Het metalcore en nu-metalcoregenre worden dezer dagen meer en meer gecombineerd. Vaak levert het een chaotisch geheel op zonder echt potten te breken. Vorig jaar ontving ik met de debuutplaat van Angry White Elephant een voorbeeld van hoe je de twee genres succesvol kan combineren. Enkele weken terug werd de nieuwste plaat van Cane Hill in onze promopool gedropt. Ik was benieuwd of de Amerikanen een balans hadden gevonden tussen de twee genres. Of ze hierin slaagde kom je te weten in volgende review.

Zoals ik steeds doe, beluisterde ik eerst een nummertje op de sociale media. Vaak zijn de labels kwistig met lovende woorden waardoor elke band als een superieure kan beschouwd worden. Wanneer ik Too Far Gone op Youtube beluisterde was ik het eens met het label: wat een vernieuwende band. Too Far Gone is ook de opener op het gelijknamige album waardoor je vanaf de eerste seconde benieuwd bent naar wat het in zijn totaliteit zal opleveren. Too Far Gone is spijtig genoeg ook het beste nummer op dit album. De kracht en energie dat de band tijdens dit nummer uitstraalt weet het geen enkele keer meer te evenaren.

Het gros op deze plaat zijn nummers die eerder naar de progressievere metalkant leunen dan nummers met een coretintje. Te vaak is er veel te weinig energie wat de agressie gevoelig doet afnemen. Cane Hill heeft genoeg kwaliteit om een meesterwerk af te leveren, als het maar vol de gaspedaal durft in de drukken. Tijdens de hardere tracks voel je de ware kracht van de Amerikanen, meer van dat op de opvolger zou ik zeggen.

Songs als Too Far Gone, Scumbag, Hatefull en 10 zijn beresterke nummers waar de hardcore, metalcore en nu-metalliefhebbers duimen en vingers van zullen aflikken. Als tweede plaat kan deze Too Far Gone zeker tellen, de band laat meermaals horen dat het een prachtige vernieuwende sound heeft waarmee ze het nog zeer ver kunnen schoppen. Spijtig dat de band ook voor een commerciëlere sound kiest waardoor het gissen blijft wat die derde telg gaat brengen.

Wanneer Cane Hill de energie van de net opgesomde nummers weet over te brengen op de derde plaat, kunnen ze een belangrijke speler worden in het coregenre. Op deze plaat klinkt het allemaal wat te braafjes waardoor hij soms wat begint te vervelen. Anderzijds heeft de band me al vaak geamuseerd en beluister ik hen veel. Ik ben alvast benieuwd naar het vervolg en ga deze band in de gaten houden.

Tracklist:

1. Too Far Gone
2. Lord of Flies
3. Singing In The Swamp
4. Erased
5. Why?
6. It Follows
7. Scumbag
8. Hateful
9. 10
10. The End.