Hoe kan een weekend beter beginnen dan met een concert? Amped-Up is er op vrijdag 3 maart 2017 dan ook als de kippen bij om verslag uit te brengen van de doortocht van de Duitse thrashiconen Kreator. Locatie van het strijdtoneel is zaal De Mast in Torhout. De furieuze grind/death van Aborted mag het vuur aan de lont steken, terwijl het ooit zo grote Sepultura nog eens zijn bestaansrecht probeert te rechtvaardigen. Gelukkig worden de fijnproevers niet vergeten en vervolledigt het Zweedse Soilwork de line-up. Een uitgebreid verslag van het concert lees je elders op Amped-Up. Alvorens zich in het strijdgewoel te mengen, heeft Amped-Up een gesprek met Bjorn ‘Speed’ Strid, frontman én boegbeeld van Soilwork.
Een stukje nostalgie
Het is een zichtbaar vermoeide Speed die ons in de knusse zetels van de tourbus ontvangt. Het einde van de tour is dan ook in zicht. Toch is het een hartelijk weerzien met de man die we bijna twintig jaar geleden voor het eerst spraken tijdens hun eerste Europese doortocht in het kielzog van de Braziliaanse ‘brutal’ deathformatie Krisiun. Ze deden toen ook België aan en speelden voor vijftig enthousiastelingen in de Frontline in Gent. In die tijd was De Frontline nog een gezellige rock/metalkroeg, gelegen recht tegenover de Vooruit in de Sint-Pietersnieuwstraat. Speed herinnert het zich nog levendig. “Is dat alweer zolang geleden?”, vraagt hij verbaasd. “We hadden net onze eerste plaat Steelbath Suicide uit en die werd overal erg enthousiast onthaald. We waren nog jong en onervaren en stonden te popelen om de baan op te gaan en een stukje van de wereld te zien. Het was onze eerste tour en meteen ook de laatste waar ik nog haar had. Daarna moest ik met een kaalkop door het leven.” De boomlange Zweed moet er eens goed mee lachen.
“Het was eigenlijk niet de bedoeling dat ik ooit mijn brood zou verdienen met muzikant zijn”, gaat hij mijmerend verder. “Ik was een goede hockeyspeler en ik dacht dat daar mijn toekomst lag. Zweden heeft echter een rijke muziekcultuur en ik merkte al snel dat ik over een behoorlijk stel longen beschikte. Toen enkele vrienden van me een bandje begonnen, wou ik het wel eens proberen als zanger. Dat pakte zo goed uit dat we al snel plannen smeedden voor de release van een album. Het was een onbezorgde tijd en maakten zonder veel gedoe Steelbath Suicide. Ik kan me niet herinneren dat we daarna nog op zo’n relaxte manier een plaat inblikten. Er was geen druk en we zouden wel zien waar het ons zou brengen. Vandaag ben ik als enige overgebleven van de bezetting van toen, wat best wel raar aanvoelt. Iedereen stelt echter andere prioriteiten in het leven en ik neem dan ook niemand iets kwalijk.”
De doorbraak
Ondertussen heeft Soilwork al tien studioalbums op zijn conto. De ideale gelegenheid dus voor een korte terugblik. “Vanaf de derde plaat A Predator’s Portrait werden de zaken serieuzer. We tekenden een verbintenis met het grote Nuclear Blast en we wisten meteen dat de speeltijd voorbij was. Ondertussen brachten we in 2015 met The Ride Majestic onze achtste plaat voor Nuclear Blast uit. We hebben er in al die jaren nooit aan gedacht om ons geluk elders te zoeken. Bij Nuclear Blast is alles tot in de puntjes geregeld, krijgen we artistieke vrijheid en hebben we een goede band met de mensen die er werken. Bovendien kan ik sinds 2004 leven van mijn muziek. Het is geen rijkelijk bestaan maar zolang ik er in slaag om elke maand de eindjes aan elkaar te knopen, ben ik tevreden.”
Gevraagd naar het meest succesvolle album hoeft Speed niet lang te twijfelen. “Dat is Stabbing The Drama uit 2005. We kregen erg veel airplay ten tijde van die plaat. We werden regelmatig op de radio gedraaid en het betekende meteen de doorbraak naar een groter publiek. Het was ook een goede periode voor het soort moderne metal dat we maakten. Rond die tijd werd Amerikaanse metalcore met als vaandeldragers Killswitch Engage razend populair. Onze muziek had wel een andere basis maar sloot daar toch bij aan waardoor de deur naar de overkant van de Atlantische Oceaan geopend werd.”
De moeilijke jaren
Het maakt ons nieuwsgierig welke plaat uit hun omvangrijke repertoire Speed zelf de beste vindt. Ook hier hoeft hij niet lang na te denken. “The Living Infinite uit 2013!”, zegt Speed met enige trots in de stem. “Gitarist van het eerste uur en belangrijke songschrijver Peter Wichers had zonet voor de tweede keer de band verlaten. Het was een moeilijke periode voor ons. Dat we uiteindelijk zo’n geïnspireerd dubbel album maakten, mag dan ook een half mirakel genoemd worden.” Op de vraag of Peter nog een derde keer welkom zou zijn bij Soilwork antwoordt Speed ontkennend. “Hij heeft een tweede kans gekregen, en gaf er na één plaat, The Panic Broadcast, opnieuw de brui aan. Peter is steeds welkom als vriend, maar in de band denk ik niet dat het nog een derde keer zou lukken. Ik ga er vanuit dat Peter daar ook niet zit op te wachten. Hij woont al jaren met zijn gezin in Amerika en heeft er een vaste job als vertegenwoordiger van het gitaarmerk Jackson.”
Nu we toch bezig zijn over het komen en gaan van muzikanten, vragen we ons af of het vertrek van onze landgenoot en rijzende ster Dirk Verbeuren al is verteerd. Aan zijn reactie te zien, heeft Speed het er nog moeilijk mee. “Ik herinner me nog de eerste show die Dirk Verbeuren deed met Megadeth. Het was ter vervanging van Chris Adler die op dat moment de drummer van Megadeth was maar uiteindelijk toch koos om bij zijn band Lamb Of God te blijven. Ik voelde meteen dat we Dirk kwijt waren. Ik keek naar Dave Mustaine en zag het in zijn ogen dat hij Dirk als nieuwe drummer moest hebben.” Op de vraag of Dirk terug welkom is na zijn avontuur bij Megadeth, vermits Mustaine van personeel wisselt als een modale burger van onderbroek, lacht Speed eerder groen. “Tja, met Mustaine weet je inderdaad nooit. Maar deze keer verwacht ik niet dat we Dirk nog terug zien. We hebben nu trouwens met de Deense Bastian Thusgaard, die ook nog in The Arcane Order speelt, een waardige vervanger. Bastian is nog jong en heeft nog een grote groeimarge wat voor ons alleen maar positief is naar de toekomst toe. Bastian werd trouwens door Dirk Verbeuren aangedragen, vermits hij één van zijn leerlingen was. ”
Om het hoofdstuk ‘drummers’ af te sluiten, polsen we nog even hoe het nog gaat met Henri Ranta, die toch op vier Soilwork-albums actief was. “Henri, shit het is lang geleden dat ik die nog hoorde! Bedankt om me er aan te herinneren want ik moet dringend nog eens contact met hem opnemen. Henri is, na zijn vertrek bij Soilwork in 2003, zijn geluk gaan zoeken in Amerika. Ondertussen is hij al een hele tijd terug in Zweden. Hij zou nu bezig zijn met een één mans black metal project.”
Een nieuwe wind
Speed was in het verleden in veel bands en projecten actief. We vragen hem om een stand van zaken. “Mijn thrashproject Terror 2000 is nog steeds actief, maar ik ben er slechts mee bezig als ik eens écht tijd over heb. Mijn belangrijkste band naast Soilwork is tegenwoordig The Night Flight Orchestra. De nieuwe plaat is ondertussen klaar en zou nog dit jaar moeten verschijnen via Nuclear Blast. Het wordt ons derde album en de verwachtingen zijn hooggespannen. Met The Night Flight Orchestra hebben we een unieke plaats in het muzieklandschap gevonden. Tegenwoordig hoor je namelijk erg veel bands die zich laten inspireren door de jaren ’70. Wij brengen echter een mix van de late jaren ’70 en de jaren ’80. Waar het accent op vorige platen eerder op de late jaren ’70 lag, gaan we met het nieuwe werk meer de jaren ’80 toer op. Toch zal je het niet kunnen vergelijken met de meeste bands die op het Italiaanse label Frontiers hun platen uitbrengen. Naast metal luisterde ik altijd al erg veel naar melodieuze rock in het straatje van Boston, Foreigner en ja, zelfs ABBA. Het is de bedoeling om me na deze tour volledig op The Night Flight Orchestra te focussen. Met Soilwork doen we deze zomer nog enkele festivals en de volgende tour zal er dan eentje met The Night Flight Orchestra zijn.”
Het andere leven
Als uitsmijter stellen we Speed nog enkele persoonlijke vragen. Zo wilden we wel eens weten in welke band Speed actief zou willen zijn mocht hij niet in Soilwork spelen. Speed moet even nadenken en zegt dan volmondig: “Judas Priest!”. Het is een antwoord dat we ergens wel verwachtten. Het is een publiek geheim dat Rob Halford, zanger van het Britse instituut, grote fan is van Soilwork. De liefde is dus wederzijds.
We herinneren ons dat Speed in zijn vrije tijd een fervente kok was, vooral gespecialiseerd in sushi vermits hij op jonge leeftijd met een Japanse schone huwde. De sushi tijd is echter duidelijk voorbij. “Ik ben ondertussen al gescheiden van mijn Japanse vrouw. We trouwden veel te vroeg. Gelukkig hebben we geen kinderen samen want dat zou de situatie er niet gemakkelijker op gemaakt hebben. We zijn wel steeds vrienden gebleven. Het maken van sushi is daarmee wel voorbij. Nu ben ik vooral bezig met Mexicaanse gerechten.”
Op tour is zelf koken echter niet aan de orde. Wat doet een mens dan met al die vrije tijd? Speed weet zich naar eigen zeggen goed bezig te houden. “Als ik niet als een verslaafde op mijn iPhone zit te tokkelen, werk ik aan mijn conditie met het programma P90X. Je hebt er niets voor nodig en kan het dus gelijk waar volgen. Daarnaast luister ik veel naar muziek. Mijn favorieten zijn momenteel Killing Joke en de Zweedse band Atomic Swing. Die laatste moet je zeker eens checken. Ze bestaan sinds begin jaren ’90 en zijn in Zweden erg populair. Ze geven een eigen interpretatie aan de rock uit de jaren ’70 en ’80. Ja, een beetje zoals we met The Night Flight Orchestra doen. Wat nieuwe bands betreft, ben ik vooral onder de indruk van mijn landgenoten in Tribulation! Wat een sterke band is me dat zeg!”
Van slechte muzieksmaak kunnen we Speed alvast niet beschuldigen. Maar wat als mensen Soilwork niet kunnen smaken? Doet dat iets met de mentale toestand van de man? “Vroeger lag ik daar inderdaad wel eens van wakker. Tegenwoordig raakt het mijn koude kleren niet meer wat een ander denkt. Zolang ik zelf plezier beleef aan hetgeen ik doe, ben ik al lang tevreden.”
0 reacties