Jurgen Callens

Patriarch is een ingeburgerde naam in het Belgische metallandschap en hoewel de band niet echt op regelmatige basis materiaal uitgeeft (vier platen sinds de oprichting in 1983!), krijgt de luisteraar toch altijd waar voor zijn geld. Rage of Gods werd in eigen beheer opgenomen en uitgebracht en op deze release krijgen we ook voor het eerst de nieuwe zanger Kevin Vangelooven te horen.

Ik herinner met nog goed de debuutplaat van Patriarch uit 1990. Die knalde in mijn studententijd geregeld door de boxen op mijn kamer, tot spijt of jolijt van mijn medestudenten. Na deze release ben ik de heren echter wat uit het oog verloren. Waarschijnlijk ook door de vele bezettingswissels die de band in zijn carrière doorgevoerd heeft en er nooit een consistente lijn in heeft weten te steken is de grote bekendheid er nooit gekomen.

De opnames voor dit Rage of Gods gingen al van start in 2013. Het verdient respect dat de band ondanks de bezettingswissels en bijhorende problemen, heeft weten door te zetten en deze plaat tot een goed einde te brengen. Gitarist en oprichter Freddy Mylemans besloot het onder andere in eigen huis te zoeken en liet zoon Ruben de bijna volledige cd in drummen. Ook dochter Laure is van de partij, als zangeres op de (voor mij wat overbodige) intro Into The… , wat de voorloper vormt voor de dan weer wel sterke track Neverwhere.

Muzikaal kan je Patriarch omschrijven als ergens tussen thrash en technische power metal in. Namen die dan door mijn gedachten schieten zijn onder meer Iced Earth (naar de sfeer toe soms), Nevermore (vocaal), Metallica en Pantera (riffs). Niet van de minste namen om mee vergeleken te worden natuurlijk en natuurlijk evenaren onze Belgische vrienden die internationale toppers niet, maar ze weten wel hoe ze een onderhoudende plaat in mekaar kunnen draaien. Het heeft me enkele luisterbeurten gekost om me in de muziek te kunnen inleven, maar eens in de flow kon ik het geheel echt wel smaken. De mannen spelen niet echt luchtige muziek, met teksten die diepgang hebben en het donkere kantje van de metal opzoeken. Luister maar eens naar songs als Neverwhere, By My Forbidden Words of The Red Cord. Dit zijn gewoon heel solide songs, met kop en staart en alles wat daarbij hoort. Ook de solo’s kunnen me goed bekoren.

Na al die jaren zal Patriarch nu wel niet meer de band worden die de Belgische metalvaandel zal gaan dragen, maar ze kunnen de jonkies wel nog steeds een schop onder de reet verkopen. Kwalitatief is dit een goed album geworden waar elke fan van goeie thrash en technische metal wel zijn gading in zal kunnen vinden.

Tracklist: