Downfall of Gaia heeft met Ethic of Radical Finitude zijn vijfde langspeler gebaard. En bewijst hiermee meteen dat de langzame doodsrochel van moeder aarde niet alleen voor vele klimaatmarsen kan zorgen, maar ook gewoon een stevige scheut post-blackmetal kan opleveren waarvan je alleen maar blij kunt worden.
Toen Peter Steele in 2010 het tijdelijke voor het eeuwige wisselde, besloten de overige bandleden om Type O Negative maar meteen samen met zijn frontman in het graf te laten glijden. Wie zou immers in staat zijn het immense gat te vullen dat hij naliet? En toch werd er met A Pale Horse Named Death een poging gedaan om de muzikale erfenis van Type O Negative levend te houden. Al is ‘levend’ misschien niet de beste term om het tegen-beter-weten-in-vegeteren dat bezongen wordt te omschrijven. Tijd om de whisky bij te vullen, want vrolijker zijn de heren er de voorbije jaren niet op geworden. Gelukkig maar!
Zeal and Ardor, het unieke project van Manuel Gagneux, gooide hoge ogen met zijn debuutalbum, waarop een mix van soul en black metal te horen was. Het uitgangspunt was hoe de muziek van zwarte slaven zou geklonken hebben als ze van de kracht van metal gebruikt gemaakt zouden hebben. En hoewel het niet te ontkennen was dat het debuut Devil Is Fine insloeg als een bom en verraste door zijn originaliteit, was het maar de vraag of dat ook op een volgend album bevestigd kon worden. Liefst ook met een volwaardig album, want laat ons eerlijk zijn, het vorige was nogal aan de korte kant. Met Stranger Fruit wordt nu het antwoord gegeven, en dat is er één die niet te negeren valt.
Het zou niet meer nodig mogen zijn om Wiegedood voor te stellen: vier jaar geleden debuteerde dit trio met het overweldigende De doden hebben het goed – en sindsdien nam hun naamsbekendheid alleen maar toe. Niet alleen in eigen land, overigens, maar deze furieuze black metal ging als een pletwals over Europa, en met enkele optredens in Nieuw Zeeland tot zelfs letterlijk de andere kant van de wereld. We kunnen dan ook alleen maar blij zijn dat de thuisbasis allesbehalve vergeten wordt, en naar aanleiding van het derde album werd een speciale release show gegeven in Kortrijk. Daar zouden de drie ‘De doden hebben het goed’-albums integraal van voren naar achteren gespeeld worden. Holy fucking shit! – is de enige juiste reactie op zo’n mededeling, en De Kreun was dan ook in een mum van tijd uitverkocht.
Desolate Grief heet het nieuwe album van Faal, al ligt dat eigenlijk al sinds eind januari op de planken. Als de band er echter zes jaar mag over doen om zijn nieuwe album te presenteren, dan zal het ook wel niet op een maandje meer of minder steken vooraleer onze review verschijnt, zo dachten wij. Het blijft tenslotte doom metal, al is het dan met een stevige scheut death.
