Wie anno 2025 nog nooit gehoord heeft van Lorna Shore, moet de voorbije jaren gewoonweg onder een steen geleefd hebben. Met het uit 2020 afkomstige Immortal werd er al stevig op de spreekwoordelijke poort geklopt, maar met de EP And I Return To Nothingness werd voormelde poort gewoonweg met brute force open gebeukt. Eind 2022 volgde met Pain Remains dan de triomfantelijke intrede waarmee de band zich in één beweging wist te katapulteren naar de top van de moderne deathcore. En daar bleef het niet bij, want ondertussen is Lorna Shore uitgegroeid tot een headliner voor de toekomst. Niet verwonderlijk, want Pain Remains geldt als een absolute klassieker die zonder enige twijfel deel uitmaakt van de top vijftig beste metalplaten off all time! Ondertussen zijn we wederom drie jaar verder en werd het stilaan tijd voor een langverwachte opvolger. De band heeft deze keer opnieuw gekozen voor een stevig uit de kluiten gewassen titel namelijk I Feel The Everblack Festering Within Me, dat op 19 september het levenslicht zag via het grote Century Media Records. Of deze plaat daadwerkelijk de torenhoge verwachtingen heeft weten in te lossen, kom je hier te weten!
Als er één ding was dat Pain Remains ons geleerd heeft, was het wel dat Lorna Shore als geen ander de kunst beheerst om met lange composities voor de dag te komen, die werkelijk geen seconde weten te vervelen. Het is weinig bands gegeven om binnen een hondsbrutaal genre als deathcore voor de dag te komen met een plaat die vlotjes afklokt boven het uur en die tegelijk van de allereerste tot de allerlaatste seconde weet te boeien. Wie voorafgaandelijk aan het beluisteren van deze ‘Everblack‘ al een slinkse blik geworden had op de tracklist – en dan voornamelijk de lengte van de diverse nummers – begrijpt ondertussen al dat we hier in geen geval kunnen spreken van een radicale koerswijziging. Het gros van de nummers klokt zowaar zelfs vlotjes af boven de zes, en zelfs zeven minuten, waarbij enkel Unbreakable aan de korte kant genoemd mag worden.
Opener Prison Of Flesh zet meteen de toon voor een nieuwe rollercoasterrit, waarbij al snel duidelijk wordt dat Lorna Shore weinig aan brutaliteit heeft moeten/willen inboeten. Getuige de ronduit wansmakelijke breakdown op het einde, waarbij Will Ramos voor de eerste keer met de spreekwoordelijke spierballen rolt en wederom menig kaakgewricht spontaan zal doen openvallen. Wie dacht dat To The Hellfire het meest extreme was dat deze band al heeft voortgebracht, denkt voortaan maar beter twee keer na… Oblivion gooit het dan weer over een opvallend melodische boeg, waarbij vooral de leidende gitaarriff weet te imponeren.
Unbreakable is misschien wel het meest opvallende nummer op deze plaat: voor het eerst horen we een bijzonder positieve, zelfs hoopvolle band, hetgeen in schril contrast staat met het dramatische drieluik Pain Remains afkomstig van de vorige langspeler. Het nummer is bovendien opvallend kort en klinkt wel zeer melodisch. De stap naar metalcore is opeens wel zeer dun geworden, hetgeen absoluut geen negatief gegeven is.
Met Glenwood trekt Lorna Shore opnieuw de melodramatische kaart, waarbij frontman Will Ramos alle tijd en ruimte krijgt om zijn levensloop, en dan voornamelijk zijn relatie met zijn vader, nader aan te kaarten. Ook Glenwood klinkt bij momenten opvallend melodisch, maar ook de liefhebbers van het meer brute werk zullen ongetwijfeld aan hun trekken komen.
Wie toch meer fan is van de meer hondsbrutale versie van Lorna Shore zal richting het einde van deze plaat eveneens zijn spreekwoordelijke hartje kunnen ophalen. War Machine is gewoonweg een regelrechte aanslag op de trommelvliezen, waarbij het geluid van een overgehaalde trekker de hel volledig laat losbarsten. De blastbeats van Austin Archey vliegen wild in het rond, waardoor we zelfs gewag kunnen maken van lichte industrial invloeden. Het daaropvolgende A Nameless Hymn is dan weer gewoonweg ondergedompeld in één of ander zwartgeblakerd vat. Meer ‘blackened’ dan dit gaat het ongetwijfeld niet meer worden…
Het beste heeft Lorna Shore (opnieuw) voor het laatst gehouden. Met Forevermore krijgen we nu al een legendarisch epos voor de kiezen dat van bij de eerste noten een bijzonder desolaat gevoel weet op te roepen, waarbij werkelijk ieder lichaamshaartje een ‘erectie’ krijgt om U tegen te zeggen. Met dit nummer is de band er in geslaagd om de combinatie tussen deathcore enerzijds en het symfonische aspect anderzijds zowaar naar een nog hoger niveau te tillen. De diverse tempowisselingen zijn gewoonweg ‘spot on’. De vocale wisselwerking tussen Will Ramos en de tot op heden onbekende zangeres zal werkelijk niemand onberoerd laten.
Met deze I Feel The Everblack Festering Within Me weet Lorna Shore haar eigen muzikale grenzen opnieuw volledig uit te rekken. Dit is dan ook gewoonweg een plaat die pas na een vijftal luisterbeurten voorzichtig haar ontelbare geheimen begint prijs te geven en vervolgens luisterbeurt na luisterbeurt blijft groeien. Het siert de band dat ze bovendien wel degelijk nieuwe elementen in hun muziek weten te incorporeren. Deze heren weten namelijk maar al te goed dat hun spreekwoordelijke glazen plafond bijlange nog niet bereikt is. Met Pain Remains wist Lorna Shore de definitieve grote doorbraak te forceren. Met deze I Feel The Everblack Festering Within Me weten ze die verdomd moeilijke doorbraak met verve te bestendigen. Het zal niet lang meer duren vooraleer deze heren de grootste metalfestivals zullen mogen afsluiten als headliner…
Tracklist:
- Prison Of Flesh
- Oblivion
- Death Can Take Me
- Unbreakable
- Glenwood
- War Machine
- In Darkness
- Lionheart
- A Nameless Hymn
- Forevermore
0 reacties