Bjorn Wielockx

Als je als band in je eerste zes maanden al met Parkway Drive mag spelen, wil dat al iets zeggen. De mannen van Boris The Blade hebben het mogen meemaken. Het feit dat ze landgenoten zijn zal zeker niet in hun nadeel hebben gewerkt, maar het is vooral hun energetische deathcore die het heeft gedaan. Getuige het feit dat de band nog voor zijn debuutplaat met kleppers als Obey The Brave, All Shall Perish, Bleeding Through en niemand minder dan Thy Art Is Murder op het podium stonden. Met debuutplaat The Human Hive dat in 2014 verscheen wist de band te bevestigen maar bleef de echte populariteit uit. Met Warpath dat een weekje in de rekken ligt probeert de band het voor de tweede maal.

Op het eerste werk was een zeer agressieve band te horen met een drummer die echt zeer nadrukkelijk aanwezig was. Het was zeker geen slecht album maar de band mistte wat eigenheid om echt een zeer groot publiek aan te spreken. Op Warpath lijkt Boris The Blade iets gekalmeerd te zijn. Dit door middel van elektronische geluiden, duistere intermezzo’s en dergelijke. Toch weten de Australiërs nog steeds een zeer pittige plaat af te leveren.

De vocals van Daniel Sharp zijn veel uitgebreider. Daar ze op The Human Hive kozen voor één vast geluid mag Sharp zich op Warpath helemaal uitleven. Zowel hoge screams als lage grunts en zelfs een beetje rap vocals zorgen voor een breder geluid wat het eindresultaat alleen maar ten goede is gekomen.

De drums van Karl Steller zijn wat teruggeschroefd en zijn niet meer constant op de voorgrond aanwezig. Ook dit is een meesterzet want hierdoor kan Boris The Blade veel explosiever uit de hoek komen. Op tijd en stond geeft Steller van jetje om het publiek, waar nodig, op te fokken. In combinatie met de wel zeer agressieve breakdowns zorgt dit voor een zeer spectaculair eindresultaat dat bij al de deathcoreliefhebbers zal aanslaan.

Maar ook de liefhebbers van het betere gitaarwerk zijn niet vergeten op deze Warpath. Ook hierin maakt Boris The Blade duidelijk progressie ten opzichte van zijn debuutplaat. Hierop kwamen de lijnen iets te repetitief over, waardoor het na een tijdje begon tegen te steken. Door de inventiviteit op deze tweede telg zal het bereik veel groter zijn.

Boris The Blade doet wat moest, namelijk een retestrak album afleveren. Doordat de Australiërs een eigen geluid hebben gevonden, kan je ze stilletjes aan bij de grotere in het genre beginnen tellen. Deze Warpath zal zeker voorgesteld worden in Europa en dat wil ik niet missen. Een deathcoreplaat zoals ik ze graag heb, vol energie.

Tracklist: