Het was al een tijdje geleden dat we Kamelot live aan het werk mochten zien, maar lieten ons de mogelijkheid die in één van de betere zalen in Nederland, de voorstelling van zijn jongste opus, The Awakening, die net een dag voordien verscheen, niet ontglippen.
De Amerikanen waren niet alleen op tour, in hun kielzog hadden die drie Europese bands meegebracht waarvan de belangrijkste, Myrath, de facto een Tunesische combo en dus Afrikaans.
De jonge Duitse wolven van League of Distortion mochten de debatten openen om 18:40 uur.
De band bestaat nog niet zo heel lang en heeft in november van afgelopen jaar zijn eerste langspeler wereldkundig gemaakt. Het bekendste lid is ongetwijfeld gitarist Jim Müller die ook actief is bij het Duitse glamcollectief Kissin’ Dynamite. Het gezelschap aangevoerd door Anna Brunner bracht een korte set moderne metal van zes nummers; niet eens een half uur.
Ondanks de aanwezigheid van een korte maar relatief brede passerelle werd er geen gebruik van gemaakt of werd hen dat verboden door het Kamelot-management. Een leuke opener met op zijn minst heel erg gemotiveerde leden.
Drie kwartier na het betreden van het podium door League of Distortion was het al de beurt aan de tweede band van de avond, het Zweeds Eleine dat behoorlijk vergelijkbaar was met de Duitsers, in dit geval aangevoerd door het voluptueuze fotomodel Madeleine Liljestam die bijgestaan werd in growls door gitarist en medeoprichter Rikard Ekeberg.
De frontvrouw waagde zich niet aan de uitspraak van de gemeente waar Main Stage gelegen is maar had wel twee woordjes Nederlands geleerd waaronder “tietenkast”, een van de materiële kenmerken van de dame die het trouwens ook eigenaardig vond dat het publiek hartelijker reageerde op het woord “pindakaas” dan op de welkomst.
Als toetje kreeg het publiek een nagelnieuw nummer dat nog moet uitgebracht worden, We Are Legion. Rikard Ekberg waagde zich ook aan het spelletje van welke helft van de zaal het luidruchtigste was maar liet het publiek weten dat dit niet lukte omdat metalheads UNITED zijn.
De band naar wie ik het meest uitkeek op deze best wel eclectische avond was zonder twijfel de oosters getinte prog metalgroep uit Tunesië met als basisplaats Frankrijk, Myrath.
De Tunesiërs met Franse drummer Morgan Berthet die ook actief is bij onder andere Klone en Kadinja zijn zonder twijfel de vaandeldragers van oosterse prog metal en waren ook de eerste rockband uit Tunesië die een internationaal platencontract verzilverden.
Ondertussen timmeren die al meer dan twee decennia aan de weg en doen dat behoorlijk succesvol.
Geïnspireerd door Symphony X, de lievelingsband van oprichter Ben Arbia, bracht Myrath een al iets langere set dan de eerste twee bands terwijl de lat ook een heel stuk hoger werd gelegd dankzij de talentrijke gitarist Malek Ben Arbia die Myrath stichtte op 13-jarige leeftijd.
De orkestmeester toverde zowel progressieve stukken als iets stevigere riffs uit zijn vingers die als gemene deler hadden dat die toch één voor één heel geslaagd waren. Het publiek werd ook twee nummers geserveerd van het op til staande album dat voorzien is voor het najaar, Child of Prophecy en To The Stars dat als openingsnummer dienstdeed.
Wanneer de band als headliner optreedt hebben die een buikdanseres mee, een rol die in Den Bosch op humoristisch wijze opgenomen werd door frontman Zaher Zorgati. Een headliner waardige set van de Tunesiërs.
Het was klokslag 21:30 uur wanneer het uur geslagen was om de show van de Amerikanen aan te vatten, bijna drie uur nadat de eerste van vier bands het podium betrad. Kamelot ontstond dik twintig jaar geleden als een all-American band maar groeide uit naar een formatie met een grotere Europese bezetting dan de Amerikaanse, de omgekeerde weg van In Flames die tegenwoordig uit 60 % Amerikanen bestaat. Onze landgenoot Jo Nunez zit inmiddels niet meer achter de drumkit van Kamelot, dat was van relatief korte duur. Tegenwoordig wordt zijn rol ingevuld door de Duitser Alex Landenburg (Cyhra en Mekong Delta).
Al van bij het begin met klassieker Veil of Elysium werd het talrijk aanwezige publiek getrakteerd op pyro’s en een band die er duidelijk heel veel zin in had of dat toch graag deed overkomen, de twee Amerikanen die er sinds het begin bij zijn kwamen regelmatig op het voortoneel waarbij gitarist Thomas Youngblood zijn stoïcijnse zelve bleef terwijl bassist Sean Tibbetts alle aandacht opeiste.
Na twee tracks kregen we Opus of the Night (Ghost Requiem) uit het jongste album dat een dag eerder verscheen via Napalm Records.
De bevallige Zwitserse zangeres Melissa Bonny, bekend van Ad Infinitum, zorgde voor de vrouwelijke vocals. Alles klopte als een bus of bijna. Het enige euvel was de klank die niet helemaal goed zat bij de eerste drie nummers, iets dat gelukkig verbeterde nadien.
Naar goede traditie had de band met basis in Tampa, Florida, een heel arsenaal toeters en bellen meegebracht in de vorm van pyro’s, rookmachines of een mini-podium dat hydraulisch bediend werd om Tommy Karevik omhoog te tillen.
Ondanks een nieuw album dat nog maar verschenen is opteerde Kamelot voor een set vol klassiekers en amper drie nieuwe tracks, dit tot groot jolijt van het publiek dat uiteraard meer vertrouwd is met oude klassiekers dan nieuw werk.
Melissa Bonny was zonder twijfel een schot ik de roos als vrouwelijke vocals die bij momenten stevig uit de hoek kwam en Alissa White-Gluz zou doen verbleken. Een geslaagde avond, van begin tot einde.
Helaas waren de vocals van mw Bonny niet allemaal van haarzelf afkomstig en bleef helaas de band hangen tijdens een vandaar partijen, waarna ze snel het podium afvluchtte met het schaamrood op de kaken… wat een flater van formaat. Als je dan al staat te playbacken, zorg dan dat de techniek je niet in de steek laat. Tevens was het geluid niet alleen maar slecht tijdens het eerste deel van de set, het was abominabel en deed zelfs een beetje pijn. Daarna was alles zo ver teruggedraaid dat de drum solo klonk alsof deze op de bodem van de oceaan gespeeld werd. Dan nog het eindeloze uitrekken en dood laten bloeden van ‘Forever’, wat cheesy en dodelijk saai was… nee nee, heb zelden zo’n beroerde show gezien van zo’n grote band. For shame.