De voorbije dagen mochten onze medewerkers hun favoriete platen van 2016 voorstellen; en blijkt dat we een nogal – zacht uitgedrukt – uiteenlopende mening hebben. Wat enkel maar positief kan zijn, gezien de brede waaier aan stijlen die we jullie  hierdoor kunnen aanbieden.

Toch hebben we al die lijsten in een digitale vleesmolen gezwierd en zijn we tot een volgende alles-overtreffende-globale-Amped-Up-lijst – of de beter in de bek liggende AOGAU-lijst – gekomen. De enige lijst die er in 2016 ook toe doet. Veel leesgenot en een fijn nieuw jaar toegewenst aan onze lezers in naam van de volledige redactie!

10. Oathbreaker – Rheia

 

“Rheia in zijn geheel biedt meer dan die suspense alleen. Waar ik vaak zoek naar perfectie in een album, een concept dat ik overigens steeds moeilijker te omschrijven vind, mis ik nogal eens het totaal plaatje. Elke goede plaat heeft zo zijn hits en misses, die ene fantastische riff of, als je daarvan houdt, dat catchy meezing refrein. Dat heeft Rheia dus niet. Wat het wel biedt, is een muzikale ontboezeming die je meevoert op een reis. Een reis over ijzig, kolkend water. Van drijven in oneindige eenzaamheid op een vlot op de Stille Oceaan, tot het vechten met tand en klauw om je hoofd boven te houden in het witte water van de wildste rivier, in een opblaas eendje.

Daarnaast is dit album dus compleet. Het is één stuk, van begin tot einde en ik zou dus ook ten zeerste afraden om de nummers nog individueel te beluisteren of ergens achteloos in een playlist neer te kwakken. Hier moet je voor gaan zitten. Houd ramen en deuren gesloten, sluit je hond op en telefoon af, doe desnoods de ogen toe en laat je meevoeren.”

9. Crippled Black Phoenix – Bronze

 

“Bronze begint met een soort van ambiente landscape die volgens mij gemaakt is als soundtrack voor Blade Runner 2; voorzien voor volgend jaar, dus heren van de muzikale omlijsting: zoek niet verder. Dead Imperial Bastard is op het eerste gehoor een niemendalletje, maar blijkt zo intens te zijn dat je er gewoon niet omheen kunt. Crippled Black Phoenix neemt er ook zijn tijd voor – behandelt deze track niet als een gewone intro – en laat ons vijf minuten weg zijn van deze wereld. Zelfs het begin van de volgende track, Deviant Burials, gaat op hetzelfde elan voort – kwestie van de overgang niet te bruusk te maken.

Wanneer na enkele minuten de gitaren en andere zwaardere instrumenten invallen is daar het eerste kippenvelmoment van de schijf – en het zal niet de laatste keer zijn ook.

Wat kan die Greaves sterke nummers schrijven, man. Deviant Burials, No Fun en Champions of Disturbance zijn stuk voor stuk van ongeziene hoge kwaliteit; gesitueerd in de zwaardere metalrealm, aangevuld met aanzwellende fabelachtige solo’s. Bij No Fun zit er een wel heel goed gevonden gitaarloopje dat het refrein inluidt. Magistraal.”

8. Metallica – Hardwired…To Self-Destruct

 

“Het is een hard en meedogenloos album geworden, minder dynamisch dan zijn voorganger. Producer Greg Fidelman zorgde voor een heldere productie, met een opener, minder gecomprimeerd geluid dan op Death Magnetic. Van de beloftes om snellere, kortere nummers te maken, komt op dit dubbelalbum weinig in huis; de meeste zijn mid-tempo en rond de zeven minuten. Op de twaalf songs zijn er een paar die uit de toon vallen (Dream No More, Am I Savage?). Wanneer je deze weglaat en hier en daar inkort, kom je tot een geweldig werkstuk dat refereert zowel aan hun roots, als aan The Black Album. Geen plaat van het jaar dus, maar het overklast duidelijk zijn voorganger.”

7. Fallujah – Dreamless

 

“De opvolger van The Flesh Prevails is meer dan haar voorgangers voorzien van de typerende progelementen. Er is veel melodie aanwezig. Synths zijn in vergelijking met haar voorganger veel royaler aanwezig. De openingstrack Face Of Death is voorzien van een ambient-achtige instrumentale intro die overgaat in een inhoudstabel-achtige song die een beetje als blauwdruk dient voor de rest van het album.

6. Epica – The Holographic Principle

 

“Met The Holographic Principle zet Epica een nieuwe standaard neer voor krachtige orkestrale, symfonische totaalmetal. Vanaf de intro, Eidola, tot de elf minuten durende epische, afsluitende titelsong, laat het zestal je alle hoeken van de metalkamer horen. Ingetogen, snel, powerfull, mid-tempo, het maakt hen allemaal niet uit, nergens ontdek je een zwak moment. Idem dito voor de vocale invulling van het geheel. Simone laat haar stem zonder enige aarzeling door diverse genres bewegen en de aanvullende grunts van Mark worden weer netjes ingepast.

Dit hoge niveau zien we, in dit genre, de komende jaren niemand nog halen, tenzij Epica zelf bij zijn volgende album.”

5. Sixx:A.M. – Prayers For the Damned Vol. 2

 

“Dit Prayers For The Blessed Vol. 2 is het vervolg op het eind april verschenen eerste deel waarop Sixx: A.M. liet horen dat hij opnieuw de juiste vibe had gevonden zoals ten tijde van het debuut. Het is duidelijk dat door het einde van Mötley Crüe, Sixx zich volledig kan richten op zijn nieuwe band en dat is de horen op de nieuwe songs die sindsdien het levenslicht zagen. Op dit vervolgalbum bevestigen de drie Amerikanen al het goede van Volume 1.

Met opener Barbarians zetten ze meteen de puntjes op de i. No nonsens rock ’n roll met een hoog commercieel (lees: meezing_) gehalte. Het gezelschap gaat op hetzelfde hoge niveau door tijdens opvolger We Will Not Go Guilty om daarna even gas terug te nemen in het overheerlijke Wolf At Your Door en de ballad Maybe it’s Time.

In The Devil’s Coming trekken de heren weer alle registers open in een beklijvende rocksong, waarna gitarist Alba zijn gang mag gaan in het korte intermezzo Catacombs. Met het snelle psychotische That’s Gonna leave A Scar blijft Sixx: A.M. op hoog niveau de songs uitspuwen.”

4. Cult of Luna & Julie Christmas – Mariner

 

“Cult of Luna is niet thuisgekomen, Cult of Luna gaat steeds verder en verder, voorbij het oneindige, en laat ons meegenieten van zijn hoop en verlangens, misschien wel tegen beter weten in. Muzikaal misschien niets nieuws onder de zon, maar de toevoeging van Julie Christmas aan het gekende recept wérkt bijzonder goed. Fans van post-metal zullen hier ongetwijfeld menig luisterplezier aan beleven, en wat mij betreft mag Cult of Luna vanaf nu altijd 27 maanden de tijd nemen als dat betekent dat ze opnieuw zo’n werkje afleveren.”

3. Megadeth – Dystopia

 

“Over Megadeth en bandleider Dave Mustaine zijn al liters inkt gevloeid. Haast iedereen die in het metallandschap rond dwaalt zal zeker wel een album met de titel Killing is my Business … And Business is Good, Peace Sells … But Who’s Buying?, So Far, So Good … So What!, Rust in Peace of Countdown To Extinction in de kast staan hebben. Megadeth is ook altijd een veelbesproken band geweest, met zowel veel voor- als tegenstanders, maar het moet gezegd dat de band veelal prima kwaliteit wist af te leveren, enkele mindere albums daar gelaten. In 2016 liet Megadeth echter keihard merken dat ze terug zijn en dat ze het keihard menen. Met Dystopia leverden ze zowaar hun beste album af sinds pakweg Countdown to Extinction. Het knalt gewoon allemaal weer, de solo’s vliegen je weer in de oldschool stijl om de oren en de songs zijn weer hard en pakkend. Deze plaat klinkt zoals een plaat van een band uit de zogenaamde ‘Big Four’ moet klinken. Het zal er mee te maken hebben dat Dave Mustaine weer op het juiste pad zit en zijn vroegere demonen afgezworen heeft, dat dit album weer een impact heeft meegekregen om U tegen te zeggen. Het thrashgevoel is overal aanwezig, de refreinen zijn pakkend en de muzikanten rond Dave zelf zijn steeds schitterend. Ook live stelde de band dit jaar niet teleur, en dat hebben we in het verleden wel eens anders geweten. Uitschieters op Dystopia noemen is geen evidentie, omdat er eigenlijk geen slechte songs op het album staan, maar zelf ben ik wel hard fan van nummers als The Threat is Real, Post American World en Lying in State. Dystopia, een herboren plaat die wij hier nog heel vaak gaan beluisteren.”

2. Fates Warning – Theories of Flight

 

“Daarna gaat het gelukkig echter crescendo met SOS waarin Alder voluit zijn vocale capaciteiten mag exploreren. Het hoogtepunt van Theories Of Flight komt in het middenrif van het album met het meer dan tien minuten durende The Light And Shade Of Things, waarin het kwartet alle registers opentrekt en laat horen dat ze hij progressieve metal volledig geïntegreerd heeft in de eenentwintigste eeuw. Rustige passages worden afgewisseld met muzikale en vocale uitbarstingen die eigen zijn in het genre en die de heren perfect tot prachtige songs kunnen breien.

Fates Warning gaat op hetzelfde elan verder om af te sluiten met The Ghosts of Home, een bij wijlen stevige progressieve rocker met heel wat muzikale tierlantijntjes waarin ze er wonderwel in slagen meer dan tien minuten lang de spanning op te bouwen, zodat de aandacht van de luisteraar niet verslapt. Afsluiten doen ze met de futuristische titelsong.”

1. Opeth – Sorceress

 

“De koerswijziging van de Zweden werd niet door iedereen goed bevonden, vooral omdat men zich leek te verliezen in een soort van eindeloze progriedels; niet het meest geliefde subgenre in de metalwereld. Moest men dit enigszins laten varen, we kunnen spreken van een super (hard)rockband.

En of Opeth dit gelaten heeft. Sorceress (de single) – met zijn doomriffs – kennen we ondertussen allemaal, The Wilde Flowers, maar vooral Chrysalis – dat mij geweldig aan de tijd van Blackwater Park doet denken (met name Bleak, minus de deathmetalstukken) -, zijn zoveel als mogelijk gestript van allerlei proginvloeden, doch niet helemaal, want het blijft Opeth natuurlijk. In de plaats krijgen we potige, fantastische rocksongs voorgeschoteld. En het gaat vooruit, dat is een feit!

Wat verder opvalt is dat keyboardspeler Joakim Svalberg het nieuwe geluid van Opeth mee bepaalt; Joakim is de nieuwe Jon Lord! Ook wereldgitarist Fredrik Åkesson – wat kan die man soleren – mag geregeld zijn fantastische kunstjes laten horen. En als de twee heren er in Chrysalis een bovenaardse duo-solo uitpersen, weet ik het zeker: Sorceress (de plaat) zit dicht tegen een meesterwerk aan te schurken.”

Volgende bands hebben de top tien net niet gehaald en krijgen dus een eervolle vermelding:

11. Inglorious – Inglorious
12. Gojira – Magma
13. Meshiaak – Alliance of Thieves
14. Sunburst – Fragments of Creation
15. Architects – All Our Gods Have Abandoned Us