Een besneeuwde verlaten weg in een onherbergzaam landschap met daarin een eenzame mansarde woning aan de rand van een bos verwacht je niet meteen als platenhoes van een Spaanse band, zeker niet van één langs de mediterrane kust. Forrest Gumps spreuk “Life is like a box of chocolates, you’ll never know what you’re gonna get” gaat hier niet op. Het is meteen duidelijk dat het over extreme metal gaat en in dit geval extreme metal van de bovenste plank.
Op Angelus Apatrida en Crisix na zijn er maar weinig Spaanse thrashmetalbands bekend in de Lage Landen. Feit is dat de twee voornoemde bands vrij vaak het Iberische schiereiland verlaten om liveshows te brengen over heel Europa en daarbuiten.
Angelus Apatrida had vorig jaar in maart net een Europese tour aangevat samen met Evil Invaders toen de hel losbrak en na een paar shows onderbroken moest worden waardoor iedereen met spoed naar huis moest alvorens de meeste Europese binnengrenzen dicht gingen voor onbepaalde tijd. Angelus Apatrida maakte nuttig gebruik van de vrijgekomen tijd om hun jongste titelloze album af te werken.
