Na 730 dagen zonder Groezrock was het eindelijk zover, we konden nog eens lekker ouderwets gaan “Groezen”. Na een jaartje met enkel een zeer geslaagde indooreditie, had de organisatie besloten om terug te keren naar de roots van het festival. Mindere klinkende namen prijkten op de affiche, waardoor er meer ruimte was voor jonge beloftevolle bands. Was het deze keuze of het feit dat het festival er een jaartje tussen uit is geweest, maar er waren duidelijk minder geïnteresseerde ten opzichte van de voorgaande edities. De sfeer op de camping was zoals vanouds, de weide had wel wat last van de mindere interesse. Bij verschillende kleppers stond er weinig publiek welke de beleving wat onderuit haalde. Laat er geen twijfel over bestaan, Groezrock blijft een geweldig festival met een waanzinnige sfeer. Wij van Amped-Up en duizenden andere mensen hebben er weer van genoten! Lees hier het verslag van de eerste dag én die van de show van Sounds Like Deceit, welke donderdag deel was van de gratis toegankelijke warm up show.
Sounds Like Deceit – The Cockpit – 20:30 – 21:00
(donderdag – Warm up show)
Na de donderdag van Groezrock uitgetikt te hebben op het werk, was het in sneltempo naar Meerhout afzakken. Vlug mijn tentje opstellen, om de set van Sounds Like Deceit mee te kunnen pikken. Wanneer ik aankwam op de parking, was het toch even schrikken. In het verleden was het hier al een mensenmassa, welke zich klaar maakte om richting camping te trekken. Nu was het er opvallend rustig, ook aan de inkom van de camping zelf was het rustig binnenwandelen zonder echt aan te moeten schuiven. Hierdoor was ik zeer snel gesetteld op de camping en heb ik de volledige set van Sound Like Deceit nog kunnen meepikken. De mannen uit het Kempenland mochten een thuismatch spelen op de stage welke vrij toegankelijk was, ook voor zij zonder een ticketje dus. Was het de vertrouwde Groezrockganger of gewoon een serieuze lokale opkomst, de tent stond goed gevuld voor deze Belgische hardcoreact.
Achteraf bekeken was dit niet meer dan terecht. Een hele set lang, zo’n half uurtje, wist het zestal aangenaam te verrassen. In 2012 bracht Sounds Like Deceit The Truth op de markt. Hiervan werden Killing Spree, The Truth en Death Sentence gespeeld, de rest van de set bestond uit nieuw materiaal. Een hele set lang vuurde de Kempenzonen de ene na de andere stevige breakdown af, waardoor de mensen in de pit flink door het lint zijn gegaan. De goesting waarmee Sounds Like Deceit op het podium stond, daar alleen al van krijg je zin om de beentjes even te strekken.
Met Niels Van Nueten en Greg Van Looy beschikt de band over een duo-vocal, eentje welke de band een duidelijk gezicht geeft. Hierdoor kan je Sounds Like Deceit snel onderscheiden van het gros uit het genre, live staan er twee mannen klaar om het publiek op te zwepen. The Truth is alweer zeven jaar oud, en de band heeft me bevestigd dat ze bezig zijn aan de opvolger hiervan. Na deze band één keer aan het werk gezien te hebben ben ik helemaal overtuigd, en kijk ik reikhalzend uit naar het volgende werkje. De mannen uit de Kempen leverden hier een nagenoeg perfecte show af.
- Intro
- Death Sentence
- The Truth
- Scum
- Choose My Ways
- Killing Spree
- S.LD.
- Vice
Geschreven door Bjorn Wielockx
Hæster – The Cockpit – 12:00 – 12:35
Na de pletwals van Sounds Like Deceit had ik besloten om huiswaarts te keren. Ik had dan wel een plekje op de camping, maar daar ik maar op enkele kilometers van het festival woon, had ik besloten thuis de nacht de door te brengen. Na goed geslapen te hebben moest ik alweer op de middag terug zijn in de kleinste stage van het festival: The Cockpit. Het Belgische vijftal Hæster mocht de eerste festivaldag op gang trekken.
Op plaat klinken de Gentenaren technisch zeer vernuft. Hæster maakt technisch hoogstaande metalcore met wat deathcore-invloeden. Daar het de kleinste stage was vreesde ik voor erbarmelijke geluid. Echter werd het de dag voordien, tijdens de show van Sounds Like Deceit, al duidelijk dat ook hier het geluid uitstekend was. Als al de andere stages hetzelfde qua kwaliteit verzorgde, of beter, werd het weer genieten. Niet dat ik daaraan twijfelde, Groezrock staat al jaren bekend voor kwaliteit in al z’n opzichten (line-up, geluid, sfeer, eten,…).
Het geluid stond zeer hard, misschien wel wat te hard. Hierdoor werd het moeilijk om de gelaagdheid in de hoogstaande muziek te ervaren. Het geheel kwam te chaotisch over om te spreken van een topshow. Ook de muziek kon me niet helemaal overtuigen, de plaat had de verwachtingen misschien wat te hoog gelegd. Was het een teleurstelling? Zeker niet, er waren genoeg positieve punten welke de show genoeg allures gaven. Eentje daarvan was het stembereik van Maarten Levecque. Switchen tussen een diepe grunt of een scherpe scream het was allemaal geen probleem. Ook de gitaarlijnen waren zoals verwacht uitstekend.
Ook festivalman Roger tekende al vroeg present in Meerhout. Wie al wat festivals op de teller heeft staan, zal deze man ongetwijfeld wel al eens hebben zien rondlopen. Hij gaat altijd “festivallen” met z’n wereldkampioenen truitje en is uitgegroeid tot een fenomeen in België met als hoogtepunt/dieptepunt zelfs zijn eigen festival: Rogerfest. Voor het eerst bezorgde de man mij de nodige ergernissen. Voor de stage probeerde hij zowat al de aandacht naar zich te trekken, iets wat de man zowat altijd doet. Alleen was The Cockpit hier te klein voor en was het voor zij, waaronder ik, welke probeerde te genieten van deze beloftevolle band een minpunt. Dat de man later die dag nog ergens op een podium werd geroepen om een nummertje mee te zingen, begreep ik al helemaal niet.
De muziek werd gespeeld zoals op de uitstekende debuutplaat All Anchors, No Sails. Maar misschien was dat, naast het te harde geluid, waar het schoentje juist wrong. Je publiek aanvoelen, en je nummer lichtjes aanpassen zorgt voor wat meer overtuiging. Zoals bij het laatste nummer All Anchors, No Sails het geval was. Op album bolt dit liedje rustig uit, terwijl live Maarten Levecque er voor ging als een bezetene. De uitlopende gitaarlijn knalde nog zachtjes uit de boxen, wanneer de frontman even alle aandacht naar zich trok. Deze onverwachte intensiteit had ik wat vaker willen zien. Hoe dan ook zette de Stroppendragers hier een verdienstelijke show neer.
- Bucephalas
- Ghost In Us
- Ghost In Machines
- Ironmongers
- I’ve Seen This Blood
- All Anchors No Sails
Geschreven door Bjorn Wielockx
Candy – The Cockpit – 15:45 – 16:25
Na het geslaagde ochtenddansje was het tijd om even te genieten in het zonnetje. De zon deed zo’n deugd waardoor ik King Nine aan me voorbij heb gelaten. Hoe dan ook had ik maar een klein stukje van deze hardcoreact kunnen bekijken, daar de pers en vip office in het midden van de set openging. Om stipt drie uur kwam ik aan de wachtrij, maar na een tijdje zag ik de bui al hangen. Daar het niet zo vlot verliep aan de persinkom heb ik een groot deel van de set van Candy gemist. Uiteindelijk heb ik de laatste drie nummers van de band meegemaakt.
En wat ben ik blij dat ik nog naar The Cockpit ben gerend. Het was de kortste set welke ik dit jaar heb gezien, maar wist me vanaf de eerste seconde te overtuigen. Het publiek was duidelijk wakker, want er was volop activiteit in de moshpit. Wanneer de laatste noten uit de boxen knalde besefte ik dat ik hier een topshow heb gemist. Ondanks het feit dat Candy voor een groot deel overlapte met Get The Shot, was de kleinste stage voor dit uur van de dag aangenaam gevuld.
Geschreven door Bjorn Wielockx
Eskimo Callboy – Main Stage – 16:00 – 16:45
Aan mainstage kant startte de eerste volle dag van het festival met Eskimo Callboy. De Duitsers brachten electronicore en wisten al wat publiek te verzamelen kort nadat de deuren van het festival geopend werden op deze onverwacht meteorologisch fijne dag. Een allereerste passage op Groezrock voor Eskimo Callboy niettegenstaande die volgend jaar een tienjarig jubileum vieren. De band wist al vanaf dit vroege uur een eerste wall of death op de poten te zetten terwijl een deel van de deelnemers het prut nog in de ogen hadden en anderen al een eerste roes moesten uitslapen.
Slecht kan je Eskimo Callboy zeker niet noemen maar mijn ding is het zeker niet, ieder zijn meug uiteraard. Er was wat te veel elektro en te weinig core naar mijn bescheiden mening en wellicht ook wat te melodisch. Geef mij maar in hetzelfde genre een portie Crossfaith die ik hier mis op de affiche.Tijdens de set bleven er maar bezoekers toestromen zoals dat al wel meer gebeurt op een vrijdag wanneer de meesten onder ons nog een dagtaak moeten afwerken of de eerste lesweek na de Paasvakantie dienen af te sluiten.
Als opener kreeg de band maar een korte set waarbij die naar het einde toe iedereen in de tent probeerden te laten zitten, iets dat maar gedeeltelijk lukte al deed een groot deel van de eerste 10-15 rijen goed mee.Tijdens de laatste song wisten de Duitsers me toch wat te overtuigen, het was duidelijk dat de band ook het hardere werk aankan. Al bij al geen slechte opener voor main stage.
Geschreven door Yngwie Vanhoucke
Access Unlocked – Red Bull Stage – 16:45 – 17:20
Access Unlocked was één van onze aanraders voor Groezrock. De mannen uit Tessenderlo mochten een thuismatch spelen, iets wat meteen opviel aan de opkomst voor deze band. Voor de opener van de open air stage waren verschillende mensen afgezakt naar de festivalweide. Persoonlijk heb ik deze band als een kind zien opgroeien. De band schuimde verschillende zalen af als support van melodische hardcoreband Moments. Hierdoor heb ik dit vijftal al meer dan tien keer aan het werk mogen zien, waardoor je al wat sneller wat kritischer wordt. De laatste keer, tijdens de voorstelling van de magistrale ep Cosmos, was de band in bloedvorm, en wist het in mijn bijzijn zijn sterkste show af te leveren. Access Unlocked had de zeer moeilijke taak minstens even goed te presteren.
Iets waarin de band niet is geslaagd. Een hele set lang was het geluid ondermaats, wat de beleving voor een groot deel onderuit haalde. De micro van Jackson stond veel te stil afgesteld, welke vooral tijdens de clean vocals voor ergernis zorgde. Het prachtige Nebulea werd hierdoor helemaal de verdoemenis ingespeeld. Ondanks het mindere geluid bleef een groot deel van de geïnteresseerde toch staan wanneer gigant Fleddy Melculy aan zijn set begon. Zij die toch het hazenpad hebben gekozen hebben nog wat gemist. Utopia, afkomstig van Cosmos, had de eer om de setlist af te sluiten. Achteraan dit nummer zit een geniale breakdown welke voor de mensen in de moshpit voor net dat tikkeltje meer energie zorgde.
Net als bij Hæster was ook hier het geluid een echte spelbreker. De beenharde nummers als Human Ideals, Side By Side en Utopia wisten zich makkelijk overeind te houden, de iets dromerigere nummers zoals Dreamers Unite en Nebulae waren dan weer haast onherkenbaar te noemen door het kwalijke geluid. Het haalde de beleving voor een groot deel uit de show, al wisten de die-hardfans dit voor een groot deel goed te maken. Overal waar Access Unlocked speelt, is er een aanhang welke altijd voor de nodige intensiteit zorgen. Dit was ook niet anders tijdens hun passage op Groezrock.
Jammer dat een externe factor zo bepalend kan zijn voor een band. Niet alleen het geluid haalde de ervaring wat onderuit ook de show van Fleddy Melculy zorgde voor ergernis. Het geluid van de main overmeesterde op momenten die van de Red Bull Stage wat toch echt niet mag gebeuren. Ook bij andere shows op deze stage zorgde dit meermaals voor de nodige onvrede. Access Unlocked was duidelijk aan het genieten op de bühne, iets wat afstraalde op de mensen in het publiek. Je zag dat de band naar dit moment had toegeleefd, helaas wisten ze me niet helemaal te overtuigen.
- Rise
- Black Seed
- Nebulae
- Dreamers Unite
- Side By Side
- Human Ideals
- Utopia
Geschreven door Bjorn Wielockx
Fleddy Melculy – Main Stage – 17:10 – 18:00
De Main stond maar voor driekwart gevuld voor misschien wel de populairste Belgische hardereband van het moment. Dit kwam niet door Fleddy Melculy, maar doordat er te weinig mensen naar Gestel waren afgezakt. Ook stond de show voor een groot deel gelijk geprogrammeerd met hardcoresensatie Backtrack. Zij die aanwezig waren het duidelijk naar hun zin getuige de appreciatie na Feestje In Uw Huisje. Mijn eerste volledige nummer was het stevige Geen Vlees, Wel Vis welke door een groot deel van het publiek luidkeels werd meegebruld.
Groezrock had er duidelijk veel zin in, gezien het enthousiasme van het publiek tijdens de nummers van Fleddy. Wie Fleddy Melculy al eerder aan het werk zag, had misschien wel verkeerde verwachtingen. Het werd een show zonder gezwans, straight, zoals Groezrock het graag heeft. Hierdoor hebben de mannen uit Brussel in vijftig minuten dertien nummers op het publiek afgevuurd, wat finaal resulteerde in een zeer energieke hardcoreshow.
Net voor Ik Haat Jazz had de band nog een tragische mededeling. Ze hadden die dag het nieuws te verwerken gekregen dat een vriend van de band zichzelf had ontnomen van het leven. De manier waarop ze het nieuws als band brachten was zo oprecht. Het bezorgde al de festivalgangers de krop in de keel, maar wanneer Fleddy Melculy had besloten om het muzikaal gaspedaal weer vol in te rammen zat de sfeer weer direct zoals gewenst.
Hoogtepunten uit deze agressievere set waren Pinker, Varken, Ik Ben Kwaad en het zeer verrassende Voor Altijd Jong. De twee laatst opgesomde nummers werden na elkaar gespeeld, wat voor een energie-explosie zorgde. Tijdens de afsluiter T-Shirt van Metallica mocht niemand minder, maar vooral niemand meer, dan de enige echte Roger “Festivalman” Van Loon mee het podium op. Een meerwaarde leverde dit echter niet op.
Op voorhand stond ik nogal sceptisch tegenover de komst van Fleddy Melculy op Groezrock. Dit ondanks het feit dat ik ze al verschillende keren aan het werk heb gezien én dat ze altijd een meer dan goede show afleveren. Was deze band niet wat te commercieel voor dit festival? Helemaal niet, Fleddy Melculy bevestigde zowel een metal- als een hardcorepubliek te kunnen verwennen. Gelukkig was er mijn nichtje van zeven om me te overtuigen om naar deze show te gaan kijken.
- Brood
- Feestje In Uw Huisje
- Geen Vlees, Wel Vis
- Camouflage
- Ik Wil Niet Gaan
- 668
- Ik Haat Jazz
- Varken
- Pinker
- Apu Van De Nightshop
- Ik Ben Kwaad
- Voor Altijd Jong
- T-Shirt Van Metallica
Geschreven door Bjorn Wielockx
Stab – Red Bull Stage – 18:00 – 18:35
Na de uitstekende show van Fleddy Melculy was het lopen naar de nabijgelegen Red Bull Stage. Met Stab stond er één van belangrijkste Belgische hardcorebands geprogrammeerd. De mannen uit Kortrijk zijn na 4 langspelers uitgegroeid tot één van de invloedrijke band binnen de scène. Enkele weken terug bracht Stab Rats // Snakes op de markt. Met het Amerikaanse First Blood, de Nederlanders van Born From Pain en de Britten van Brutality Will Prevail wist het echte toppers te strikken om de releaseparty nog onvergetelijker te maken. Niemand die er aan twijfelde dat Stab ook Groezrock uit z’n voegen ging laten barsten.
De setlist van Stab was een opeenstapeling van breakdowns en wist de activiteit in de moshpit vanaf de eerste seconden op vol actief te zetten. Dit ondanks het feit dat Kortrijkzanen met Rats // Snakes hun nieuwste plaat kwamen voorstellen. Zo’n zestig procent van de setlist bestond uit nieuwer materiaal, iets wat tijdens een (festival)show vaak voor wat minder energie zorgt. Deze negatievere trend wist Stab vanaf de openers As Real As It Gets en Pura Vida met sprekend gemak te doorprikken. Beide nummers openen ook de nieuwste telg en deden wat je mag verwachten: zwaar uithalen.
Zelfs de setlist afsluiten deed de band met een fonkelnieuwe track, een gewaagde maar achteraf bekeken geniale zet. Wolf Among The Sheep zet de kracht van de Stab nog wat meer in de verf. De twee vocalisten Tom Debels en Jeroen Theys gingen er nog één keer volledig voor, al riepen ze beide net wat te veel dat het de laatste kans was om de beentjes te strekken. De breakdown helemaal op het einde, welke voor de finale van de Champions moshleague zorgde, leverde een wel zeer woelige pit op.
De Champion moshleague, zo mag je de pit tijdens een concert van Stab best omschrijven. Eentje waar je als leek maar best niet induikt. Want de fysieke souvenirs die je van dit soort pits mee naar huis mag nemen, zijn meer dan wat blauwe plekjes. Zo kwam er een jongeman met snakebites uit de pit, het leek effectief of de man werd aangevallen door een agressieve slang. Een doorsnee festivalganger zou eventueel met de nodige tranen richting EHBO trekken. Niet zo bij deze man, toch nog even een stukje van Stab meepikken.
Een twintig minuten na de show van Fleddy Melculy kwam Jeroen Camerlynck het podium opgeklommen. De man had nog maar juist genoeg tijd gehad om wat te drinken en zich naar de stage te begeven, maar had er wel duidelijk veel zin in. Net zoals op de nieuwste langspeler kwam de man het beste van zichzelf geven tijdens Thorn In My Side. Met z’n typische scream zorgde hij voor nog een extra dimensie voor de sound van Stab.
Stab was voor de show een Belgische hardcoreband welke ik van naam en faam kende, maar niet echt het repertoire. Daar moet ik dringend eens verandering in brengen. Wat een energie, wat een explosies, wat een geniale muziek. Stab leverde voor mij de beste show van het weekend af.
- As real as it gets
- Pura Vida
- Today
- Hourglass
- Unstoppable
- Black Snow
- Open Your Eyes
- Thorn in my side
- Better days
- Wolf Among The Sheep
Geschreven door Bjorn Wielockx
The Word Alive – Main Stage – 18:30 – 19:20
The Word Alive is nog zo’n band die met haar jongste album de meer poppy tour opgaat zoals meerdere bands dat de laatste tijd wel durven doen, het lijkt wel een nieuwe hype. Het leek alvast voor het publiek van Groesrock geen goede zet te zijn.De derde band op main stage trok alvast het minste publiek tot zo ver en dat ging uiteraard niet meer veranderen.
De zwaardere nummers van de band konden met heel goed bekoren terwijl de meer poppy songs me minder in de smaak vielen. Ondanks het geringe publiek probeerde de band er toch het beste van te maken wat hen overigens aardig lukte, een kleine moshpit kon er zelf van af.
Het waren vooral de stevigere nummers die het publiek in actie kregen, net tijdens zo’n nummer dook frontman Telle Smith het publiek in om er handen te schudden, knuffelen met fans of te zingen samen met het publiek rond hem. Hiermee trok hij de twijfelaars over de streep en was de volgende moshpit er een die er mocht zijn. Een goede keuze van de zanger, vanaf dat nummer was de energie in de tent een stuk voelbaarder, energie die bleef hangen tot het einde van de set.
Geschreven door Yngwie Vanhoucke
Trade Wind – Red Bull Stage – 19:20 – 20:00
Wanneer je Trade Wind ergens tegenkomt op een festival dan is de kans reëel dat ook Stick To Your Guns op de bill staat, Trade Wind is nu eenmaal het zijproject van zanger Jesse Barnett en van Tom Williams, snarenplukker bij Stray From The Path.
Tijdens de vorige editie van het festival waren die hier ook aanwezig, toen werd ik van mijn sokken geblazen tijdens hun set, afgelopen vrijdag vond ik ze toch wat minder ook al was de passie van bassist Randy LeBoeuf ronduit schitterend. Net zoals de vorige keer startte de band hun Europese tournee op Groezrock.
Bij de start van hun set was er dubbel zoveel volk als bij hun vorige passage maar al na enkele nummers was dat al een heel stuk minder. De audio zat niet zo goed, het geheel klonk nogal plat en wist me niet te overtuigen.
Geschreven door Yngwie Vanhoucke
Emmure – Main Stage – 19:50 – 20:40
Zanger Frankie Palmeri was zich blijkbaar vergist van weersvoorspelling en was met zijn regenponcho al gekleed voor het weer van de laatste dag van het festival. Van bij het eerste nummer viel het me op dat de frontman er niet honderd procent tevreden bijliep en dat zou best door het niet zo talrijke aanwezig publiek kunnen geweest zijn, gelukkig voor Frankie Palmer veranderde dat snel en kon hij wat beter geluimd zijn. Overlapping van bands is niet altijd de meest positieve zaak, noch voor de festivalganger, noch voor de bands.
De mix tussen deathcore, metalcore en wat rap kon me wel smaken, net als bij de rest van het publiek die al snel circle pits bouwde.
Toen er al wat meer publiek was opgedaagd bleef de frontman het publiek uitdagen. Ondanks de niet zo positieve stemming van Palmer brachten de New Yorkers een zeer deftige show die naar meer smaakte.
Geschreven door Yngwie Vanhoucke
Tusky – Red Bull Stage – 20:40 – 21:20
Na de pletwals van Stab was het tijd om even te bekomen. Na een Bicky Burger te hebben gegeten en wat te gaan genieten van sfeer en zon op de camping, was het in de vroege avond afzakken naar opnieuw de Red Bull Stage. Tusky werd zowat door elke schrijvende pers aangehaald als één van de niet te missen bands van deze editie. De Nederlanders kwamen voor het eerst naar België, maar dat was niet op te merken aan de opkomst. Er stonden veel nieuwsgierigen voor de open-air stage om deze beloftevolle band met open armen te verwelkomen.
Enkele weken terug mocht ik deze band al eens aan het werk zien als support voor Enter Shikari. In de 013 te Tilburg is het altijd genieten van het geluid, maar aan de Red Bull stage was het in eerste instantie wat anders. De eerste tien minuten leek het wel alsof je in een bubbel zat. Doorheen de setlist werd het geluid altijd wat beter, maar bij de start was het fel ondermaats. Tijdens de opener White Dress viel tot overmaat van ramp het geluid zelfs enkele luttele seconden uit.
Het geluid werd doorheen de set hersteld, Tusky speelde echter vanaf de eerste seconde op kruissnelheid. De band had het duidelijk naar z’n zin getuige de interactie met z’n publiek. Zowel frontman/gitarist Alfred Van Luttikhuizen als bassist Justin Ghijssen hadden verschillende keren een uitgebreid babbeltje met het publiek. In het midden van de set nam Ghijssen de tijd om het publiek uitgebreid te woord te staan. Hij vergeleek het geheel als een bezoekje bij de schoonmama. Hoe ongemakkelijk het soms wel kan zijn in een conversatie, en hoe je moet nadenken over alles wat je zegt en doet. Midden in zijn speech sprong een dappere man in het publiek, waarna Ghijssen zei: “Kijk daar heb je het domme broertje van de familie.”. Pointe weg, maar de man wilde uitwijken naar het feit dat we één grote familie zijn en dat het voelde als thuiskomen.
Ten opzichte van de setlist in de 013, zat de nieuwste kraker Jawbreaker achteraan in de setlist. Logisch ook, de achterban had voldoende tijd gekregen om dit meesterwerkje in te studeren. Zoals verwacht zorgde deze track voor een kwaliteits- en adrenalineinjectie. Iets wat een hele set lang als trucje gebruikt werd. Elk nummertje zorgde voor wat meer energie, lekker gewoon. Jammerlijk feitje was de leegloop wanneer de Amerikanen van Stick To Your Guns gingen starten op de Main stage. Desalniettemin werd de eerste show op Belgisch grondgebied eentje welke we niet snel zullen vergeten zijn.
Setlist:
- White Dress
- Folly
- Going out
- Goosey goosey gander
- Beacheater
- Tea for one
- Mormor
- Smack me with your bible belt
- Faint of Heart
- Jawbreaker
- You will not regret this
Geschreven door Bjorn Wielockx
Stick To Your Guns – Main Stage – 21:10 – 22:05
Nadat we eerder op de dag Jesse Barnett aan het werk zagen op de Red Bull Stage was het later op de dag zijn beurt op main stage met een heel ander concept. In de namiddag ging het er nog rustig aan toe, op main stage ging het volle bak. Voor het eerst op vrijdag raakte de tent eens goed gevuld en heerste er een heel nieuwe soort energie. De security moest ook voor het eerst aan de bak om de ene na de andere crowdsurfer op te vangen op hun weg naar het podium.
Stick To Your Guns is zo’n band waarbij je echt je best moet doen om hen nog nooit eerder aan het werk gezien te hebben, de band is voortdurend op de baan. Op Groezrock waren ze al bijna een maand van huis weg om vrijwel elke avond een nieuwe show te brengen in een nieuwe stad. Vermoeidheid was echter niet zichtbaar noch een gebrek aan motivatie, zo zien we het graag.Terwijl Barnett eerder op de dag rustig stond te zingen, schreeuwde hij op main stage brutaal alle lucht uit zijn longen. Ook de rest van de band stond aardig rond te springen en zorgden naar mijn bescheiden en subjectieve mening voor een eerste hoogtepunt op het hoofdpodium.
Geschreven door Yngwie Vanhoucke
One King Down – Revenge Stage – 21:40 – 22:25
Na Tusky hadden we twintig minuutjes de tijd voor een sanitaire pitstop en wat drank op te halen. Zo’n tien minuten voor aanvang van de show van One King Down was de Revenge stage leeg. Raar als je weet dat deze band zeer invloedrijk is geweest voor de hedendaagse hardcore en metalcoremuziek. Ook wanneer de eerste noten uit de boxen knalde was de tent nog niet voor 20% gevuld, triestig gewoon.
Wanneer deze gevestigde waarde het podium opkwam, zag je de teleurstelling in de ogen van de bandleden. Het was zelfs zo erg dat frontman Rob Fusco het na een tijdje echt wel had gehad. De man zag dat er buiten verschillende mensen stonden en probeerde deze tevergeefs naar binnen te schreeuwen. One King Down verdient echter een pluim, zij die wel present tekende werden een hele set lang verwend met een mix van hardcore en metalcore. Hoe hard de lege tent ook prikte voor de band, alle bandleden gaven alles van zichzelf om de aanwezige toch een onvergetelijke show te geven.
Wanneer een band op dergelijke manier presteert, zal het Groezrock publiek zijn dank altijd tonen. Dit door het applaus en geschreeuw na de nummers, maar vooral door een woelige moshpit te serveren aan de band. Er stond dan misschien geen massa in de Revenge Stage, de dansvloer was er wel eentje zoals je mag verwachten tijdens een show van de Amerikanen. Eentje waar de armen en benen duchtig in het rond vliegen en het zweet vrolijk in het rond spatte. Deze intensiteit wis de band, doo rmiddel van zijn cultklassiekers, makkelijk aan te houden.
One King Down wist ondanks het feit dat ze voor een nagenoeg lege Revenge stage stonden, toch voor een uitstekende show te zorgen. De eerste show in 18 jaar tijd op Europees grondgebied zal voor de Amerikanen niet helemaal zijn gelopen zoals ze gewenst hadden. Bij Stick To Your Guns zal de tent goed gevuld hebben gestaan.
Geschreven door Bjorn Wielockx
Dream State – Red Bull Stage – 22:05 – 22:55
Dream State is een Welse band die ik leerde kennen toen de YouTube algoritmes besloten me wat willekeurige songs voor te schotelen terwijl ik zat te werken. Hun nummer White Lies trok mijn aandacht waardoor ik toch even wou checken wie dit gezelschap wel was.
De band stond voor het eerst op Groezrock maar wist aardig wat publiek te vergaren aan de Red Bull Stage. Jammer genoeg klonk de audio bij momenten niet al te zuiver terwijl de donkerharige zangeres CJ Gilpin enkele krachtige growls uit haar klein lichaam wist te schreeuwen. Dream State liet duidelijk een positieve indruk na bij het Groezrock publiek.
Geschreven door Yngwie Vanhoucke
Coheed And Cambria – Main Stage – 22:35 – 23:35
De band waar ik op vrijdag het meest naar uitkeek. De Amerikanen brachten hun alternatieve rock voor een tweede keer naar Groezrock. Hun vorige passage is echter al een hele tijd geleden.De band speelde het ene bekende nummer na het andere, zanger Claudio Sánchez stond te popelen als een klein kind in een snoepwinkel. Ieder stuk dat hij niet moest zingen stond hij wild met zijn warrige grijze weelderige haardos te schudden.
Vellenbezweerder Josh Eppard zat voortdurend te grinniken en gekke bekken te trekken half verscholen achter zijn cymbalen. De overige bandleden waren overigens ook best actief.De tent was iets minder vol dan tijdens Stick To Your Guns, iets dat me niet meteen verbaasde, het targetpubliek van Groezrock is ook niet progressieve en alternatieve rock. Toch genoot ik volop van de set van de Amerikanen en met mij een groot deel van het publiek.
Geschreven door Yngwie Vanhoucke
Bold – Revenge Stage – 23:05 – 23:55
Na de show van One King Down gingen de weinigen aanwezige grotendeels naar het verjaardagsfeestje van Deez Nuts. Persoonlijk ben ik niet zo’n fan van de hipsters, maar in tegenstelling tot de show van daarnet stond de Back 2 Basics goed gevuld. Bold, de volgende band op de Revenge stage had hetzelfde probleem als zijn voorganger. Het was misschien niet zo dramatisch als bij One King Down, maar ook hier waren er maar te weinig geïnteresseerden.
Ook deze keer hadden de afwezigen ongelijk. Ook Bold heeft met z’n straight edge een afdruk gezet in de muzikale geschiedenis. Onbegrijpelijk dat een band met zo’n historie op een festival als Groezrock nauwelijks toeschouwers weet te trekken. Waar zaten al die hardcoreliefhebbers? Bij One King Down kon ik het nog ergens plaatsen, daar zij gelijk stonden met Stick To Your Guns, één van de populairste namen binnen de huidige scène. Bold stond dan weer gelijktijdig geprogrammeerd met de progressieve rockers van Coheed And Cambria. Een mooie naam daar niet van, al had ik verwacht dat de hardcorefanaat massaal voor Bold zou kiezen.
Bold ontstond in 1986 en besloot in 1993 om de gitaren op te bergen. In die korte tijd heeft de band een cultstatus weten te vergaren met hardcoreklassiekers als Nailed To The X, Youre The Friend I Don’t Need, Talk Is Cheap, Wise Up en Speak Out. In 2005 leek het alsof Bold terug was van weggeweest. In die tijd werd er zelfs naar nieuw materiaal gehint, maar wanneer Warnke en Porcelly een jaartje later besloten om uit het project te stappen konden de fans die droom opbergen. In 2007 kwam de band met een nieuwe formatie naar Europa, maar nog voor die tour effectief vertrokken was, werd de hele tournee afgeblazen. Twaalf jaar later was het zover, Bold ging de grote oversteek nog eens maken.
Doordat de band zijn gloriejaren al even gepasseerd zijn, was het afwachten of Bold nog met dezelfde overtuigen en kracht op een podium stond. Aan energie geen tekort, zowel band als publiek vergaten dat de tent maar half gevuld was, en maakte er alsnog een onvergetelijke avond van. In de korte periode dat de band actief was heeft het op de plaatjes dat ze hebben uitgebracht telkens een andere sound weten te creëren. Op het laatste werkje was een hardcoreband te horen welke het geheel wat toegankelijker probeerde te maken door wat rock in het geheel te vermengen. De vocal van Warnke was wat minder fel, en het was op deze manier dat de man zijn vocals uitschreeuwde. De rauwere screams werden uitzonderlijk nog eens bovengehaald, welke dan telkens voor een explosie zorgde.
Een hele set lang was het vooral de “oudere” garde welke goed vertegenwoordigd was. Nailed To The X zorgde voor verschillende mensen voor een flashback, wat zich vertaalde in een wel zeer intensieve moshpit. Wie deze gouwe ouwe track kent weet wat voor een meesterwerkje dit is. Het klassieke two-stepdeuntje waarmee de band deze song van wal steekt keert enkele keren terug, welke in de moshpit telkens voor wat meer agressie zorgde. Na het festival heb ik dit nummer elke dag meermaals beluisterd, en doet het me spontaan terug denken aan die onvergetelijke tijd in Meerhout.
Het geluid stelde voor een eerste keer teleur in één van de iconische tenten. Er zat een vervelende galm op de micro. Het leek ook alsof vanaf de eerste seconden er een box het begaf. Een hele set lang was er een lichte ruis aanwezig welke vooral bij de speeches van Warnke ervoor zorgde dat je nauwelijks kon verstaan wat de man allemaal aan het vertellen was. Ondanks het mindere geluid werd het toch een zeer aangename show. Bold had dan misschien niet de verwachte opkomst, net zoals bij One King Down sierde het de band dat ze alsnog alles gaven. Een meer dan geslaagde afsluiter, jammer dat er zo weinig mensen getuige van waren.
Geschreven door Bjorn Wielockx
Amenra – Back To Basics – 23:55 – 00:45
Met Amenra mocht een band van eigen bodem de Back 2 Basics stage afsluiten. Voor vele vertrouwde Groezrockgangers was dit eerder een onbekende band. Iedereen kent de naam wel, maar wat is het nu juist? Wel zij die met deze prangende vraag naar de show zijn getrokken kregen geen antwoord. Door verschillende externe elementen kan je gewoonweg niet genieten van het totaal pakket wat Amenra te bieden heeft. Spijtig genoeg moet je de full experience ervaren om helemaal overtuigd te geraken.
Bij aanvang van deze show, voor toch het “lelijke eendje” op de affiche, stond de Back 2 Basics stage aangenaam gevuld. Het was voor mij, net zoals een groot deel van het publiek, de eerste Amenrashow. Begin dit jaar raakte bekend dat de Kortrijkzanen naar Meerhout zouden afzakken, en sindsdien ben ik me beginnen verdiepen in de muziek van de Belgen. Jammer dat je niet voor de volle honderd procent kan genieten van deze band tijdens een passage op een festival. Zo waren er verschillende factoren welke de hele beleving onderuithaalde. Doorheen de set besloten veel mensen om te vertrekken richting Jawbreaker of camping. Andere besloten dan weer dat, nadat de show al zo’n kwartier ver was, ze een plekje vlak voor het podium moesten hebben. Het zorgde voor een constante stroom van mensen, typisch aan een festival.
De explosies van deze band uit Kortrijk zorgde voor de nodige energie. Al werd de opbouw naar al deze emoties continu onderuit gehaald. Dit vooral doordat de mensen maar bleven praten, iets wat al vanaf het eerste momentum voor de echte fans, of zij die zich deftig hadden voorbereid, voor ergernis zorgde.Als er dan nog twee idioten naast je staan welke een pretsigaretje willen rollen is het helemaal om zeep. Het tweetal vond er niets beter op om de grote faar aan te steken om het knutselwerkje te voltooien. Wanneer het bouwpakketje na een tiental minuten dan eindelijk voltooid was, waren de mensen rondom mij opgelucht dat ze eindelijk weer eens wat van de show konden gaan genieten.
Was deze Amenrashow dan wel nodig? Zeker want er zullen nog mensen zijn als ik. Personen die de muziek van de band zijn leren appreciëren, en het eens allemaal in de perfecte omstandigheden willen ervaren. De echts Amenra fan zal niet speciaal naar Gestel zijn afgezakt, want weet waarschijnlijk aan wat hij/zij zich kan verwachten op een festivalshow.
- Boden
- Plus près de toi
- Razoreater
- Terziele
- Am Kreuz
- Diaken
Geschreven door Bjorn Wielockx
Jawbreaker – Main Stage – 00:05 – 01:15
Om de dag af te sluiten op main stage kregen we een klassieker van het punkrock genre voorgeschoteld, Jawbreaker. De Amerikaanse punkrockband maakte de grap dat ze de zwaarste band op de affiche waren, dat niet meteen maar ongetwijfeld één van de oudste.
De band stond eenentwintig jaar on hold maar werd twee jaar terug op actief gezet, afgelopen vrijdag schoten ze hun Europese tournee op gang in de Kempen en dit in de oorspronkelijke bezetting. Het trio met Duitstalige familienamen kwam me niet bekend voor – ik ben niet meteen de grootste kenner van het genre – maar hun sound klonk me een stuk bekender. De band wordt weleens aanzien als één van de meest invloedrijke bands voor punk in de jaren ’90.
De tent liep dan ook aardig vol op dit late uur niettegenstaande een zware opponent op de Back-to-Basics Stage stond met het Belgische Amenra die ook aardig wat publiek trok.
Het optreden was zeker niet slecht maar na enkele nummers werd hun muziek nogal repetitief waardoor ik besliste om de plaat wat vroeger te poetsen om s ‘anderendaags fris en monter de laatste dag van Groezrock aan te vatten, niet vooraleer nog een blik te gaan gooien in de Back-to-Basics tent om te zien wat mijn streekgenoten brachten.
Geschreven door Yngwie Vanhoucke
Na de set van Amenra was het naar de main stage hollen om nog een glimp mee te pikken van de Amerikaanse punk/emoband Jawbreaker. Net zoals voor One King Down was het voor dit drietal een hele poos geleden dat ze op Europees grondgebied speelde. Groezrock was de eerste Europese stop voor de band in vijfentwintig jaar tijd. Op voorhand veroorzaakte deze band wat commotie, vele festivalgangers vonden immers dat Jawbreaker niet headlinerwaardig was. Ze hadden dus de moeilijke taak om het publiek alsnog te overtuigen met hun zeemzoete emo/punk..
Zo’n twintig minuten heb ik nog kunnen meepikken, maar na enkele nummers hield ik het al voor bekeken. Niet dat het slecht was wat Jawbreaker me voorschotelde, alleen was het totaal mijn ding niet. De emo-elementen waren te fel aanwezig waardoor het voor mij persoonlijk wat te soft was. Ook hier was de opkomst zeer magertjes. De main stond nog niet voor vijftien procent gevuld, wat de sfeer weer onderuit haalde.
Waar waren de mensen toch naar toe? Blijkbaar was al een groot deel van de festivalgangers in dromenland, het grootste deel stond te feesten op de 24u zone met vreselijke dubstep. Wie naar de camping of naar huis wilde was verplicht voorbij deze tent te wandelen en dus ook deze muziek te aanschouwen. Jammer dat je na zo’n heerlijke dag met zo’n muziek de nacht moet induiken. Dit ter zijde werd het weer genieten. De eerste dag van Groezrock na het sabbatjaar gaat de geschiedenisboeken in als eentje waar veel te weinig volk aanwezig was maar waar, net zoals in het verleden, weer onvergetelijke shows ten berde werden gebracht. Stab, Bold en Coheed And Cambria wisten het meest indruk op ons te maken.
Geschreven door Bjorn Wielockx
0 reacties