Industrial fans, Amped-Up heeft aan jullie gedacht. 16 april 2020 is de dag waarop de Franse band uit Colmar, Crown, voorgesteld heeft om haar derde langspeler uit te brengen, The End Of All Things, via het Berlijnse Pelagic Records.
De moeite waard, we melden het je meteen, en ongetwijfeld een datum die door de fans van Crown in het bijzonder en fans van industrial in het algemeen met een fluorescerende streep stond aangegeven in hun agenda’s nadat de de previews veelbelovend waren.

De band of beter gezegd het duo ontstond tien jaar geleden met een drummachine die meteen de aandacht trok van muziekliefhebbers in Frankrijk en daarbuiten. Tegenwoordig bestaat het project enerzijds uit David Husser, muzikant, geluidstechnicus en producer die al ontelbare tijd in het vak zit en zijn strepen verdiend heeft bij zijn persoonlijke projecten zoals zijn eigen industrial band Y Front, met Alan Wilder (ex-Depeche Mode) in diens Recoil-project of door andere samenwerkingen, het producen of onderzoeken in deze immense wereld van muziek, geluidsinstallaties en synthesizers.

Aan de andere kant is er oprichter Stéphane Azam, hoofdzanger, die eveneens geluidstechnicus is en bekend is als geluidstechnicus voor de Franse blackgaze band Alcest of de Duitse post-metal band The Ocean.
Op The End Of All Things etaleert hij al zijn kunnen en talent waarbij hij vriend en vijand verbaast met zijn stembanden.

The End Of All Things, is de consolidatie van stijlen en invloeden die de band door de jaren heen heeft uitgeprobeerd en ervaren, een avontuur die het beste brengt van de nieuwe industrial, dark ambient, coldwave, grenzend aan black metal, zelfs flirtend met shoegaze, een gewaagd voorstel die komt om de honger te stillen van degenen die zich in de schaduw bewegen.
Begin februari van dit jaar verscheen Illumination als preview terwijl in maart Shades voorgeschoteld werd, twee uitersten van wat het duo laat horen met dit nieuwe werk.

Eind maart bracht Crown de video voor Violence, ongetwijfeld één van de topnummers van deze release maar ook de opener van The End Of All Things met een zangerig ritme en al het gewicht van de synthesizers, zodat Stéphane Azam’s stem in een donkere maar aangename sfeer overkomt, een genot voor de zintuigen. Neverland heeft meer kracht in de ritmische fundamenten terwijl de sfeer met synthesizers en vocals je naar donkere passages vervoert.
Vervolgens komt Shades, puur industrieel, gitaren, sfeer en stem komen in overeenkomst met de muziek.
In tegenstelling tot de vorige platen wordt de stem van Stéphane Azam beter bereikt, is er minder geschreeuw, de zang vormt een climax in geheel deze release.

Bijna halfweg is Illumination soepel en zangerig met krachtige keyboards en gitaren die je uitnodigen om sinistere passages te doorkruisen, de stem brengt moeiteloos gevoel over alvorens door te schakelen naar Nails, met een post-apocalyptisch begin, om verderop plaats te maken voor een rustigere muzikale setting met scherpe gitaren en dito synths.
Gallow en Extinction die het middenstuk vormen van The End Of All Things brengen snelheid terwijl het toetsenwerk en de ritmesectie de zang in al haar schoonheid naar voren brengen, de setting in elk stuk vormt een prachtig geheel.
Fransen gebruiken uiteraard heel graag hun taal of hun roots waardoor een track een Franstalige naam moest krijgen, hier in de hoedanigheid van Fleuves die eerder akoestisch begint om uit te groeien naar een episch onderdeel die de essentie vormt van dit werk.

Het slot wordt gebracht met onder meer Firebearer met passages die me deden denken aan Downward Spiral van Nine Inch Nails en Democracy van Killing Joke, een nummer met wanhoop die aan de oppervlakte komt drijven. Utopia zorgt voor het definitieve slotakkoord, waarin Karin Park van Årabrot haar medewerking en stem verleende, een sterk lied met scherpe synthesizers en sobere gitaren, een geweldig finale.

Wat mij betreft is dit tot dusver één van de beste voorstellen dit jaar en misschien wel een release die alles heeft, een aangename verrassing die degenen die zich in de duisternis bewegen zeker zal verleiden. Hopelijk is dit niet The End of All Things wat Crown betreft, dit is té goed om een eindstation te vormen.