Jurgen Callens

Onlangs verscheen er nieuw werk van het Tunesische Myrath. De progressieve melodische oosterlingen brachten via Nightmare hun vierde album Legacy onder het multiculturele mensdom. Alweer een stap voorwaarts in de loopbaan van de band en misschien wel de schijf die de doorbraak naar het grotere publiek kan bewerkstelligen.

Voorlopig was Myrath wellicht enkel gekend onder de genrefanatici, terwijl de Tunesiërs toch altijd al wel garant stonden om prima spul af te leveren. Niet je alledaagse toestandjes ook. Origineel binnen het genre, een mix van muzikale culturen en achtergronden, prima vakmanschap, met instrumenten die je buiten de grenzen van de metal voeren en veel emotie. Zo horen we op dit Legacy bijvoorbeeld violen, fluiten, koren en oosters getinte synths voorbijkomen, die je helemaal meenemen in de wereld die wij hier in het Westen niet kennen. De melodische, progressieve metal wordt verweven met ethnische klanken en zanglijnen. Maar toch klinkt de muziek aan de andere kant ook weer heel westers. Cinematografisch ook, zoals je al kan horen vanaf het intro Jasmin. Alles klinkt ook fantastisch toegankelijk, zoals je kan horen in de single Believer en het geheel kreeg door Jens Bogren ook een heel heldere mix mee. De meeste songs liggen vlot in het gehoor en na een paar keer luisteren al vertrouwd in de oren. Niet evident voor een progressieve band, maar toch fixt Myrath het maar. Ondersteund door de beklijvende synthesizerpartijen weet gitarist en oprichter Malek Ben Arabia het geheel een prima drive mee te geven. De ene keer stuwend en met pompende riffs, de andere keer ingetogen en steeds in functie van de songs. Voeg daar nog eens de sterke vocalen van zanger Zaher Zargati aan toe, en je weet dat je hier met iets heel speciaals te maken hebt. Legacy is gewoon een album geworden, dat me blijft fascineren en boeien van a tot z. Vroeger had ik nooit gedacht bands uit die windstreek te kunnen plaatsen in ons wereldje, maar Myrath werpt zich op als uitzondering op de regel en als heerlijke toevoeging.

Natuurlijk ga je als recensent ook steeds op zoek naar aanknopingspunten en vergelijkingen. Omdat Myrath zelf zo verdomd eigenwijs en bijgevolg ook origineel klinkt, geen evidentie dus. Maar als ik toch een richting uit moet, dan roep ik fans van bands als Kamelot, Amaranthe, Symphony X en Angra toch zeker op om hier even naar te luisteren. Op melodisch progressief vlak zal er dit jaar heus niet veel beters gaan verschijnen, al zijn we natuurlijk met een band als Dyscordia al verwend geweest de laatste tijd.

Ben je fan van genoemde groepen, heb je een ‘open mind’ en mag het al eens iets meer ethnisch, dan heb je er met Legacy een prima plaat bij. De jongens zijn ook regelmatig in de contreien te vinden, dus met wat hard werken komt dat hoge schavotje heus wel vlot dichterbij.

Tracklist: