Tweede (echte) dag van het West-Vlaamse metalfestival Alcatraz Open Air en opnieuw onder een stralende zon. Terwijl de organisatie ons al overspoelde met bands voor de volgende editie, moest er eerst nog een hele resem namen afgewerkt worden dit jaar.

Signs of Algorithm – Swamp

Terwijl op het hoofdpodium en Helldorado stage er al stevig aan toe ging, opende stipt om 12 u de Swamp met een Belgische band. Signs Of Algorithm (SOA) kreeg de eer om met zijn metalcore iedereen wakker te schudden. I Love RnR van Joan Jett knalde door de boxen en vloeide over in de intro van hun nieuw album, Sunchaser. Een set die dan ook bestond uit een groot deel van dit nieuw album. SOA had ook een guest (Sven van Mantah) meegebracht om zijn nieuwe single, First We Dream Then We Die, wat extra elan te geven. Zelfs zo vroeg op de dag kregen we al enkele circle pits en een wall of death te zien. De sfeer zat er direct in op zaterdagmiddag.

Between the Buried and Me – Helldorado

Er moet een reden zijn waarom Between the Buried and Me zo vroeg op de dag moest/wou aantreden. Het gevolg daarvan is dat als je een band van dat kaliber zo vroeg plaatst, de druk op andere bands die nog moeten volgen gevoelig verhoogd. Geraak daar maar nog eens over.
De Amerikaanse band bestaat al 25 jaar en laat zich niet graag in een hokje plaatsen. Ook maken ze het zichzelf niet altijd gemakkelijk.
De setlist was mooi opgebouwd uit verschillende albums door de jaren heen – met Lay Your Ghost to Rest als kippenvelgevend hoogtepunt -, in een uitvoering die het menselijke overtreft. In september 2025 komt een nieuw album uit, The Blue Nowhere, waar we één nummer van gepresenteerd kregen:Things We Tell Ourselves in the Dark.
Zowaar één van de beste optredens van het weekend.

Evergrey – Prison

Op het hoofdpodium was het ondertussen tijd voor een band die misschien beter in een donkere tent had gestaan, maar soit. Het Zweedse Evergrey. Al 30 jaar combineren deze Zweden progressieve metal met emotionele diepgang. Toch lukte het Evergrey om onder een stralende zon het publiek in vervoering te brengen en hen mee te nemen op een trip doorheen het repertoire van deze band. Soms dreigend, soms langzaam en dan weer met explosies. De set werd geopend met twee nummers van hun nieuw album, Theories of Emptiness, om daarna steeds meer terug in tijd te gaan. Oudste nummer was A Touch of Blessing van The Inner Circle uit 2004.

Rivers of Nihil – Helldorado

Tijd voor wat technical death metal van de Amerikaanse band Rivers Of Nihil. Ook weer een band dat zich niet graag laat merktekenen. En al zeker niet meer sinds bassist Adam Biggs de vocalen op zich nam en de nieuwe gitarist Andy Thomas een nieuwe gitaarwind door de band liet blazen. En blazen mag je dan ook letterlijk nemen, want geregeld kreeg deze band versterking van een saxofonist. De setlist was voornamelijk opgebouwd uit hun nieuwste album, Rivers Of Nihil, zodat dat misschien ook de reden was dat veel nummers nog niet zo bekend zijn bij het grote publiek. Enkel de laatste twee tracks waren van het album Where Owls Know My Name, uit 2018.

Wytch Hazel – Morgue

Op naar La Morgue voor Wytch Hazel. Toen ik deze band natrok, was ik wel eens benieuwd wat ik hier te zien en te horen zou krijgen. Mijn eerste gedachte ging uit naar dat nummer van Mega Mindy, is het een vliegtuig… ik weet het niet. Dat gevoel. Officieel is Wytch Hazel geen christelijke band maar alle signalen zijn wel aanwezig. Witte klederdracht (spandex broeken), altaren, kruisen, de hele christelijke symboliek. Tweede toevalligheid: is dit serieus bedoeld of is dit een parodie op een band als daar zijn Stryper. Daarnaast zou je je bij momenten afvragen, zijn dit vrouwen of mannen, uitgenomen de zanger, is met zijn pornosnor overduidelijk een man. De muziek leunt dicht aan tegen Led Zeppelin, Lynyrd Skynyrd, Jertho Tull,… En de teksten zijn sterk op christelijke thema’s gericht, dus….Al bij al een vermakelijk tussendoortje.

Vola – Helldorado

Volgende op lijst is Vola. Deze Deense progressieve band is voornamelijk geïnspireerd door hun buren uit Zweden: Opeth, maar tevens door Meshuggah, Porcupine Tree en ook door Massive Attack. Love it or hate it, maar Vola brengt geen gemakkelijke muziek en toch draaien deze Denen al mee sinds 2006. Met contrasten tussen zwaar en rustig, doordrenkt met elektronica-elementen, een scheutje djent, technische metal afgewisseld met het progressieve. Een sound die trouwens op hun laatste album, Friend Of A Phantom, nog meer wordt uitgelicht. Uit dit laatste album kregen we dan ook vier tracks te horen waaronder Cannibal, dat de medewerking kreeg van James Dorton (Ne Obliviscaris). Het overgrote deel van de nummers kwam uit het album Witness uit 2021 waarvan 24 Light Years bedacht werd van een a cappella-versie. Eén nummer onderbrak deze reeks van twee albums en dat was Stray the Skies uit Inmazes (2015).

Vader – Swamp

Tijd voor een band die ruim veertig jaar actief is: Vader. Deze Poolse deathmetalband laat ook graag thrash doorheen zijn repertoire vloeien en naarmate ze ouder worden gebeurt dit meer en meer. Hun laatste album neigt zowaar zwaar richting Slayer. Weetje: Vader was destijds de eerste band uit het voormalige Oostblok die een platencontract kreeg bij een Westers label, dit geheel ter zijde.
Deze Polen hebben ondertussen al zo een back catalogue, dat het soms een hele opdracht wordt om daar een setlist uit te puren. Vaders setlist was vooral een greep uit hun oudere albums, uitgenomen de nieuwe single, Unbending, uit de nieuwste ep Humanihility. Als toemaatje kregen we nog een cover ter ere van Ozzy, Black Sabbath van Black Sabbath, om dan te verdwijnen op de tonen van The Imperial March (Star Wars).

Crypt Sermon – Morgue

Epic doom metal met Crypt Sermon. Dit sextet uit Philadelphia heeft als doel de statige doom metal naar een nieuw publiek te brengen en probeert dit te flikken met het mixen van doom metal en heavy metalriffs zoals we die kennen van onder andere Black Sabbath en Candlemass. Op hun laatste album The Stygian Rose wordt dit heel duidelijk gebracht. Waarvan er dan ook het merendeel van de setlist in beslag nam. De zinderende prachtige solo in Glimmers in the Underworld, of de oosterse invloeden van Thunder ( Perfect Mind), allemaal kregen we het gepresenteerd. Mooi afgewisseld met een paar tracks uit hun vorige albums.

Helmet – Helldorado

Een levende legende op het podium: Helmet. In 1994 zag ik Helmet voor het eerst op Pukkelpop waarbij net hun nieuw album Betty uitgekomen was. Nu dertig jaar later viert Helmet datzelfde album op Alcatraz. Weliswaar hebben ze maar drie nummers uit dit album gespeeld, het telt mee. De overige tracks werden geplukt uit het brede gamma van platen die de band rijk is (Strap It On, Aftertast en vooral Meantime). Slechts een paar keer onderbroken met nummers uit hun laatste album Left.
Op het einde was er nog tijd voor het zijsprongje dat Helmet ooit maakte met House Of Pain (soundtrack voor de film Judgment Night): Just Another Victim, en deze dan halverwege de track naadloos te laten overlopen in de banger van de dag en afsluiter In The Meantime.

Hulde ook aan de security voor het podium die de hopen crowdsurfers allemaal met de glimlach veilg uit de lucht plukte; ook de, naar schatting, tienjarige knul die na zijn eerste ervaring als crowdsurfer, de “stoere” security bedankte met een dubbele horns. Goed opgevoed noemen we dat!

Candlemass – Swamp

In de Swamp was het ondertussen tijd voor een andere legende, maar dan van een andere aard: Candlemass. De koningen van de doom metal. Ook deze Zweden draaien al mee sinds 1984 en kunnen dus buigen over een zeer ruime songcollectie om uit te kiezen. Toch werd de setlist opgesteld uit de eerste vier album uit hun carrière, Epicus Doomicus Metallicus, Nightfall, Ancient Dreams en Tales of Creation. Slechts in het midden gescheiden door Sweet Evil Sun uit hun recentste gelijknamige album. Dat deze band wereldrijke faam heeft was te blijken uit de overvolle tent waardoor we het eerste deel van het optreden buiten de tent moesten aanschouwen. Stevig gehinderd van het lawaaihinder van de emoband Extreme. Wat misschien ook heeft bijgedragen aan de grote toevloed aan publiek is misschien het feit dat Originele zanger Johan Längqvist sinds een paar jaar terug bij de band is.

Leprous – Helldorado

We blijven in Scandinavië met Leprous. Terug naar het iets progressievere genre, al is ook deze band niet echt een bepaalde genre strikt toe te schrijven. Ook deze Noren draaien al bijna 25 jaar mee en kunnen dus ook buigen over een groot repertoire. Oorspronkelijk kregen ze bekendheid als de begeleidingsband van Ihsahn (frontman Einar Solberg’ schoonbroer en zondag te zien met zijn band Emperor), maar meer en meer een eigen stijl en bekendheid opgebouwd. Voor een afgeladen volle tent werd er volop meegezongen en gebruld. De setlist was in tegenstelling tot de laatste bands die hun voorgingen, uit hun vijf laatste albums. Hun bekendste nummer, The Price, stond als tweede op de lijst en kon natuurlijk op heel wat meeval leunen. Wat Leprous zo typeert is dat zijn nummers allemaal een reis zijn door verschillende stijlen, maar toch geen kakofonie worden, maar een prachtig geheel, allemaal samengebracht door frontman Solberg die met zijn soulvolle sten zowel poppy al steviger kan uithalen.