Warbringer, welke thrashmetalfan heeft nu nog niet van hen gehoord? Deze Amerikanen bestaan nog maar sinds 2004 maar hebben toch al een serieuze reputatie weten op te bouwen binnen de metalwereld. Hun nieuwste werk kreeg de titel Woe to the Vanquished mee en verscheen op 31 maart via het grote Napalm Records.

Silhouettes begint meteen met een stevige gitaarriff, waarna het een eerste keer pedal to the metal is. Het is typisch Warbringer dat we hier te horen krijgen: snel, loeihard en loodzwaar en met veel gitaarsolo’s. Heel wat headbangmomenten om je nekspieren te trainen dus, maar het valt wel op hoe de bandleden op elkaar ingespeeld zijn. Na een goede dertien jaar mag dat ook wel, er zijn echter bands die er zelfs na een nog langere periode niet in slagen om zich quasi perfect op elkaar af te stemmen. De titeltrack Woe to the Vanquished is een echt muzikaal hoogstandje. Het ene moment krijg je een zwaar en traag stuk te verwerken, terwijl Warbringer je het andere moment met grote snelheid een vuistslag toedient die je nog lang zal voelen.

Er is een track die boven alle andere tracks uittorent, mede door zijn tijdsduur. When the Guns Fell Silent duurt meer dan elf minuten en is de traagste track op het album. Het begint allemaal heel rustig met een droevige gitaarsolo, langzaamaan komt de band op gang en het tempo blijft over het ganse nummer stabiel met uitzondering van een paar uitschieters halverwege het nummer. Het is zeker geen slecht nummer, al gaat het op het einde wel een beetje vervelen. Hier had de band toch meer mee kunnen doen, misschien een versnelling hoger schakelen hier en daar.

Al bij al is dit zeker geen slechte plaat geworden. Zij die Warbringer langer volgen dan vandaag zullen zeker geen moeite hebben met Woe to the Vanquished. En bij de andere metalheads onder ons die dit genre een warm hart toedragen mag dit schijfje zeker niet ontbreken in hun collectie.