het nieuwe tijdperk. (ML)

Schizophrenia (La Morgue):

Aangezien gaan minivoetballen aan de vooravond van Alcatraz blijkbaar geen topidee is, is ondergetekende op dag twee pas iets later dan voorzien gearriveerd op de heilige prison grounds. Weliswaar ruim op tijd om onze landgenoten van Schizophrenia aan het werk te zien. Dat de band uitermate populair is, kon afgeleid worden aan de immense drukte in en rond de Morgue, waar het werkelijk drummen was om binnen te geraken. De loodzware combinatie van thrash en death metal ging er bij het publiek in als zoete broodjes, waarbij evident veelvuldig werd teruggegrepen naar de in 2022 verschenen debuutplaat Recollections Of The Insane. Het publiek ging uit haar dak, waarbij de crowdsurfers op het podium belandden om vervolgens het publiek in te duiken. Taferelen die alleen maar mogelijk zijn in de kleine, maar o zo gezellige Morgue. Tussendoor bracht de band met een cover van het nummer Necrophiliac nog een ode aan één van haar grote bronnen van inspiratie, namelijk Slayer! De slaap was meteen verdreven!

Gaerea (Helldorado):

Een band die voorafgaand resoluut het predikaat ‘must see’ opgespeld kreeg, was het Portugese vlaggenschip Gaerea. Ook vandaag wisten deze heren het aanwezige publiek mee te nemen op een muzikaal avontuur, waarbij je als toeschouwer even afgesloten kon worden van de rest van de wereld. Gaerea, zoals steeds gehuld in gitzwarte uniformen en bijpassende maskers, vuurde ruim 45 minuten een vorm van misantropische en tegelijk melancholische black metal af op het publiek, die werkelijk iedereen in zekere zin wist te raken. Al was het maar door frontman Guilherme Enriques die wederom als een slangenmens over het podium lag te kronkelen. Enige minpuntje was uiteraard het feit dat de band geen beroep kon doen op donkere, duistere tent, waardoor de normaliter naar epilepsie neigende lichtshow toch wat verloren ging. Maar daar treft evident niemand schuld aan. Een festival van een gepaste programmatie voorzien, is al delicaat genoeg.

Predatory Void (Swamp):

Als bewonderaars van het geluid van Cobra The Impaler en Amenra keken we er duidelijk naar uit om Predatory Void live te zien voor de eerste keer op het Swamp-podium. Onze eerste ontmoeting met de band was niets minder dan een auditieve odyssee, waarbij we rijken van brandende wreedheid en vlammende felheid doorkruisten, voordat we opstegen naar titanische pieken van doom-geladen grootsheid en de pracht van post-metal tapijten. Te midden van het spookachtige geweeklaag van Lina R. en de gutturale bezweringen van bassist Tim De Gieter ontvouwde zich een verheven synergie. Momenten van lichtere introspectie verschijnen te midden van de zwaarte, maar de overheersende essentie bleef een grotachtige reis naar de schaduwen. Elk nummer van hun debuutalbum Seven Keys to The Discomfort of Being (2023) is een wereld op zich en het staat als een essentiële toevoeging aan de afspeellijst van elke liefhebber van post-metal. (ML)

Angelus Apatrida (La Morgue):

Met Angelus Apatrida was het opnieuw tijd om de nodige thrash doorheen de boxen van de Morgue te laten knallen. Het aanwezige publiek had blijkbaar wel zin in een tweede thrashfeestje, want opnieuw puilde de Morgue uit van het volk en was er werkelijk geen doorkomen aan. Iets wat zeker niet hoeft te verwonderen, want Angelus Apatrida mag gerust een grote naam binnen het Spaanse thrashgenre genoemd worden. Vandaar ook dat het in zekere zin opmerkelijk te noemen valt dat deze Spanjaarden al vroeg na de middag op het kleinste van de vier podia moest aantreden, terwijl deze band gewoon thuis hoort op de main stage. Daar kan geen enkele twijfel over bestaan. Noch de band, noch het publiek liet dit gelukkig aan haar hart komen, want Angelus Apatrida zette een ongelofelijk strakke set neer, waarbij het publiek maar al te graag over ging tot crowdsurfen om vervolgens te stagediven. Gelukkig zonder accidenten. We kijken alvast uit naar de release van de nieuwste plaat Aftermath die normaal eind oktober zal verschijnen via Century Media Records!

King 810 (Swamp):

Opmerkelijke naam op de programmatie van de Swamp was ongetwijfeld King 810. Waar de Swamp normaal voorbehouden is voor het extreme van het extreme, mocht met King 810 een band het podium betreden die vooral trouw zweert bij een meer hardcore en punk achtig geluid. Na een veel te lange intro betraden de bandleden dan uiteindelijk toch stuk voor stuk het podium om vervolgens nog wat langer de spanning op te bouwen. Op die manier leek het wel of de set van deze heren nooit echt van de grond kwam. Muzikaal was het allemaal enorm rauw en heavy, maar op één of andere manier kwam de set van King 810 niet volledig tot zijn recht. Ook het aanvankelijk zeer nieuwsgierige publiek, leek het na een twintigtal minuten wel gehad te hebben. Jammer want King 810 is echt wel een band met een uniek geluid…

H.E.A.T. (Prison Stage):

Shadow Of Intent (Swamp):

Waar vorig jaar Lorna Shore zorgde voor een aardverschuiving, is het dit jaar de beurt aan die andere gigant binnen de deathcore, namelijk Shadow Of Intent. Wie deze band eerder al aan het werk kon zien, mocht zich een gelukkig man prijzen, want de doortocht op Alcatraz was nog maar de tweede show ’tout court’ van deze heren in ons Belgenlandje. Dit verklaart misschien ergens ook wel waarom de Swamp afgeladen vol zat. Het waren dan ook de afwezigen die resoluut ongelijk hadden, want Shadow Of Intent tekende voor het absolute hoogtepunt van deze tweede festivaldag. Wie nog steeds lacherig blijft doen over het deathcore genre kan maar beter zijn oogkleppen afdoen, want wat dit viertal deze middag liet horen, was werkelijk om kippenvel van te krijgen. Tijdens opener Gravesinger stond het publiek met open mond te kijken. Tijdens het daaropvolgende The Migrant spong de spreekwoordelijke vlam volledig in de al even spreekwoordelijke pan en ontstond er hondsbrutale moshpit die gedurende maar liefst drie kwartier op kruissnelheid zou blijven. Frontman Ben Duerr toonde zich een fantastische frontman met een al even buitenaards vocaal bereik. Gitarist Chris Wiseman wist geen enkele noot te missen van de bij momenten uitermate complexe gitaarriffs en al even complexe gitaarsolo’s. Naast al die ongekende brutaliteit was er tussendoor ook ruimte voor prachtig opgebouwde passages, zoals onder meer de outro van het nummer Malediction, de intro van Farewell en het zelfs ingetogen Oudenophobia. Shadow Of Intent kreeg na afloop dan ook een oorverdovende staande ovatie van het publiek. Van deze heren gaan we ongetwijfeld nog horen!

Sepultura (Prison Stage):

Wie zin had in wat Zuid-Amerikaanse geweld, kon na Shadow Of Intent genieten van de show van Sepultura op de Prison Stage. Al moeten we er ook wel bij zeggen dat, ingevolge de overlap tussen de diverse podia, we het begin van de set van deze Brazilianen aan ons voorbij moesten laten gaan. Shadow Of Intent wouden we nu eenmaal meepikken van start tot einde. Op het ogenblik dat we Sepultura van op een afstandje konden waarnemen, was de band al halverwege de set gevorderd. Op zich zeker geen probleem, want de fans van het eerste uur weten al langer dan vandaag dat het zwaartepunt van de set bij het moderne Sepultura sinds jaar en dag bij het einde ligt. Dat was nu ook niet anders. Na een resem songs afkomstig van het meest recente en trouwens goed ontvangen Quadra, zette de band met Refuse/Resist een verschroeiend slotakkoord in, waarbij voornamelijk slagwerker van dienst Eloy Casagrande het beest volledig los kon laten. Een slotakkoord dat trouwens ook nog classics bevatte als Arise en het afsluitende Roots Bloody Roots. Sepultura hebben we ondertussen al tientallen keren gezien, maar toch weet de band op één of andere manier ons toch keer op keer uit ons kot te lokken met een solide show.

Decapitated (Swamp):

Een tweede band die vandaag zeer hoog op het ‘must see’ lijstje stond, was het Poolse Decapitated. Voor wie het voorbije jaar onder een steen geleefd zou hebben, herhalen we graag dat dit viertal vorig jaar met Cancer Culture een dijk van een plaat wist af te leveren, die terug te vinden was in menig jaarlijstje. Het hoeft dan ook niet te verwonderen dat de setlist vandaag bestond uit een pak songs afkomstig van het meest recente magnum opus. Na de intro From The Nothingness With Love gooide de band meteen de knuppel in het hoenderhok met het ronduit verschroeiende Cancer Culture. Het viel echt wel op dat de nieuwe nummers bijzonder goed onthaald werden. Zeker het tweeluik Hours As Battlegrounds + Last Supper kon op enorm veel bijval rekenen. Tijdens de tweede helft van de set lag de nadruk dan weer op het oudere werk. Zo passeerden onder meer de old school classics Spheres Of Madness en Nine Steps de revue. Twee nummers die live anno 2023 nog meer dan ooit weten in te slaan als een bom. Het hoogtepunt was evenwel het nummer Iconoclast, eveneens afkomstig van het meest recente Cancer Culture, dat met zijn fantastische opbouw een circle pit van jewelste in gang wist te zetten. Rob Flynn van Machine Head op tape kon de pret zeker niet drukken. Het spreekt voor zich dat de man in kwestie niet snel even een paar lijnen kon komen meezingen in Kortrijk… Met Post(?) Organic werd het dak van de Swamp er volledig afgeblazen en was het tijd om aan de wederopbouw te beginnen…

Sodom (Swamp):

Na Kreator en Destruction in 2021, was het deze jaargang de beurt aan Sodom om de honneurs binnen het teutonische thrash genre waar te nemen. stichtend lid Tom Angelripper is nog de enige ‘original’, maar heeft sinds een drietal jaar toch een schijnbaar stabiele line-up rond zich weten te verzamelen. Die zekere stabiliteit zorgde er voor dat Sodom vandaag verschroeiend te werk ging in de Swamp. De eerder basic lichtshow zorgde ervoor dat er continu een dreigende gloed in de Swamp hing, hetgeen de sfeer alleen maar ten goede kwam. Gedurende een uur bracht de band een mooie greep uit het oeuvre dat ondertussen ook al gigantische proporties begint aan te nemen. Stel maar eens een setlist samen wanneer je als band ondertussen al 16 albums uitgebracht hebt. Gelukkig bestaan er nog zoiets als classics en daar ontbrak het hem vandaag zeker niet aan, denk maar aan nummers als Outbreak of Evil, M-16 en Agent Orange. Ook het meer recente werk als Caligula en Sodom & Gomorrah hebben ondertussen naadloos een plek weten te bemachtigen in de setlist van Sodom. Een heerlijke portie venijnige old school thrash metal was dan ook hetgeen het publiek in de Swamp voor de kiezen kreeg!

Obituary (Swamp):

Het publiek werd al ongeduldig vanwege een paar minuten vertraging, geuit door geschreeuw en gefluit, totdat het verwelkomende geluid van de intro, Snortin’ Whiskey, de lucht begon te vullen. Met het nummer Redneck Stomp als opening en de viscerale grommen van John Tardy, aangevuld met de stevige gitaarsolo’s van Ken Andrews even verwoestend als het oorspronkelijke rif, werd al snel duidelijk dat dit optreden een authentieke masterclass in death metal zou worden, geleid door deze ervaren veteranen. De hele tent was verenigd en zong in koor met de vuisten hoog, meteen vanaf het eerste nummer. Het bijna perfecte drumwerk van Donald Tardy viel op, vooral in nummers als The Wrong Time van hun nieuwste en 11e album Dying of Everything (2023), dat moeiteloos thrash en death metal mengt en resulteert in een prachtige auditieve traktatie voor elke fan van extreme metal. Een verschuiving in geluid was merkbaar in nummers als War, waar ze ons een groove metal traktatie gaven, waarmee Obituary hun vermogen bevestigde om subgenres subtiel te combineren en een aangename verrassing te bieden. (ML)

KK’s Priest (Prison Stage):

Met KK’s Priest was het vervolgens tijd voor de hoofdmaaltijd van deze tweede festivaldag. Fans van heavy metal en Judas Priest in het bijzonder kwamen dan ook van heinde en verre naar Kortrijk om zijne gitaar hoogheid K.K. Downing aan het werk te zien. Die andere bekende naam binnen dit collectief is uiteraard Tim “Ripper” Owens. Onder luid gejuich kwamen deze tenoren het podium op om vervolgens meteen de gitaren te laten gieren met het opzwepende Hellfire Thunderbolt en het meeslepende One More Shot At Glory van het op 29 september te verschijnen album The Sinner Rides Again. Na twee eigen nummers was het vervolgens tijd om er een resem Judas Priest klassiekers tegenaan te gooien, waaronder Nightcrawler en Beyond The Realms Of Death.

Gelukkig werd het geen volledige covershow, want daarmee zou KK’s Priest zichzelf oneer aan doen. De eigen nummers van deze band hebben namelijk voldoende body om overeind te blijven staan. Dat bewezen knallers als Sermons Of The Sinner en het vlot meezingbare Brothers Of The Road. Ook de bijhorende show was zeker en vast dik in orde, waardoor de toeschouwers een totaalspektakel voorgeschoteld kregen. Waar er aanvankelijk wel wat scepsis was ronde de status van deze band als headliner, waren deze twijfels na afloop van de show volledig verdwenen. Old school heavy metal zoals het hoort!

Amorphis (Helldorado):

Doordrenkt met de etherische golven van progressieve melodische death uit het hart van Finland, betrad Amorphis het Helldorado-podium met de laatste optreden van de avond. De solide riffs van gitarist Esa Holopainen en de basboost van Olli-Pekka Laine verstrengelden zich in een ingewikkelde dans, en vormden een fundament dat nog krachtiger werd met het drumwerk van Jan Rechberger. De progressieve toetsen van Santeri Kallio gaven de muziek een vleugje psychedelische magie, verhieven de geesten en transporteert het publiek naar andere werelden. De ruwe en melodische zuivere baritonstem van Tomi Joutsen schilderde een betoverend contrast, een sonische dualiteit die het scala aan emoties liet zien dat deze band kan oproepen. De onberispelijke geluidskwaliteit weerspiegelde die van hun studio-opnames, maar was doordrenkt van de rauwe energie van hun optreden, een ervaring die niet kan worden gevangen op je favoriete muziekstreamingplatform. Dus gaven we ons over aan onze instincten om ons echt onder te dompelen in het volledige spectrum van de live-ervaring. Onze harten smolten weg met de bedwelmende noten van de hit single The Moon van hun briljante laatste album Halo (2022).