Jurgen Callens

Grave Digger is één van de pioniers van de Duitse power en heavy metal. De band rond frontman Chris Boltendahl draait intussen zowat 36 (zesendertig!) jaar mee en brengt met Healed By Metal inmiddels zijn achttiende album uit. Hoogstwaarschijnlijk zijn er fans die dat hele zooitje samen wel in de kast hebben staan. Ikzelf was echter nooit liefhebber van deze band. Of ze dit met dit nieuwe album konden veranderen, kan je hieronder lezen. De nieuwe schijf wordt uitgebracht via Napalm Records en ligt op 13 januari in de winkels.

Waarom was ik in het verleden geen fan van Grave Digger? Wel, vooreerst vind ik het allemaal veel te clichématig. Nu hoor ik je denken van: ‘Is alles wat met power metal te maken heeft niet stilaan cliché?’ en hier zit ook wel een vorm van waarheid in, maar als een band afkomt met – pak nu eens – de tien geboden van de metal, dan kan ik toch niet anders dan even heel hard gaan gniffelen. Trouwens, het heeft niet allemaal met clichés te maken ook. Hoewel de bandleden afzonderlijk allemaal wel een noot en een solo kunnen spelen, heb ik nog steeds moeite met het niveau van de songs. Hier en daar staat er wel eens een leuk liedje tussen, maar veelal is het toch te veel van dertien in een dozijnniveau. Natuurlijk ga ik nu op mijn donder krijgen van de echte fans, maar ook de zang heb ik ook altijd een mindere schakel in het geheel gevonden. De zang van Boltendahl is echter heel karakteristiek voor de band en er onlosmakelijk mee verbonden. Zeg maar zoiets zoals het schuim op een pint ofzo. Maar op gebied van songwriting lijkt het vaak iets van net niet. Een nummer als Call For War bijvoorbeeld, heeft wel een leuk refrein en een leuke solo, maar de rest kan me dan weer niet warm of koud krijgen. In de Ten Commandments of Metal kan je dan netjes nalezen wat een behoorlijke metalhead allemaal moet doen en laten. Ook een track als Kill Ritual heeft zo wel zijn goeie momenten, maar ook die kan mij niet van begin tot eind blijven boeien. Ik geniet eigenlijk nog het meest van de solo’s van gitarist Axel Ritt op dit album. En nu ik er eigenlijk goed op let: hoewel de mix best wel heel vet is, moet ik toch soms goed luisteren om de keyboards van Marcus Kniep te ontwaren. Nee, ik ben helemaal nog niet bekeerd geraakt en laat dus ook deze kelk aan me voorbij gaan. En ik zweer dat ik Healed By Metal toch echt wel voldoende luisterbeurten gegund heb om het toch geprobeerd te hebben.

Toch ben ik er zeker van dat velen, en ik denk dan in het bijzonder aan de toegewijde fans, het volledig met mij oneens zullen zijn. Ik kan er zelf echter wel inkomen, dat wie het vorige werk van Grave Digger wel kon euh… diggen, ook wel een kluif zal hebben aan Healed By Metal. Het is niet slecht hé, maar voor mij is het te gewoontjes. Toch breng ik het nodige respect op voor het feit dat deze band wars van trends zijn gang blijft gaan en er in slaagt om toch wel zijn fanschare te behouden en tevreden te stellen.

Tracklist: