Bart Van Gestel

Het Griekse Caelestia heeft met Thanatopsis zijn tweede album uit. Twee jaar na hun debuut Beneath Abyss staat er andermaal een female-fronted symfonische extreme-metalplaat voor u klaar. Wij zochten voor u uit of Thanatopsis de moeite loont om te beluisteren.

Caelestia’s vorige album Beneath Abyss bleef ondanks redelijke reviews eerder een voetnoot in de geschiedenis van het genre. Dit kwam door de eerder zoutarme composities en afwerking met een duidelijke focus op de zang. De uitzonderingen waren de nummers met ondersteuning van gastartiesten als Bjorn Strid die bijvoorbeeld een hele meerwaarde betekende voor het nummer Blessing of Tragedy.

Bij het eerste nummer valt meteen op dat Caelestia geleerd heeft uit zijn fouten: erg pittig geformuleerde songs. De zang van Tarja/Floor Jansen/…-kloon Dimitra Talamantes Vintsou is veel en veel beter afgestemd en een stuk aangenamer. Ook de meer extreme kant van de zaak is een stuk prominenter aanwezig. Razendsnelle en retestrakke stukken wisselen af met knap gezongen coupletten. Enkele knappe uitschieters van nummers zijn Devil’s Game en het epische Martyrs (met Jason Bittner, de nieuwbakken Overkill-drummer als gastmuzikant).

Deze keer toch ook weer wat kritiek: sommige synthesizerpassages klinken erg rommelig en zorgen toch voor wat irritatie her en der. Misschien moet Caelestia de volgende keer, bij een eventueel voldoende budget, het eens aandurven om met een sympfonisch orkest aan de slag te gaan.

De band heeft flinke progressie gemaakt en toont hiermee dat ze klaar is om zich te gaan vestigen als vast waarde bij de female-fronted bands die momenteel hoge toppen scheren. Geef Caelestia zeker en vast een kans, u zal het zich niet beklagen. Ondergetekende is alvast fan!

Tracklist: