De Canadese melodische deathmetalband The Agonist bracht onlangs zijn vijfde album Five uit en naar aanleiding van die release volgde een uitgebreide tour doorheen Europa. Daarbij werd ook halt gehouden in De Kreun in Kortrijk in het kader van de Alcatraz Clubshows. Voorafgaand aan de optredens ginds op 2 oktober had Amped-Up het genoegen om met vocaliste Vicky Psarakis te praten over de dagelijkse bezigheden van de band. Psarakis zag er wat moe uit en met een goede reden.

“Ja, ik ben toch wel een beetje vermoeid van gisteren, toen we op Epic Metal Fest speelden”, begint de vocaliste haar verhaal. “Het was een fantastisch optreden met een fantastisch publiek. Vanavond wordt al onze vijfde show van onze tour rond het nieuwe album Five”.

In het begin ging de band door het leven als The Tempest. Waarom heeft de band besloten om zijn naam te veranderen?

“Misschien omdat ze de naam gewoon niet goed vonden?” antwoordt ze al lachend.

Op het nieuwe album Five lijkt het alsof de melodische kant sterker aanwezig is dan de rest. Klopt dit? En waarom?

“Ja, dat klopt inderdaad. Het is iets dat gewoon gebeurd is, we hadden niet echt iets gepland qua stijl van tracks die we zouden maken. Ik kreeg dan een track toegestuurd en schreef daar de lyrics voor. En geheel toevallig was de vibe achter de muziek meer melodisch getint, wat voor mij beter uitkwam om teksten te schrijven.”

Waarom staat er een cover van Take Me To Church van Hozier op de plaat?

“Dat is iets dat we al een tijdje geleden beslist hebben om te doen” vertelt Vicky na even na te denken. “We wilden absoluut een cover maken, maar vonden de juiste song maar niet. Toen we ons contract bij Napalm Records ondertekenden en het album begonnen op te nemen, vroegen de producers aan ons om een cover op het album te zetten. We hebben onszelf dan gepusht om een goede song te vinden waar Take Me To Church het eindresultaat van is. Volgens ons is het een lied dat een metalband kan coveren. De lyrics zijn lichtjes donker getint en de melodieën zijn niet zoals een flauwe popsong. Dus gaven we er onze The Agonist – twist aan en het resultaat daarvan staat dus op de plaat.”

Hoe waren de eerste reacties van de fans en de metalpers op het nieuwe album?

“Laten we zeggen dat de reacties heel extreem waren”, is het voor mij onverwachte antwoord. “Ze zijn oftewel extreem positief, zoals mensen die zeggen dat het ons beste album ooit is. En dan heb je ook nog de extreem negatieve reacties van mensen die zeggen dat we te soft zijn of te melodisch.” Na een poosje vervolgt ze haar antwoord: “Het is een feit dat de fans zeer verdeeld zijn en de meesten hebben ook wel gelijk. Zoals je zelf zei is het album melodischer getint dan zijn voorganger, wat bij mij ergens het gevoel geeft dat we één kant van onze fans meer plezier doen dan de andere kant. Maar op het einde van de rit zijn wij het nog steeds die het album geschreven hebben, dezelfde bandleden als op het vorige album. En misschien spreken we ook wel een deel nieuwe fans aan die onze muziek geweldig vinden.”

De band ontstond twaalf jaar geleden en in die periode is The Agonist al uitgegroeid tot één van de groten in het genre. Hoe denk je dat het komt dat de band zo’n succes heeft?

“Ik ben nog maar twee jaar in de band, maar ik heb wel al een goed idee over hoe het eraan toe gaat. Iedereen werkt heel hard en dat is iets wat we altijd blijven doen. Als we niet bezig zijn met nieuwe songs op te nemen zijn we aan het touren en omgekeerd. Als we geen van beiden doen, houden we ons zoet met het filmen van video’s of interviews. We proberen altijd om een stap vooruit te gaan met de band, wat al de bedoeling was voordat ik in de band kwam.”

Was het volgens jou de bedoeling van de band om van in het begin female fronted te zijn?

“Waarschijnlijk zullen ze in het begin wel audities hebben gehad van enkele mannelijke vocalisten”, legt Vicky ons uit, “maar omdat Alissa White-Gluz ook auditie kwam doen en zij heel goed was, zullen de overige bandleden besloten hebben om gewoon met een vrouwelijke zangeres verder te gaan.”

Hoe kijkt de band terug op het vertrek van Alissa naar Arch Enemy?

“Ik hoop alleszinds dat ze nu gelukkig zijn met mij als zangeres”, is het logische antwoord, gevolgd door een lach. “Al vanaf het begin voelde ik me welkom in de band, ze aanvaardden mij zoals ik was en nog steeds ben. Het zal misschien raar klinken maar we zijn nu gelukkiger als band. Ik zat in het verleden wel niet in de band maar ik heb al bepaalde verhalen gehoord die mijn vermoeden bevestigen. Zelfs bepaalde fans zeggen dat we er nu hechter uitzien als band.”

Zijn jullie een band zoals zovelen die een nauwe connectie hebben met de fans?

“Natuurlijk, zonder de fans ben je als band nergens”, reageert Vicky geheel verwacht. “We maken er een gewoonte van om na elke show naar de merchandisestand te gaan en onze fans te groeten. Gisteren deden we dat ook bij Epic Metal Fest en we zijn zeker twintig keer tegengehouden door de fans die met ons op de foto wilden of om een handtekening vroegen. De fans zijn het belangrijkste voor een band dus is het ook normaal dat je iets voor ze terug doet.”

Om af te sluiten: wat zou je nog willen zeggen tegen de fans?

“Allereerst wil ik ze bedanken voor hun steun”, beëindigt de vriendelijke zangeres haar relaas. “Als er fans zijn die dit interview lezen, of fans die naar één van onze shows komen, dan zijn we meer dan bereid om ze te gaan groeten, om foto’s met ze te nemen enzovoorts. En als je dit interview leest en je kent ons nog niet, dan raad ik je aan om ons nieuw album Five te beluisteren. En als het album je bevalt, kom dan zeker eens naar ons kijken gedurende één van onze shows.”