door Hughes Vanhoucke | aug 19, 2022 | Nuclear Blast, Reviews (legacy)
Conjurer mag dan misschien niet de bekendste Britse band zijn in de Lage Landen aan de andere kan van de kleine plas is dat helemaal anders en daar zijn ook met een stuk meer dan bij ons. Vorige maand brachten deze relatief jonge snaken Páthos uit bij Nuclear Blast, jonge snaken die al acht jaar aan de weg timmeren en voor de pandemie al te zien waren op ondere andere befaamde alternatieve festivals als Euroblast of Complexity Fest.
(meer…)
door Hughes Vanhoucke | nov 17, 2020 | Nuclear Blast, Reviews (legacy)
Begin dit jaar bliezen de onvervalste heersers van de Britse doom, My Dying Bride, dertig kaarsjes uit en brachten een eerste album uit in vijf jaar tijd, The Ghost of Orion. Het veertiende al in een afwisselende bezetting waarvan enkel frontman Aaron Stainthorpe en gitarist Andrew Craighan de overlevers zijn van de oorspronkelijke formatie.
(meer…)
door Hughes Vanhoucke | sep 8, 2020 | Century Media, Reviews (legacy)
De tegenwoordig female fronted doomy progrock- en metalband uit Texas, Oceans of Slumber, heeft op vrijdag 4 september reeds een vierde langspeler uitgebracht in haar relatief jong bestaan, de opvolger van de voortreffelijke derde langspeler uit 2018, The Banished Heart. Dat het geen makkie zou worden om dit oeuvre voorbij te streven, stond al in de sterren geschreven. De kwaliteit die de band doorgaans brengt laat ons vermoeden dat dit misschien wel zou lukken met dit titelloze album.
(meer…)
door Eef | jun 4, 2020 | Prosthetic Records, Reviews (legacy)
[smart_review]
Werd bij het debuut nog de term ‘Americana metal’ aan de band, Huntsmen, toegemeten – een stijl van metal met Amerikaanse folkinvloeden – dan mag dit bij de opvolger, Mandala of Fear, alweer worden weggeborgen. Huntsmen klinkt op de opvolger volwassener, straffer en grootster. Een beetje zoals Elder, maar beter. Veel beter.
(meer…)
door Hughes Vanhoucke | mei 15, 2020 | Nuclear Blast, Reviews (legacy)
[smart_review]
Menig liefhebber van gotische metal zal op vrijdag 15 mei niet rouwig geweest zijn met het uitbrengen van Obsidian, het jongste album van de Britse grootmeesters van het genre, Paradise Lost, die inmiddels aan hun zestiende album toe zijn, de tweede bij Nuclear Blast.
De band kreeg de kans om zoals veel bands het tegenwoordig doen om de release naar een latere datum te verschuiven maar de heren uit het Britse Halifax bleven hun fans trouw en veranderden niets aan de datum die in volle pandemie uitgebracht werd, zeker wat het Amerikaanse continent betreft.
Paradise Lost heeft eigenlijk een genre op zichzelf gecreëerd door gothic met doom te mixen. Het ene album is wat doomier dan het andere, het gotische is er altijd bij en duistere melodieën zijn legio.
(meer…)