Liefhebbers van doom/death keken er jaren naar uit, op 30 september was het zover: de nieuwe Asphyx. Vier jaar na Deathhammer komen de ‘four horsemen’ uit Oost-Nederland op de proppen met Incoming Death.

Na de conceptie in 1987, de zeven jaren durende hiatus (door line-upproblemen) en de triomfantelijke terugkeer op Party San Open Air in 2007 zijn we nu alweer drie albums verder. Death…The Brutal Way (2009) en Deathhammer (2012) waren beide platen welke zowel door fans als media werden opgehemeld. Incoming Death pikt de draad eer op waar Deathhammer deze losliet.

Deze nieuwe doom/death stomper bevat elf mokerslagen van songs, de ene retesnel, de andere traag en loodzwaar. Albumopener Candiru legt met een zeer hoog tempo onmiddellijk de lat hoog. Fans van het genre zullen met deze openingssong misschien even op de tenen getrapt worden, maar niet getreurd: er valt zeker genoeg loodzware death/doom te beluisteren. De meest opvallende nummers op Incoming Death zijn The Grand Denial en Death The Only Immortal. Ze vallen enerzijds op door hun lengte (respectievelijk zeven en acht minuten), maar ook door een bepaalde toegankelijkheid. Bij de opening van The Grand Denial leg je meteen de link naar Black Sabbath. De lengte van deze song laat ook toe om flink te variëren. Zo zijn er enkele passages die relatief nieuw zijn naar Asphyx-normen. Dit geeft de song, en uiteindelijk het ganse album een bepaalde meerwaarde waarbij de band zichzelf overstijgt.

Naast deze vernieuwende elementen in er eigenlijk weinig nieuws onder de zon. Incoming Death is een plaat die de status van Asphyx als death/doomband (of doom/death, zo U wil) andermaal bevestigt. Ze zijn en blijven heersers!