De Italiaanse band Nero Di Marte uit Bologna bracht een vijftal weken geleden haar derde opus op de markt, Immoto uitgegeven bij de Franse label Season of Mist. De band is bekend om haar experimentele kijk op stevige muziek met invloeden uit gedifferentieerde subgenres zoals post, prog of death metal. Tussen de twee eerste albums zat amper meer dan een jaar, tussen # 2 & #3 net geen zes jaar waardoor mijn verwachtingen nogal hoog waren.

[smart_review]

Dit derde werk van de Italiaanse avant-gardistische metal band Nero Di Marte steekt meteen van wal met een nummer van tegen de twaalf minuten en dat is niet eens het langste nummer van het album, verder zijn er nog twee nummers die afklokken boven de twaalf minuten, het derde zelf op net geen dertien minuten waardoor Immoto de koper ervan meer dan een uur luistergenot biedt. Dat eerste nummer, Sisyphos, begint heel rustig, bijna ecclesiastisch maar na een honderdtal seconden wordt wat stevigheid aangevoerd om uit te groeien tot een climax en vervolgens weer rustig te eindigen. Gedurende heel het album wordt min of meer hetzelfde stramien aangehouden, een aanhoudende mix van vooral atmosferische en zelf psychedelische stukken die bij momenten uitbarsten zoals de Eyjafjallajökull dat regelmatig deed een aantal jaren geleden.

Het album dat helemaal in het Italiaans ingezongen werd is op bepaalde momenten heel intens, op andere dan heel atmosferisch met hoogstaande prestaties van zowel frontman Sean Worrell als drummer Giulio Galati zonder gitarist Fancesco D’Adamo te vergeten.

Het lange wachten op de opvolger van Derivae heeft de moeite geloond al zou het niet mis zijn mocht de vierde worp iets minder lang op zich laten wachten.

Tracklist:

1. Sisyphos
2. L’Arca
3. Immoto
4. Semicerchi
5. La Casa Del Diavolo
6. Irradia
7. La Fuga