Pieter VH

Uit Mechelen bereikte ons het debuutalbum van de atmosferische blackmetalband Drawn into Descent. Dat albums is ook meteen een visitekaartje geworden om U tegen te zeggen: wie houdt van ijzingwekkend gekrijs en sterk vervormde melancholische gitaren zal hier zeker aan zijn trekken komen.

Op een rustige intro na staan er vijf nummers op dit album, en op het eerste gehoor lijken deze sterk op elkaar. De gitaren zijn slepend, maar uiterst melodisch, en proberen je in een soort trance te brengen. Ondertussen worden er ijselijke schreeuwen op je trommelvliezen losgelaten. Maar als je lang genoeg luistert, (en dit album heeft ondertussen toch al menig rondje in mijn speler gedraaid), dan hoor je verschillen naar boven komen die toch telkens net een ander accent laten horen.

Zo is Elude eerder een lang, slepend nummer, met een knallende finale, terwijl Solitudeeerder een hint van post-rock in zich draagt, maar eindigt met een slepender slot. In The Realm of Unbecoming wordt de zweep er weer wat heviger opgelegd, en krijgen we een korter, maar sneller nummer. (Het is natuurlijk maar wat je kort noemt: dit nummer duurt toch nog steeds een kleine zes minuten). De laatste twee nummers herbergen dan weer minder die post-rockinvloed, waardoor ze meer in de sfeer van depressive black metal komen te liggen. Hier wordt vooral de invloed van het Braziliaanse Thy Light onmiskenbaar.

Ik ga niet ontkennen dat dit voor mij een groot pluspunt is: het album No Morrow Shall Dawn van Thy Light is wat mij betreft één van de sterkste albums van de laatste vijf jaar, en nu krijg ik hier zowaar een Belgische variant van voorgeschoteld, met exact die elementen die ik zo waardeer: bovendien hoeft het gekrijs van zanger B. echt niet onder te doen. Als Drawn into Descent de post-rockinvloed enigszins achterwege laat wordt het muzikaal meteen een stuk killer, en (wat mij betreft) net zoals het moet zijn: een muzikale trance die je een ijskoude douche geeft, maar waar het eigenlijk heerlijk toeven is.

Ik heb het nu al over de gitaren en de zang gehad, maar misschien toch ook iets over de ritmesectie: een kniesoor zal opmerken dat dit misschien wel wat simpel klinkt, zoals de muziek in z’n geheel, maar mij stoort dat niet in het minst. Integendeel, in de eenvoud toont zich de meester, en bij deze muziek hoort nu eenmaal een eenvoudige begeleiding. Muziek moet een totaalpakket vormen, en wie er één element zoals de drum uitpikt zal die misschien niet wereldschokkend vinden, maar als je naar het hele plaatje luistert, dan klopt het gewoon.

Kortom, dit is een album waar elke fan van atmosferische black metal heel blij zal mee zijn. Persoonlijk hoop ik dat de band in de toekomst misschien toch net meer de kille kant van de depressive black metal zal opzoeken, of deze toch zeker niet zal laten vallen. Dat de muziek ook live helemaal tot zijn recht komt heb ik ondertussen al twee keer mogen meemaken, en ik hoop dat dit niet de laatste keer was. Ik had al een aantal goede kandidaten voor ‘album van het jaar’, Drawn into Descent maakt de keuze er niet makkelijker op.

Tracklist: