Thy Art Is Murder - Human Target

Label: Nuclear Blast

Ashley Bickx

Nog geen twee jaar na het geweldige Dear Desolation bracht het Australische Thy Art Is Murder op 26 juli 2019 ondertussen langspeler nummer vijf op de markt genaamd Human Target, wederom via Nuclear Blast. Na het album Holy War uit 2015 kende de band een moeilijke periode, aangezien frontman en tevens boegbeeld CJ MacMahon de band verliet wegens financiële problemen. Financiële problemen die later eerder drugsgerelateerd bleken te zijn. Het bloed kruipt echter waar het niet gaan kan en voor de fans het verlies goed en wel verteerd hadden, kondigde band met trots ’s mans terugkeer aan. Sindsdien loopt het pas echt gesmeerd voor deze Aussies wat in 2017, zoals reeds aangehaald, resulteerde in een beest van een album. Of de band met opvolger Human Target die lijn heeft weten door te trekken, kan je hier lezen!

Wie vertrouwd is met het geluid van deze band weet dat Thy Art Is Murder niet meteen garant staat voor zeemzoete, romantische ballads. Ooit begonnen als pure deathcoreband hebben deze heren zich doorheen de jaren verder weten te ontwikkelen, waarbij voornamelijk vanaf het album Dear Desolation de invloeden vanuit death metal meer en meer op de voorgrond kwamen te staan. Die incorporatie van death metal in combinatie met loeiharde breakdowns heeft er de laatste jaren toe geleid dat Thy Art Is Murder heel wat aan populariteit heeft weten te winnen.

Ook deze nieuwe Human Target beweegt zich net iets meer weg van het pure deathcore geluid. De liefhebbers hoeven echter niet meteen te vrezen, want tijdens het openingskwartet verloochent de band haar wortels allerminst. Vier songs die ongelofelijk veel om het lijf hebben en bovendien heel wat afwisseling vertonen, zowel op muzikaal vlak als qua thematiek. Thy Art Is Murder is namelijk al van bij de start een band die zeer maatschappijkritisch voor de dag komt en er bovendien met verve in slaagt om deze kritiek om te zetten in ijzersterke songs die de luisteraar bij de nekvel grijpen. Zo handelt het titelnummer over de orgaanhandel is China terwijl Make America Hate Again dan weer weinig bijkomende uitleg behoeft.

Waar het eerste deel van Human Target nog vrij rechttoe rechtaan is, trekt de band vervolgens werkelijk alle registers open. Niet in het minst door het incorporeren van een heuse scheut black metal. Luister maar eens naar songs als Eternal Suffering, waar een link met Behemoth nooit veraf is, en het schitterende Atonement dat evengoed op de meest recente worp van Aborted had kunnen staan. Tussendoor zoekt frontman CJ MacMahon nogmaals de grenzen van zijn vocale kunnen op, getuige het impressionante Welcome Oblivion, waarmee de band ons nogmaals met de neus op de harde feiten drukt, namelijk dat een zorgeloze maatschappij plaats heeft moeten ruimen voor angst, vernieling en hebzucht.

Het beste heeft de band echter voor het laatste gehouden: te beginnen met het overweldigende Eye For An Eye. Een nummer dat aanvankelijk relatief rustig op gang lijkt te komen om vervolgens volledig te ontploffen en waarbij de deathcore van weleer eerder verworden is tot een vorm van blackened deathcore. Niet in het minst door de slagerskunsten van Jessy Beahler, de vervanger van het indrukwekkende lichtgewicht Lee Stanton, die onlangs de band vaarwel zegde.

Met het afsluitende Chemical Christ tekent de band zowaar voor het absolute hoogtepunt van deze Human Target: Een aangrijpende riff die zich meteen als een oorwurm in de gehoorgang nestelt luidt het begin in van misschien wel het meest persoonlijke nummer dat de band, in het bijzonder frontman CJ MacMahon tot op datum van vandaag uitgebracht heeft. Zoals reeds aangehaald kampte de man in een niet zo ver verleden met een ernstige drugsverslaving wat resulteerde in het feit dat CJ tijdelijk de band diende te verlaten. Met Chemical Christ, een duidelijke referentie naar drugs in het algemeen, is de band er niet alleen in geslaagd om enerzijds te focussen op het gevaar en de vernietigende gevolgen van druggebruik, maar kan CJ nu ook (hopelijk definitief) een spreekwoordelijke streep trekken onder een moeilijke periode.

Met Dear Desolation wist Thy Art Is Murder mij twee jaar geleden flink te verrassen, waarbij zich indirect de vraag stelde of de band deze prestatie ooit nog zou kunnen overtreffen. Een bedenking die niet lang stand gehouden heeft, want wat de band op deze Human Target klaar gespeeld heeft, is van absolute wereldklasse. Een plaat die van begin tot einde staat als een huis en meer dan eens kippenvel weet te bezorgen. Hoogstwaarschijnlijk zal niet iedereen warm lopen van deze extreme variant van metal, maar wie zich vrijdag op Alcatraz bevindt, zakt om iets over vijf maar beter af naar de Prison Stage om dit brute geweld live te ondergaan!

Tracklist: