Jurgen Callens

Sedert een paar weekjes ben ik in het bezit van iets, waar veel mensen reikhalzend naar uitkijken. De release van de nieuwe plaat van Dyscordia is namelijk nog een kwestie van dagen. Met Twin Symbiosis had de band enkele jaren geleden al een ferme standaard gezet. Het was dan ook maar de vraag of de Westvlamingen dit meesterwerk nog zouden kunnen overtreffen. Words in Ruin is intussen een feit en wordt uitgegeven door het eigenRoad Mark Productions label en verdeeld door Suburban.

Words in Ruin is dus de titel van het nieuwe Dyscordia-album. De plaat werd opnieuw gemixt door Jens Bogren en gemasterd door Tony Lindgren. Dat het niet makkelijk zou zijn om het eerste werkstuk te overtreffen, wist de groep zelf maar al te goed. Daarom ook dat de mannen ruimschoots te tijd uitgetrokken hebben om aan nieuwe songs te werken en die te laten rijpen tot ze er honderd procent tevreden over waren.

Was het lange wachten nu de moeite waard? En of! Dyscordia verrast mij, vriend en tegenstander. En het gaat hier niet om evenaren van het vorige werk, maar over overklassen. Words in Ruin is op alle vlak zelfs nog beter dan zijn voorganger. Alle gekende kenmerken mogen dan wel gebleven zijn, toch voegt de band er weer een hoop nieuwe dingen aan toe. Zoals ook Twin Symbiosis een groeiplaat was, waar je bij elke luisterbeurt weer nieuwe dingen ontdekte, zo is het ook weer bij de nieuwe plaat. Alleen: deze keer benadert de muziek de perfektie.   De sound is nog beter, de nummers zijn nog gevarieerder, de zang van Piet Overstijns is van eenzame klasse, de grunts van Stefan Segers lijken van nog dieper te komen,… Werkelijk alles lijkt te kloppen. Alles is technisch voortreffelijk uitgevoerd en voor alle instrumenten (waaronder de drie gitaren) is er plaats, zonder in onnodig gepiel te verzanden. De heavy stukken klinken nog zwaarder dan voorheen, de progressieve stukken nog progressiever. En opnieuw heeft Dyscordia die machtige melodielijnen weten te vinden die zo typerend zijn. Elk nummer krijgt weer die catchy toets mee waardoor elke song al na enkele draaibeurten vertrouwd klinkt en uitnodigt naar meer.

Na het instrumentale intro Templum Creationis trapt men af met de instant classic Harlequin’s Grief. Zonder twijfel is dit van het beste dat er op Belgische bodem ooit geschreven is. Onbelgisch goed! Een lekker snelle, progressieve song. Heel catchy met een super wisselwerking tussen de beide contrasterende zangers. Veel bands zullen goesting hebben om hun instrumenten in de vaart te dumpen als ze deze song horen. Het navolgende Bail me Out gaat ook weer stevig van start, maar ontpopt zich dan meer als een ‘dreigertje’ met een proggy middenstuk en dito solo’s. En die solo’s, waarde lezers, zijn ook op de ganse plaat van eenzame klasse. Een bewijs dan een ‘3 man axe attack’ geen overkill hoeft te zijn als alles klopt. Dat Dyscordia ook het rustige werk niet schuwt, blijkt dan weer uit een nummer als Sacred Soil of Souls, met ruimte voor akoestische gitaren en ingetogen zang. Maar dat het vooral heavy blijft, getuigt het aansluitende The Masquerade. Met de single Chthonic Star(waarvan er ook een video bestaat) en My Land (een Sonata Arctica-cover) zullen de fans dan wel alweer bekend zijn. En zelfs die cover klinkt stukken beter dan het origineel. Ondanks het technische vakmanschap van de bandleden, blijven vooral de songs zelf  centraal staan en worden alle puzzelstukjes netjes op hun plaats gelegd zonder ooit één moment gekunsteld over te komen. Een waar genot om naar te luisteren.

Kortom, Dyscordia heeft met Words in Ruin de beste Belgische plaat ooit afgeleverd. Superlatieven schieten hier tekort. Wat mij betreft kan de band zich hiermee gerust en probleemloos meten met de groten uit de scene en mogen dan ook gerust wat meer deurtjes opengaan. Aan de muziek zal het allicht niet liggen. Het publiek zal probleemloos meegezogen worden in het kielzog van de band en de nu al ruime fanbase zal nog aanzwellen. Een grote doorbraak in het buitenland voorspellen kan je natuurlijk nooit, maar ik wens het de sympathieke Westvlamingen alleszins toe. Is de plaat van het jaar al bekend in februari? Het zou zomaar wel eens goed kunnen!

Tracklist:

  1. Templum Creationis
  2. Harlequin’s Grief
  3. Bail Me Out
  4. Reveries
  5. A Perfect Day
  6. Never Will
  7. Sacred Soil of Souls
  8. The Masquerade
  9. Chthonic Star
  10. Words of Fortune
  11. My Land

0 reacties

Een reactie versturen

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Upcoming concerten

maart

Geen concerten

april

Geen concerten

X