Orkestrale death/doom metal van Down Under. Zo omschrijf je best Rise Of Avernus. Met Eigengrau is er sinds half januari nieuw werk. Met een voorliefde voor bombast en symfonie is uw dienaar de vrijwilliger bij uitstek om de plaat op de testbank te leggen.
Wat voor mij al jaren het grote verschil maakt tussen een dertien in het dozijn blackmetalrelease en een blackmetalrelease die daadwerkelijk wat toevoegt aan het, inmiddels, gigantische oeuvre, is eigenlijk in één woord samen te vatten: sfeer. Of het nu overweldigende gevoel van de macht van de natuur op een Wolves In The Throne Room-album is of de meeste duistere uithoeken van de menselijke ziel op de meest recente Mgla-plaat, het ademt sfeer op het hoogste niveau. Dat niet iedere band dit succesvol weet vast te leggen op plaat of als bijvoorbeeld Batushka op het podium, lijkt een gegeven, maar dit geeft ook wel meteen aan dat een goed product afleveren in blackmetalland niet altijd zo eenvoudig is.
In 2011 werd het debuut, Irreversible Decay, van deze Gentse band Saille alom geprezen in menig vakblad. Dit zou de nieuwe Belgische metaltrots worden. Maar in een harde buisiness, zoals die van de muziek, krijg je roem niet op bestelling. En er is ook nog zoiets als bevestiging.
Saille komt met trots aanzwaaien met die moeilijke tweede,Ritu genaamd. Wat meteen opvalt is het prachtige artwork in mijn favoriete kleur groen; en toch gaan we objectief blijven.
Het feit dat ik al lang uitkijk naar deze release is een gevaar, want met hoge verwachtingen aan iets beginnen kan nogal nefast aflopen. Maar eerder werd al een teaser van de nieuwe cd vrijgegeven en die klonk goed, zeer goed.
De eerste twee nummers van deze plaat komen experimenteel over en hebben tijd nodig om zich te nestelen. We krijgen tempowissels waar je die niet verwacht en op een gegeven moment worden zelfs Duitse lyrics gedeclameerd. Al werkt het wel.
Het tragere, aan Lovecraft schatplichtige, Fhtagn is het eerste hoogtepunt van de cd. Mijn God, wat gaat deze track het goed doen live. Ik zie een volle zaal metalheads, met de vuisten in de lucht, simultaan oerkreten produceren. Ik krijg er nu al kriebels van.
Het tweede hoogtepunt dan maar?
Dat is voor mij de opbouw vanaf Upon the Idol of Crona tot… aan het eind. Ik weet niet of Saille het zo bedoeld heeft maar ik vindRitu groeien naar het einde toe, wat de bedoeling is van een conceptplaat, maar waar niet iedereen in slaagt. Hier dus duidelijk wel. De heren blijven ons prachtige riffs, die drijven op dito melodieën, rond de oren slingeren. Het vakmanschap en spelplezier druipen er vanaf. En dan moet de bom, die Haunter Of The Dark wel degelijk is, nog komen. Een hoofdrol is in dit nummer weggelegd voor het lugubere keyboardspel van Dries Gaerdelen, dat de volledige track blijft doorspoken.
Wordt er dit jaar nog een beter lied gemaakt? Ik dacht het niet.
Kijk, je hebt twee soorten “moeilijke” platen. Degene die bij de eerste luisterbeurten een afknapper zijn en die dan maar ergens achteraan in de platenkast verdwijnen. Maar die andere soort hebben, al besef je het nog niet direct, een aantrekkingskracht in zich die je steeds weer naar de repeatknop doen tasten. Die platen worden meesterwerken genoemd. En Ritu is er zo één.
Tracklist Ritu:
