Metalrockx

De vervanging van een zanger blijft toch een ingrijpend gebeuren, niet alleen verander je het stemgeluid en de frontman op het podium, maar tegelijkertijd neem je afscheid van het componeertalent van de voorganger en kan de inbreng van de nieuwe man een flinke koerswijziging betekenen. Ik was dan ook erg benieuwd naar deze nieuwe Firewind.

De Duitser Henning Basse heeft de zware taak om Apollo Papathanasio te doen vergeten. Apollo was gedurende acht jaren het boegbeeld van de band en was begiftigd met een knap en tegelijk kenmerkend geluid. Dankzij hem kwam de grote doorbraak door straffe albums als Allegiance en The Premonition. Gus G. had het erg lastig met zijn vertrek naar Spiritual Beggars en het heeft drie jaren gekost om de geschikte vervanger te vinden.

Zolang zat Firewind in de koelkast en door de reanimatie van Black Sabbath was er evenmin werk bij Ozzy. Tijd voor de axeman om zich als soloartiest op de kaart te zetten – waarin hij met verve is geslaagd – door twee langspelers I Am The Fire en Brand New Revolution uit te brengen. Hiermee bewees hij dat de overige bandleden niet onontbeerlijk waren om sterke nummers te schrijven. Er vielen trouwens niet veel verschillen te bemerken tussen beide bands. Solo waren er iets meer hardrockklemtonen en was er geen keyboardspeler. Terwijl Bob Katsionis een bovengemiddeld begiftigd keyboardspeler is, die samen met Gus G. belangrijk is voor de sound en creativiteit van Firewind.

Vorig jaar, tijdens het laatste deel van de solotour werd Henning Basse de vaste zanger en samen met de Belgische drummer Jo Nunez stond daar de as van het moederschip. Tijdens die optredens werden uiteraard songs als World on Fire gebracht, waarbij we konden vaststellen dat deze man Apollo zonder problemen kon opvolgen. Hij heeft een voller stemgeluid – niet moeilijk met zo’n kleerkast – , is veel stemvaster op het podium en klinkt tegelijk warm en krachtig, met de grain van Russell Allen.

Van bij de opener Hands of Time merken we verandering. Na het vrij progressieve album Few Against Many uit 2012 – waar (onterecht) veel kritiek op kwam – is het opnieuw powermetal, maar geen terugkeer naar de sound van Days of Defiance of The Premonition. Ik maak de associatie met Masterplan en dit komt gedeeltelijk door de zang, maar vooral door de gitaarlijn, de strakke uptempo-drums en de smaakvolle toetsen.

We Defy leunt dan weer aan bij het hardere werk van de eerste drie albums en Gus’ periode bij Mystic Prophecy, maar dit keer met superieure zang en gitaarsolo’s. De ode aan koning Leonidas en zijn 300 Spartanen heeft een Judas Priest-blauwdruk in de songopbouw en het twin-riffwerk. De solopartijen van Bob Katsionis en Gus zijn hier werkelijk om van te smullen wanneer ze afwisselend – bijna als vraag en antwoord – op ons worden losgelaten.

Back on The Throne heeft de strakke gitaarlijn van Vivian Campell op de eerste albums van Dio, vermengd met een virtuoze melodie en noten à la Michael Schenker. Na het akoestisch begin evolueert Live and Die by the Sword tot een episch strijdlied, met een hoofdrol voor de uithalen van Basse. Na de ballade Lady of 1000 Sorrows knalt het korte maar thrashy instrumentale titelnummer door de boxen; meer van dat! Bij de laatste twee songs horen we dezelfde kwaliteiten als bij de openingstrack, met deze keer meer overeenkomsten met de traditionele powermetal uit de Apollo-periode.

Goed dat ik de digipack-versie heb aangeschaft, want de bonustrack Vision of Tomorrow is snel, met snedig riffwerk, donderende drums, flitsende gitaar/keyboard-duels en gemene, epische zang – een verbluffende zangprestatie –, zo wil ik mijn Firewind. Dit is ongetwijfeld een van de beste nummers van het album!

Dit is het eerste conceptalbum uit de carrière van de band en het behandelt de legendarische veldslagen uit de Griekse oudheid tegen de Perzische overweldiger. Het prachtige hoesontwerp van Gustavo Sazes versterkt de sfeer van heldhaftige Spartaanse strijd. Het album werd geproduceerd door Gus, samen met Dennis Ward (Unisonic), die ook instond voor de mix, mastering en zelfs meeschreef aan de nummers.

Persoonlijk vind ik het jammer dat de progressieve lijn van de vorige plaat verdwenen is; dit eerder tot opluchting van vele fans. De nieuwe zanger zal zeker in de smaak vallen, ook al heeft hij een andere stijl. Hij houdt noten langer aan, waardoor het allemaal iets bombastischer klinkt. Er zijn een aantal songs die er vlot ingaan door het meezingrefrein, maar nergens wordt het te soft; er zit er genoeg vlees aan. Door de goed opgebouwde composities en uitmuntende muzikanten worden ze beter na elke luisterbeurt. Door de geweldige bonustrack eindigt de score vijf procent hoger.

Tracklist:

11. Vision of Tomorrow (05:05) (bonustrack digipack)

Line-Up: