Zuid-Amerika is vaak een vergeten continent als het om heavy metal en aanverwanten draait.
De Braziliaanse bands, Angra, Krisiun, Nervosa (die tegenwoordig voor 75 % bestaat uit Europese dames) of Sepultura mogen bekend klinken, zelf heel bekend wat een aantal onder hen betreft, maar veel meer bereikt ons niet.

Venezuela heeft ook het een en het andere te bieden. Prog liefhebbers zullen ongetwijfeld Abraham Sarache kennen, een Venezolaan die al een tijdje in Amsterdam woont waarvan we dit weekend nog een review opgeladen hebben van zijn jongste ep. Caramelos de Cianuro geniet ook wat bekendheid in alternatieve rockmiddens al brachten die het afgelopen decennium amper één album uit.
Van Selbst had ik eerder nooit gehoord. Extreme metalliefhebbers moeten het zeker niet nalaten verder te lezen.

Selbst, in een relatief ver verleden een duo, is de naam van een éénmansblackmetalproject die al een decennium aan de weg timmert met als brein N, een Venezolaanse muzikant die tegenwoordig in Santiago de Chile, Chili, woont nadat zijn geboorteland door wellicht de grootste economische en politieke crisis uit haar geschiedenis probeert te geraken. Live bestaat Selbst uit vier personen, in de studio uit één enkele + een aantal gastmuzikanten.

Op Relatos de Angustia, het tweede full album van Selbst die begin augustus verscheen krijg je een waaier aan blackmetalsubgenres van de bovenste plank en een vervolg zou kunnen zijn op het titelloze eerste album uit 2017 met sferen die van zelfbeschouwing tot woede gaan.

Relatos de Angustia wordt aangevat met het instrumentale intro Praeludium vol dissonanties en gaat bijna naadloos over in het eerste ontzettend lekker nummer van het album, Deafening Wailing of the Desperate Ones met uitstekend gitaar- en drumwerk zonder de vocals te vergeten. Tot in de kleinste details gefinetuned.
Het derde nummer, The Depth of Selfishness, is van hetzelfde laken een pak, opnieuw sterke instrumentatie met episch gitaarwerk, samen met het voorgaande nummer één van de sterkste nummers van dit verbazend sterk album.

Halfweg het album krijgen we een ontzettend leuke progressieve intro die het sublieme drumwerk van Nebiros Sad en riffs van N combineren tot we na bijna anderhalve minuut een schreeuw krijgen van diezelfde N om het nummer definitief in te zetten in volle glorie.
The Weight of Breathing leidt ons stilletjes aan naar het einde van het album waar geen enkel spoor van afbraak aan kwaliteit te bespeuren is en we halfweg het nummer voor het eerst zowaar te maken krijgen met clean vocals, een nummer die ik zonder twijfel in de top drie van het album durf te plaatsen.

Sculpting the Dirtiness of Its Existence is al het voorlaatste nummer van dit voortreffelijk werk die ongetwijfeld hoog zal eindigen in de extreme metallijstjes van annus horribilis 2020. De allereerste noten van de intro van het nummer deden me eventjes denken aan het begin van Bartzabel van Behemoth.
Let the Pain Run Through sluit dit tweede album van Selbst af op de donkerste manier die je kon verwachten op een album rond angsten waarin we voor een tweede keer cleane vocals te horen krijgen uitgevoerd door gastzanger Rogger Canonico.