Label: Century Media Records

Release datum: 1 mei 2020

Ashley Bickx

Het uit Denver, Colorado afkomstige Havok draait ondertussen ook al ruim 15 jaar mee. In die ruime periode, die anderhalf decennium overspant, hebben deze Amerikanen enkele bescheiden pareltjes binnen het thrashgenre uitgebracht, waardoor ze dan ook met recht en rede gerekend worden tot een van de vaandeldragers binnen de fameuze ‘New Wave Of Thrash Metal’. Na een relatief lange rustpauze van drie jaar ligt op 1 mei, nota bene de dag van de arbeid, album nummer vijf (V) in de digitale rekken van uw al dan niet lokale webshop en dat onder het goedkeurend oog van Century Media Records.

In het voorjaar van 2017 lieten deze heren het album Conformicide op de wereld los. Een naar mijn bescheiden mening dijk van een thrash plaat, waarbij Havok de risico’s niet schuwde en waarbij voornamelijk het grandioze bassgeluid van Nick Schendzielos de plaat naar een hoger niveau wist te tillen. De grote doorbraak was definitief een feit, maar zoals gewoonlijk vangen hoge(re) bomen nu eenmaal veel wind en wist niet iedereen het bij momenten complexe spel van deze Amerikanen te appreciëren.

Sedert 2010 kan Havok teren op een vrij stabiele bezetting, met uitzondering dan van de bass. Na afloop van de Conformicide-cyclus verliet bassist Nick Schendzielos het vlaggenschip, waarna jonkie Brandon Bruce de gelederen vervoegde. Het frivole, funky spel van Schendzielos behoort daarmee ook tot verleden, maar gelukkig kwijt Brandon Bruce zich prima van zijn taak: in vergelijking met zijn voorganger is Bruce iets meer ‘straight to the point’ en worden de exotische uitstapjes ditmaal achterwege gelaten.

In het verleden leverde Havok meer dan eens het bewijs tot de absolute top in het genre te behoren. Die status weten ze met deze nieuwbakken plaat met bravoeure te bestendigen. Wanneer Havok het gaspedaal induwt is er werkelijk geen houden aan en wees gerust dat ze er niet voor terugdeinzen om het toerental tot diep in het rood op te voeren. Zo begint Opener Post-Truth Era met een intro die sterk refereert naar het nummer Blackened van Metallica, waarna een typische Havok-riff de boel meteen in vuur en vlam zet en dat allemaal overgoten met een maatschappij-kritisch sausje.

Dat de band niet meteen zinnens is om het tempo te laten zakken, blijkt duidelijk uit onder meer het daaropvolgende Fear Campaign, waarbij een solide openingsriff meteen gevolgd wordt door een flukse gitaarsolo van Reece Scruggs. Het is pas gedurende het tweeluik Ritual Of The Mind en Interface With The Infinite dat het tempo voor eerst wat zakt en Havok met een mid-tempo beuker voor de dag komt, waarbij referenties naar Metallica niet helemaal uit de lucht gegrepen zijn. Geen misse nummers, maar de eerlijkheid gebiedt ons toch te stellen dat we Havok liever in volle glorie van jetje horen geven.

Die volle glorie mogen we na enkele, naar Havok-normen rustigere nummers opnieuw ten volle over ons heel laten stromen, waarbij voornamelijk Phantom Force en het afsluitende Don’t Do It heel wat indruk weten te maken.

De spreekwoordelijke diamant van deze V heeft Havok bewaard voor op het einde. Panpsychism herbergt namelijke alle ingrediënten voor een geweldige thrash song. Een prima opbouw, tempowisselingen, gierende gitaarsolo’s en spetterende apotheose. Panpsychism mag dan ook terecht beschouwd worden als de verfijnde versie van het nummer Ingsoc, waarmee Havok op het vorige album reeds bewees niet te willen blijven teren op eén vertrouwde formule, maar waarbij Havok duidelijke maakte de grenzen van het thrashgenre toch in zekere zin open te trekken. Bovendien krijgt nieuwbakken bassist Brandon Bruce gedurende dit nummer alle ruimte om zijn virtuoze capaciteiten ten volle te etaleren.

V is een sterke toevoeging aan het ondertussen toch reeds vrij indrukwekkend ogende oeuvre van deze thrashers. In vergelijking met voorganger Comformicide werd het niveau van complexiteit ietwat teruggeschroefd, waardoor deze nieuwste telg net iets minder spannend genoemd mag worden als zijn voorganger. Voorlopig blijft Conformicide wat mij betreft een van de beste, zoniet de beste thrashplaat van de voorbij vijf jaar. Gelukkig hoeft deze V daar niet al te veel voor onder te doen en bevat deze nieuweling heel wat krachtig materiaal dat de thrashliefhebber ongetwijfeld zal doen watertanden!

Tracklist: