Anderhalve week geleden vond in het Weense Arena Wien het derde Vienna Metal Meeting plaats, deel I van het verslag kunt u terugvinden door wat verder naar beneden te scrollen. Hier vindt u het verslag van de laatste vier bands, zijnde Rotting Christ, Amenra, Sólstafir en Opeth. 

Met Rotting Christ op het hoofdpodium begonnen we aan de grotere namen van Vienna Metal Meeting. Van bij het begin waren er twee verschillen te merken met hun passage eind vorig jaar in Trix. Enerzijds was er een nieuwe backdrop met de afbeelding van The Heretics, het jongste album van de band, anderzijds was George Emmanuel nergens te bespeuren, er stond een vervanger op zijn plaats in de naam van Giannis Kalamatas van Slitherum.

Naar verluid zouden gitarist George Emmanuel en Rotting Christ in onderling akkoord uit elkaar zijn gegaan zodat Emmanuel zich meer kon focussen op zijn eigen band Lucifer’s Child.

Ik had een voorstelling van The Heretics verwacht maar niets was minder waar, we kregen amper drie nummers te horen uit het nieuwe album aangevuld door een mix uit de vorige twee platen en hier en daar wat ouder werk.
Tijdens Societas Satanas, een cover van Thou Art Lord dat sinds een jaar of zes op bijna elke show gespeeld wordt gaat het publiek flink uit de bol terwijl een nummer over exorcisme flink wat applaus kreeg aan het einde, Apage Satana terwijl tijdens een nummer een crowdsurfende man met voet in het gips erin slaagde de breedste security op de grond te krijgen.

Na een meer dan deftige voorstelling van de de Grieken keerden we een laatste keer terug naar binnen terwijl de zon buiten verder scheen en de brandweersirenes door het straatgeluid bleven galmen. Amenra was aan zet en als Belgisch medium mochten we dat uiteraard niet uit het oog verliezen, ook niet al waren we een Oekraïens medium. Als Zuid West-Vlaming doet het altijd iets meer om de Kortrijkzanen aan het werk te zien.

Ondanks de zon was de zaal heel duister, heel passend met wat moest komen. Net voor de set van Amenra kon je een haarspeld horen vallen alvorens het geluid van metaal de zaal begon te vullen wanneer frontman Colin H. van Eeckhout en drummer Bjorn J. Lebon metalen buizen tegen elkaar kloppen bij het begin van Boden.
Het was ook meteen duidelijk dat Levy Seynaeve de basgitaar niet hanteerde maar wel Tim De Gieter van Fär die het overigens zeer goed deed als stand-in voor Levy Seynaeve die momenteel met Wiegedood op tour is door de VS.

Al van het begin was het een hartstochtelijke show, wat we gewoon zijn met Amenra. Een show waarbij je gerust een uur lang kon luisteren met je ogen dicht ook al verloor je dan de beelden op het grote scherm op de achtergrond of het zicht op de nokvolle zaal met fervente Amenra aanhangers die compleet uit de bol gingen.
Boden werd opgevolgd door het al even intensieve Razoreater. Het publiek kon eventjes stoppen met headbangen wanneer het eerste nummer uit Mass VI aangevat werd, het bloedmooie Plus Près De Toi (Closer To You) dat me letterlijk en figuurlijk uit de fotopit blies.

De drie laatste nummers (Dearborn and Buried, Am Kreuz en Diaken) bekeek ik van verschillende plaatsen in de zaal waar ik een gaatje vond en kon vaststellen dat Amenra écht wel de top is in zijn genre en ver daarbuiten. Ik was als streekgenoot van de jongens apetrots terwijl ik zelf geen enkel steentje bijdroeg aan deze schitterende performance.

Na Amenra gooiden we de deuren van de grote zaal definitief achter ons dicht en keerden terug naar het outdoor gebeuren voor de twee laatste bands van de derde editie van Vienna Metal Meeting wat het openlucht podium betrof, Sólstafir & Opeth.
Samen met Sólstafir kregen we de eerste regendruppels van de avond te zien. Omdat ik meestal in het buitenland was moest ik de laatste shows van Sólstafir missen telkens die in onze contreien waren waardoor ik al een tijdje uitkeek naar hun show.

Van bij het begin was het te merken dat het de Sólstafir van de grote dagen was die we te zien kregen met hun prima melancholische post-rock en zich niet aantrokken van het slechte weer, die stonden immers onder een overdekt podium. Bassist Svavar Austmann was er niet bij en werd tijdelijk vervangen door Ragnar Zolberg die vijf jaar gitarist was bij Pain of Salvation.

Naarmate de set vorderde viel meer en meer water uit de hemel wat niet belette dat een groot deel van het publiek bleef staan om te genieten van de prachtige lichtshow en de zalige post-rock van de eilandbewoners die een mix van recent werk aanvulden met oudere nummers zoals Goddess of the Ages en Fjara. Als voorlaatste nummer werd Bláfjall gespeeld waarvan onlangs een video ingeblikt werd en sinds een paar dagen te vinden is op YouTube.
Afsluiten deed Sólstafir met Goddess of the Ages waarin de bandleden op het einde stevig uit de bol gaan en zwaaien met gitaren of zelf met de Hammond stage keyboard. Als toetje kregen we nog een korte Hammond solo gebracht door gastspeler Ragnar Olafsson.

De headliner van de derde editie van Vienna Metal Meeting, Opeth, was voorzien om 21:45 uur, helaas duurde het tot bijna 22:15 uur eer de volledige band on stage opdaagde omwille van een technisch probleem. Niemand zal dit fijn gevonden hebben, de regen was immers nog heviger geworden, je moest al een GoreTex jas aanhebben om niet druipnat te zijn bij het begin van de laatste set op de outdoor stage. Ondanks het slechte weer verloor een deel van het publiek haar goede humeur niet en onthaalde Opeth met open armen en verwelkomde Åkerfeldt als Miguelito.

De band stak van wal met Sorceress, de titeltrack van zijn laatste studioalbum dat inmiddels al drie lange jaren oud is en ging verder met een resem nummers uit uiteenlopende albums, nummers die telkens afkomstig waren van een ander album, de eerste drie in dezelfde volgorde als op Garden of the Titans (Opeth Live at Red Rock Amphitheatre).
Het duurde twee volle nummers eer Åkerfeldt het woord nam om zijn humoristische zelve te zijn bij het aankondigen van Demon of the Fall, een nummer dat dixit de frontman 22 jaar terug gecomponeerd werd met de bedoeling een hit te worden maar het uiteindelijk niet werd.

Na amper een dik half uur kondigde Åkerfeldt aan dat de band om 23:00 uur moest afsluiten omwille van de strenge geluidsreglementering van de Weense autoriteiten en annonceerde dan maar Deliverance aan, een nummer van voorbij de dertien minuten. Het nummer moest echter ingekort worden tot het instrumentale einde ervan want om 23:00 uur ging de stekker er onherroepelijk uit.
Doorweekt droop ik na de set van Opeth af, de zin om naar Necrophobic te gaan in de zaal was verdwenen met het water dat met bakken uit de hemel viel. De zin om volgend jaar terug te komen is er ontegensprekelijk, het staat al in de agenda.

Paradise Lost, Katatonia, Grang Magus, Carnation en Demolition Hammer zijn al bevestigd voor de vierde editie, hopelijk een wat drogere editie.