Pieter VH

Zygoma is niet alleen een synoniem voor ‘jukbeen’, zoals iedereen wellicht wel weet, het is ook een Gentse metalband. Welk soort metal de heren maken, daar valt dan weer niet zo eenvoudig op te antwoorden. De invloeden op dit schijfje stapelen zich immers aan zo’n sneltempo op dat het ene genre al het andere vervangt op het moment dat je het probeert te beschrijven. Noem het voor mijn part een kwantumfysische metal: van zodra je het observeert, is het er al niet meer. Of zullen we het toch maar gewoon blackened progressive tech death doom mathcore noemen? Dan heeft u misschien ongeveer bij benadering een idee van wat u op dit schijfje mag verwachten.

Het moge duidelijk zijn: als er één iets is wat je de jongens van Zygoma niet kunt verwijten, is het dat ze te lang op één en dezelfde nagel blijven kloppen. Variatie verzekerd met zo’n breed palet aan invloeden, en dat zelfs binnen één nummer. Het nadeel zou echter wel eens kunnen zijn dat iedereen zich hier een beetje door aangesproken voelt, maar niemand helemaal. Neem nu een nummer als Villain of the Piece, dat meteen flink van leer trekt, en wellicht als blackened death metal te omschrijven valt: stevige riff, flink ratelende drums, diepe grunts. Daarna valt het nummer even stil, krijgen we een kort sfeervol moment, trekt het nummer zich langzaam, sfeervol, weer op gang, waarna toch vooral de harde riffs het opnieuw over nemen. Halverwege valt het zaakje nog eens stil, met een hoge uithaal van de gitaar, waarna je een ritmische opbouw krijgt, en wat later kun je eerder spreken van een culmunerende post-metalfinale die doet denken aan pakweg Cult of Luna.

Er worden dus nogal wat dingen uitgeprobeerd, en de muziek fladdert heen en weer tussen verschillende genres. Van jazzy stukjes die aan Ihsahn doen denken, tot zelfs een twintigtal seconden reggae (of is het ska?) ergens halverwege Red Curtain Falls. Technisch is het in elk geval, wat me ertoe verleidt om dit ‘musicians music’ te noemen. Als niet-muzikant is het niet altijd makkelijk om dit te volgen, en om een bepaalde sfeer te pakken te krijgen: ben je nét mee in een mooie gitaarlijn, wordt alles weer omgegooid en dien je een ander spoor te volgen. Zygoma werkt met vele puzzelstukjes, en de uitdaging die ze hier opnemen is immens, maar soms heb ik ook de indruk dat een puzzelstukje net niet helemaal goed past en er dan maar een flinke dreun op gegeven wordt om het te doén passen. (Ik gok erop dat alvast de albumhoes op die manier gecreëerd werd.)

Als luisteraar heb je ongetwijfeld je eigen muzikale voorkeuren, en ik vermoed dat iedereen er wel iets naar zijn smaak kan uithalen. Zo kan ik opener The Fingerprint zeker smaken: een langzaam opbouwend nummer, donker, melodieuze gitaar, afwisseling in zang die eindigt met diep grauwende grunts… Hetzelfde geldt eigenlijk voor titelnummer The Highest Court, dat een trager, melancholischer begin kent, de heldere zang is ook eens een aangename afwisseling, eventjes krijg je dankzij de gitaar een jaren ’70 gevoel, terwijl er wat later een meer groovy geluid te horen is. Enslaved is dan weer een nummer dat me heel wat minder aanspreekt: iets meer rechttoe- rechtaan, te grauw, zonder al te veel gevoel.

Voor originaliteit scoort Zygoma dus heel wat punten, er valt voor elkeen wel wat te rapen op The Highest Court. Dat ze hun instrumenten beheersen hebben ze hier wel goed aangetoond, al denk ik ook wel eens dat de meester zich toont in de beperking, en er misschien soms net iets te veel geprobeerd wordt om het eigen kunnen te etaleren. Maar moeten muzikanten niet vooral spelen wat ze zelf willen spelen, en ons overtuigen met hun spelplezier? Aan die voorwaarde is hier alvast ruimschoots voldaan.

Tracklist: