Toen ik begon te schrijven voor het ter zielen gedragen Ashladan was mijn grootste drijfveer om de nieuwste platen van grote bands in preview te kunnen beluisteren. Negen jaar later kan ik stellen dat dit nu eerder op de achtergrond fungeert. Het contact dat je hebt met jonge startende bands, dat is gewoon geweldig. Zo kan je de band in kwestie vragen stellen en heb je binnen enkele uren een persoonlijk antwoord, zelfs wanneer dit een Australische band is. Wanneer het om een startende band gaat uit België of Nederland is de connectie nóg beter. Wanneer ik in onze promopool blader probeer ik de lokale bands er wat uit te filteren, support your locals weet je wel! Zo kwam ik enkele weken geleden in aanraking met de debuutplaat van Vain Louie, een melodische hardcoreband uit Nederland, meer bepaald Nijmegen. Het was dan ook zonder een eerste luisterbeurt dat ik me waagde aan deze review. Een sprong in het duister, dat kan meevallen maar ook wel eens tegenvallen.
Moe maar voldaan én doorweekt van de regen, zo konden de meeste festivalgangers donderdagnacht hun tentje opzoeken. Na nog een laatste feestje op de camping konden de bezoekers vrijdag ontwaken met het gedacht dat het eindelijk zover was, de eerste volwaardige festivaldag was daar. De nacht was woelig, met intense regenbuien en hevig onweer. Normaal hoop je op te staan met gierende muziek van de buren maar na de eerste nacht stond je op met de geur van… kapotte kartonnen tenten. Verschillende van hen hadden de nacht niet overleefd en werden vervangen door een robuuster exemplaar, een standaard iglotentje. Ook deze eerste dag oogde spectaculair met enkele kleppers op de agenda.
Clowns – Vulture Stage – 12:00 – 12:30
In een sportoutfit uit de jaren 70 bestormde de Australische band Clowns om klokslag 12 uur het podium. Was het het uitstekende weertje op de middag na een woelige nacht op camping, maar ik vond de opkomst voor deze band eerder aan de magere kant. Wie wel present tekende, genoot met volle teugen, wat op Jera On Air een moshpit vanaf de eerste noot betekent. Voor Clowns was dit ook een heugelijke dag, daar het de eerste show op Europees grondgebied was in tweeënhalf jaar tijd. Ik wist dat de Aussies een mix tussen hardcore en punk serveerden, maar wat het juist inhield was me onbekend. Ik moet zeggen dat ik blij was dat ik vroeg genoeg de camping had verlaten, want deze eerste ontmoeting smaakte duidelijk naar meer.
Stevie Williams straalde zoveel energie uit, iets wat veel nieuwsgierigen toch de weg naar Vulture stage deed vinden. Na enkele songs stond de tent aangenaam gevuld voor deze wervelende act. Dat was ook niet meer dan terecht, Clowns verzorgde hier de ideale ochtendgymnastiek om al de zorgen van de voorbije nacht van je af te dansen. Williams en co hadden er duidelijk veel zin in, de stage werd meer dan benut. Wat ik op voorhand wel wist, was dat de frontman van het bonte gezelschap maar al te graag halsbrekende toeren uithaalde. Dat was ook niet anders in Ysselsteyn.
Zo kwam Stevie maar al te graag eens gedag zeggen in de pit, om ook de allergrootste fans hun deeltje van de songtekst te laten schreeuwen. Het gekste wat de man deed was op de boxen klimmen, dit terwijl de organisatie ook deze dag de bezoekers nog aanmaande om, weliswaar bij ongunstig weer, de palen te vermijden. Williams klom helemaal tot op de bovenste versterker om daar het beste van zichzelf te geven. Het leverde naast de mooie foto’s ook wat extra energie in de moshpit op.
Clowns staat ervoor bekend om altijd voor een feestje te zorgen, en dat was ook zo op Jera. Zelfs op dit vroege uur konden ze voor een uitgelaten sfeertje zorgen, het publiek genoot duidelijk met volle teugen. Volgende keer mag de band gerust wat later op de dag aantreden en liefst in een stage zonder domme barrière. Hoe dan ook was het half uurtje in een sneltempo achter de rug en was het achteraf met de meute naar de Eagle stage verhuizen, want daar gingen de Belgen van Fleddy Melculy aan hun setlist starten.
Fleddy Melculy – Eagle Stage – 12:30 – 13:00
Ik had wel verwacht dat er wat volk naar de Eagle Stage zou afzakken voor de Belgische metalcoresensatie Fleddy Melculy, maar dat de grootste tent van Jera On Air zo goed gevuld ging zijn… neen dat had ik niet durven voorspellen. Wanneer er zo’n massa voor je klaar staat, op de middag dan nog eens, dan heb je de moeilijke opdracht om iedereen tevreden te stellen. Wel ik kan stellen dat Fleddy en zijn leger des heils hier zijn in geslaagd. Tijdens en na de set waren er enkel blije gezichten te spotten tussen de festivalgangers.
Openen deden de Vlamingen met Fuck Uw Vrienden, al meteen werd duidelijk dat ook onze Nederlandse vrienden de teksten van deze Belgische band luidkeels kunnen meeschreeuwen. Daar er bij de meeste bands één centrale moshpit was, slaagde Fleddy Melculy er in zowat overal in de tent voor opstootjes te zorgen. De energie zat goed en dat besefte ook de band, er zat maar weinig rust tussen de opener en Feestje In Uw huisje. Hierdoor behield de pit zijn energie, Fleddy Melculy én zijn aanhang startte furieus, ik was benieuwd of beide partijen dit konden aanhouden.
De nummers volgden in een sneltempo, dat was ooit wel anders. Het leuteren tussen nummers is niet meer en dat kunnen we alleen maar toejuichen. Deze band is zo goed dat het nummers op zijn publiek moet vuren, des te meer nummers des te beter. Het bommetje van deze set was Ik Ben Kwaad, geen verrassing voor zij die de band wat kennen. Het is zoals de lyrics zelf zegt de song waarbij alles kapot kan en moet gaan. Het zorgde ook voor de eerste wall of death waar we bij waren. Ondanks het vroege uur reageerde Jera On Air met een deftig exemplaar waarbij de breakdown die erachter verstopt zit voor leuke taferelen zorgde.
Wie het nog niet wist, Fleddy Melculy is bezig aan een nieuwe langspeler. Dat mag eigenlijk geen verrassing zijn, het lijkt wel alsof de band continu aan het werk is aan nieuw materiaal. In het voorjaar bracht de band met Geen Tijd Voor Spijt daar het eerste proefstuk vanuit, deze kersverse track kon ook niet ontbreken en werd gespeeld na het vernietigende tweeluik Ik Ben Kwaad en Niks, welke toch twee echte hardcoretracks zijn van de band. Geen Tijd Voor Spijt mag je voortaan ook bij dat kransje nummers rekenen, wat een uithaal van jewelste.
Het was tot het einde wachten om op een minpuntje te stoten: T-Shirt van Metallica dé track waarmee het allemaal startte. Maar zoals vaak is het hitje van de band een nummer dat steevast de revue passeert. Als dat dan ook nog eens één van, zo niet het minste liedje is van de band, dan is dat jammer. Deze set had het verdient om op een andere manier afgesloten te worden, een Voor Altijd Jong had de perfectie benadert. Misschien dat een verkorte versie van de klassieker een optie is voor in de toekomst, al zullen er dan altijd nieuwelingen teleurgesteld zijn. Als band kan je niet voor iedereen goed doen natuurlijk. Fleddy Melculy is beter geworden dan zijn klassieker, een luxeprobleem dus.
Setlist:
Fuck Uw Vrienden
Feestje In Uw Huisje
Geen Vlees, Wel Vis
Stop!
Ik Ben Kwaad
Niks
Geen Tijd Voor Spijt
Brood
T-shirt Van Metallica
Higher Power – Vulture Stage – 13:00 – 13:30
Rust werd er ons niet gegund, of je mistte wel één of andere topact. Na Fleddy Melculy was het de beurt aan de Britse alternatieve hardcoreband Higher Power. Het is één van die lichting bands welke al een geruime tijd speelt met het label “beloftevol”. Het is aan de band om die status te upgraden naar gevestigde waarde. Maar deze performance op Jera zal daar niet toe bijdragen. We kregen een zwak afkooksel van datgene waarvoor de band eigenlijk staat.
Wie de Britten wat kent, weet dat het normaal gezien een wervelwind is, op Jera On Air presteerde de band beneden alle pijl. Het leek wel alsof Higher Power er totaal geen zin in had. Het is zo’n eigenzinnig geheel, iets wat totaal niet strookt met de wetten van de hardcore. Zoiets moet met de nodige passie worden gespeeld, niet worden afgerammeld om vervolgens weer de coulissen te duiken.
Zelfs de nummers vanop de iconische debuutplaat Soul Structure waren in hetzelfde bedje ziek. Weinig passie, weinig overtuiging. Een beetje je best doen, dat is toch niet te veel gevraagd? Wanneer een band zich zo schaapachtig gedraagt, volgt de hele roedel. Resultaat een Vulture stage die nauwelijks wat energie uitstraalde. Een show van de Britten om snel te vergeten.
Silverstein – Eagle Stage – 14:40 – 15:20
Na de teleurstelling van Higher Power zochten we iets om te sneukelen om vervolgens even richting camping te trekken. Het schema voor de avond oogde immers loodzwaar, met dank aan het uitstekende programmatieteam van Jera. Na zo’n uurtje keerde we weer richting de weide voor één van onze persoonlijke favorieten. De Canadezen van Silverstein kwamen hun tiende plaat voorstellen Misery Made. Tegelijkertijd kwam het ook voor het eerst met de negende telg A Beautiful Place To Drown onder de schouder naar Europa. Corona kon dan wel de livebeleving aan banden leggen, de Canadezen hebben in de lockdown echter niet stilgezeten. Resultaat: twee uitstekende platen welke nog recht hadden op een demonstratie.
Wie had verwacht dat de Canadezen voornamelijk de nieuwste nummers ten berde zouden brengen, kwam bedrogen. De Canadezen kozen ervoor om er een heus feestje van te maken, dit met een gevarieerde setlist. Al was de nieuwste telg, met drie nummers het best vertegenwoordigd. Wat wel duidelijk werd was dat, of het nu nummers waren vanop Misery Made Me of ABPTD, ze passen perfect binnen het repertoire van Silverstein. Openen deed de band met Bad Habits, als je het ons vraagt dé song om aan te tonen waarvoor deze post-hardcoreband staat. De start van een veertig minuten durend feestje.
De nieuwere nummers werden goed meegezongen, al was het verschil met klassieker My Heroine toch groot. De grote Eagle Stage stond niet vol, maar de mensen die er bij waren leken allemaal mee te zingen met de ballad van de band. Met The Afterglow als het vervolg ontplofte de tent pas helemaal dit terwijl dit toch één van de rustigere nummers is van Silverstein. Ook voor ons begonnen enkele jongemannen aan een potje onvervalst duwen en trekken. Vreemde keuzen om het bij deze prachtige meezinger op gang te trekken, maar zolang het iedereen naar zijn zin heeft is het goed zeker?
In het midden van de set had de band een verrassing verstopt voor de liefhebber van het eerste uur. Met Smashed Into Pieces speelde de band zelfs één van zijn oernummers, afkomstig van de mythische debuutplaat When Broken Is Easily Fixed. Shane Told, de frontman van de band, vroeg net voor het inzette van deze klassieker of het publiek klaar was voor wat old-school emo. En of Jera klaar was voor deze kraker, de energie die tijdens dit nummer vrijkwam was ongezien in de setlist van de Canadezen. Jammerlijk feitje is dat de band deze niet kunnen vasthouden, al deed It’s Over vanop de nieuwste telg zeker zijn stinkende best.
Al moesten de aanwezige niet lang wachten om nog eens die kloekheid te ervaren. Tijdens de afsluiter Smile In Your Sleep, een andere krachtpatser van de band, ging het dak er voor de tweede keer af. Silverstein stond, als je het ons vraagt, veel te vroeg geprogrammeerd, maar wist ook op dit vroege uur meer dan te bevestigen. Een heerlijke show van een uitmuntende band. Tot in de Trix van Antwerpen of de Dynamo in Eindhoven in het najaar!
Setlist:
Bad Habits
Bankrupt
My Heroine
The Afterglow
Retrograde
Ultraviolet
Smashed Into Pieces
It’s Over
Infinte
Smile In Your Sleep
Anti Flag – Vulture Stage – 15:20 – 16:00
Jera On Air heeft naast de muzikale beleving ook nog wat anders te bieden. Zo was er een klein maar gezellig marktje waar je terecht kon voor shirtjes, zonnebrillen, gekke maskers, rolbenodigdheden, tattoo’s… je kan het zo gek niet bedenken. Ook was er een officiële bandmerchtent waar de bands van die dag hun waren te koop aanboden. Veelal kon je de bands na de shows hier terugvinden voor een babbeltje. Wij besloten al de facetten van het festival eens te onderzoeken waardoor we later dan verwacht aan de Vulture stage waren beland. Hier stond met Anti-Flag toch een wel zeer grote punknaam het beste van zichzelf te geven.
Waar de organisatie eerst tegenslag had met het weer was het de vrijdag van het festival doorgaans genieten van het zonnetje. Hier had de organisatie wel geluk als je het mij vraagt. De Vulture stage was duidelijk te klein voor deze graag gezien punkact, welke ondersteund werden door een enthousiast publiek, iets wat je al gewoon begint te worden op Jera. Dit is toch vaak anders op festivals. De Amerikanen hadden geluk met zijn fanatieke aanhang want zelf vond ik ze weer eerder op automatische piloot spelen.
De middelvingers gingen weer duchtig de lucht in en ook de politie was weer niet de beste vriend van de band, het begint allemaal wat afgezaagd te worden. Zelfs een heuse covermedley kon mijn aandacht niet versterken. Al was het wel duidelijk dat ik één van de weinige was met deze mening, het publiek genoot met volle teugen. Wanneer de band dan ook aankondigde dat het laatste nummer was aangebroken, begon ik al aan mijn tochtje naar de Buzzard stage om de massa voor te zijn aan de drankstanden.
Blood Youth – Buzzard Stage – 16:00 – 16:45
Net voor aanvang van de show van Blood Youth stond de knusse Buzzard Stage goed gevuld voor deze Britse metalcoreband. Zelf was ik niet bekend met het kwartet, maar iemand in onze vriendenkring wou de band wel eens aan het werk zien. Ook in de toekomst zal deze band voor mij een nobele onbekende blijven, want de prestatie die ze hier neerzette was allesbehalve eentje om trots op te zijn. Al startte het allemaal nog zeer belovend. De enthousiaste menigte was er, de breakdowns vlogen om de oren en de band had er duidelijk zin in. Toch draaide het allemaal uit op een snertvertoning.
De beenharde breakdowns waren onvoorspelbaar wat de intensiteit in de moshpit alleen maar ten goede kwam. Maar wanneer Harry Rule zijn allesvernietigende gegrom inruilde voor clean vocals kwam het probleem boven water. Wat een irritante stem heeft de man, eentje die werkt als een spons op de sfeer. Zeker wanneer het geluid zo hard moet staan om op te boksen tegen dat van de mainstage. Het was vals, schel, gewoonweg niet om aan te horen. De man kan zich beteren focussen op zijn geschreeuw, wat wel zeer goed was. Een vacature voor iemand die wel kan zingen dringt zich echt op binnen Blood Youth.
Het vreselijke gejank in combinatie met de overlappende sound van de Japanse metalcoreband Crossfaith zorgde ervoor dat we de set vroegtijdig besloten te verlaten. We willen deze band gerust nog eens een kansje geven maar dan gaan we toch eerst kijken wie de clean vocals verzorgt. Als de band die zanglijnen overboord zou gooien zou het voor een knallende show hebben gezorgd, nu was het eerder huilen met de pet op.
SeeYouSpaceCowboy – Buzzard Stage – 17:15 – 18:00
De campingstoel zat goed, heel goed. Maar voor de Amerikaanse sasscoreband SeeYouSpaceCowboy wou ik hem maar al te graag na een twintigtal minuutjes weer opbergen. Het was de eerste keer dat onze paden kruiste, en dat werd tijd. Het is één van de weinige bands in het huidige metalcoregenre die de tijd van weleer terug weet te brengen. Iets na vijf had je de keuze om naar de main stage te trekken om Ignite met zijn nieuwe frontman aan het werk te zien, of je koos voor de kleinste stage want in de Hawk stonden de Belgen van Captain Kaiser op het programma. Het was dus met een wrang gevoel dat we kozen voor de Amerikanen van SeeYouSpaceCowboy, daar de band al zo lang, zo hoog op onze lijst staat.
Achteraf bekeken waren we tevreden met onze keuze, SeeYouSpaceCowboy was één van de hoogtepunten van ons weekend. Het leek wel alsof de Amerikanen je met hun teletijdmachine terug katapulteerde naar de startjaren van het genre. Toen alles nog kon en mocht. Nu lijkt het genre een zwak afkooksel van hoe het ooit allemaal begon. SeeYouSpaceCowboy is één van de weinige bands die dezer dagen zo’n pure vorm van de emocore weet neer te zetten. Wie de hoogdagen van het emocoregenre heeft meegemaakt met bands als Alesana en Aiden weet welke typische sfeer er hangt tijdens zo’n show.
Toch heeft de band één groot voordeel ten opzichte van het gros uit het emogenre: het serveert het gekende op een bedje van chaos. Die chaos is zo gestructureerd dat het naast de sfeer ook nog eens één van de hoogvliegers was wat betreft het betere gitaarwerk. De setlist knalde aan een rotvaart voorbij, met een moshpit waarbij net zoals bij de muziek alles mogelijk was. Geniale zet van de organisatie om deze bom aan energie in de Buzzard stage te zetten. De mensen wilde maar al te graag het podium op, om zich te wagen aan een sprongetje in de massa.
Armed With Their Teeth vanop de debuutplaat zorgde voor een bommetje relatief vroeg in de setlist van de Amerikanen. Deze kraker vanop de debuutplaat The Correlation Between Entrance And Exit Wounds, is de eerste track vanop deze cd. SeeYouSpaceCowboy leent zich niet echt tot meezingen, maar tijdens Armed With Their Teeth deed de aanhang toch de beste effort. Of was het toch bij de laatste topper van deze heerlijke set?
Self Help Specialist Ends Own Life was de spreekwoordelijke kers op de taart. Doorgaans zijn de nummers van SeeYouSpaceCowboy aan de langere kant, maar deze haalt nog geen twee minuten. Toch is de band erin geslaagd om in Self Help Specialist Ends Own Life diezelfde ziel te steken als in de andere nummers. Het springt van de hak op de tak om verschillende keren te ontploffen. Op Jera On Air zorgde dit voor een wel zeer onstuimig publiek. Zonder twijfel één van de beste shows van het hele weekend. In het najaar keert de band terug naar Europa voor wat zaalshows met Counterparts, The Amity Affliction en Gideon. Ook Eindhoven en Hasselt staan tussen de speeldata. Wij gaan er alvast proberen bij te zijn!
Setlist:
Misinterpreting constellations
A brief moment of lasting intimacy
…and my faded reflection in your eyes
911 call: Help I’ve overdosed on philosophy!
You don’t understand, the liquor’s calling the shots now randy bobandy
Armed with their teeth
Life as a soap opera plot, 26 years running
Melodrama between two entirely bored individuals
Late December
Prolonging the inevitable forever
With high hopes and clipped wings
Absolutely absolute absolution
Anything to take me anywhere but here
Self help specialist ends own life
Nasty – Vulture Stage – 19:35 – 20:20
Met Nasty als volgende band op onze goed gevulde agenda, stond er weer een intensieve work-out op het programma. De Duitstalige Belgen staan erom bekend om overal voor een zwaar feestje te zorgen. We keken dubbel zo hard uit naar de show, daar de band enkele uren voor de show met Resurrection een knaller van een nieuwe single dropte. Het kon toch niet anders dan dat deze ook in de setlist van Jera verstopt zat? Net voor de aanvang van de show stond de tent niet afgeladen vol. Logisch ook als je op de andere stage, die zonder barrière dan ook nog, met Jesus Piece een gelijkaardige band plaatst. Ik was benieuwd of de Belgen ook met die verdomde barrière zwaar konden uithalen.
Openen deed het met Ultimate, maar nog voor de heerlijke breakdown in het begin kon openspatten, begaf de elektriciteit het. Het zorgde even voor de nodige stress, maar na een openingsbabbeltje van Matti, de frontman van de band, was het euvel opgelost. Tweede keer goeie keer, en dat mag je wel stellen. Het leek wel alsof de verplichte pauze als een rode lap op een stier werkte bij het publiek. De eerste breakdown van Ultimate deed het publiek al snel veranderen naar een stelletje hersenloze boksers. Zeker wanneer de band met Declaring War, besloot om al bij het tweede nummertje in de setlist zwaar uit te halen.
Deze kraker vanop de gelijknamige debuutplaat deed wat je van zo’n bommetje kan verwachten. Het zorgde ervoor dat alle posers een stapje achteruit zetten en dat de boksmatch in de ring nog wat feller werd. Zonder twijfel zorgde Nasty hier in ons bijzijn voor de zwaarste moshpit op het festival. Want ook The Boys passeerde de revue, nog zo’n ouder pareltje. Het is een onbekendere track van de band, welke in de moshpit met openarmen werd onthaald.
Nasty in een stage zetten waar een verdomde barriere staat, ze zouden het moeten verbieden. Voor het gewenste contact met zijn publiek moest Matti heel de tijd naar beneden kruipen om zo tot zijn fans te geraken. We mogen het ons niet voorstellen hoe het zou geweest zijn moest deze machine in de Buzzard stage hebben gestaan. Het was nu al heel de tijd genieten, maar daar had de band nóg beter gepresteerd. Naast de klassiekers had de band ook de ruimte gelaten voor Menace voor te stellen.
Met 666AM als hoogtepunt van de nieuwste telg. We kwamen ook te weten dat het nummer oorspronkelijk ontstond als een voicemail binnen de groepschat van de band. Waarna de frontman de riff vocaal inzette, heerlijk momentje. Band en publiek genoten duidelijk beide van het hele gebeuren. Natuurlijk werd ook Resurrection ten berde gebracht, het nummer dat diezelfde verscheen. Ook daar kunnen we duidelijk over zijn: Pur sang Nasty.
Na SeeYouSpaceCowboy deed ook Nasty de grond van Ysselsteyn daveren. Wederom één van de hoogtepunten van het weekend. De setlist die de Belgen hier speelde was er eentje om duimen en vingers van af te likken. Nasty blijft garant staan voor een zwaar feestje en dat zal het doen tot het de gitaar aan de haak hangt.
Ultimate
Declaring War
Slaves To The Rich
Resurrection
Be Careful
The Boys
Rock Bottom
Lying When They Love Us
At War With Love
Look At Me And Fuck You
Chaos
666AM
Shokka
Bulletrain
No Turning Back – Buzzard Stage – 21:00 – 21:45
De Brabantse hardcoreband No Turning Back is één van de beste hardcorebands van Europa, zelfs vanop de hele wereld. Dit jaar mag de band vijfentwintig kaarsjes uitblazen, en dat kwam het vieren op Jera On Air. Ook in 2019 stond de band op de affiche en zorgde het met zijn stomende hardcore voor één van de hoogtepunten van het weekend. In eerste instantie vond ik het vreemd dat de band de Buzzard niet mocht afsluiten, net zoals op die vernietigende vorige passage. Achteraf bekeken was het een godsgeschenk van de organisatie om ze het spotje er net voor te geven. Hierdoor overlapte de band zo’n vijf minuten met die van While She Sleeps op het hoofdpodium terwijl de afsluiter van de Buzzard zijn set helemaal clashte met die van de afsluiter van de avond. No Turning Back besloot zelfs vijf minuten later te starten, naar alle waarschijnlijkheid voor het optimale geluid.
Een zeer wijze beslissing als je het ons vraagt. Hierdoor moest het geluid niet opboksen en kon het dus eens wat “zachter” in de Buzzard stage. Het geluid stond perfect en ook de aanhang was klaar om deze levende legendes met open armen te ontvangen. Wie No Turning Back al eerder aan het werk heeft gezien, en dat zal ongetwijfeld de meerderheid zijn, weet dat het zijn open doelkans niet onbenut laat. Vanaf minuut één zorgde de band ervoor dat niemand in het kleine tentje bleef stilstaan. De moshpit was pertinent aanwezig en ook de stagedivers zorgde voor leuke taferelen.
In vele gevallen ben ik tegen ellenlange gesprekken met de fans tijdens shows. Hiervoor moet je maar tijd maken aan de merchstand en dergelijke. Toch zijn er bands welke hiervan mogen afwijken, daar ze zo geen onzin uitkramen als zovele. De zoveelste preek over het milieu, wapendracht en bijhorend politiegeweld in Amerika of wat dan ook, het kan me maar weinig boeien. No Turning Back neemt altijd de tijd om zowel andere bands, de fans en het festival of organisatie te bedanken en in de bloementjes te zetten. Ze zijn oprecht dankbaar en dat siert de Hollanders, keer op keer.
Net zoals de dag eerder had ik het als Vlaming niet altijd makkelijk om de praatjes te verstaan. Gelukkig is No Turning Back er zich van bewust dat het een Europese topact is, waardoor het grootste deel van de smalltalk in het Engels verliep. Na een tijdje vroeg Martijn van den Heuvel zich af hoeveel Belgen er juist naar Jera On Air waren afgezakt. Persoonlijk moeten we toegeven dat we die massale respons niet hadden verwacht. Toen hij achteraf die vraag ook aan de Duitsers stelde, kreeg hij maar weinig weerklank.
Zoals je kan verwachten wanneer je kwarteeuw muziekheerschappij viert, werd het een wandeling in het wel zeer uitgebreide repertoire van de Nederlanders. Persoonlijk hoogtepunt was Destination Unknown, vanop de zevende telg Never Give Up. Het zette het tentje helemaal in vuur en vlam, iets wat eigenlijk een hele set lang was. De manier waarmee de band een podium vult doet je niet vermoeden dat de band zoveel jaren op de teller heeft. De overtuiging, de energie en de passie spatten nog steeds van het geheel. No Turning Back staat voor onversneden hardcore, zonder commerciële tierelantijntjes, en daar genoot het publiek duidelijk van. Wat ons betreft de beste hardcoreshow van het weekend.
Uitpuffen, dat was de enige manier om wat te bekomen van de intensieve show van No Turning Back. We hadden even een gaatje om aan de foodstand wat uit te rusten met een hapje en een drankje. Lang de tijd hadden we niet, want iets voor elf stond dé naam van deze editie op de agenda: Turnstile. Vergeet Rise Against, The Offspring of The Hives, The next big thing is Turnstile. Dat kon je opmerken aan de vele shirtjes op de weide of de ellelange wachtrij aan de merch van de band. Het was er een hele dag een komen en gaan van mensen. De kassa rinkelde, dat is zeker. De Amerikanen hadden de lastige opdracht om al de aanwezige tevreden te stellen, iets wat bijna onmogelijk was.
Net voor aanvang van de show was het drummen voor een plekje vooraan in de tent. Menig Vlaams Blokker voelde zich hier op zijn gemak, daar een groot deel van de massa “Vol is Vol” begon te scanderen. De perfecte sound vinden duurde langer dan verwacht, geen erg wanneer de band dan opkomt en het gaspedaal vol intrapt. Maar je voelde meteen dat er iets niet snor zat, en dat werd duidelijk wanneer de band zo’n drie nummers had afgevuurd op de uitzinnige massa. Er werd opnieuw geprutst aan de sound, wat veel te lang duurde, wat voor ergernis begon te zorgen bij de festivalganger. De Amerikanen hadden maar een uurtje en leken die tijd meer in te zitten met het perfecte geluid dan de noden van zijn publiek.
Het duurde allemaal veel te lang, en dat kon je ook merken aan Brendan Yates, welke wat zenuwachtig over de stage liep. Na een tijdje besloot de band dan toch maar gewoon te starten, daar overspelen geen optie was. Ook toen stond het geluid niet geweldig en leek het alsof je je in een bubbel bevond. Achteraf hebben wij vernomen dat er problemen waren met enkele versterkers waardoor een groot deel van de power uit het geheel verdween als sneeuw voor de zon.
Jammer, maar iets wat het publiek duidelijk niet aan zijn hart liet komen. Het danste, sprong, schreeuwde… het was euforisch om Turnstile nog eens aan het werk te zien. Met Glow On bracht de band vorig jaar een plaat op de markt welke de scène op zijn kop zette. Het klinkt allemaal zo cachy dat zelfs de grootste hippies er wel wat aantrekking tot voeling. De poort naar het grote publiek of te wel naar de centen is opengebeukt. Hopelijk zal de band zijn verleden nu niet te snel vergeten.
Want wanneer Turnstile op kruissnelheid presteerde, stoorde zelfs de grote criticaster zich niet aan het ondermaatse geluid. Turnstile vuurde de ene na de andere klepper af op Jera, welke deze met graagte aannam. Het publiek liet nog maar eens zien dat het eentje is waar je als band maar al te graag voor speelt. Dankbaar, energievol en talrijk.
Hoogtepunt in deze spectaculaire setlist was Fazed Out, welke in 2015 op de debuutplaat Nonstop Feeling verscheen. Het was duidelijk dat het grootste deel van de aanwezige fans Turnstile al een tijdje volgen. De nieuwe nummers werden goed ontvangen, dat is zeker. Maar de old-schoolers deden de tent toch echt daveren op zijn grondvesten. Het was dan dat het leek dat er echt niemand bleef stilstaan. Moest er nog een volgende keer komen, want de Amerikanen gaan hun prijs fameus kunnen optrekken na de huidige tournee, dan zal het als afsluiter van de main stage zijn. Een meer dan goede show, al heeft het dolle publiek zijn aandeel hier zeker in.
Imminence – Buzzard Stage – 00:00 – 00:50
Na de set van Turnstile zag je de massa zich opsplitsen. Een groot deel van de massa begaf zich in een lichte looppas naar de Eagle stage waar de Amerikaanse (punk)rockband The Offspring aan zijn headlinershow ging starten. Een ander groot deel slaagde rechts af, naar de dichtstbijzijnde drankenstand of om naar de camping te keren. Een klein deeltje trok op zijn gemak naar de Buzzard stage waar de relatief onbekende band Imminence aan zijn setlist ging starten. Dat ze niet zo bekend zijn bij het grote publiek kon je ook merken aan de opkomst, binnen waren er nog verschillende lege plekken. De main stage waar The Offspring aan het spelen was stond dan weer goed gevuld.
Maar de muziek van de Amerikanen kan me echt niet boeien, en als ik buiten op Imminence aan het wachten was besefte ik weer waarom. Wat een saaie commerciële troep. Toen de Zweden het podium opkruipten was ik dan ook opgelucht, eindelijk weer wat metalcore. Maar dat bleek ijdele hoop. Imminence weigerde om zijn sound zo luid te zetten dat het de bovenhand nam met die van de mainstage. In het midden van de tent had je er minder last van, maar wanneer je je eerder achteraan begaf werd het een mix tussen de heerlijke metalcore van Imminence en de troep van The Offspring.
Ook tussen de nummer door, wanneer de Zweden wat interactie probeerde te maken met zijn aanhang was de sound van de Eagle stage te nadrukkelijk aanwezig. Hier moet toch echt iets aan gedaan worden met het oog op de volgende editie. Imminence presteerde zeker niet slecht, maar daar je het geheel niet voor de volle honderd procent kon aanschouwen besloot ik in het midden van de set richting camping te trekken. Ook de laatste dag van het festival had weer verschillende kleppers in petto. Na nog een laatste babbeltje op de campingsite besloten we dan ook in ons tentje te kruipen.
Wanneer de examenroosters verscheurd op het bureau liggen, de zon weer veel te hard aan het branden is, wanneer het eind juni is, dan maken we ons klaar voor een nieuwe editie van één van Nederlands mooiste festivals: Jera On Air. Na een verplichte pauze van twee jaar is het festival terug van weggeweest. Er werd naar een grotere festivalweide verhuisd, waardoor ook de capaciteit van het festival toenam. De nieuwe locatie had hiernaast nog twee grote voordelen. De parking bevond zich naast de camping en festivalweide. Exit vervelende pendelbussen dus. De iconische brug uit 2019 behoort (hopelijk) definitief tot het erfgoed van het festival. Ook deze keer had de organisatie weer een line-up samengesteld die tot de verbeelding sprak van menig punk- en hardcoreliefhebber. Het bordje met uitverkocht mocht ook snel worden bovengehaald.
Als er één dag van het festival uitverkoopt, zijn de combitickets automatisch uitverkocht. Iets waar de organisatie niet lang op heeft moeten wachten. Ook de campingtickets vlogen de deur uit, iets te snel voor somiggen. Wanneer de organisatie communiceerde dat de camping volzet was, zaten veel festivalgangers met hun handen in het haar. Zij gingen er waarschijnlijk vanuit dat een combiticket recht gaf op een campingplekje, iets wat echter nooit het geval is op Jera On Air. Daar de organisatie overspoeld werd door vragen, begon het samen met lokale landbouwers naar een oplossing te zoeken. Enkele dagen later maakte het bekend dat er naast de reguliere camping dit jaar ook een tweede en zelfs derde camping op wandelafstand van de site werd gevonden.
Een half uurtje nadat de camping volgens de organisatie zou openen kwamen we aan op de nieuwe locatie. We waren duidelijk niet de enige, daar er verschillende voertuigen in de berm geparkeerd stonden. We reden door tot de inkom van de parking, waar we een zeer vriendelijke jongeman aantroffen. Hij vertelde ons dat de parking laattijdig zou open gaan, daar de mensen die verantwoordelijk waren voor de parking en de camping nog niet aanwezig waren. Hij verzocht ons even te wachten en liet ons onze wagen net voor de ingang van het hele gebeuren parkeren. Wanneer de nadarhekken werden weggehaald, waren we de eerste die de parking mochten oprijden. Een dik uur na de gecommuniceerde openingstijd opende de organisatie de deuren tot het festival.
Althans tot de parking, want de camping zou pas openen om 15uur. Wij dachten dat wanneer er een hoopje mensen zou zijn, de organisatie wel vroeger zou starten, maar dat was verkeerd gedacht. Een half uur later, het lijkt een gewoonte in Nederland, opende de camping. De meute, die bijna het geduld verloor, was zichtbaar opgelucht. Het was dan ook tropisch warm, en om dan op elkaar gepakt moeten te wachten, was het geen cadeau. De werptentjes vlogen in de lucht, de campingstoelen ontplooiden zich. Het festival kon eindelijk beginnen! Ook deze keer had de donderdag van het festival al een avondvullend programma om het festival op gang te trekken.
Year Of The Knife – Eagle Stage – 19:30 – 20:10
Op de Eagle stage, wat de main stage is van Jera On Air, had Year Of The Knife de eer om het festival echt op gang te trekken. Na een gezellig middagje bakken en braden op de camping, hadden de festivalgangers de kans om de avond in te zetten met een heerlijk potje metallic hardcore. Net voor aanvang van de show stond de tent goed gevuld. Al zal het feit dat de deuren van het festival gelijktijdig openden met die van de hemelsluizen daar ook zijn aandeel in hebben gehad. Dat hemelwater bracht later op de avond nog grotere problemen, maar daar lees je later in de review meer over. Een uitgelaten publiek verwelkomde de Amerikaanse band hartelijk, dit publiek had er duidelijk zin in. De Amerikanen uit Delaware hadden de bal enkel maar binnen te tikken.
Al vanaf de eerste noot zat het spel op de wagen. De moshpit ontpopte zich eerst nog vrij intiem, maar na enkele nummers was de fronstage één grote dansvloer waarbij de armen en benen duchtig in het rond vlogen. Al had de band daar wel enkele kanonschoten voor nodig, deze zorgde ervoor dat de violent-dancers net dat tikkeltje meer energie gaven. Evil van op Ultimate Aggression was geen kanonschot, het was een splinterbom. Eentje welke in de drie en een halve minuut duurtijd verschillende keren furieus uithaalde. Zij die aan de rand van de pit stonden probeerde de meute nog wat te temmen maar tevergeefs. De moshpit barstte weer wat verder open maar kon deze grootte na Evil niet behouden. De set denderde door, maar je zag dat een groot deel van het publiek zijn aandacht wat afzwakte.
Waaronder ikzelf: Year Of The Knife deed het uitstekend maar op de één of andere manier bleef ik wat op mijn honger zitten. Er zat wat te weinig variatie in het geheel, zo bracht de backing vocal niks bij. Ook het bereik van de frontvrouw was eerder beperkt, waardoor je na enkele nummers het fenomeen wel aanschouwd had. Uiteindelijk deden de Amerikanen waarvoor ze geboekt waren, de festivalgangers opwarmen voor een woelig avondje vol hardcore en punk.
One Step Closer – Buzzard Stage – 20:00 – 20:40
Zo’n tien minuten voor het einde van de show van Year Of The Knife besloten we om naar de intiemere Buzzard Stage te trekken. Met One Step Closer stond er één van de meest belovende hardcorebands relatief vroeg op de avond geprogrammeerd, en dat tezamen met een gevestigde waarde als Boysetsfire. Hierdoor stond het tentje niet afgeladen vol, maar wel aangenaam gevuld. Ook hier vormde de pit zich al snel en waagden de stagedivers zich aan een bescheiden sprongetje in de crowd. De sfeer was net zoals Year Of The Knife uitgelaten, het was duidelijk dat het publiek er zin in had. Iets wat wat pertinenter aanwezig had mogen zijn bij de Amerikanen, welke een standaard setlistje serveerde met weinig beleving van hun kant.
Misschien dat de debuutplaat daar wat mee te maken heeft. Ondanks het feit dat de band al sinds 2016 actief is bracht het vorig jaar met This Place You Know de eerste volwaardige langspeler op de markt. In de jaren ertussen heeft de band aan karrevracht een ep’tjes uitgebracht waarop de band toch een energiekere sound hanteert. Op de debuutplaat klinkt het allemaal wat afgelikter, iets wat ook op Jera On Air voor dipjes zorgde. De zweverige elementen remden de stagedivers en violent-dancers te fel, waardoor ook deze besloten de dansschoenen op te bergen.
Al waren er ook nummers vanop de nieuwste telg die wisten te bevestigen met Chrysanthemum als hoogtepunt. Ook op de plaat was dit één van de uitstekers op een wel zeer middelmatige plaat, Ook op Jera zorgde deze nieuwere track voor een energiebommetje. The Reach was dan weer het krakertje van de set waarbij de mensen die aan het podium stonden meer moesten kijken van waar de stagedivers kwamen, dan hoe de band aan het presteren was. Heerlijk momentje in een al bij al matige hardcoreshow.
Eigenlijk was het de bedoeling om na de show van One Step Closer even langs de camping te passeren, maar daar staken de weergoden een stokje voor. Uit het niets begon het te gieten waardoor we besloten om even te schuilen in de Vulture Stage, de op één na grootste stage van het festival. Gelukkig konden we tegelijkertijd nog een stukje meepikken van de show van de post-hardcoreveteranen Boysetsfire. Normaliter zouden de Amerikanen nog zo’n drie nummers spelen maar tijdens het melige One Match besloot de organisatie om de show stop te zetten. De zijflappen van de tent waren aan het openvliegen door de stevige wind en hevige neerslag.
Het stormde even boven Ysselsteyn, het water kwam langs overal de tent binnen. Het leek wel alsof de organisatie verbaasd was dat het zo lelijk aan het doen was buiten. Dit terwijl de weermannen toch duidelijk waren: een stevig onweer behoorde zeker tot de opties. Eerst werd er verteld dat we met z’n allen de regen gingen trotseren om de verhuis te maken naar de Eagle Stage, de grootste stage van het festival. Enkele seconden later kwam de presentator het podium opgestormd om de bezoekers aan te manen om toch maar in de Vulture Stage te blijven, maar je diende ook afstand te houden van de steunpalen van de tent. Je zag bij verschillende mensen de paniek erin schieten. Natuurlijk heeft een groot festival als Jera On Air een veiligheidsprotocol al was daar in eerste instantie weinig van te merken.
Een verhuis naar de Eagle stage was gewoonweg geen optie. Wij waren de stage net gepasseerd en deze stond al goed gevuld voor de speciale Diamondset van Stick To Your Guns, al zal ook daar de regen wel een beslissende rol hebben gespeeld. Na het flatertje herstelde het festival zich wel snel, de man op het podium probeerde iedereen wat gerust te stellen waarna ook Boysetsfire de stage nog eens opgerend kwam. Natuurlijk kwam de band zijn set niet hervatten, maar de mannen wilden op gepaste manier afscheid nemen van zijn fans en wenste iedereen een behoude nacht toe. Wanneer we dan eindelijk het nieuws kregen dat we de tent mochten verlaten slaakte het festival en zijn bezoekers een zucht van opluchting.
De festivalweide werd in enkele tientallen minuten omgetoverd tot stedelijke zwembad van Ysselsteyn, waarbij de security werd ingeruild voor redders. Je zag dat een groot deel van de bezoekers benieuwd was of hun hebben en houden het onweer hadden overleefd. De inkom van de camping deed het ergste vermoeden, daar de constructie die diende als inkom het wat had begeven. De camping zelf leek de storm goed te hebben doorstaan, met uitzondering van enkele partytenten. Vooral de kartonnen tenten bleken niet zo waterbestendig, maar wie had dat niet voorspeld denk je dan?
Hang Youth – Buzzard Stage – 22:20 – 23:00
Na wat rust op de camping was het rennen naar de Buzzard stage, waar de Amsterdamse punkband Hang Youth aan zijn set zou starten. Hier in België is de band nog relatief onbekend, maar daar moet dringend verandering in worden gebracht. De jonge mannen zorgden tegelijkertijd voor één van de slechtste en en één van de beste shows van het hele weekend. Hoe je dat flikt kan ik niet uitleggen, Hang Youth doet gewoon wat het wil. Ze zingen in het Amsterdams wat ik alleen maar kan toejuichen. Al zal ik toch naar het klasje moeten, want op bepaalde momenten leek het wel Pools voor mij. Het was de muziek, de beleving, de interactie tussen band en publiek die het geheel meer dan recht trok.
Wie er bij was, en dat waren veel nieuwsgierigen, hebben kunnen genieten van één van de meest geniale shows op het festival. Die dag was de Hollandse band wat mij betreft de winnaar die er met kop en schouders bovenuit stak. Tijdens de show heeft de band wel wat feitjes bovengehaald. Alles wordt kankerduur, Willem-Alexander, de koning van Nederland, lijkt op een zwerver, maar vooral dat je geen maandagmorgen haat maar kapitalisme. Wat heb ik geleerd van deze heerlijke show? Dat je goed moet uitkijken tijdens een show van Nederlanders, iets wat een man op de eerste rij beter ook had gedaan.
De sfeer was weer onstuimig, en in de Buzzard stage wil dat zeggen dat er naast de violent-dancers ook een karrevracht aan stagedivers op je staan te wachten. Een man had zich hier klaarblijkend niet aan verwacht en kreeg in het midden van de set een springer op zich. Hierbij ging een groot deel van de rechterflank tegen de grond. De man zelf was er zichtbaar niet goed van en nam wijselijk plaats op de uithoek van de stage. Na een tijdje ging de kadee weer tussen de meute staan om er weer een feestje van te maken.
Tijdens Leg De Zuidas In De As ging de hele tent uit z’n dak, zowel band als publiek genoten er met volle teugen van. De (beperkte) lyrics werden luidkeels meegeschreeuwd, net zoals bij het actuele Niks Tof Aan Stikstof. De setlist stond bol van de hoogtepunten zoals Je Haat Geen Maandag, Je Haat Kapitalisme, In De Armen Van Een Fascist en Belastingsdienst. Wie nog niet doorweekt nat was van de hevige regenval was dat wel van deze uitputtende veldslag. Heerlijke punkshow van Hollandse bodem!
Na de vurige show van de mannen uit Amsterdam stond normaal gezien de Amerikaanse trashmetalhardcorelegende Suicidal Tendencies op het programma. We besloten echter om wat te bekomen met een drankje om daarna een hapje te gaan eten. Het duurde even vooraleer we onze maaltijd in handen hadden, maar besloten toch om nog een klein deeltje van de Amerikanen mee te pikken. Zoals gewoonlijk werd de stage bij het laatste nummer Pledge Your Allegiance gevuld door het publiek, wat wel steeds leuke foto’s oplevert, maar tegelijkertijd vergt het veel te veel tijd. Zij die de hele set aanwezig tekende genoten duidelijk met volle teugen. Normaal stond de show van de Brit Bob Vylan gelijktijdig met die van Suicidal Tendencies, maar was het door het slechte weer of de afbraakwerken van Hang Youth, we weten het niet, maar toen we richting de Buzzard stage liepen begon de Brit net aan zijn set.
Op dat moment begon ook de Zweedse rockband The Hives aan zijn performance in de Eagle Stage. Zij waren geboekt als afsluiter, maar wat mij betreft hadden ze in het noorden van Europa mogen blijven. Dan maar naar de andere tent waar nog wat muziek te bespeuren was en dat was dus de Brit Bob Vylan. Ook voor het festival wist de man me al te prikkelen met zijn eigenzinnige sound. Wat was ik blij dat ik nog niet naar de camping was afgezakt, maar toch nog naar de Buzzard Stage ging. Het was de vreemde eend in de bijt en zorgde, achteraf gezien, voor één van de verrassingen van het weekend.
Achteraf bekeken ben ik blij dat de organisatie had gekozen voor een snertnaam als The Hives. Hierdoor kwam ik in aanraking met Bob Vylan, wat een heerlijke band. Deze show stond bol van de energie en de onvergetelijke momenten. Zo verkocht de band de drumkit aan één van de aanwezige. Dit gebeurde per opbod, waardoor het uiteindelijke bedrag opliep tot zo’n slordige 850 euro. Wij zijn benieuwd of het drumstel ook effectief tot bij de enthousiasteling is geraakt. De bekendste song van Bob Vylan,We Live Here, werd voor de gelegenheid omgetoverd tot Wij Wonen Hier, wat zeker tot één van de hoogtepunten hoorde. Het publiek wilde al de zorgen van de voorbije avond van zich afdansen, dat was duidelijk te zien aan de moshpit en bijhorende stagedivers. Al slaagde de sfeer plotsklaps om toen één van de springers tegen de grond smakte.
De man sprong met de schouders vooruit om er een eventuele doorrol van te maken, maar daar dachten de mensen aan de zijkant even anders over. Zij zagen de man aangestormd komen en besloten plaats te ruimen, de meeste stagedivers passen hun sprong dan aan maar dat was geen optie meer. De man bleef ook nog eens met zijn voeten achter de eerste rijen haken waardoor hij met zijn gezicht frontaal tegen de vlakte smakte. Er werd geschreeuwd voor medische hulp door zowel band als publiek. Het duurde echter lang vooraleer de medic arriveerde, maar wanneer deze er was was de man snel weer te been.
Wij hopen dat de man het goed stelt, want hij maakte een akelige val. Na de interventie was de sfeer niet meer zoals eerst. Bob Vylan was duidelijk ook aangedaan en speelde achteraf vooral elektronische muziek gecombineerd met hip-hop. Als afsluiter werd er wel nog een stevig punknummer gespeeld, waardoor de festivalgangers met de nodige adrenaline de woelige nacht in konden duiken. Andere besloten dan weer een duikje op de weide te nemen. Hoe dan ook was het een geslaagde eerste festivaldag.
Nu corona zich eerder op de achtergrond begeeft, ontploffen de agenda’s van menig concertganger. In elke uithoek van ons land organiseert men dezer dagen wel een veelbelovend festival. Naast de nieuwe evenementen zijn er ook nog de gevestigde waarden die de draad weer proberen op te pikken. Eentje daarvan is Jera On Air in Ysselsteyn in Nederland, dat doorheen de jaren is uitgegroeid tot het Walhalla van de punk- en hardcoreliefhebber. Na twee jaar verplichte pauze, is het festival terug met een line-up om U tegen te zeggen. Ook dit jaar heeft de organisatie een mooie mix gevonden tussen levende legenden en opkomend (jong) geweld. Wij van Amped-Up selecteerden naar goede oude gewoonten onze vijf niet te missen bands per dag, deze keer de tweede volwaardige festivaldag op zaterdag 25 juni aanstaande.
No Permission
Eagle Stage – 11:30 – 12:00
Naar goede jaarlijkse gewoonte organiseerde Jera On Air ook deze editie de heuse Guts & Glory Bandcontest, waarin lokale bands het tegen elkaar opnemen voor een spotje op de eerstvolgende editie. De jonge gasten van No Permission wisten de wedstrijd te winnen, en mogen op de tweede festivaldag de grootste stage openen. Wie met een kater zit moet present tekenen, daar de band met zijn metallic hardcore voor dé perfecte ontnuchtering zal zorgen, of voor het ideale moment om het gerstenat wederom te laten te vloeien.
No Permission is afkomstig uit Horst, wat op fietsafstand van de festivalweide ligt. Het doet ons vermoeden dat een groot deel van de fans van het eerste uur present zullen tekenen. Dit levert meestal een dijk van een festivalshow op met zotte taferelen. Gewoon aanwezig zijn dus!
STAKE
Buzzard Stage – 17:45 – 18:30
Het is mooi om te zien hoe een festival als Jera, naast de grote internationale acts ook een podium wil zijn voor de lokale bands. Ook dit jaar prijken er weer een aantal mooie Nederlandse en Belgische bands op de affiche. Een niet te missen band van Belgische bodem is STAKE, welke met zijn eigenzinnige cocktail aan genres voor een unieke show zal zorgen in Ysselsteyn. Het sterkste punt van STAKE is dat ze nooit gaan vervelen, dit door hun veelzijdige sound. Als kers op de taart is er ene Brent Vanneste, de frontman van de band, die een waar podiumbeest is.
Laat je omver blazen door deze muzikale meesters. STAKE is als een goede wijn, elk jaartje dat ze ouder worden, lijkt hun sound de perfectie des te meer te benaderen. In het begin van deze maand bracht de band F*ck My Anxiety uit, wat ons betreft al een gegronde reden om de show op Jera On Air niet te missen. Live staan ze erom bekend om, samen met hun steeds toenemende aanhang, er steevast een zwaar feestje van te maken. Achteraf kan je met de grote meute hollen naar Vulture Stage, waar je nog een dik kwartier kan genieten van de set van Knocked Loose, nog zo’n meesterlijke band.
Drain
Buzzard Stage – 19:00 – 19:45
Er zijn veel bands welke proberen om naast één bepaald genre, andere kenmerken, meestal van groter/commerciëlere genres te implementeren. Dit om een groter bereik te hebben. Vaak draait het op een sisser uit en lijkt het eindresultaat zo geforceerd dat het zijn eigenheid helemaal verliest. Bands die er wel in slagen om genres samen te smelten, ze zijn in de minderheid. Drain is een Amerikaanse crossover hardcoreband welke nu al een tijdje een geslaagde mix aan genres weet te serveren. Hardcore is de basis van het furieuze geheel maar om wat meer techniciteit uit te stralen transformeert de band probleemloos naar een thrashmetalband. Het levert een rauwe sound op die de Buzzard Stage uit z’n voegen zal doen barsten.
Kom de pletwals zelf aanschouwen en laat je omverblazen door de indrukwekkende sound van deze veelbelovende Amerikaanse band. De bijhorende circle pit en violent dancers gaan voor een uitgelaten sfeertje zorgen.
Raised Fist
Eagle Stage – 20:20 – 21:05
Weer één van de uitstekende witte konijnen van de organisatie na een afzegging van een andere band. Deze Zweedse punk/hardcoreband verdiende hoe dan ook een spotje op deze geweldige affiche. In 2019 bracht het met Anthems een heerlijke plaat uit, maar in de driekwartier durende set die we gaan voorgeschoteld krijgen is er genoeg ruimte voorzien om ook de klassiekers te spelen. In 2015 zorgde het voor één van de hoogtepunten van Groezrock, en we zijn ervan overtuigd dat de Zweden ook op Jera On Air zwaar zullen uithalen.
We vinden het zo jammer dat een groot deel van de set van Raised Fist overlapt met die van de Belgische punkband Price Dink Camp. Tijdens het laatste nummer gaan we ons al richting de uitgang begeven zodat we toch nog enkele nummers kunnen meepikken.
Tusky
Hawk Stage – 23:00 – 23:45
Tusky is al lang geen onbekende meer, al heeft de corona en zijn bijhorende verplichte rustpauze wel voor wat verschuivingen binnen de band gezorgd. De bezetting werd sterk gewijzigd, zo verlieten bassist Van Teijlingen en frontman Van Luttikhuizen de band. Met Quirin Wijgers als bassgitarist en Vladimir Stevic aan de micro zijn de nieuwe gezichten gekend. Onlangs bracht Tusky met What’s For Dinner een meer dan degelijk vervolg uit voor de nu al iconische punkplaat Rated Gnar. Je merkt het wel aan de sound dat er intern wat verschuivingen hebben plaatsgevonden, maar toch is het nieuwe collectief erin geslaagd om de typische Tusky-sound te behouden.
Punkrock die geen grenzen kent, punkrock die maar al te graag buiten de genrelijntjes kleurt. Met deze ingrediënten gaan de Hollanders de intiemere The Hawk stage afsluiten. Gelijktijdig spelen punkiconen Bad Religion en de veelbelovende melodische hardcoreband Counterparts. Toch denken we dat het tentje te klein gaat zijn voor deze thuismatch. Achteraf is er nog een gezellige afterparty op de Eagle Stage met Rise Against voorzien.
Nu corona zich eerder op de achtergrond begeeft, ontploffen de agenda’s van menig concertganger. In elke uithoek van ons land organiseert men dezer dagen wel een veelbelovend festival. Naast de nieuwe evenementen zijn er ook nog de gevestigde waarden welke de draad weer proberen op te pikken. Eentje daarvan is Jera On Air in Ysselsteyn in Nederland, wat doorheen de jaren is uitgegroeid tot het Walhalla van de punk- en hardcoreliefhebber. Na twee jaar verplichte pauze, is het festival terug met een line-up om U tegen te zeggen. Ook dit jaar heeft de organisatie een mooie mix gevonden tussen levende legendes en opkomend (jong) geweld. Wij van Amped-Up selecteerden naar goede oude gewoonte onze vijf niet te missen bands per dag, startende met de eerste volwaardige festivaldag op vrijdag 24 juni aanstaande. (meer…)
Foto door 
Foto door 
Foto door 
Foto door 
Foto door 
Foto door 
Foto door 
Foto door 
Foto door 
Foto door 
Foto door 
Foto door 
Foto door 
Foto door 
Foto door 
Foto door 
Foto door 
Foto door 
Foto door 
Foto door 
Foto door 
