Zo’n kleine 25 jaar geleden was ik te gast bij Mausoleum Records in Nederland. Het was de bedoeling om de beroemdste Belgische heavy metal platenmaatschappij nieuw leven in te blazen en een van de aanleidingen van de uitnodiging was het debuut van een Amerikaanse powermetalband, Wicked Maraya, genaamd. 

Het nieuwe Mausoleum wou meteen krachtig toeslaan en met Cycles van Wicked Maraya had hij in ieder geval een product in handen waarmee hij het label terug op de markt kon zetten. Hoewel, begin jaren negentig werd de rockwereld vooral gedirigeerd door de grungescene en dan komen aanzetten met een krachtige powermetalband was geen sinecure.

Kosten nog moeite werden gespaard, de pers smulde van het album en de band kreeg de kans om door Europa te touren. Als je praat met mensen die het album kennen, hoor je meteen superlatieven en de meeste trotse eigenaars van Cycles beschouwen het kleinood van zanger Lou Falco en zijn discipelen als een van de betere albums in hun collectie.

Jammer genoeg werd er geen vervolg gebreid aan het bescheiden succes van Cycles. De band zag ergens het licht, en demonteerde de bandnaam. Onder de noemer Maraya brachten ze nog twee albums uit, die nog steeds vleugjes van de muzikale uitstraling van Cycles bevatten, maar die gewoon opgingen in de massa.

Nu, meer dan twintig jaar later, staat de band er terug. Niet met een splinternieuw album, maar wel met wat oorspronkelijk het debuut had moeten worden van de heren. Lifetime In Hell belandde echter in de prullenmand, door een failliete platenmaatschappij (met dank aan de grunge). De brave papa-mentaliteit ten tijde van de naamswissel werd overboord gegooid en Wicked werd terug toegevoegd, waardoor de vlag op dit oorspronkelijke debuut de lading helemaal dekt.

Diegenen die Cycles kennen, weten dat Wicked Maraya daarop slaagde om een specifiek bandgeluid neer te zetten, waarbij je de band al van verre herkent. Wanneer de Lifetime In Hell-opener Sounds Of Evil dan ook door je boxen schalt, weet de kenner dan ook meteen de link te leggen met de songs van Cycles. Die openingstrack mag dan karakteristiek zijn voor het al gekende geluid van deze Amerikaanse powerrockers, anno 1991 was hun sound wel een stuk agressiever dan op Cycles. Muzikaal wordt er meer dan geregeld gerefereerd naar thrash, zoals op Crash & Burn, maar de band verliest nergens de zin voor melodie mede dankzij de zanglijnen die Falco op de songs plaatst.

Een van de hoogtepunten op Lifetime In Hell is ongetwijfeld de originele versie van Johnny, mijn favoriete song van Cycles. Dankzij dit nummer merk je ook de evolutie die de groep gemaakt heeft tussen Lifetime In Hell en Cycles. De versie op Lifetime In Hell is een stuk ruwer dan zijn meer gepolijste tweelingbroer op Cycles.

Tot slot trakteert het vijftal ons nog op twee gloednieuwe nummers, die hopelijk de voorbode zijn van een voltallig nieuw zilverschijfje. Deze jongen zal dan alvast op de eerste rij staan om het kleinood in handen te krijgen.

Lifetime In Hell is alvast een dikke aanrader voor liefhebbers van melodieuze power metal met thrashy inslag en mocht je Cycles links of rechts in een uitverkoopbak tegenkomen, niet twijfelen en aanschaffen die hap.

Peter Rotthier