Op zaterdag 30 november mochten we nog eens naar Torhout afzakken na er jaren gestudeerd te hebben. Fields of Troy bracht de tweede editie van haar eigen festival en kon vanaf de tweede editie al rekenen op een buitenlandse naam van formaat: Dagoba, aangevuld met een aantal voortreffelijke bands van eigen bodem. 

De debatten werden geopdend door Sentre, een Belgisch metalcorekwartet die net op die dag een ep uitbracht. De band wist me aangenaam te verrassen met zijn muziek. Hun liveshow was niet slecht, ze probeerden het publiek ook wat wakker te schudden op dit relatief vroege uur. 

Bassist Kristof Taveire en gitarist Dries Van Belle probeerden dan om de actie in gang te trekken door in het publiek te springen en wat rond te lopen in de zaal, jammer genoeg kreeg dit weinig respons van de nog steeds niet ontdooide aanwezige metalfans.

Op het einde van de set lukt het dan toch om eindelijk het publiek dichter bij het podium te krijgen. Sentre liet bij mij een uitstekende eerste indruk na. 

Belgische metalcore ruilden we in voor voor Nederlandse symphonische power metal met de mannen en dame van Shadowrise. Het lijkt tegenwoordig een must om female fronted melodische en symfonische metal te hebben op een festivalaffiche. De uit Eindhoven afkomstige band startte omstreeks 17:05, dik een uur nadat de eerste band het eerste haar set aanvatte. 

Power metal is niet meteen mijn ding, maar ik begrijp uiteraard dat dit een steeds groeiende subgenre is en deze band heeft mijn blik op het genre zeker niet aangepast. Het kwartet speelde zonder bassist, maar de gitaristen wisten maar al te goed hoe ze die snaren moesten bespelen. 

Zangeres Laura Guldemond liet het publiek weten dat op Wacken geen walls of death meer toegelaten worden dus had ze graag hier eentje vorm zien nemen. Ik dacht al in mijn achterhoofd dat dit totaal niet zou lukken hier in Club de B maar tot mijn grote verbazing is het hen toch gelukt, al was het een kleintje. Ook Shadowrise kende de truc om het publiek in te springen om meer interactie hiermee te krijgen. Foutloze laatste show van deze Nederlandse band. 

Na een Nederlandse band werd teruggegrepen naar metal van eigen bodem met het Mechelse Psychonaut die een mix van psychedelische post metal en sludge zou brengen. 

De ruwe energie die deze mannen uitstraalden was fenomenaal, het duurde dan ook niet lang voor de toeschouwers een stap dichter zetten bij het podium.
De band bracht het publiek in een speciale sfeer met de bekende post-kenmerken, een genre die blijft groeien en vaak de gevoelens van luisteraars aanspreekt. Na drie kwartier sloot Psychonaut haar set af met Kabuddah. 

Van post gingen we over naar de brutale death metal van Fractured Insanity. De West-Vlaamse band brulde de in slaap gewiegde toeschouwers de avond in. Die brachten een zeer energieke set waarbij beide gitaristen vaak stonden te headbangen ondanks de technische stukken die ze speelden. 

De jongere garde van het publiek ontving het met open armen en stond dus ook op de eerste rij mee te headbangen met de band. Fractured Insanity liet een heel  goede indruk na. Hierdoor kreeg de band dan ook een welverdiend applaus bij het afsluiten van de set. 

De stok werd doorgegeven van de ene West-Vlamingen aan de andere. We waren ondertussen aan de vijfde band van de avond aangekomen en die was niemand minder dan de mannen achter de organisatie van dit festival: Fields Of Troy. De heren uit Torhout zelf staan al jaren garant voor een uitstekende liveshow. Ook hier op Troyfest was dit niet anders. 

In hun thuisbasis hadden die natuurlijk veel fans waaronder ook veel jongere metalfans. Er zal uiteraard ook een schaar fans bijgezeten hebben van de nog relatief jonge Lothar Ryheul die inmiddels een paar jaren het slagwerk bij de band verzorgt. De zaal was inmiddels helemaal volgelopen. Op een gegeven moment zagen we zelfs een crowdsurfers door de zaal gaan. Iets wat ik niet meteen verwacht had bij deze band, die ook nog één enkele moshpit kreeg.

De mix van alternatieve metal en rock sloeg enorm aan en zo bereikten we een eerste hoogtepunt van de avond maar die was uiteraard nog niet gedaan. Devolgende band op het podium was een Brugs stoner kwartet, het welbekende Aliens & Cowboys. 

De Bruggelingen moesten het echter wel doen met een pak minder volk bij de start van hun set, bij veel aanwezigen was de tijd blijkbaar rijp om een schepje lucht te gaan scheppen of een sigaret te gaan roken. Beetje bij beetje kwam het publiek terug binnen. Zanger Henk Vanhee vertelde ons een speciale band te hebben met Torhout die net als ondergetekende hier een deel van zijn jeugd op de schoolbanken doorbracht. 

De stoner rock/metal sloeg aan bij het publiek, overal zagen we kopjes op en neer knikken op het ritme van de instrumenten. Weer een geslaagd optreden van de Cowboys & Aliens. 

Zo waren we dan aangekomen aan de tweede buitenlandse band van de dag: Dagoba. De Fransen uit Marseille stonden eerder dit jaar al in de regio, op Headbanger’s Balls Fest, al was dat dan niet in de hoedanigheid van headliner en is dat inmiddels dik zes maand geleden. 

Dagoba ging van start als een pletwals met een verschroeiend hoog tempo die ervoor zorgde dat de temperatuur in Club de B met enkele graden steeg. Met een mix van metalcore, industrial en groove metal was actie in de zaal verzekerd. 

Het was een totaalpakket hier bij Dagoba, de lichten liepen mooi synchroon met de tonen van de muziek waarbij hevige blastbeats werden afgewisseld met melodische momenten. De mannen uit Marseille werden luid toegejuicht door het aanwezige publiek, een publiek die ondertussen wel wat volk verloren was ten opzichte van Fields Of Troy die als grote winnaar van de dag mag uitgeroepen worden en niet enkel metalfans aantrekken. 

De mannen van Fields Of Troy wisten hier voor een tweede keer een schitterende avond te organiseren. Dit smaakt naar meer en er komt ongetwijfeld meer!