Sorcerer – The Crowning Of The Fire King – Artwork

Metalrockx

Deze Zweedse doom/heavymetalband werd opgericht eind jaren tachtig, maar ging op non-actief toen bandleider Johnny Hagel naar Tiamat vertrok. Na een pauze van bijna twintig jaren kwam de groep weer tot leven, met de fantastische comebackplaat In the Shadow of the Inverted Cross uit 2015 als resultaat. Toen de frontman me enkele maanden geleden bezwoer dat het nieuwe album nog beter zou worden, hechtte ik daar weinig geloof aan en beschouwde het als de gebruikelijke promopraat. Na meerdere luisterbeurten moet ik hem echter gelijk geven…

De meesten gaan onterecht voorbij aan het eigenlijke debuut uit 1995, dat heruitgebracht werd in 2011. Deze compilatie van geremasterde demo’s en niet eerder gehoorde songs loont werkelijk de moeite, want songs als The Sorcerer en Queen in Black behoren tot het beste dat dit genre te bieden heeft en geen van deze nummers staan op hun latere werk.

Tijdens de opnames van The Crowning of the Fire King verliet drummer/producer Robert Iversen het gezelschap en werd hij vervangen op de drumstoel door Lars Sköld (Tiamat, Avatarium). Deze laatste maakt echter geen deel uit van de band, die eer is weggelegd voor de teruggekeerde Richard Evensand, die in de nineties reeds de dienst uitmaakte. De productie was dit keer in handen van de band zelf – wat resulteerde in een warm, helder geluid – in samenwerking met Conny Welén, de zangcoach van Anders Engberg, die tevens keyboards speelde, meeschreef aan de teksten en instond voor de achtergrondzang.

Opener Sirens is een geweldige epische, beukende doomsong, met een gejaagde gitaarlijn en wereldse zang van Engberg. In Ship of Doom begeleiden ritmische drums de roeiers van de vikingsnek, in hun wanhopige zoektocht naar een betere toekomst. Deze verhalende klaagzang kent een tragisch einde in het akoestische slot. Abandoned by the Gods start met een pletwals van gitaren, een heerlijk dragende melodie, met knap contrast in het refrein en schitterende Tony Martin-uithalen (Black Sabbath).

De openingsriff en het basisthema van The Devil’s Incubus associeert met Solitude van Candlemass. Het rustig middenstuk met Latijnse duivelsbezweringen doet dan weer aan de Britse heavymetalband Hell denken. Het vuisten-in-de-lucht refrein wordt vakkundig versterkt door heerlijke koorzang. Nattvaka is een akoestisch instrumentaaltje, bedoelt als intermezzo, maar het was beter weggelaten, aangezien het de flow van het album verstoort.

Crimson Cross beschrijft de meedogenloze kruistocht naar het Heilige Land, gebouwd op een zware doom-riff in de stijl van Candlemass, met een geweldige gitaarsolo. Het titelnummer kent een dreigende, trage opbouw en evolueert in een hypnotiserende lofzang met donderende riff. Unbearable Sorrow opent met een zweverige gitaarintro en sfeervolle achtergrondkeyboards. Het tempo gaat langzaam de hoogte in, met een melodieuze gitaarlijn met Paradise Lost-invloeden. Eenmaal op cruisesnelheid ontpopt een zalige klaagzang “This unbearable Sorrow!”, met een geweldige opeenvolging van snelle gitaarsolo’s en korte twin-duels, waarna ingetogen het hoofdthema herneemt.

Vorige keer werden de bonustracks opgespaard en uitgebracht op de ep Black. Dit zijn geen overschotjes van mindere kwaliteit en ik prijs me gelukkig dat ik hiervoor geen verschillende edities hoef aan te schaffen. Ditmaal werden ze immers toegevoegd aan het mooie digibook; goed voor zeventig minuten heerlijke epische doom metal!

Sorcerer is gegroeid, met nog sterkere songs en meer variatie in doom en metal. Deze plaat eindigt helemaal bovenaan mijn jaarlijst, waar het nieuw werk van soortgenoten The Doomsday Kingdom, Paradise Lost, Avatarium en Below het nakijken geeft.