Dat Darqo de grootste sludge/noiseband van West-Vlaanderen is, is al lang geen geheim meer. Waarschijnlijk is deze band ook de enige in de provincie die dit soort van geluid voortbrengt. Maar niet alleen dat: Darqo heeft met NightInThe Scullery een 45 minuten durende bom uitgebracht.

Dit meesterwerkje werd dan nog grotendeels in eigen kamer opgenomen; behalve de drums, die werden opgenomen bij Rhino Recordings. Het geheel werd dan gemixed en gemasterd door Kris Balean van CCR studios. En dat was geen slechte zet, want wat voor een mokerslagen krijgen we hier te verduren. Een pluim voor de productie van NightInThe Scullery. Puik werk.

NightInTheScullery bestaat dus uit één enkele track van 45 minuten die is onderverdeeld in vijf subtitels. De meerheidswaarde hiervan ontgaat mij een beetje, maar anderzijds heb ik er ook geen probleem mee. Het lijkt mij op het eerste gezicht eerder een gimmick. Wat mij ook ontgaan is dat deze schijf op niet op een, euh, schijf werd geperst, maar verdeeld werd op een houten USB-stick in een metalen doosje. Dit zou nochtans mooi op mijn kast hebben gestaan. Passons.

Pyramids On The Moon barst open na zo’n goeie vijf minuten en duidt ook het moment aan van vertrek voor een ongeziene noisy trip. Dat het niet altijd gewoon lawaai voor het lawaai hoeft te zijn heeft Darqo ook goed begrepen: er wordt erg veel plaats gelaten voor melodie en opbouw. De band klinkt gewoon als één geheel. Zo erg zelfs dat de sound geweldig on-Belgisch klinkt. Al mogen we onze Belgische groepen zeker niet onderschatten; er huist zeker een hoop talent binnen onze grenzen.
Darqo gaat daar voor mijn part nog een serieuze stap over. Dit is wereldklasse.

Over naar Icarus – de “tweede” track – die eerst de rust doet wederkeren. Maar niet voor lang. Het valt op dat deze song een tragere voortgang heeft. Een beetje afwisseling is altijd meegenomen, nietwaar? Het tempo verschilt, de kwaliteit blijft top.

Icarus offert ons ook de eerste vertraging van NightIntheScullery aan: steeds dezelfde riff herhalen, maar steeds trager en trager. Hypnotiserend as hell and sexy as that same hell. Potverdorie, dit werkt als een rode lap op een stier. Hopelijk halen de mannen straks nog eens zo’n toer uit.

En dat doen ze. Na een noise-gedeelte, is de tijd rijp om naar het slotdeel over te gaan. De opbouw van deze plaat kenmerkt zich ook in het feit dat alles kwalitatief ook de hoogte ingaat.

Bij de overgang van Sandkings naar Demon With a Glass Hand krijgen we niet alleen die tweede vertraging, maar ook de aanzet voor het weergaloze einde voorgeschoteld. Na deze laatste tien minuten van hemelse schoonheid, blijf je onverweesd achter. Het is een hele trip door de gedachtengang van deze West-Vlaamse band, maar het is een tocht die ik met veel plezier keer op keer maak.