Onlangs kwam Anthrax, één van de vier bands dat tot het kransje van ‘The Big 4’ gerekend wordt, langs in zaal Trix in Antwerpen. De band kwam er langs in het kader van de Among The Kings tour, waarnaast na de nodige klassiekers ook het integrale legendarische album Among The Living vertolkt werd. Het verslag van die show konden jullie intussen al op onze site lezen. Voorafgaand aan dit sterke optreden, konden we echter ook aanschuiven bij Frank Bello, de energieke bassist van Anthrax en die maakte ons duidelijk dat het heilige vuur nog steeds niet gedoofd is. Ons gesprek met deze sympathieke New Yorker lees je hieronder.
Hey Frank, hoe gaat het. Vertel ons eerst even hoe het jullie vergaat op deze lopende tournee.
Frank: Hey man, prima! Dit is een fantastische tour. Het lijkt wel eeuwen geleden sinds we hier nog als headliner langs geweest zijn en het is fantastisch om de reacties te zien van al die mensen die op onze shows afkomen. We hebben er gewoon heel veel lol in. We vinden het ook een grote eer om het te mogen doen en het lijkt nu wel dat al ons harde werk zijn vruchten begint af te werpen. We halen er echt iets speciaals uit en de reacties zijn ook uitstekend. Weet je, ik ben ook een fan, en als fan wil je de band die je goed vindt ook zien headlinen. Maar voorheen konden we eigenlijk geen ‘neen’ zeggen op al die andere tours die op ons bleven afkomen en die ons aangeboden werden. We konden toen voor een ander publiek spelen, en veel mensen konden zo Anthrax leren kennen, terwijl dat anders misschien niet zou gebeurd zijn, begrijp je? Dat was best een slimme zet, die nu dus begint te lonen.
Jullie zijn nu dus opnieuw klaar voor ‘het grote werk’ als ik het goed begrijp?
Frank: Wel, ik weet niet of dit groot of klein is, maar het is in ieder geval goed. Want nu kan iedereen de band weer eens zien zoals het hoort. We kunnen nu een volledige show doen en de fans geven wat ze van ons verwachten. En we zien dat het echt werkt.
En boven alles: Among The Living is dertig jaar jong!
Frank: Ja, gek hé! We wilden ook iets speciaals doen voor de fans en hadden deze opzet van de tour al een tijd geleden besproken met de managers en de promotors. We staan nog steeds hard achter die plaat en het is tegelijkertijd ideaal om ons laatste album For All Kings nog eens onder de aandacht te brengen. Soms noem ik het: de ‘Give it all you got’ tour. We spelen namelijk twee verschillende sets tijdens onze show. Het eerste deel bevat een mix van ouder en nieuw Anthrax materiaal. Daarin komen er verschillende albums aan bod. Hierna nemen we een korte pauze, tijdens dewelke er een korte ombouw volgt van het podium en dan komen we terug om Among The Living integraal te gaan spelen: front to back.
Dat was ook het album dat Anthrax definitief in de geschiedenisboeken zette. En daarna begon het balletje pas echt te rollen. Jullie deden daarna ook andere dingetjes, zoals de I’m The Man ep bijvoorbeeld. Hebben jullie in de toekomst nog plannen in die richting?
Frank: Wel eigenlijk zijn we nu op tour en denken we hier nog niet zo diep over na. Nu zijn we bezig met dit luik van de tour, hebben hierna een break van een dag of tien, maar daarna beginnen we alweer met een zesweekse trektocht doorheen Amerika. Daarna volgt Japan nog, en zo blijft het eigenlijk maar verdergaan. Ik ben er zeker van dat daarna de inspiratie wel weer zal komen om ons weer naar iets anders te leiden. Daarna wordt het wel weer eens tijd voor wat nieuw werk.
Er is nu ook een nieuwe versie van For All Kings uit. Kan je hier wat meer over vertellen?
Frank: Juist! Er is een mooie box-versie van uit. Moet je weten: wij stellen ons altijd in de positie van de fans. We willen ze wat coole stuff geven, dingen die je niet zomaar op de gewone platen terugvindt. Nu is er die box, maar weet je nog die goeie oude tijd, toen alles nog op vinyl uitkwam en je vol bewonderen zat te kijken naar die hoes, die je heel soms zelfs kon open klappen? Dat waren prachtige tijden. Toen luisterde je nog naar een album met de teksten en de foto’s erbij. En we vinden het belangrijk om de mensen een stukje van die tijden terug te geven. Daarom ook de vinylversie ervan. Het is belangrijk om zo’n momenten te kunnen beleven als fan. Bij digitale versies, of wanneer mensen gaan downloaden, krijgen de mensen de kans daar niet meer toe. En dat is spijtig.
Ik zag jullie in het verleden al een boel keren aan het werk, en wat me telkens opvalt is jullie tomeloze energie op het podium. Hoe laden jullie zelf iedere keer weer op voor een show?
Frank: Het is gewoon de muziek die je drijft, man! We hebben net vijf shows naeen gespeeld, en nu vanavond opnieuw. Je zult zien dat het niet simpel is, maar er is zoveel energie en we krijgen ook zoveel energie terug van het publiek, dat het gewoon werkt. De muziek en de fans stuwen je in de juiste richting. Wij zijn zelf fans die muziek spelen en daarom weten we zo goed waarmee we bezig zijn. Je moet je altijd in het hoofd van de fans begeven. Die combinatie geeft je één massieve bal van energie. Kijk, nu zie er misschien nog heel mellow en chill uit, maar eens ik dat podium op ga, moet ik er alles uit wat ik in me heb. Dan moet ik gewoon alles geven, begrijp je? Het is een drang. Na de show ben ik uitgeput, en dat is de rest van de band trouwens ook. Op het podium wil ik alles achterlaten. Dat is een belangrijk iets voor me.
Intussen is Jon (Donais, gitaar) ook een vaste schakel binnen de band geworden. Heeft hij ervoor gezorgd dat jullie een nieuwe boost gekregen hebben?
Frank: Hij past perfect binnen ons plaatje. Het is een perfecte click en maakt deel uit van onze show. We spelen echt als een heel strak geheel nu, en Jon valt daarin eigenlijk niet meer weg te denken. Hij speelt alles perfect, en we hebben tijdens de show een deeltje waar hij een solo brengt: die is telkens weer schitterend. Ik kijk er met open mond naar.
De rest van de band speelt intussen zowat enkele eeuwen samen. Nu spelen jullie een album van dertig jaar oud. Hebben jullie bijvoorbeeld nooit overwogen om voor deze tour Dan Spitz nog eens van onder het stof te halen?
Frank: Nee, dit is Anthrax zoals het is. Dat is een ding uit het verleden en bovendien: Jon is nu de leadgitarist en niemand anders. Met alle respect voor iedereen die in het verleden in de band gezeten heeft: dit is Anthrax zoals het nu is, en zoals het ook verder zal blijven gaan.
Wat zou jij persoonlijk het grootste verschil noemen tussen 1987 en nu?
Frank: Downloaden! Zonder twijfel! Luister: je werkt heel hard aan albums, we stoppen daar ons hart en onze ziel in en geven er veel om. Ik zou bijvoorbeeld nooit een plaat kunnen opnemen, zomaar omdat dat moet. En ik begrijp dat downloaden niet, want het komt erop neer dat je je muziek zo goed als gratis weggeeft. Vroeger apprecieerden de mensen het veel meer om een plaat te kopen. Nu is het zo vanzelfsprekend dat ze het gratis kunnen bekomen. Als je illegaal wil downloaden, dan is dat maar zo. Maar je moet ook begrijpen dat er ook een andere kant aan het verhaal zit dan. Wij zijn een band die hard werkt en we zullen dat ook verder moeten blijven doen. Want niemand die in deze groep zit, is daar al rijk van geworden. We moeten het dus hebben van vaak on the road the gaan. Gelukkig zijn onze fans loyaal en kunnen we blijven doen wat we graag doen. We zijn blij dat er nog steeds mensen zijn die effectief dingen van ons kopen, en we proberen die terug te plezieren met goeie shows te geven.
De laatste keer dat ik jullie in een club zag, waren jullie ook headliner (De Zwerver, Leffinge). Die viel pal in de periode toen de aanslagen gebeurd waren. Een heel bevreemdende periode om naar shows te gaan toen.
Frank: Ja, ik herinner me dat. Het was heel erg surrealistisch allemaal. Ik kijk er nu echter zo tegenaan: voor mijn geliefden wil ik de beste toekomst die ik ze kan wensen. Maar dit is het leven dat we leven, we hebben geen andere keuze in wat we zouden willen. Dat was in die periode heel onrealistisch allemaal. Alles leek onzeker. Maar aan de andere kant, ik leef zelf in New York City en daar is alles voor mij ook elke dag heel realistisch. Soms heb je keuzes, soms niet. Maar we moeten beseffen dat heel deze situatie wel degelijk heel reëel is. In elk geval mag je nooit toegeven aan angst. Je moet gewoon je eigen leven leiden zoals jij dat wil. Ik weet dat tijdens die show wel alles voorzien was, voor het geval er problemen zouden komen. Er was politie met geweren en honden, er waren extra uitgangen om desnoods te kunnen vluchten, alles was nauwkeurig doorgenomen en besproken voor het uiterste geval. Maar uiteindelijk ga je verder en ga je enkel verder met de goeie strijd die je moet vechten. Vele bands cancelden toen ook, maar wij deden het niet omdat dat niet in onze aard zit en het onze mentaliteit niet is. Dat is de drive van Anthrax: je duwt door en je gaat verder met je leven! Laat niemand anders je zeggen wat je moet doen en doe vooral je eigen ding.
In de voorbije decennia waren er heel zeker voor jullie heel wat highs en lows. Welke zou jij er persoonlijk uitpikken?
Frank: We hebben zoveel highs gekend man! We voelen ons zo gelukkig dat we er zoveel hebben mogen meemaken. Om er maar een paar te noemen: ‘The Big Four’, spelen in het Yankee Stadium, er gewoon al 35 jaar deel van uitmaken: dat vind ik nog het belangrijkste. Dat we het zo lang al mogen rekken man. Wat ook leuk is, dat reviewers en pers onze laatste plaat ook heel goed vinden en het zelfs tot ons betere werk rekenen. Dat zou je dus zeker een hoogtepunt mogen noemen, want het betekent dat we nog steeds heel relevant zijn en goed bezig zijn. Het laatste wat we willen doen is een plaat maken zomaar omdat het een gewoonte zou zijn geworden. Als belangrijkste ‘low’ zou ik de business-kant van de dingen vermelden. Alle dingen die met advocaten en zo te maken hebben, hoeven voor mij niet en zijn sowieso een low. Maar dat moet je proberen van je af te zetten en doen wat je wel graag doet. Je moet vooruit in het leven, en dat is de enige juiste mentaliteit om verder te doen. Je moet altijd hoog mikken.
Zijn er trouwens nog festivalplannen voor deze zomer?
Frank: Zelf weet ik nog niet hoe het allemaal in mekaar zit, maar graag! Ik wil graag voor alles en iedereen optreden, voor zoveel mogelijk mensen bijeen zeg maar . Ik denk dat we best zelf iets te zeggen hebben en dat de mensen van onze shows genieten. We willen onze fans het beste geven, hetgeen ze zelf willen. Als de festivalpromotors ons willen, dan zijn we meer dan blij om ze tegemoet te komen haha.
Cool, dan zien we mekaar misschien nog sneller terug dan verwacht dan. Geef er een lap op straks en bedankt voor dit interview.
Frank: Graag gedaan, makker, altijd. Ik hoop dat je straks geniet van de show!
Met dank aan Jaap Wagemaker en Nuclear Blast om alles perfect te regelen.
0 reacties