Heel de maand juni was het droog, droger, droogst. Net wanneer het gezelligste punk- en hardcorefestival van de lage landen zijn deuren openzwaaide, veranderde dat naar nat, natter, natst. Een hele dag bleef het non-stop regenen, wat de weide, net zoals vorig jaar, niet veel goeds deed. Gelukkig zijn al de stages op Jera On Air voorzien van een tent, waardoor je, wanneer je de weide had bereikt, beschutting kon vinden. Rond de klok van vieren besloten we richting die heilige weide te trekken. Een half uurtje later mocht Paleface Swiss de festiviteiten op gang trekken. Dit jaar waren we met een heel team aanwezig in Ysselsteyn, wat een omvangrijke review heeft opgeleverd. Op donderdag stonden volgende bands op onze agenda: Paleface Swiss, Employed To Serve, Malevolence, Code Orange, Lorna Shore, Sick Of It All, The Amity Affliction, Chelsea Grin, Nøfx en Parkway Drive.

Aan de perskiosk werden we verder geholpen door een zeer vriendelijke en behulpzame dame. In slechts enkele luttele minuten hadden we ons persbandje om de pols, laat dat weekend maar komen! Voor één van onze redacteuren betekende het echter aanschuiven tussen de massa. Hij was er met zijn vriendin en kon haar moeilijk alleen achterlaten. Hij kon ons achteraf vertellen dat het een ware calvarietocht was geworden. In de ziedende regen hebben ze zo’n twee uur moeten aanschuiven met de set van Paleface Swiss en Employed To Serve op de achtergrond. Wat een geluk dat wij, verslaggever en fotograaf, een stelletje vormen. Zo konden wij probleemloos de ingang van het festival bereiken en het eerste muzikale geweld on stage bewonderen, te beginnen met Paleface Swiss.

Paleface Swiss – Eagle – 16:30 – 17:15

Paleface Swiss werd op het laatste moment opgeroepen om het festival te openen, omdat Polaris helaas moest afzeggen vanwege een familieaangelegenheid waar we inmiddels jammer genoeg van op de hoogte zijn. Het podium van keuze voor deze opening was de Eagle-stage. Met een overvloed aan enthousiasme betraden de Zwitsers het podium. Zanger Zelli deed zijn uiterste best om dit enthousiasme over te brengen op het publiek. Ondanks de uitdaging slaagde hij erin om met de openingsnummers Nail To The Tooth en Best Before Death wat beweging in de tent te krijgen. De Zwitsers bleven het publiek prikkelen met hun beukende hardcore beats en besloten hun optreden krachtig met Curse Us. Het was een onvergetelijke start van het festival op de Eagle-stage. (YV)

Employed To Serve – Vulture – 17:15 – 18:00

Snel renden we van het Eagle-podium naar het Vulture-podium in de hoop zo min mogelijk nat te worden en de modder zoveel mogelijk te vermijden. Dit deden we omdat we graag de Britse band Employed To Serve aan het werk wilden zien. Onder leiding van Justine Jones probeerden ze de Vulture-tent tot leven te brengen. Helaas bleef de tent vrij leeg, omdat veel mensen de oversteek niet durfden te maken in de hevige regen. Hierdoor kwam de band niet helemaal aan zijn trekken wat betreft moshpits. Niettemin waren de hoogtepunten van de set onder andere het nummer Exist van hun laatste studioalbum Conquering. Ondanks de uitdagingen wist Employed To Serve indruk te maken met hun energieke optreden, maar het was jammer dat de weersomstandigheden de opkomst beïnvloedden. (YV)

Malevolence – Eagle – 18:00 – 18:45

Malevolence stond oorspronkelijk gepland als de opener van het festival, maar vanwege de eerder beschreven omstandigheden mocht de band wat later optreden. Met een imposant spandoek en de herinnering aan een eerdere show eerder dit jaar, waren we klaar voor iets bijzonders. De tent was voor meer dan driekwart gevuld in afwachting van de Britten, die met hun mix van hardcore, sludge en stoner metal internationale bekendheid hadden verworven. Ze begonnen aan hun optreden en met het nummer Malicious Intent leek het alsof de show al niet stuk kon. Helaas leek de band niet in zijn allerbeste vorm te zijn, mogelijks door het drukke zomerschema,  want af en toe waren er wat foutjes of valse noten te horen, waardoor het geen vlekkeloos optreden was voor de fans. (YV)

Code Orange – Vulture – 18:45 – 19:30

Eindelijk had ik de heilige weide van Jera On Air bereikt. Ik kon nog net een stukje van Malevolence meepikken. Echt genieten van het spektakel was moeilijk, met een doorweekt T-shirt, onderbroek, broek,… . Ik kan me voorstellen dat het voor de mensen met een dagticket echt doorbijten was. Wie had ook kunnen denken dat je zo’n twee uur zou moeten aanschuiven om binnen te geraken? Wij kozen ervoor om na de show van Code Orange weer richting camping te trekken om ons weer wat op te warmen, voor hen was dit vaak geen optie. De show van de Amerikanen stond met een grote rode stip aangeduid op mijn tijdschema. Ik was benieuwd wat deze eigenzinnige cocktail aan genres ging opleveren.

Om stipt kwart na zeven begonnen de Amerikanen aan hun setlist én hoe. Je kon nog voor de eerste noot uit de boxen knalde vaststellen dat het hier muzikaal een stevige show ging worden. Er stonden maar liefst drie gitaristen op het podium, hierdoor kan Code Orange wat technischer uit de hoek komen. Iets wat ze een hele set deden. De band koos verrassend om met Grooming My Replacement te openen, een track die eerder deze maand verscheen. Ondanks het feit dat de lyrics nog niet luidkeels werden meegeschreeuwd, vond er toch al een stevige pit plaats. Wanneer een band alles geeft, zal het Jera-publiek zich als teken van dank nog wat harder smijten.. Het was duidelijk dat ik niet de enige was die naar deze pletwals had uitgekeken.

De energie zat goed, de pit had het duidelijk naar zijn zin. Met Swallowing The Rabbit Whole gevold door In Fear, hadden de Amerikanen voor Jera On Air een ware uppercut voorbereid. Wie de nummers kent weet wat er volgde in Ysselsteyn. Chaos, chaos en nog eens chaos. Dit allesvernietigende tweeluik zorgde voor zo’n energie uitbarsting, net wat de festivalgangers nodig hadden. Iedereen leek de zorgen van de afgelopen uren van zich af te dansen en had het duidelijk naar zijn zin. Even leek het er zelfs op dat Code Orange naar één van de hoogtepunten van het weekend afstevende. Echter zorgde enkele minpuntjes ervoor dat het eerder tot de middenmoot behoorde.

Bleeding In The Blur was een ware sfeerspons. Niet alleen bleek deze track veel te langdradig, ook de vocals waren op zijn zachtst uitgedrukt ondermaats. Hoe enthousiast het Jera-publiek is, zo kritisch zijn ze vaak ook. Het viel op dat verschillende mensen de uitgang zochten. Ook mijn aandacht verzwakte gevoelig, de set had dringend weer een energieshot nodig. Er zaten hier en daar nog wel enkele bommetjes verstopt, maar toch bleef het vooral aanmodderen. Zo’n tien minuutjes voor het einde van de show, kozen een groot deel van de aanwezige om tijdig richting Eagle te trekken. Onmiddellijk na de set van Code Orange startte in de naburige stage de show van de Amerikaanse deathcoreband Lorna Shore.

Was het de doorweekte broek en het bijhorende gevoel dat er pipi aan het sijpelen was, of gewoon het feit dat de Amerikanen hier en daar niet foutloos waren, maar deze show stelde me toch eerder teleur. Toegegeven, ik had enorm hoge verwachtingen, daar ik de muziek op plaat echt geweldig vind. Tijdens het schrijven van deze review heb ik nog steeds met veel plezier kunnen luisteren naar Code Orange. Ik ga deze show in zijn totaliteit wat proberen te vergeten, en ga me focussen op dat wel zeer spectaculaire begin. Hopelijk keren ze snel terug voor een zaalshow, waar ik maar al te graag bij wil zijn. (B.W.)

Lorna Shore – Eagle – 19:30 – 20:15

Lorna Shore heeft de afgelopen jaren een ware opleving doorgemaakt, en dit is gedeeltelijk te danken aan de komst van zanger Will Ramos. De deathcore band had plotseling alles binnen handbereik dankzij de klanken die Will Ramos uit zijn keel weet te produceren. Helaas begon de set niet zonder haperingen, want de microfoon wilde tijdens het eerste deel van het openingsnummer maar niet meewerken. Nadat dit probleem was opgelost en het publiek luidkeels zijn goedkeuring liet blijken, kon de show verdergaan. Zo kregen we veertig minuten lang een muur van zware gitaarriffs en gruwelijke gutturale klanken voorgeschoteld. Nummers als To the Hellfire en Into the Earth werden zeer enthousiast ontvangen door het publiek. Alsof Will Ramos nog niet genoeg was, verscheen ook Tom Barber, frontman van Chelsea Grin en de oorspronkelijke zanger van Lorna Shore, op het podium, wat het publiek helemaal uit zijn dak deed gaan. (YV)

Sick Of It All – Vulture – 20:15 – 21:00

Toen was het de beurt aan een van onze favoriete NYC-hardcorebands, de legendarische Sick Of It All. Het is geweldig om te zien dat nog een band die al tientallen jaren meedraait nog steeds dezelfde originele bezetting heeft.

Er is altijd een aanstekelijke vreugde in de manier waarop de band optreedt, en dit keer stelden ze zeker niet teleur, vergezeld van hun onvermoeibare energie die een Sick Of It All-show definieert. Deze vreugde is wat het publiek in zijn greep houdt en hun actieve deelname aanmoedigt. Als je bedenkt dat Sick Of It All al bijna vier decennia actief is, straalt Pete Koller een gevoel van wildheid uit, terwijl Lou Koller’s ogen glinsteren van dankbaarheid, elementen die diep resoneren bij het publiek.

Muzikaal gezien voldeed de band aan alle verwachtingen wat betreft hun optreden, setlist en het creëren van die razende moshpits. Opnieuw bewees Injustice System zich als het ultieme hardcore-anthem, en We Want The Truth blijft net zo relevant als altijd. Als perfecte afsluiter bracht Step Down niet alleen een feestelijke samenzang teweeg, maar bevorderde het ook een gevoel van eenheid en saamhorigheid, waarbij het ons herinnerde aan de essentie van de goede oude hardcore. (ML)

The Amity Affliction – Eagle – 21:00 – 21:45

The Amity Affliction bracht zijn emotioneel geladen metalcore naar Jera On Air en raakte een gevoelige snaar bij het publiek, dit deden ze door de show te starten met hun hits Death’s Hand en persoonlijke favoriet All My Friends Are Dead. Met een perfecte mix van melodische hooks en agressieve breakdowns was hun optreden zowel cathartisch als energiek. Leadzanger Joel Birch legde zijn ziel in elke tekst en creëerde een diepe persoonlijke connectie met het publiek. De anthems van de band zorgden ervoor dat het publiek meezong, wat een gevoel van eenheid en kameraadschap creëerde. Het optreden van The Amity Affliction was een emotionele achtbaanrit die een blijvende indruk achterliet. (YV)

Chelsea Grin – Buzzard – 21:45 – 22:45

Deze donderdag van Jera zal bij mij de geschiedenisboeken ingaan als een wel zeer non-productieve dag. Na Code Orange besloot ik om richting de camping te trekken, om me daar wat op te warmen. Gelukkig waren we dit jaar met meerdere Amped-Uppers aanwezig, anders had deze review er helemaal anders uit gezien. Bedankt collega’s! De nieuwe warme kleren, het campingstoeltje met bijhorende fleece-dekentje en vooral de pergola zorgde dat ik weer wat zin kreeg in dat gene waarvoor we richting Ysselsteyn waren afgezakt: Festivallen. De volgende band op mijn agenda was Chelsea Grin, een Amerikaanse deathcoreband.

Het was al een hele tijd geleden dat ik de band aan het werk had gezien, Groezrock 2013 om precies te zijn. Veel herinner ik met niet meer van die show, alleen dat hij zwaar teleurstelde. Er stond geen band op het podium, en de frontman van toen Alex Koehler vond ik maar niks. Chelsea Grin anno 2023 is een totaal andere band. Van de originele bezetting is er niemand meer over, en dat is maar goed ook. De band lijkt een nieuw elan te hebben gevonden en zou eindelijk garant staan voor een spektakelstukje. Ik was benieuwd hoe ze de intiemere Buzzard zouden afsluiten. Toen ik arriveerde stonden de mensen al tot buiten de tent, wat betekende tot in de enkels in de modder. Chelsea Grin moest hier wel een dijk van een show afleveren om ook hen te overtuigen om in de smurrie te blijven staan.

Om een lang verhaal kort te maken, dat deed de band ook. Een hele set lang konden ze de aanwezige het slechte weer van de dag doen vergeten. Beter nog, ook de hemelsluizen zelf besloten dat het welletjes was geweest. De hevige regenbuien waren achter de rug, zo nu en dan nog wat gemiezer kon de feestvreugde niet meer inperken. Het was duidelijk dat het gebrek aan neerslag niet gemist werd, iedereen had het naar zijn zin en sprong of dook zelfs in de modder. Chelsea Grin was de ideale badmeester om deze avond feestend in te zetten. In tegenstelling tot de vorige bezetting staat er nu wel een collectief op het podium, eentje dat duidelijk genoot van de uitgelaten sfeer van Jera. Dat deze kleine stage geen barrière heeft maakte het alleen nog maar onvergetelijker. Crowdsurfers, stagedivers en een uitgelaten pit zorgde voor de uitstekende vibe.

Wie gedacht had dat de band zich ging beperken tot het nieuwer materiaal was verkeerd. Het werd een wandeling doorheen het ondertussen goed gevulde repertoire van Chelsea Grin. Een hele set lang wisten de Amerikanen de sfeer alleen maar te laten groeien, wat voor enkele huzarenstukjes zorgde tot ver buiten de tent. Toen de band My Damnation aankondigde, zag je enkele oogjes fonkelen. Het is de titeltrack van de gelijknamige langspeler, welke in de zomer van 2011 verscheen. Het behoort dus tot het kransje oudere nummers, wat de stage weer uit z’n voegen deed barsten. Ook de debuutplaat Desolation Of Eden werd niet vergeten. Sonnet Of The Wretched en Recreant werden gespeeld, vooral die laatste zorgde wederom voor het nodige gebrul, geduw en gestomp.

Niemand minder dan Will Ramos van Lorna Shore kwam de stage opgerend om deze klassieker nog meer pit te geven. Het was de eerste keer dat ik het publiek echt over de rooie zag gaan. Wat een heerlijke show van Chelsea Grin, wat werd ik aangenaam verrast. Ik ga nog eens kijken waar ik die platen van de Amerikanen heb zitten, en me nog eens verdiepen in hun brutale sound. Hopelijk keren ze snel weer terug voor een zaalshow, want daar ga ik alles aan doen om bij te zijn. Wat mij betreft de beste show die ik op donderdag heb mogen meemaken. Het waren er dan ook maar vier, waarvan ook nog eens een combinatie tussen Parkway Drive en Nøfx. (B.W.)

Parkway Drive – Eagle – 22:45 – 00:00
&
Nøfx – Hawk – 22:45 – 00:00

Na de show van Chelsea Grin ben ik snel even een hapje en drankje gaan halen om vervolgens tussen de Eagle en de Hawk te zwerven. Toen ik bij de absolute headliner van de avond Parkway Drive aankwam, was Prey aan het uitbollen. De Eagle stond goed gevuld voor de Australische metalcoregigant, welke eerder deze zomer al de stages van Hellfest en Graspop in vuur en vlam hadden gezet. Dat in vuur en vlam zetten mag je letterlijk nemen. Al een geruime tijd tourt de band met zijn pyrotechnische middelen de wereld rond. Op Jera On Air werd er maar matig gereageerd na Prey en zag je hier en daar toch enkele bedenkelijk blikken. Het lijkt wel alsof Parkway Drive hier op geanticipeerd had, want met Carrion volgde één van de publiekslievelingen. De crowdsurfers kwamen te voorschijn en even leek zowel band als publiek weer op het niveau van weleer te presteren. Het iets té dansbare The Void deed de old-schoolfans weer wat temperen, al was het wel duidelijk dat een groot deel van de Eagle toch echt aan het genieten was. De teksten van The Void werden luidkeels meegeschreeuwd.

Dat Parkway Drive met een track vanop zijn nieuwste telg zou kunnen uithalen had ik echt niet verwacht. Het moge duidelijk zijn dat ik de band na de release van Ire helemaal uit het oog ben verloren. In 2022 bracht de band met Darker Still zijn zevende plaat op de markt, eentje die ik helemaal links heb laten liggen. Misschien dat ik die plaat toch eens een luisterbeurt moet geven, al is het maar voor Soul Bleach welke live de Eagle als vanouds deed daveren. Toen de band Vice Grip aankondigde probeerde ik me zo snel mogelijk uit de voeten te maken. Helaas was ik niet snel genoeg, waardoor ik de Yeah Yeah Yeah van het refrein toch nog door mijn strot werd geramd.

Gelukkig was er ook nog een alternatief voor zij die niet zo wild werden van een potje metalcore. In het kleinste tentje van het festival stond met Nøfx een coverband van, goed geraden, Nofx geprogrammeerd. Eigenlijk had de meester himself hier moeten spelen, maar Nofx was een hele Jera lang toch aanwezig. Er hing een banner op de hekken en aan de stages werd om de zoveel tijd diezelfde banner geprogrammeerd. Hierop konden we lezen dat de Amerikaanse punkrockgigant volgend jaar in mei nog eens komt afscheid nemen van zijn Nederlandse publiek. In mei eerder dit jaar speelde Nofx al in de Melkweg van Amsterdan met zijn Final Tour. Dan maar de coverband Nøfx waar duidelijk nog meer geïnteresseerden voor waren.

Het tentje puilde uit, en de sfeer die er rond hing was extatisch. Iedereen schreeuwde zijn favoriete punkklassieker uit volle borst mee. Daar dit een minder druk bezocht plekje op de weide was, was hier de ondergrond wel nog groen en zacht in plaats van bruin en smerig. Ik nam even plaats op het gras om wat uit te puffen en toch nog wat te genieten van wat muziek. Nøfx genoot met volle teugen en vuurde de ene klassieker naar de andere af. Het was duidelijk dat hier het partyniveau primeerde, want even zuiver waren de vocals zeker niet. Toen de coverband van Nofx aankondigde dat ze een cover van Rancid gingen brengen, besloot ik weer richting Eagle te trekken om het laatste deel van de Aussies nog mee te pikken.

Waar het wow-effect in de beginjaren kwam door de allesvernietigende breakdowns en verrassende plotwendingen komt het dezer dagen niet meer (alleen) door de muziek. Nu moeten er mensen in gewaden de stage opkomen welke een fakkel dragen, of moeten er dames zijn die het betere strijkwerk uitvoeren. Dat betere strijkwerk is op een strijkinstrument wel te verstaan. Ook kan je zeggen: wow, wat lijkt Winston McCall in zijn witte outfit op Freddie Mercury. Enkel vestimentair dan toch, want wanneer McCall zijn meest feeërieke stem moet gebruiken tijdens Darker Still, is dat niet om aan te horen. Misschien dat ik die nieuwste telg toch maar onberoerd moet laten.

Bottom Feeder zorgde nog voor een bommetje in de set, al was mijn enthousiasme wel wat weggezakt door zijn voorganger. Het zorgde er wel voor dat de aanwezigen weer wakker werden, want Darker Still had er niet enkel bij mij ingehakt. Na Bottom Feeder besloot de band om even de coulissen in te duiken om voor Crushed en Wild Eyes nog terug te keren. Het zorgde voor een groot deel van de festivalgangers dat ze met een smile op het gezicht richting huis of tent konden trekken. Al waren er duidelijk ook mensen welke niet helemaal overtuigd werden door dit met showelementen overgoten geheel. Als er één band is welke ik zijn succes meer dan gun, dan is het wel Parkway Drive. Het was nog eens fijn om de Aussies aan het werk te zien, maar een volgende keer zal ik ze wel overslaan, of ze moeten één van de eerste vier iconische platen integraal komen spelen. (B.W.)