Aversions Crown is een Australische deathcoreband die niet meer aan zijn proefstuk toe is. Ze begonnen in 2010 en hebben reeds drie albums op de markt. Nummer drie, Xenocide ligt vanaf vandaag in de rekken. Of deze plaat, net zoals zijn voorgangers, weer een topplaat is in het genre, kom je te weten in onderstaande review.
Vorig jaar wist de band me aangenaam te verrassen tijdens de Taste Of Anarchy Tour. Een tournee met hardcorenamen zoals Nasty, Malevolence, Sand, Vitja en daarbij ook de deathcore van Aversions Crown. Desondanks ze de moeilijke taak hadden om, als enige band in het genre, een nogal “eigenwijs” publiek te overtuigen, slaagden ze hier zonder problemen in. Ik ben dan ook superbenieuwd naar Xenocide.
Openen doet de band, met voor mijn mening een irritante introsong. Muzikaal stelt deze weinig voor, het is geruis dat steeds meer intenser wordt. Wanneer ik deze track ook beluister, steevast begint mij deze na een half minuutje te irriteren. Maar misschien is dit wel de bedoeling van Aversions Crown. Wanneer Prismatic Abyss, eindelijk, uit je boxen knalt ben je al zodanig opgedraaid dat stevige deathcore het enige soelaas kan brengen.
Zoals het een goede deathcoreband aanbelangt, heeft ook Aversions Crown een perfecte mix gevonden tussen donkere death metal, black metal en hardcore. Het levert een intense mix op die de ene moment een mysterieuze gitaarlijn gebruikt om naar een explosieve breakdown toe te werken. Er zijn maar weinig bands die het op een wijze als Aversions Crown voor elkaar krijgen.
Xenocide is de plaat geworden die ik had verwacht. Niets wereldschokkend, maar wel deathcore zoals die hoort gemaakt te worden. Naast Thy Art Is Murder, The Black Dahlia Murder en Suicide Silence weer een topper gevonden in dit intense genre.
Tracklist:
- Void
- Prismatic Abyss
- The Soulless Acolyte
- Hybridization
- Erebus
- Ophiophagy
- The Oracles Of Exitence
- Cynical Entity
- Stillborn Existence
- Cycles Of Haruspex
- Misery
- Odium
0 reacties