hhr2016-29 sol sistere – unfading incorporeal vacuum

Steven Demey

Het gebeurt niet zo vaak dat we bands uit Chili ter bespreking voor de kiezen krijgen. Sol Sistere – niet te verwarren dus met het Belgische popgezelschap Soul Sister – is er zo eentje. Hier gaat het allesbehalve om een popbandje en wel integendeel. Hetgeen Sol Sistere uit de boxen laat knallen is namelijk een onvervalste brok kille black metal. De Chileense band bestaat nog maar sinds 2013 en heeft naast dit debuut ook al een drie nummers tellende ep op zijn naam staan. Aan ervaring echter geen gebrek want de bandleden komen allen uit illustere gezelschappen zoals Anima Immortalis, Bauda, Animus Mortis en Maleficarium. Stuk voor stuk bands die zich in de obscure Chileense underground ophouden. Met Sol Sistere hebben ze de krachten gebundeld en lijken ze een pak meer te bieden te hebben. Unfading Incorporeal Vacuum is meteen een sterk visitekaartje dat hoge ogen zal gooien in de internationale blackmetalscene.

Op het eerste gehoor lijken de Zuid-Amerikanen te steunen op een sound gelieerd aan het in de jaren 90 actieve Zweedse Dawn, en dan meer bepaald aan het meesterwerk Slaughtersun (Crown Of The Triarchy). Snelle, melodieuze black metal met epische inslag is dus wat je kan verwachten. Er is echter meer. Daar waar Dawn het gaspedaal vrijwel een hele plaat blijft induwen, neemt Sol Sistere geregeld wat gas terug. Dat komt al tot uiting in de openingssong Death Knell. De razernij wordt namelijk halverwege onderbroken door een slepend, deels akoestisch stuk dat geleidelijk weer opbouwt naar de snelle, melodieuze leads van voorheen. Ook het navolgende Relentless Ascension kent een zelfde soort opbouw. In Deliver Us volgen de trage en de snelle stukken elkaar netjes op. Mede door die repetitieve, melancholische stukken zijn er ook wel raakvlakken met een band als Drudkh. Ook het stemgeluid van C. heeft veel weg van dat van Thurios, zanger van Drudkh. De snelle riffs hebben doorheen de plaat echter wel de bovenhand. Sight Of The Oracle en Degraded Soul gaan op dat elan verder. Towards The Morning Star is een akoestisch intermezzo en een welgekomen rustpuntje net voor de finale. Zoals te verwachten volgen daarna nog twee mokerslagen met 6th Replicant en Seeker Of Souls waarbij de eerste ook halverwege weer een akoestisch stuk bevat en het tweede, tevens ook afsluitende nummer, doorraast van begin tot eind.

Wat Sol Sistere voorschotelt, is dus perfect uitgevoerde black metal met een basis in de jaren 90, overgoten met invloeden uit de meer recente blackmetalscene. Een punt van kritiek is wel de opbouw van de songs die grotendeels een zelfde stramien volgen. Daardoor heb je zeker bij eerste luisterbeurten de indruk steeds maar weer naar hetzelfde nummer te luisteren. Het loont echter de moeite om de plaat op je te laten inwerken. Het mag dan wel een cliché zijn, Unfading Incorporeal Vacuum is wel degelijk een groeier! Hammerheart Records heeft met Sol Sistere een grote vis voor de toekomst in huis gehaald.

Tracklist: