Er  is een tijd geweest dat het legendarische Poolse death/thrashcombo Vader met de regelmaat van de klok in onze contreien te zien was. Op den duur kreeg iedereen wat last van Vader-moeheid. Het logische gevolg was dat de Polen in de eerste 10 jaar van de nieuwe eeuw wat naar de achtergrond verdwenen. Ze kwamen minder langs, en hun platen waren ook niet meer zo spannend als voorheen. De typische deathmetalsound met thrashinvloeden was wat aan het einde van zijn latijn.

Tot dan kon er niets tippen aan hun twee eerste platen The Ultimate Incantation en De Profundis. Tot ze in 2011 een ongelooflijke mokerslag uitdeelden middels Welcome To The Morbid Reich! Vader klonk als herboren en de plaat kon op een zelfde hoogte geplaatst worden met het werk uit de begindagen. Frontman Peter omringde zich met enkele jonge snaken die duidelijk het vuur aan de lont staken! De plaat deed het erg goed en de populariteit van Peter en kornuiten was weer rijzende.

Opvolger Tibi Et Igni deed er nog een schepje bovenop. Daar waar Vader vroeger toch behoorlijk wat Morbid Angel-invloeden in zijn sound verwerkte, werd de oude Sepultura nu een bron van inspiratie. The Empire ligt in het verlengde van zijn voorgangers. Het album is hoogstens wat compacter wat de songs betreft. Veel nummers klokken af onder de drie minuten.

Het eerste trio songs, Angels of Steel, Tempest en Prayer To The God Of War, zijn daar alvast een bewijs van. Al gaat het tempo in dat derde nummer wat naar beneden om plaats te maken voor een prachtige gitaarsolo. De afgemeten riffs, een loepzuivere sound, een flinke dosis snelheid en de uit duizenden herkenbare strot van Peter zijn verder een streling voor het oor. De langste song van de plaat, Iron Reign, heeft een enorme groove waarop stilzitten onmogelijk is. Daarna gaat het er met Gravity en Genocidius weer razend snel aan toe. De songs zijn doorspekt met flink uit de kluiten gewassen blastbeats en thrashy riffs. Al gaat het tweede deel van Genocidius een stuk trager, wat goed is voor de afwisseling. The Army-Geddon is een naar Vader-normen erg technisch nummer en bevat enkele hoge gitaar uithalen. Feel My Pain komt nog het dichtst bij de Morbid Angel-sound.

Naarmate de plaat vordert, begin je ook te beseffen wat een beest van een drummer op het krukje zit. De Engelsman James Stewart is amper 25 jaar en speelt op een indrukwekkend hoog niveau. Daar gaan we nog meer van horen!

Verder is Parabellum een old-school thrashgranaat en klinkt daardoor net weer wat anders dan de andere snelheidsduiveltjes op het album. Het afsluitende Send Me Back To Hell kent een slepende groove en klinkt als een hymne.

Er wordt afgeklokt op 33 minuten en meer moet dat eigenlijk niet zijn. Zolang Vader platen van dit niveau blijft maken, mogen ze er gerust nog eens minstens tien jaar bij doen!