Bjorn Wielockx

De Amerikaanse band Next To None is al lang geen onbekende meer in de metalcorescène. Ze ontstonden in 2012 en brachten met A Light In The Dark drie jaar later de gedroomde debuutplaat op de markt. Naast het feit dat het album steengoed was, was er ook nog het feit dat de band een unieke sound had weten af te leveren. Wanneer Next To None uit de boxen knalt, weet je meteen naar welke band je aan het luisteren bent. Met Phases is het tweede album een feit. Benieuwd of deze Amerikanen opnieuw een pareltje hebben afgeleverd.

Vanaf de eerste seconde grijpen de Amerikanen je bij de keel. Een nogal hollywoodachtige intro doet je meteen snakken naar de eerste noten van Next To None. Spijtig dat de overgang tussen intro en openingstrack niet perfect verloopt, al kan dat ook aan mijn muziekplayer liggen. Met Answer Me is het eerste volwaardige nummer een feit, al is het weliswaar één van de minste songs op deze Phases. Het heeft te veel invloeden uit verschillende genres, waardoor je al snel het gevoel krijgt dat het wat teveel van het goede is.

De overvloed aan genres, die voor een gebrek aan cohesie zorgen, zijn in de andere tien nummers nog altijd aanwezig. Alleen zijn ze veel beter verwerkt tot één geheel. Naast Enter Shikari weet geen enkele andere (metal)coreband mij te boeien met elektronische geluiden. De Amerikanen van Next To None weten op dezelfde geniale manier deze elementen op een succesvolle manier te incorporeren.

Ook op Phases is er een band te horen die er overduidelijk heel veel zin in heeft. Geen enkele nummer op deze tweede telg klinkt als een ander. Wat me wel opvalt is het feit dat Next To None opvallend veel nu-metalelementen gebruikt, waardoor het geheel wat toegankelijker wordt. Het is een fenomeen dat meer en meer voorkomt, maar weinigen weten het hardcoregenre en nu-metal zo goed te combineren. Next To None is wat mij betreft de grondlegger van wat gerust het nu-metalcoregenre genoemd mag worden.

Naast de unieke muziek die Next To None de luisteraar hier voorschotelt, zijn er nog enkele zaken atypisch voor het metalcoregenre. Het meest opvallende feit is de duur van de nummers. Zo zijn er enkele die ongeveer drie minuten duren, terwijl er ook zijn die qua tijdsduur aanleunen tegen de tien minuten. Afsluiter op dit meesterwerkje, The Wanderer, neemt net geen twintig minuten in beslag. Het is een recap van alles wat je tijdens het voorgaande uur hebt meegemaakt.

Woorden schieten te kort om de kracht van deze plaat de benaderen. Daarvoor moet je hem gewoon aanschaffen. Voor de volgende tachtig minuten zal je verwend worden door deze innoverende metalcore. Next To None slaagt erin om binnen het genre een nieuwe wind te doen waaien. Deze Amerikaanse band ga ik op de voet volgen. Wat een talentvolle act! Wat mij betreft zeker een kanshebber voor album van het jaar.

Tracklist: