Heel de maand juni was het droog, droger, droogst. Naarmate onze favoriete maand ten einde liep, voorspelde het weer plots iets heel anders: een donkere, natte dag met kans op onweersbuien. Voor de doorwinterde bezoekers van Jera On Air is dat bijna traditiegetrouw het teken dat de openingsdag van het festival nadert. Ook dit jaar leek dat patroon zich te herhalen. Toen we donderdagochtend onze ogen openden en de regen met bakken uit de lucht viel, wisten we genoeg: Jera stond voor de deur. Gelukkig viel het grootste deel van de neerslag in de voormiddag en vroege middag, waardoor we besloten wat later richting Ysselsteyn te vertrekken. Het plan: in de vroege namiddag arriveren, de tent opzetten, even ontspannen, en dan op pad naar de perskiosk. Zoals steeds werden we daar snel en vriendelijk geholpen, waarna we de heilige festivalweide konden betreden. Met The Haunt, Bony Macaroni en Dj De Rooie Jager op het programma stond er aanvankelijk niets op onze must-see lijst, dus besloten we om de weide te verkennen en meteen ook een eerste versnapering mee te pikken. En toen was het zover. Dat moment waar we al weken naartoe leefden. De eerste show van het weekend, het échte begin van Jera. Het was aan Split Chain om de Buzzard af te trappen, en dat deden ze voor een tent die, ondanks het vroege uur, al goed gevuld stond.

Split Chain – Buzzard – 15:45–16:15

Jera On Air had er duidelijk zin in. De buien van de voormiddag leken verleden tijd. Er stond een stevig briesje en af en toe kwam de zon aarzelend piepen. Toen ook Split Chain op het podium verscheen, voelde het pas écht alsof het festival op gang werd getrapt. Drie dagen lang de beste bands in en rond het genre, we waren vertrokken. De Amerikanen werden aangekondigd door de podiumpresentator, waarna de tent meteen onder hoogspanning kwam te staan. Geen introductiepraatje, geen getreuzel: Split Chain liet de muziek voor zich spreken.

Het publiek kon dat zeker smaken, al kwam de moshpit wat traag op gang. Begrijpelijk, want veel festivalgangers stonden op dat moment nog in de rij om hun ticket om te wisselen voor een bandje. Na een paar nummers begon de tent zich echter goed te vullen, iets wat ook de band duidelijk merkte. Jammer genoeg had Split Chain hun meest furieuze tracks vooraan in de set gepropt. Wie pas later binnenstroomde, miste daardoor een groot deel van de impact. Dit is zo’n band die je vanaf de eerste seconde meesleurt in een soort trance. Als je die eerste minuten mist, werkt hun show net iets minder krachtig.

Wij stonden er wél van bij het begin bij en het totaalplaatje smaakte zeker naar meer. Al moeten we toegeven dat er geen enkel nummer echt uitsprong. De Amerikanen speelden sterk maar er valt voor de rest weinig nuttigs te vertellen over deze show. Muzikaal stelde het niet teleur, maar qua beleving en intensiteit bleef het toch onder de verwachting. Split Chain staat nog maar aan het begin van hun muzikale reis, en toonde desalniettemin dat het nog veel groeimarge heeft. Een band om in de gaten te houden dus. (B.W.)

Filth – Hawk – 16:15–16:45

Net toen Split Chain aan hun laatste track begon, trokken wij richting de vernieuwde Hawk. Daar stond Filth op de agenda: een Amerikaanse beatdownband die voor het eerst voet op Europese bodem zette. De Hawk, dit jaar een kopie van de legendarische no-barrier stage Buzzard, was goed gevuld voor dit eerste feestje op Nederlands grondgebied. Nog voor de eerste noot door de speakers knalde, hing er al spanning in de lucht. Zodra de muziek begon, steeg de spanning gevoelig. Toch bleef het net iets minder explosief dan we hadden gehoopt.

Laat het duidelijk zijn: het was zeker niet slecht. Maar de splinterbom die we in onze preview voorspelden, bleef uit. Zowel band als het publiek leek hier en daar wat te haperen, iets wat ook al het geval was bij Split Chain. Filth was de eerste echt brute act van het weekend, en we hadden verwacht dat het hier vanaf de eerste seconde prijs ging zijn, maar het publiek moest duidelijk nog opwarmen net zoals de band. Pas toen de energie aan beide kanten op peil zat, sloeg de vonk pas echt over. Toen vlogen de allesvernietigende breakdowns én armen en benen, eindelijk in het rond zoals we dat verwacht hadden. Toen werd de Hawk voor het eerst écht tot het kookpunt gebracht.

Southern Hostility bleek het hoogtepunt van de set. De loeizware breakdowns hakten erin, en wie de pit toen instapte, wist waarvoor hij/zij tekende. Dat bleek ook uit de “gewonden” die strompelend de frontlinie verlieten. Zowel band als publiek hadden even de tijd nodig om elkaar te vinden, maar wanneer de trein vertrokken was, was er geen houden aan. Persoonlijk vond ik de hip-hop-elementen soms net wat te veel de bovenhand nemen, wat de set in zijn totaliteit wel wat aan daadkracht deed inboeten. Kortom: Filth heeft duidelijk potentieel, maar was vandaag nog geen voltreffer van begin tot eind. Desondanks zeker een aangename eerste show. Dit is zo’n band welke in een kleine setting veel beter tot zijn recht komt en dat wil ik zeker wel eens meemaken. De agenda van de Amerikanen ga ik dus goed in de gaten houden. (B.W.)

Setlist:

1. Stay Gutter
2. Play Dead
3. Gutter
4. Interlude
5. Opp Stoppers
6. Southern Hosyility
7. Hell
8. Martyr
9. Chin Check

Modder – Sparrow – 16:30 – 17:00

De laatste noot van Filth galmde nog na toen we al, in lichte looppas, richting de nabijgelegen Sparrow trokken. Daar stonden onze landgenoten van Modder, gewapend met hun psychedelische mix van sludge, doom en rock-’n-roll. Twee dingen sprongen er meteen uit: ten eerste dat de Belgen met bakken goesting op het podium stonden, en ten tweede dat het geluid loeihard stond, wat de ervaring alleen maar intenser maakte. We konden nog net de laatste minuten van Feral Summer meepikken, en die wisten ons meteen te triggeren. De bassen gierden door het kleine schuurtje en deden onze beenharen trillen. Je kon haast niet anders dan mee wiegen op dit intense geheel.

Belly Ache hebben we nog volledig meegepikt, en dat nummer heeft ons écht weten te overtuigen. Wie heeft er teksten nodig, als je muziek zó voor zich weet te laten spreken zoals Modder dat doet? Het is lang geleden dat we zo omvergeblazen werden door slechts anderhalf nummertje. Belly Ache duurt net iets langer dan acht minuten, wat op Jera On Air vaak de speeltijd is van drie à vier nummers. Modder wist van geen ophouden en bleef maar raggen: riff na riff ramde genadeloos over ons heen. Dit korte kwartiertje was in no-time voorbij, en liet ons achter met een brede glimlach.

Toen we achteraf de setlist aan de band vroegen en eerlijk vertelden dat we slechts anderhalf nummer hadden gezien, omdat we ook naar Filth waren gaan kijken, was hun reactie (h)eerlijk: “Filth is echt megagoed. Zo jammer dat we tegelijk speelden met die mannen. Maar ja, dat is de tol van een festival zeker?” In het kleine kwartier dat we Modder aan het werk zagen, deden ze precies wat nodig was: ons warm maken om dieper in hun materiaal te duiken. Indrukwekkend en veelbelovend. Hier moesten we toch even van bekomen, wat een intense belevenis. (B.W.)

Setlist:

1. Doom Denker
2. Nieuw nummer
3. Feral Summer
4. Belly Ache

Kim Dracula – Vulture – 18:00 – 18:45

Een uurtje hadden we de tijd om de benen even omhoog te leggen en te bekomen van het eerste muzikale geweld van Jera 2025. Daarna trokken we opnieuw richting weide voor een show waar we stiekem erg naar uitkeken: Kim Dracula. Zoals zovelen ontdekte ik deze TikTok-sensatie pas na de Jera-onthulling. Mijn eerste luisterbeurt overtuigde me nog niet, maar na een paar keer was ik wel helemaal mee. Toch bleef er een gezonde argwaan: zou Kim Dracula deze chaotische cocktail live kunnen overbrengen? En wat met die vreemde clean vocals, hoe zouden die uitdraaien?

Die twijfel werd al in de eerste minuut vakkundig weggeblazen. Vanaf de eerste seconde raasde het collectief over het podium. Ook het Jera-publiek had er duidelijk zin in: de Vulture stond verrassend vol voor dit uur van de dag, en de lyrics werden dan ook massaal meegebruld. De sfeer was meteen uitgelaten, bijna uitzinnig. Land of the Sun bleek de perfecte opener voor een show met een torenhoog partygehalte. Vooral Austin Gatus, de saxofonist, sprong er meteen uit. Zijn bijdragen maken het geluid van Kim Dracula niet alleen unieker, maar live nóg krachtiger. De blazer is geen gimmick, maar een essentieel onderdeel van de sound. Zo passeerde ook The Bard’s Last Note de revue, een track die niet op de debuutplaat staat maar daarvoor al het levenslicht zag. Hier heeft Gatus een hoofdrol met zijn blaasinstrument. Dit in combinatie met de veelzijdige vocal van Kim Dracula was echt een winnende combinatie.

De mix was complex, maar stond als een huis. Toegegeven, een paar nietsvermoedende festivalgangers keken even vreemd op, om vervolgens de uitgang van de tent te zoeken. Dit is tenslotte geen doorsnee metalcorebandje. Maar wie wist waarvoor hij of zij kwam, genoot zichtbaar van de razendsnelle tempowissels en wilde genreblends. Kim Dracula was in bloedvorm, en het publiek werd daar moeiteloos in meegesleurd. Toch was niet alles perfect. Zo stel ik de twee backing vocals zeker in vraag, want die waren niet altijd even live als ze deden uitschijnen, die indruk had ik alvast. Ook haalden enkele nummers om de één of andere reden de vaart uit de stomende setlist.

De track waarmee het voor Kim Dracula allemaal startte, is de cover van Lady Gaga’s Paparazzi, die mocht voor velen dus ook niet ontbreken in de set. De cover voelde echter wrang aan, en zelfs wat misplaatst. Het heeft totaal geen binding met de sound die de band intussen heeft gevonden, en werkte dus ook als een sfeerspons in de Vulture. Gelukkig herstelde Kim Dracula zich quasi onmiddellijk, want na Paparazzi was het weer vol het gaspedaal indrukken. Undercover kwam dan weer niet helemaal over. Tijdens dit nummer leek de sound niet te kloppen: de vocals zaten te vaak onder de toon en de gitaren kwamen er amper door.

Buiten die twee slippertjes leverde Kim Dracula hier een show af die we niet snel zullen vergeten. Ze deden wat ze moesten doen: prikkelen, verrassen en een uniek geluid tentoonstellen dat live net zo fel binnenkomt als op plaat. Als de hype blijft groeien en album twee het niveau van de debuutplaat evenaart, dan wordt Kim Dracula een blijver. Zolang ze hun succesformule niet drastisch veranderen, ziet de toekomst er bijzonder rooskleurig uit. (B.W.)

Polaris – Eagle – 18:45 – 19:30

Het Eagle-podium kleurde Australisch met de meeslepende metalcore van Polaris. De band opende krachtig met Nightmare, afkomstig van Fatalism (2023), en sleurde het publiek vanaf de eerste noot mee in hun emotionele storm. Het optreden kreeg extra lading: amper een week eerder werd het overlijden van gitarist Ryan Siew herdacht. Hij overleed twee jaar geleden, op 26-jarige leeftijd, na aanhoudende gezondheidsproblemen. Zijn afwezigheid was voelbaar, zijn aanwezigheid hoorbaar in elk moment van de show.

Frontman Jamie Hails bracht zijn rauwe vocalen met woeste intensiteit, perfect in balans met de cleane, melodische stukken van bassist Jake Steinhauser. Het leverde een kippenvelmomentje op tijdens het diep ontroerende Dissipate. Waar grotere festivalpodia soms afstandelijk kunnen aanvoelen, vond Polaris hier kracht in de intieme energie van het publiek. De connectie was onmiddellijk, intens en oprecht.(MerryJane)

Paleface swiss – Vulture – 19:30 – 20:15

Vervolgens werd de Amped-Up-crew opgesplitst. Een deeltje zakte af naar Polaris, de rest koos ervoor om even de VIP/Press-zone te verkennen. Net als overal op Jera On Air heerste ook daar een relaxte, gastvrije sfeer, met dank aan de altijd vriendelijke vrijwilligers. De tijd vloog voorbij, en voor we het goed en wel beseften, stond Paleface Swiss al te popelen om de Vulture te bestormen. De Zwitsers kwamen hun nieuwe sound voorstellen, van hun nieuwste telg Cursed, en dat deden ze vanaf seconde één.

Hatred opende de set, en hoe: de tent stond meteen onder hoogspanning. Onze verwachtingen? Die werden met de seconde groter. De trein denderde voort aan een rotvaart, tot die bij Nail to the Tooth onverwacht ontspoorde. Frontman Marc “Zelli” Zeilweger had duidelijk de smaak te pakken en genoot zichtbaar van de chaos in de pit. Zó hard zelfs, dat hij er zelf in dook, een onverwacht, heerlijk moment van pure connectie met de trouwe aanhang. Toen hij weer op het podium kroop, bedankte hij het publiek, maar merkte hij ook op dat hij zijn bodypack kwijt was geraakt. Geen klein verlies: dat audio-apparaatje is cruciaal voor een optreden én ontzettend duur. Gelukkig vond het publiek het ding in no-time terug, en lag het bakje al snel weer op het podium. Het optreden kon weer verder.

Toch leek Paleface Swiss na die onderbreking wat vaart verloren te hebben. Hadden ze op dat moment gekozen voor een brute knaller als My Blood On Your Hands, dan had de Vulture ontploft. In plaats daarvan schakelde de band over naar een melodieuzere, soms zelfs zeemzoete, aanpak. En hoewel River of Sorrows, inclusief schouderzitjes en publieksconnectie, voor een mooi moment zorgde, voelden drie tragere nummers op rij als een momentumkiller. De echte domper was de keuze voor Love Burns als afsluiter van de set. De track begint nog furieus, maar moddert daarna voort zonder echte punch. En dat is zonde voor een band die normaal bulkt van de intensiteit. Dit voelde niet als de mokerslag waar je op hoopt om een show van Paleface Swiss mee af te ronden.

Desondanks bewezen de Zwitsers ook nu weer waartoe ze in staat zijn, als ze het willen, en de juiste nummers kiezen voor hun setlist. De rauwe kracht, het podiumcharisma, het publiek dat op het puntje van z’n tenen staat: het zit er allemaal in. Maar net zoals hun muziek, is ook hun live-impact op z’n best wanneer de intensiteit niet verslapt. (B.W.)

Jinjer – Eagle – 20:15 – 21:00

Voor hun allereerste optreden op Jera On Air leverde Jinjer een djent-aangedreven wervelstorm van groove, agressie en messcherpe precisie. Vanaf de eerste noot was de bas dik en strak, en vormde de fundering van de kenmerkende ritmische complexiteit van de band.

Tatiana Shmayluk, imposant als altijd, bewees opnieuw waarom ze geldt als een van de meest gerespecteerde frontvrouwen in de moderne metal. Haar vocale bereik was ongezien: moeiteloos schakelde ze tussen magistrale, cleane melodieën en diepe, gecontroleerde growls. Maar het draait niet alleen om bereik — het is haar expressieve precisie die de Oekraïense krachtpatser haar kloppend hart op het podium geeft.

De setlist focuste op hun nieuwe album, met een mix van zwaardere, meer gelaagde nummers en de onverbiddelijke kracht van publieksfavorieten. Ze openden met On the Top en zetten de toon met dodelijke intensiteit, gevolgd door het verpletterende Duél.

Favorieten van het publiek zoals Teacher, Teacher! en Judgement (& Punishment) brachten de chaos opnieuw tot leven met hun kenmerkende mix van strakke techniek en rauwe kracht. I Speak Astronomy veranderde het veld in een kosmische dansvloer en bouwde op naar een catharsis slotstuk. Ze sloten af met Pisces, een nummer dat perfect de essentie van Jinjer samenvat: balans, onvoorspelbaarheid en emotionele zwaarte. (MerryJane)

Heaven Shall Burn – Vulture – 21:00 – 21:45

Heaven Shall Burn keerde terug met een donderend optreden, met Marcus Bischoff eindelijk terug aan de microfoon na zijn herstel van een keelontsteking. Zijn afwezigheid was tijdens de tour ingevuld door de vurige Britta Görtz (Hiraes, ex-Cripper), maar deze show markeerde zijn triomfantelijke terugkeer, en dat betekende duidelijk veel voor zowel hem als het publiek.

Ze openden met Übermacht, een bom rechtstreeks uit hun hit-album Of Truth and Sacrifice (2020), en zetten meteen de pit in vuur en vlam. Tussen verpletterende klassiekers en onstuitbare energie door trakteerde de band fans ook op twee gloednieuwe nummers van hun aankomende album Heimat (Duits voor “thuis”), dat een dag later zou uitkomen via Century Media. My Revocation of Compliance en Empowerment gaven een voorproefje van wat komen gaat: rauw, politiek geladen en onmiskenbaar Heaven Shall Burn.

De timing kon niet beter, het optreden viel samen met de gouden gloed van de zonsondergang, wat een filmisch randje gaf aan hun al overweldigende geluid. Ze sloten af met een vlammende uitvoering van Endzeit, en lieten het veld geschokt achter. Marcus was zichtbaar ontroerd en bedankte het publiek met een grote glimlach en oprechte dankbaarheid. (MerryJane)

Zeal & Ardor – Hawk – 21:45 – 22:45

Jera On Air is nu al enkele jaren op zoek naar manieren om de vijver waarin het vist wat te verruimen. De ene poging slaagt al wat beter dan de andere. Denk aan namen als Papa Roach, Hollywood Undead, Meshuggah, Body Count, The Prodigy, en vergeet zeker Orgel Joke niet. Ook dit jaar stonden er opnieuw een paar opvallende namen op de affiche, de ene al wat gewaagder als de ander. Eentje waar wij echt ontzettend hard naar uitkeken was de Zwitserse avant-garde metalband Zeal & Ardor. Dat die stijl op Jera eerder niche is, viel alvast niet te merken aan de opkomst: de Hawk stond goed vol. Heel wat nieuwsgierigen wilden weten wat deze band te bieden had. En daar kunnen we kort over zijn: Zeal & Ardor en Jera On Air bleken een match made in heaven, of hell, als je wil. Want zoals je weet: The Devil Is Fine.

Al was het aanvankelijk wel even zoeken, zowel voor band als publiek. De band zocht vooral naar bewegingsruimte op het véél te kleine podium. Een zeskoppige band in de intieme Hawk-tent, dat is geen evidentie. Regelmatig botsten de bandleden tegen elkaar aan terwijl ze opgingen in de muziek. Het publiek tastte op zijn beurt af welke dansmogelijkheden er precies waren bij deze show. Stagedivers probeerden zich te wagen aan een plonsje in het publiek, maar op enkelingen na werden ze één voor één vriendelijk terug naar de grond begeleid, dit is dan ook geen hardcoreband. Ook in de pit was het even zoeken: Zeal & Ardor heeft tracks waarop je compleet kan losgaan, maar evengoed nummers waarbij je gewoon stil moet genieten.

De Zwitsers zijn meesters in het combineren van razernij met pure muzikale extase. Götterdämmerung was het eerste bommetje dat werd gedropt, en het publiek incasseerde met plezier. Waar de band in het eerste deel van de set nog zocht naar de balans tussen hard en zacht, was het tweede deel pure overgave. Zeal & Ardor had de meute in zijn macht en speelde dat perfect uit. De ene kraker volgde na de andere, en een onvermoeibare Hawk kon het moeiteloos aan.

Dat de band voor velen geen onbekende was, bleek duidelijk tijdens nummers als Blood in the River en Devil Is Fine. Beide werden uit volle borst meegezongen. Vooral Blood in the River, met zijn scherpe randje, zorgde voor een broeierige sfeer. Toch waren het vooral de momenten waarop de band het gaspedaal volledig indrukte, en die waren er in overvloed, die er met kop en schouders bovenuit staken. Het tweeluik I Caught You en Clawing Out deed de Hawk nagenoeg exploderen.

Zeal & Ardor speelde hier één van, zo niet dé beste show van het weekend. Op alle vlakken: muzikaal, visueel en emotioneel. Een gewaagde boeking, maar eentje die absoluut zijn vruchten afwierp.

Setlist:

1. The Bird, The Lion And The Wildkin
2. Wake Of A Nation
3. Götterdämmerung
4. Ship On Fire
5. Gravedigger’s Chant
6. Kilonova
7. Fend You Off
8. Blood In The River
9. Run
10. Row Row
11. To My Ilk
12. Sugarcoat
13. Death To The Holy
14. Devil Is Fine
15. Trust No One
16. (Don’t You Dare)
17. I Caught You
18. Clawing Out

Bullet For My Valentine – Eagle – 23:45 – 01:00

En plots stonden we al oog in oog met de headliner van de avond, en met Bullet For My Valentine was dat zeker niet de minste. De mannen uit Wales waren niet zomaar naar Ysselsteyn afgezakt: ze vierden twintig jaar The Poison, hun iconische debuutplaat. Het was al een hele tijd geleden dat ik ze nog aan het werk had gezien, dus trok ik met flink wat enthousiasme richting podium. The Poison is zo’n album dat ik grijsgedraaid heb — eentje dat me het genre heeft leren kennen. Die plaat integraal live horen? Dat kon toch niet anders dan een schot in de roos zijn? Toch?

Wel… dat liep nét iets anders. Begrijp me niet verkeerd: ik stond met een brede glimlach in het publiek, van begin tot einde (inclusief een korte pauze, daarover zo meteen meer). Nostalgie doet wat met een mens. Maar hoe lyrisch ik het ook wil verwoorden: er viel achteraf wel wat aan op te merken. De geluidsmix was behoorlijk matig, of lag het misschien aan de band zelf? Meer dan eens klonk het rommelig, alsof ze er nonchalant doorheen speelden. Gelukkig waren er ook hoogtepunten. Tears Don’t Fall was er zonder twijfel één van. Matt Tuck bleef alleen op het podium achter en zette het nummer in. De rest deed Jera On Air: luidkeels meebrullen, massaal. Toen daarna ook de band terug het podium op kwam, werd het toch even een kippenvelmomentje, ondanks de halfvolle Eagle.

Want ja, voor een headliner stond de tent opvallend leeg. Buiten de frontstage was er veel ruimte, en de frisse wind maakte het geheel nog wat killer. Room 409 zorgde gelukkig voor een tweede piek in de set. Vooral de iconische schreeuw bij aanvang werd luidkeels meegebruld, en de bijhorende ontlading zette de tent even stevig onder stroom. Maar zulke momenten bleven eerder schaars in een set die je nochtans verwachtte als een aaneenschakeling van hoogtepunten. Alles daartussenin voelde vlak aan, zeker voor een band die de eer kreeg om de eerste festivaldag af te sluiten. 10 Years of Today was zelfs een dieptepunt. Ik moest even nadenken welk nummer het precies was, zo rommelig kwam het over.

Toen alle tracks van The Poison gepasseerd waren, kwam er nog een bisronde met andere klassiekers. Dat leek me hét moment om snel de weide over te steken en een glimp op te vangen van Letlive, dat op de Hawk zijn comeback vierde. Ik kan er kort over zijn: even snel als ik daar was, stond ik ook weer terug aan de Eagle. Wat een gedjengel was dat! Al moet gezegd: daar stond de tent wél goed vol. Letlive is nooit mijn ding geweest, en daar lijkt geen verandering in te komen. Terug aan de Eagle werd net Waking The Demon ingezet: het slotakkoord van deze avond.

Ondanks het feit dat deze show niet helemaal aan de verwachtingen voldeed, zijn we toch blij dat we erbij waren. Tuck vertelde aan het publiek dat dit een eenmalig verjaardagsfeestje was, na deze tour zou het nooit meer gebeuren. Het zal dan ook lang duren, of misschien zelfs nooit meer gebeuren, dat ik nog zo uitkijk naar een show van Bullet For My Valentine. De set was vermakelijk, maar zal niet de geschiedenisboeken ingaan als een van de meest memorabele. (B.W.)

Winnaar van de dag? Zonder twijfel: Zeal & Ardor, die een magistrale show neerzetten in Ysselsteyn. We trokken voldaan richting camping, het hoofd al bij wat vrijdag allemaal te bieden had. Met namen als Sunami, Headbussa en Nasty in de Buzzard leken spierpijnen niet ver weg.