Primal Fear. Na iets meer dan 20 jaar kunnen we ze ondertussen wel veteranen van de Duitse metalscène noemen. De band werd opgericht in 1997 door Ralf Scheepers – letterlijk & figuurlijk groot geworden bij Gamma Ray – en Matt Sinner (bassist en oprichter van, je raadt het misschien al, Sinner), nadat de eerstgenoemde niet werd aangenomen bij Judas Priest tijdens Halford zijn (gelukkig tijdelijke) afwezigheid. Daarvoor alleen in aanmerking komen al is al een compliment en zegt genoeg over de vocale capaciteiten van deze band!

Het album, uitgebracht onder het label Frontiers/Frontier Records, draagt de weinig goeds voorspellende titel Apocalypse. Na het album 2 luisterbeurten te geven en het verhaal echt te kunnen opnemen, begrijp ik waarom.

Het album opent meteen met de titelsong. Kerkkoren, grote bellen, strijkers, later wat gitaar en slagwerk… Alles opgeteld een bombastische, hele goeie intro zoals we dat ondertussen gewoon zijn van deze heren. Die gaat naadloos over in de volgende song New Rise, waar je meteen een oplawaai van jewelste krijgt. De intensieve zangstijl van Scheepers én zijn immense vocale bereik worden meteen tentoongesteld in de eerste seconden. De meerdere lagen in de mix helpen hier ook wel een handje. Wat wel opvalt, en dit komt nog verschillende malen terug, is het gitaarwerk. Op enkele verschillende manieren zelfs. Eerste opmerking hierover: Er zijn drie (!) leadgitaristen op dit album, en in deze song doet het denken aan Dragonforce.

Op songs als The Ritual en Hail to the Fear klinken de gitaren een stuk donkerder en agressiever dan gewoonlijk. De hele vibe an sich van deze songs is iets duisterder, zowel qua tekst als qua melodie. Ook Ralf zijn stem klinkt en stuk intenser. Deze staan in stevig contrast tegenover de songs King of Madness en Supernova. Veel vrolijker in het eerstgenoemde, veel triester en balladachtiger voor het laatstgenoemde.

Uiteraard staan er op elk album van Primal Fear ook enkele stevige meezingers. Hier is dat zeker niet anders. Zowel Hounds of Justice,de zwakste en meest repetitieve song in dit album, The Beast als Blood Sweat & Fear mogen we tot deze categorie rekenen. Aan die laatste hangt zelfs, naar mijn idee, een geurtje: leg de riff maar eens naast die van Take a Look Around (het bekende Mission Impossible thema) van Limp Bizkit. Het is net alsof ze die riff in een power/glammetal jasje gegoten hebben, mits wat aanpassingen. Muzikaal past alles wel heel goed in elkaar, dus waarom niet?!

Afsluiten doen ze zeker in stijl. Met de voorlaatste en acht minuten durende track Eye of the Storm bezorgen ze ons een huzarenstukje van muzikale op- en afbouw, compleet met geweldig gitaarwerk die worden bijgestaan door strijkers en verschillende percussionisten. Cannonball is gewoon rechttoe rechtaan, een stevige portie power metal, die zeker zijn naam niet gestolen heeft: Dit is wat men noemt GO OUT WITH A BANG.

Conclusie: Primal Fear heeft zichzelf hier overtroffen. Het muzikale plaatje klopt van A tot Z, Scheepers laat ons alle hoeken van de kamer zien met zijn zangprestatie, de opbouw is uitstekend en zelfs een mindere track als Hounds of Justice kan de pret niet bederven. Misschien zijn we ondertussen te veel gaan verwachten van de andere songs dat we deze goeie song als minder ervaren? Feit is wel dat dit vijftal de lat steeds hoger legt en dat dit hun beste album tot nog toe is. Ook al zei ik dat ook bij Delivering the Black in 2014…

Tracklist :