Fans van female fronted metal, opgelet! Op vrijdag 30 september brengt het Canadese kwintet The Agonist zijn nieuwste langspeler Five op de markt, de tweede alweer na het vertrek van Alissa White-Gluz naar Arch Enemy. De band heeft ondertussen zangeres Vicky Psarakis aangetrokken om de vocalen te verzorgen. Geen slechte keuze, zo blijkt na enkele luisterbeurten.

Laten we eens beginnen met het slotnummer van deze plaat, Take Me To Church. Een cover van Hozier. Gedurfd, maar het kon toch beter. Of ze hadden misschien beter een ander nummer gekozen om te coveren. En nu genoeg negativiteiten, over naar de goede dingen van de plaat. Psarakis aantrekken bleek een hele goede zet te zijn, want haar stembereik is echt enorm. De afwisseling tussen de hoogste noten en de grunts zijn bijna griezelig perfect, zo is te horen op bijvoorbeeld The Anchor and the Sail. Er zit wel meer melodie in de muziek dan op de vorige albums, maar daar storen we ons niet aan. De energie die ze in de muziek stoppen is echt wel te voelen doorheen je hele lijf, en dat is heel mooi.

The Raven Eyes. Nog zo een nummer waar je maar niet genoeg van kan krijgen. Opnieuw steekt het melodieuze gehalte boven al de rest uit, maar dat vormt geen enkel obstakel voor de kwaliteit van Five. En soft klinkt het ook niet, daarvoor hebben de gitaristen veel te stevig hun werk gedaan en heeft de drummer te veel speed genomen, ofzo. De band heeft het vertrek van Alissa goed kunnen verwerken en lijkt zelfs beter dan ooit tevoren. The Resurrection, what’s in a name, al gaat dit lied niet over het herrijzen van de band.

The Agonist is een band die me blijft verbazen. Met Five zullen ze zeker hoge ogen gooien bij de critici en waarschijnlijk zullen ze op enkele jaarlijstjes ergens bovenaan verschijnen. Voor zij die hen met het nieuwe album aan het werk willen zien: zaterdag 1 oktober spelen ze op Epic Metal Fest en zondag 2 oktober treedt de band op in De Kreun in Kortrijk. Allen daarheen dus, maar vergeet niet eerst dit album te gaan kopen bij de platenboer!