Ook dit jaar sloegen Groezrock en Riorock de handen in elkaar om ons een avond te trakteren op alles waar onze Belgische punk- en hardcorescène voor staat. Wederom wist het duo een gevarieerde line-up samen te stellen, zodat er voor ieder wat wils was. Van stevige hardcore tot zeemzoete punkrock en zelfs partycore, alles stond vanavond op het menu.
Het Kristoffelheem werd ditmaal ingeruild voor het grotere, nabijgelegen De Zille. Wat opviel, was dat het bordje uitverkocht deze keer niet mocht worden bovengehaald. Waar vorig jaar de magie van de revival nog voor een “dit wil ik niet missen”-effect zorgde, was dat gevoel ditmaal iets minder aanwezig. Versta ons niet verkeerd: op deze tweede editie waren er zelfs méér mensen dan op de eerste, aangezien de zaal een grotere capaciteit had. Toch hadden we persoonlijk verwacht dat ze, met opnieuw een volledig Belgische line-up, de tent wél zouden uitverkopen. Dat de organisatie echter nog steeds op een trouwe aanhang kan rekenen, bleek uit de opkomst voor de opener van de avond: de Kempische hardcoreband Lose.
Lose
Het was de eerste keer dat onze wegen kruisten, maar zeker niet de laatste. Groezrock x Riorock heeft duidelijk geleerd uit zijn “fouten”. Waar het festival vorig jaar nog opende met twee rustigere bands, werd er ditmaal vanaf de eerste minuut vol op het gaspedaal geduwd. Lose was qua sound dan ook één van, zo niet dé, bruutste act die vanavond de revue passeerden. De zaal stond goed gevuld, en voor het podium bleef er voldoende ruimte over voor wie zich wilde wagen aan het stevigere danswerk. Lees: stampen, stompen en zo nu en dan eens wat in de microfoon schreeuwen. Klokslag half vijf begon de band aan zijn set. Al snel werd duidelijk dat Lose geen minuut speeltijd wilde verspillen en oprecht vereerd was om op deze stage te mogen staan. Toch verliep het niet helemaal zoals we verwacht hadden: de Kempenaren leken aanvankelijk wat overdonderd door de goed gevulde zaal, wat resulteerde in een eerder aarzelende start.
Toen ze echter de positieve respons voelden na opener Searching For My Grace, zorgde dat duidelijk voor de nodige opluchting. Lose schakelde een versnelling hoger tijdens Clarify, wat voor enkele bezoekers het sein was om de eerste dansmoves te showen. De Kempenaren hadden op dat moment nog zo’n twintig minuten speeltijd over, en wij dachten dat het potje weleens deftig zou kunnen overkoken. Zo nu en dan leek het er bijna van te komen, maar het geheel had nét dat extra duwtje in de rug nodig, en dat vergat Lose steeds te geven. Het publiek had er duidelijk zin in, want wanneer Geeraerts het aandurfde om contact te maken met zijn fans, reageerden die met overtuiging. Alleen gebeurde dat te weinig door Lose. De gitaristen bleven wat te statisch op hun plekje staan, iets wat we de frontman niet kunnen verwijten, al stond ook hij te weinig in verbinding met zijn publiek. Jammer, want dat de aanwezigen er zin in hadden, spatte er echt vanaf.
Muzikaal viel er weinig negatiefs op te merken: Lose denderde van de ene kraker naar de andere. Momenteel heeft de band met In The End You Always Lose een vierdelige ep onder de arm, maar de set moest natuurlijk wel gevuld worden tot zo’n vijfentwintig minuten. Die speeltijd werd probleemloos opgevuld met voorsmaakjes van het volgende werk. Tracks als Nothing To Lose, Hollow Cage, No Command, Stray, Life Is To You What War Is To Me en afsluiter World Of Fools doen ons nu al uitkijken naar meer. In een kort babbeltje met de band na de show werd bevestigd dat die nieuwe release gepland staat voor volgend jaar. Wij gaan de socials van Lose alvast goed in de gaten houden.
Want als de Kempenaren met wat meer présence en zelfvertrouwen op het podium staan, zal het ongetwijfeld van de ene mokerslag naar de andere denderen. Nu wist de band een goed gevulde Zille al meer dan te entertainen en het feestje waardig op gang te trekken. Clarify was voor mij één van de hoogtepunten van de set. Hier liet Geeraerts zich eens volledig gaan, niet alleen qua dansmoves, maar ook vocaal. In vergelijking met de rest ligt zijn stem tijdens deze kraker op sommige momenten net wat hoger, wat de spanning opnieuw deed oplopen. Dat meer mensen hadden genoten, bleek wel aan de merchtafel van Lose, waar vlak na de show flink wat interesse was. Een zeer aangename eerste kennismaking maar zeker niet de laatste!
Setlist:
- Intro
- Searching For My Grace
- Clarify
- Nothing to lose
- Hollow cage
- In the end you always lose
- No command
- Stray
- Bitter pain
- Life is to you what war is to me
- World of fools
Naast alles wat met coremuziek te maken heeft, stond er op Groezrock altijd ook een hele resem punkbands geprogrammeerd, en dat was op deze tweede editie van Back To Reality niet anders. Het festival bood vroeger steevast alternatieven voor wie wilde ontsnappen aan al die zeemzoete punkmuziek. Ditmaal was het enige alternatief voor The Stopkes echter… de frietkraam. Enkele nummers heb ik het volgehouden, om vervolgens toch mijn toevlucht te zoeken bij de frietbrak. Naarmate de set van de punkers vorderde, werd het daar merkbaar drukker en drukker.
Rotzak
Rond de klok van zes ruilden we de geur van frietvet weer in voor die van bier en zweet. Want met Rotzak stond er een band op het programma waarvan we geen seconde wilden missen. Het was alweer een tijdje geleden dat we de mannen uit Diest aan het werk zagen, maar wat we ons van de vorige keren herinnerden, was vooral de tonnen energie die ze telkens uitstraalden. Dit jaar bracht de band met Headrush het uitstekende vervolg uit op de inmiddels iconische debuutplaat Step Back, Gushing Eggheads. We waren benieuwd hoe de heren de nieuwste nummers live zouden brengen, aangezien ook deze weer bolstaan van energie. Niel Hendrickx en co moesten dus in topvorm zijn om het geheel succesvol neer te zetten. Gelukkig is Rotzak één van de sterkste bands die ons Belgenlandje rijk is.
Openen deed de band met All Icarus, hetzelfde nummer dat ook die heerlijke debuutplaat zo succesvol op gang trekt. Het is de perfecte belichaming van waar Rotzak voor staat: in amper twee minuten hoor je precies wat je kunt verwachten. De muziek is ultrachaotisch, schakelt voortdurend in tempo, zwiert van het ene genre naar het andere en is vooral loeihard. De band zelf staat geen seconde stil, met een energieke Hendrickx als ontembare stuiterbal. Telkens opnieuw weet hij ons te verbazen: hij klimt op boxen, duikt af en toe de moshpit in en gaat per minuut wel vier keer tegen de grond, zonder ook maar iets in te boeten aan vocale kwaliteit. Heerlijk gewoon.
Van de nieuwste telg is High Praise mijn favoriet, en ik hoopte dan ook vurig dat hij zijn weg naar de set had gevonden. Relatief vroeg in de show kwam hij aan bod, en hij loste alle verwachtingen probleemloos in, net als de andere nummers van die nieuwe plaat. Zoals we van de mannen uit Diest gewend zijn, was ook dit weer meesterlijk. Alsof dat nog niet genoeg was, gooide de band er bovendien een cover tegenaan, volledig doordrenkt met die heerlijke Rotzak-vibe. Rather Be Dead werd op een manier gebracht die Refused vandaag de dag simpelweg niet meer kan evenaren. Gewoonweg geniaal.
Geniaal, dat is het woord dat de hele set lang door mijn hoofd raasde. Het was alweer een tijdje geleden dat ik de Belgen aan het werk zag, en dat is eigenlijk een schande. Dit was ondertussen de vierde keer, en telkens opnieuw ben ik zo lyrisch als wat. Rotzak is simpelweg geniaal en meesterlijk in wat ze brengen. De band eindigde met Time Bomb en bewees nog maar eens waarom ze tot het beste behoren wat onze scene te bieden heeft.
Setlist:
- All Icarus
- Decompose
- Blind Vultures
- High Praise
- Rather Be Dead (Refused cover)
- Big Leap
- Sloom
- Alarm
- Time Bomb
Secondhand Saints
Het tijdschema van deze avond oogde op het eerste gezicht onrealistisch. Tussen de bands zat amper een twintigtal minuten, waarna de volgende alweer op de planning stond. Onrealistisch?, hoor ik ze in Tessenderlo-Ham denken, want het strakke schema werd verrassend goed gevolgd, en het geluid was steeds van hoge kwaliteit. Ook Secondhand Saints bleef netjes binnen de afgesproken tijd. Opmerkelijk, zeker voor een zeskoppige band die bovendien een hele resem elektronische toestellen meesleept. Het was de tweede keer dat onze wegen elkaar kruisten: de vorige keer zagen we hen als opener van de beruchte schuur op Jera On Air 2024. Wat we ons daar nog van herinneren, is het indrukwekkende stemgeluid en bereik van frontman Laszlo Lobelle, die moeiteloos het gegrom op zich nam.
Aan de andere kant herinnerden we ons ook de overdaad aan elektronische invloeden, iets wat voor ons toen het geheel telkens weer onderuit wist te halen. We waren dus benieuwd of Secondhand Saints ons deze keer wél kon overtuigen, al vreesden we het ergste: dit bonte gezelschap serveert nu eenmaal een muzikale cocktail die ons doorgaans wat wrang smaakt. Jammer maar helaas: ook deze tweede show kon ons niet overtuigen. Wederom konden de hevigere metalcorestukken ons best bekoren, maar ze vormden niet het contragewicht dat we nodig hadden om al die elektronische bagger en popintermezzo’s te kunnen verdragen.
Al moeten we, net zoals in Ysselsteyn, eerlijk toegeven dat het sextet niet voor iedereen de boeman was. Een deel van het publiek kon dit extravagante feestje duidelijk wél appreciëren. Zo wist Secondhand Saints een flinke moshpit op gang te trekken door iedereen, Dimitri Vegas & Like Mike-gewijs, van links naar rechts te laten bewegen op elektronische muziek. Wanneer het daarna finaal uitpakte met een breakdown, kwam die aan als een ware uppercut. Het contrast tussen zacht en hard was hier gewoon gigantisch, waardoor die breakdown logischerwijs extra hard binnenkwam.
Toen de intro van Chemistry door de boxen knalde, voelden we een soort opluchting van onze schouders glijden. Nog één track en de set van Secondhand Saints zat erop, althans dat dachten we. De band had echter nog een extraatje achter de hand: een cover van Nena en Kim Wilde hun Anyplace, anywhere, anytime. Die wist ons evenwel niet te weerhouden om stilaan de uitgang op te zoeken. Het was gewoon niet ons ding, al moeten we toegeven dat de zaal op bepaalde momenten écht op z’n kop stond. Nogmaals: Secondhand Saints is sterk in wat ze doen, maar het blijft simpelweg niet onze smaak. Op naar de volgende band.
Setlist:
- Intro
- This Fire
- Echoes
- Wasting Time
- Afterlife
- Hell Of Mine
- Dead Man’s Switch
- Chemistry
- Anyplace, anywhere, anytime
Campus
En die volgende band was voor ons meteen ook de afsluiter van de avond, aangezien we de volgende ochtend al vroeg andere verplichtingen hadden. Met Campus kregen we echter een show die zich moeiteloos als afsluiter kon profileren. In 2009 speelde de band op de iconische Etnies Stage, waar ze zorgden voor enkele onvergetelijke taferelen. Die passage staat voor velen nog steeds in het geheugen gegrift als één van de absolute hoogtepunten in Meerhout-Gestel. Toen Groezrock vorig jaar opnieuw van zich liet horen, had iedereen een thuismatch verwacht van de mannen, maar hun agenda liet dat toen niet toe. Op deze tweede editie stonden ze er wél, en het beloofde een blij weerzien te worden.
Nog voor aanvang, tijdens de soundcheck, weerklonk al even de sing-along van Tendency. In no time begon een groot deel van de zaal de befaamde woorden “We all fall, we all fall down” mee te schreeuwen. Frontman Rik Geeraerts stond al op het podium en kon een brede glimlach niet onderdrukken. Toen de bandleden het podium even later weer verlieten, wist iedereen dat het niet lang meer zou duren vooraleer Campus De Zille in lichterlaaie zou zetten.
De feeërieke gitaarlijn van Inside All Of This Is Hope was genoeg om de meute meteen in beweging te krijgen. Zodra Geeraerts zijn keel voor het eerst opentrekt, vliegt de keet open en zit het spel meteen op de wagen. Het energieniveau bleef de hele set lang stijgen, mede dankzij enkele opvallende keuzes in de setlist. Campus kwam namelijk niet enkel zijn klassiekers spelen, maar bracht ook nieuw werk mee. De eerlijkheid gebiedt me te zeggen dat nummers als Youth, Truly Free Without A Flag, Homecoming en Trash Life bij mij nog steeds geen belletje doen rinkelen als zijnde van de mannen uit Tessenderlo-Ham. Dezer dagen kiezen bands er steeds vaker voor om losse singles te droppen, waardoor een nieuwe langspeler lang op zich laat wachten. Sinds de comeback hopen wij dan ook vurig op dat nieuwe album, zodat we ons eindelijk wat meer kunnen verdiepen in het recentere materiaal. Ons verdiepen in de nieuwe muziek via Spotify en aanverwante platformen, dat is niet aan ons besteed.
Laat ons een kat een kat noemen: het zijn onvergetelijke shows als deze, waarbij we een hele set lang met een brede glimlach voor ons uit staan te staren, die ons het beste laten kennismaken met het nieuwe materiaal. Meer nog, de momenten die we nu met die nummers associëren, geven ze een extra dimensie, die typische Campus-vibe. Want hoewel hun muziek op papier weinig raakvlakken heeft met wat we doorgaans prefereren, zorgt de livebeleving telkens voor dat nodige extraatje. Als je dat als band kan verwezenlijken, dan ben je simpelweg steengoed in wat je doet. En dat is Campus, maar dat wisten wij al langer.
En dan waren er natuurlijk nog de klassiekers, voor velen op deze tweede revival van Groezrock x Riorock een ware nostalgietrip. Dat werd al snel duidelijk aan het aantal crowdsurfers tijdens deze uitputtingsslag van een show. Waar een groot deel van de 35-plussers zich doorgaans op een veilig plekje verschuilt om rustig te genieten, was dat tijdens de show van Campus duidelijk anders. Hier gaven de “veteranen” het beste van zichzelf, zeker toen publiekslieveling Tendency halverwege de set plots opdook. Wie de band kent, weet dat deze publiekslieveling normaal als afsluiter dient, het is immers steevast dé track waarbij het potje stevig overkookt. Dat was nu niet anders, crowdsurfers popte overal op, de moshpit werd duidelijk groter en iedereen wurmde zich naar voren om de micro van Geeraerts af te pakken om het mythische refrein uit volle borst mee te schreeuwen.
Het voelde dan ook wat vervreemdend om na deze ware veldslag nog door te moeten gaan, iets wat ook de rest van de aanwezigen eerder bizar leek te vinden. De zaal moest zich na het feestgedruis opnieuw hergroeperen, wat wel wat langer duurde dan verwacht. Logisch ook, want even daarvoor stond De Zille écht op z’n kop. Al had het misschien nog ultiemer geweest als de band na die splinterbom gewoon onverstoord was doorgeknald. De intro van Whiteout had de zaal even kunnen laten bedaren, om daarna opnieuw voluit te gaan. Nu kozen de Belgen er echter voor om hun meute wat ademruimte te gunnen, iets wat hen ook typeert. Cohesie en het gevoel van samenhorigheid primeren bij Campus immers altijd op de “alles-naar-de-klote”-factor. Iedereen moet het naar zijn zin hebben bij deze melodische hardcoreshow.
Het drieluik waarmee Campus deze epische set afsloot, bestond grotendeels uit nieuw materiaal. Op kop stond de klassieker Whiteout, gevolgd door Homecoming en Trash Life. Vooral die laatste wist ons niet helemaal te overtuigen, althans niet als afsluiter van dit spektakelstuk. Het voelde allemaal net wat te braaf aan, een gevoel dat ik ook al had tijdens de luisterbeurten thuis. De vaart ging er niet uit, het was dus zeker geen sfeerspons, maar echt potten breken deed het nummer ook niet. Het was een gewaagde keuze van de Belgen om de oerafsluiter Tendency een andere plek te geven, al gaf dat de set wel een frisse energie-injectie. Toch misten we die typische vibe waarbij iedereen aan de toog of merchtafel nog de mythische woorden “We all fall, we all fall down” staat te mompelen of schreeuwen. Misschien iets om tijdens de evaluatie na de show eens te heroverwegen. Wat echter wél als vanouds was: de bezwete lichamen en blije gezichten. Missie meer dan geslaagd, dus!
Setlist:
- Inside All Of This Is Hope
- Lone Wolf
- No Future, No Other Me
- Youth
- Truly Free Without A Flag
- Reason Before You Hide
- Tendency
- Whiteout
- Homecoming
- Trash Life
En zo viel voor ons het doek over deze tweede editie van Back To Reality. Met Yesnomaybe en The Priceduifkes stonden er nog twee bands geprogrammeerd maar die lieten we aan ons voorbijgaan. Enkele dagen na deze geslaagde tweede editie maakte de organisatie bekend dat er ook een derde editie zal volgen, iets waar wij nu al reikhalzend naar uitkijken. Tot de volgende!
0 reacties